Sunday, December 24, 2006

Kerstwens

We wensen je, voor Kerst en een heel jaar lang: life meetings, verlaging van de benzineprijs, donkere steegjes, pretlichtjes in je ogen, warme sokken als je ’t koud hebt, opgevrolijkte lange autoritten, weekendjes weg, feestjes waar je de voeten onder tafel kan schuiven, warme douches, veel geduld, onzinnige uitvindingen, onbedwingbare binnenpretjes, sneeuwbalgevechten in de tuin, aha-erlebnissen, spannende seks, diepgaande gesprekken, koude chablis, knuffelberen, meer zomers dan winters, succes in je werk, ijsjes met een parasolletje erop, goede gezondheid, inspiratie, het juiste gezelschap op het juiste moment, gniffelingen, fijne vakanties, welgemeende kussen, nachten dat je langzaam in een diepe slaap glijdt met je boek nog open, financiële meevallers, altijd een parkeerplaats wanneer je er één nodig hebt, strandwandelingen bij windkracht 9, een badkamer met prima akoestiek, soulmates, een aardige tandarts, blikken van verstandhouding, kleine poesjes bij de buren, rode zonsondergangen, géén files, verdwenen schuldgevoelens, een buitenhuisje in Zuid-Frankrijk, kronkels, schaterlachen, complimentjes, kalme zee, vreedzame winteravonden met de kaarsjes aan, goede vriend(inn)en, verwennerijtjes, verlaagde mobiele telefoontarieven, luie zondagen, iemand die je op de rug krabt als je er even niet bij kan, lieve collega’s, appeltjes voor de dorst, koude dompelbaden na de derde ronde sauna, waarnemingen van het monster van Loch Ness, superontwikkelde smaakpapillen, de geur van versgemaaid gras, goeie muziek, altijd zijn wie je wil zijn en bent, once-in-a-life- time opportunities, makkelijk te onthouden telefoonnummers, dreams come true, dagelijks een warm welkom, optimisme, dat je gelijk krijgt, glühwein in de winterkou, dat je dokter niet meer weet wie je bent, veel tijd om elke dag leuke dingen te doen, met je blote voeten in dauwbedekte weiden lopen, volledig en onvoorwaardelijk vertrouwen, opheffing van de snelheidslimiet, kussen die naar vanille smaken, belastingteruggaven, mooie herinneringen en nog mooiere vooruitzichten, comfortabele jeansbroeken, een luisterend oor, dat je bed nog warm is als je er weer in stapt na ’s nachts naar toilet te zijn geweest, endorfinekicks, rozige zomeravonden, glunderende kindergezichtjes, onverwachte ontmoetingen met oude bekenden, versgeperst sinaasappelsap, lange dagen op zee met de wind in de zeilen, urenlang geklets, begrip, lavendelolie in een warm bad, onmiskenbaar scherp gehoor, de geur van zelfgebakken brood, een haardvuur met een kleedje ervoor, dat niks stuk gaat, dolce far niente, ontembaar saamhorigheidsgevoel, spinaziesalade met een dressing van geroosterde pijnboompitjes met olijfolie en balsamico-azijn, topavonden in een bruin cafeetje, een hééééééle snelle modem, verhaaltjes voor het slapengaan, wandelingen in het park, geen autopech, vlinders in de buik, déjà-vus, een hele dag door Wim Oosterlinck op de radio, gezellige dineetjes (bij kaarslicht), loterijwinst, relaxerende (schouder)massages, gelach, de CD waar je al zo lang naar zocht aan verlaagde prijs, wolken met een zilveren randje, verse aardbeien van de koude grond, genot van de kleine dingen, meer weekends dan weken, margharita’s met gezellig veel versiersels aan het glas en een rietje, lekkere geurtjes, cadeautjes in glinsterend geschenkpapier met een strikje errond.

Prettige eindejaarsfeesten!

Saturday, December 23, 2006

Roos update

De voorbije week was er me eentje...
Maandag moest ik Roos gaan halen op de kribbe met 39°C koorts. De kinderarts, naar wie ik inderhaast gebeld had voor een afspraak, adviseerde me om nog even af te wachten of die koorts zou doorzetten. Dat was dus het geval. Enkele slapeloze nachten (van het gehoest) later, en met een koortsthermometer die nog steeds geen temperaturen onder de 39°C vertoonde, kreeg ik nog eens het advies toch "nog eventjes af te wachten". Koorts van de virale soort houdt normaalgesproken een viertal dagen aan. Donderdagavond had ik sowieso een afspraak bij Kind&Gezin, voor een weging en meting enz, maar eigenlijk mag je daar niet met een ziek kindje naartoe. Die avond was de koorts gelukkig toch al terug richting 38° gegaan, en ben ik toch maar naar de afspraak gegaan. En ineens, gisteren, was het tij gekeerd. Zoals de dokter beloofd/voorspeld had. Geen koorts meer, terug een blos en éindelijk weer een lach die verscheen op dat guitige snoetje!
Nu speelt enkel de hoest (en bijhorende slijmpjes) Roos parten - en ons, kwestie van eens door te kunnen slapen.

Nieuwe maten: 8.200kg en 71cm (de lengte neem ik tegenwoordig wel met een korreltje zout...)

Monday, December 18, 2006

Inspirerende ervaring

Dit weekend heb ik een inspirerend en tegelijk vreemd iets beleefd.
Mijn zus had me uitgenodigd voor een familie-opstelling, o.l.v. een vroegere collega van haar die zich in de materie aan het verdiepen is. Ik had er nog nooit van gehoord, en dacht in de eerste plaats aan een workshop over hoe je een stamboom moet maken of zoiets. Familie heeft er inderdaad wel mee te maken, maar het gaat dieper dan dat, en speelt zich op een ander niveau af.
Het is niet makkelijk uit te leggen, maar ik zal toch een poging doen (alhoewel alle woorden het gebeuren zelf géén eer aandoen, je moet het eigenlijk écht meemaken en beleven).

In de brochure van de begeleiders staat het als volgt verwoord:
Een familie-opstelling is en inzichtgevende en oplossingsgerichte methode. De grondlegger van deze methode, Bert Hellinger, heeft namelijk vastgesteld dat we vaak handelen en denken vanuit een grote loyaliteit aan onze familie zonder dat we ons daar altijd bewust van zijn.
Het gaat om het ontdekken van die onbewuste patronen die de stroom van ons leven belemmeren en het vinden van een oplossing die leidt naar meer levensvreugde.
Via deze methode kan je meer inzicht krijgen in je eigen situatie, levensvragen, ongemakken, problemen, relaties, kinderen, ouders, gezondheid, ... en kijken naar mogelijke oplossingen.
Met behulp van familie-opstellingen kunnen schijnbaar onoplosbare problemen en conflicten zichtbaar gemaakt worden en laten zien waar het probleem eigenlijk is ontstaan. Dat maakt het mogelijk blijvende veranderingen en oplossingen te vinden.
Het is een methode die heel veel indruk maakt op iedere deelnemer. Ze is moeilijk de verwoorden. Je moet het beleven en ervaren!
Voor wie:
- voor iedereen die zichtzelf beter wil leren kennen en groeien
- voor iedereen die meer harmonie wilin relaties, gezin...
- meer inzicht wil krijgen in: zijn leven, ziektes, steeds herhalende patronen, gebeurtenissen...
Opstellingswerk is groepswerk, we hebben een groep nodig van minimum 10 deelnemers.
Tijdens een workshop is er ruimte voor vier tot vijf opstellingen. De andere deelnemers zijn gewoon getuige van wat zich afspeelt, of kunnen uitgenodigd worden om te fungeren als representant. Zowel het getuige zijn als het representant zijn, is een hele ervaring en helpt je te groeien in je bewustzijn.
Door de anderen leer je veel over jezelf.
Je hoeft niets te kunnen, kennen.

Zo’n workshop heb ik dus zaterdag meegemaakt, en die is enorm leerrijk, emotioneel, overdonderend gebleken. Ik kan er nog enkele andere adjectieven achter plaatsen, hoor.
Om het in concretere bewoordingen te (proberen) zeggen:
Een representant is iemand die door de aanbrenger van het probleem gevraagd wordt om iemand te ‘vertolken’. Je gaat dan op een ander niveau (“op het niveau van de ziel”) puur op je gevoel af en verwoordt de gevoelens die een bepaalde situatie, persoon of houding bij jou oproepen. Dat kan gaan van fysieke dingen als buikpijn hebben, zenuwachtig zijn, een warm of koud gevoel hebben, jeuk hebben, tot helemaal niets, of een gevoel dat je iemand wil vastnemen, of je je wil omdraaien, of een bepaald liedje dat net dàn door je hoofd speelt... Je communiceert het en het geeft de begeleiders (en de aanbrenger van het probleem) bepaalde informatie. Door de representanten te verplaatsen en dus in een andere verhouding tov elkaar te zetten en dan hun gevoel te toetsen, kan je inzicht krijgen in waar je probleem zich bevindt. Je bekijkt het immers als toeschouwer. Oplossingen worden niet voorgesteld – bedoeling is dat je je eigen nieuwe inzichten laat bezinken en dan op die manier net dat tikje anders (of niet) in het leven staat, waardoor een oplossing kan doorbreken.

Het klinkt misschien allemaal hokus-pokus of paranormaal, en misschien heeft het er ook een zweem van. De eerste indruk is immers bijna ongeloof alsje het allemaal ziet gebeuren, of als je, als representant, echt wel fysiek dingen voelt en je je via een hogere energie in de plaats kan stellen van mensen die je niet kent of die overleden zijn. En dan is het heel vreemd om de aanbrenger van het probleem bijvoorbeeld achteraf horen te vertellen dat wat je als representant zei, echt wel herkenbaar was als kwam het uit de mond van de persoon die je vertolkte.

Dit was de eerste keer dat ik zoiets zag, beleefde, en – jullie merken het wel - er zo van onder de indruk was. Het zal dus niet de laatste keer zijn dat ik naar een dergelijke workshop ga. Er volgen er nog. Ik heb een aantal mensen in gedachten die hier MISSCHIEN iets aan zouden kunnen hebben, maar ik laat het, na het lezen van deze post, aan henzelf over om daarin een beslissing te nemen.

Wednesday, December 13, 2006

Papa jarig

Vandaag is Filip jarig. Hij wordt 32 (wat lijkt dàt oud :-) ).
Eigenlijk vind ik dat je verjaardag als extra vakantiedag cadeau zou moeten gedaan worden van de werkgever uit... Spijtig genoeg is dat - nog - niet het geval, en was het dus ook vandaag voor hem weer werken geblazen.
Vanmorgen hebben Roos en ik wel gezongen, en er lag ook een cadeautje op de ontbijtplacemat (dvd van serie 2 Lost), en straks maak ik zijn lievelingskost klaar. Voorts geen bijzondere plannen, misschien is hij van plan te trakteren op de badmintonclub - ik zou het hem eens moeten vragen/opsteken.

Verder "nieuws":

Gedaan met de medicijntjes voor Roos’ verkoudheid! Hopelijk werken ze nog
een beetje voort.
De kleine meid stelt het al stukken beter t.o.v. een week geleden, maar die hoest blijft toch
– weliswaar in mindere mate – hangen. Onze nachtrust wordt geregeld nog
eens verstoord door kuch of reutel. In de kerstvakantie gaat ze 2 weken niet
naar de kribbe – hopelijk heeft het tegen dan al eens goed gevroren zodat we
tegen alle beestjes hasta la vista kunnen zeggen, en is het wegvallen van de
blootstelling aan allerlei virussen en bacteriën genoeg om haar immuunsysteem eventjes een admepauze te gunnen.

Met mezelf gaat het op gezondheidsvlak ook wel beter. Het extra ijzer helpt, maar
het snot en de hoest zijn ook nog niet weg. Geduld hebben zeker?
Emotioneel gezien weer veel te veel te doen: vannacht heb ik nog liggen denken aan mijn sollicitatie van gisteren. Deze dame wilde écht wel alles weten, en ik vraag me af of de dingen die ik heb gezegd niet een verkeerde indruk zouden hebben nagelaten. Ze nemen een
beslissing voor al dan niet een volgend gesprek tegen eind volgende week, en
die tijd lijkt nog lang te zullen duren. Soms vraag ik me af of het niet beter is om hier gewoon te stoppen, en me dan 100% toe te leggen op opnieuw solliciteren (of in het beste geval nog
enkele dagen vakantie/rust voor een nieuwe start) maar die impulsiviteit is er
toch al een beetje uit Ik hoop in elk geval dat enkele verkeerde jobkeuzes die ik in
de voorbije 2 jaar heb gemaakt (maw jobs waar ik maar enkele weken ben
geweest) niet gaan bepalen dat ik nu "gedoemd" ben om geen kansen meer te
krijgen in een leuk, internationaal bedrijf in een toffe sector en bovendien
nog dicht bij huis! Duimen jullie mee, please?

Tuesday, December 12, 2006

Update

Op verzoek laat ik nog even weten wat er de laatste tijd allemaal gaande is geweest.

Roos heeft haar 7e vermaanddag achter de rug sedert vorige week. Foto's van die dag moet ik nog op PC krijgen - ze zijn met de nieuwe camera gemaakt, en heb nog geen kaartlezertje of zoiets. Zo valt al snel op dat ik een serieus bleuke ben op vlak van computers, maar bij momenten kan ik het nog verstoppen. :-).

Dit weekend heb ik mezelf op een bezoekje aan de kapper getrakteerd. Vrijdag binnengestapt om een afspraak te vragen, en zaterdagmorgen kon ik om 9u al op de stoel plaatsnemen. De coupe is fris en een flink stuk korter. Beetje waaierig en warrig (maar dat past wel bij mij zeker) en 200% beter dan het uit-model-gegroeide-kapsel waar ik mezelf al een tijdje amper mee durfde te vertonen.

Het nieuwe kapsel kwam geen moment te vroeg want vandaag ben ik gaan solliciteren. Ondanks dagen die best wel eens durven mee te vallen op mijn huidige job, en de betere "band" met de collega's intussen, zijn er nog te veel dingen die me de creeps bezorgen ginder. Dus ik kijk verder uit, en niet alleen in theorie! Ik ben uiteraard niet zinnens om weg te gaan vooraleer ik elders kan beginnen, maar ik kan nog steeds op weekbasis vertrekken met mijn uitzendcontracten.
Vandaag werd ik tijdens het interview wel degelijk op de rooster gelegd. Ik had met het bedrijf afgesproken om tijdens de middagpauze op gesprek te komen (is in Erembodegem gelegen, dus een dikke 10 minuten rijden van op het werk). Was me dat een inquisitie zeg! Gelukkig niet vanhet soort waar ik een onbehaaglijk gevoel bij kreeg zoals bij sommige van mijn vorige sollicitaties in een niet al te ver verleden, maar toch van kaliber. Alle details tot in de puntjes vertellen, elke reden van vertrek volledig uit de doeken doen. Ik zal nóg eens nadenken over enkele ervaringen samenbundelen op mijn CV - kwestie van het beknopt te houden. Anderhalf uur later stapte ik buiten. Correctie, rende ik naar buiten, want ik was al een half uur later dan mijn - uitzonderlijk langere - pauze officeel mag duren in ambtenaarland. In de auto dan nog de gebruikelijke bedenkingen van "ik had dàt of dàt moeten zeggen, of dat zo uitleggen", maar ja, ik ben nu eenmaal naïef en te eerlijk, en bij inquisities vind ik het heel moeilijk om een nog-steeds-de- waarheid-maar-vooraf-ingestudeerd-dan-wel-mooier-klinkend-verhaal op te dissen.
Soit, om 14u was ik terug op post op kantoor; ze hadden nog geen politie, brandweer of ambulance gebeld. Vraag me zelfs af of ze de wel serieuze rek in mijn vrije tijd gemerkt hebben. Misschien heeft ieder er wel het zijne van gedacht, so be it, I'm a rebel. :-). Zo eentje die deze week al haar uren braafjes inhaalt...

Tuesday, December 05, 2006

De Profeet

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van
’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun je liefde geven,
maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichaam huisvesten,
maar niet hun ziel,
want hun ziel toeft in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt,
zelfs niet in je dromen.
Je mag trachten hun gelijk te worden,
maar tracht niet hen aan je gelijk te maken.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen
als levende pijlen worden weggeschoten.
Laat het gebogen worden door de hand
van de boogschutter een vreugde voor je zijn.

Khalil Gibran De Profeet

Monday, December 04, 2006

Uitzieken

Voorbije weekend hebben de dokters veel aan ons verdiend. Vrijdagavond ben ik langsgeweest bij de huisarts om bloedonderzoek te bespreken. Er bleek zwaar ijzertekort uit (en dàt in de context van werken voor een doe-het-zelf winkel LOL). Ik heb tabletten voorgeschreven gekregen om dat gehalte wat op te krikken, en moet nu even tot rust komen (daarom ben ik thuis tot woensdag). Hopelijk ben ik tegen dan alweer fris als een hoentje te noemen, zonder snotneus en dichtzittend hoofd.Verder kreeg ik de “raad” om te stoppen met borstvoeding. Full time werken in combinatie met het voeden van een baby lijkt haar geen haalbare kaart. Het is een feit dat het lichamelijk wel zijn weerslag heeft (dat ijzer is een teken aan de wand, ondanks het feit dat ik steeds braaf mijn vitamientjes ben blijven innemen en op mijn voeding let), maar ze heeft er nu ook nog eens de aandacht op gevestigd dat die emotionele band ook sterker blijft (daar deden we het toch voor?) en de hormoonhuishouding bijgevolg roet in het eten gooit op vlak van concentratie op andere zaken (dàt zou het wel eens kunnen zijn, zie vorige baaldag-post). Ik heb het alleen heel moeilijk om ook effectief af te bouwen. Ik geniet er nog steeds van, en Roos ook mag ik hopen. Hoe langer ze borstvoeding krijgt, hoe meer weerstand en hoe minder vaak of minder lang ziek later. We bekijken het eens op lange termijn, nietwaar? Ik ben er dus nog niet uit. Het is “onomkeerbaar”, en daarom rek ik het liever zo lang mogelijk.

Het is natuurlijk wel frustrerend als je dat allemaal doet om de weerstand van je kind op te bouwen, en ze dan tóch ziek wordt. (Koorts heeft ze niet, dus dat is toch, naar weerstand toe, een goed teken).Dit weekend zijn we dus óók bij de kinderarts geweest. Roos heeft “laryngitis” en het begin van ooronsteking. Medicijntjes trouw genomen, bedje beetje hoger gezet en wat ononderbroken nachtrust heeft tot nu toe al wonderen gedaan. Vanmorgen heb ik ze hoe dan ook naar de kribbe gebracht – daar wordt ze momenteel toch beter verzorgd dan hier thuis waar ik wat in de zetel hang en waar mijn dut- of rustmomenten niet overeenkomen met de hare.
Op naar beterschap!

Friday, December 01, 2006

Roos is ziekjes.
Dinsdag heb ik ze met bijna 39° koorts uit de crèche mee naar huis genomen.
Met één Perdolan was het koortseuvel verholpen, maar ze heeft een stevige hoest te pakken. Als je niet kijkt, zou je zelfs denken dat een volwassene aan het hoesten is... De dokter kon niet meer doen dan een eucalyptus-zetpil voorschrijven. Morgen ga ik opnieuw, naar de kinderarts. Wonderen kunnen ze ook niet doen natuurlijk, het zal een kwestie van uitzieken zijn. Ik wil wél weten wat kan en mag om dat proces een beetje te versnellen.
Ik moet daarvoor mezelf ook verzorgen. Heb mijn tweede verkoudheid vast op 2 weken tijd. Ik dacht eventjes dat ik ervan af was, maar dat blijkt niet het geval. Met verminderde weerstand en ijzertekort van mijnentwege riskeren we elkaar steeds aan te blijven steken. Werk aan de winkel dus: zetelliggen en dafalgan slikken.

Monday, November 27, 2006

Vandaag had ik een serieuze baaldag. Vorige vrijdag ben ik voor een gesprek bij de baas geroepen - hij wou weten hoe het was, en hoe ik het nu vond op het werk, nu de derde week ten einde was.
Op een vrijdagavond ben ik niet meer direct te noemen (as if I ever am), dus ik heb voorzichtig enkele van mijn bedenkingen verwoord. Hij is er dan in filosofische bewoordingen op ingegaan maar tegelijk heel vaag gebleven. In zijn stelling "probeer met een open geest naar de job en alle aspecten ervan te kijken, en dompel je erin onder, om de kennis errond op te doen en het op die manier interessant te maken en te houden" kon ik me nog het meeste vinden. Ik heb dat waarschijnlijkde voorbije tijd te weinig gedaan.
Hij heeft alsnog zijn getrouwe metgezel - een dame die al 26jaar in de firma werkt en het reilen en zeilen daar als haar broekzak kent - gelast om "nog eens te horen" omdat hij bij het gesprek vrijdag het gevoel kreeg dat er iets wrong. Nog steeds ben ik, ook tegenover deze dame, voorzichtig gebleven in mijn uitspraken - ik wil immers niet alle bruggen achter mij opblazen. De conclusie was: ik heb te weinig werk. En dat is wel zo. De remedie: werk bijgeven. Ik kreeg op de zoveelste vergadering zonder pardon een aantal extra taken toegeschoven. Normaliter zou ik hiervoor staan springen, maar deze keer had het een averechts effect; ik voelde me letterlijk bedolven onder een berg papier en zaken waar ik nog steeds niet de minste voeling mee heb (ik bedoel, compressoren en zonnetenten zeg!). Ik heb geen vat op waarmee ik bezig ben, dus het interesseert me niet. En omgekeerd. Me concentreren om dingen in me op te nemen lukt me evenmin. De fut is zoek.
Ik ben me aan het afvragen of het nu werkelijk de job is die ik niet graag doe (met af en toe weilswaar een momentje van hoop; een gevoel van verwezenlijking doet immers zweven), of ik het verder moet gaan zoeken. Misschien is er meer aan de hand. Al weet ik zelf niet goed wat dan.
Mahatma Ghandi heeft eens iets moois gezegd:
Als je doet wat je leuk vindt, hoef je nooit te werken.
Mooi verwoord, moeilijk in de praktijk om te zetten.

Sunday, November 26, 2006

Roos update

Deze week was de dokter in het kinderdagverblijf langsgeweest. Dat gebeurt 2x per maand (tot het einde van het jaar, want dan wordt de subsidiekraan dichtgedraaid) en de verzorgster had gevraagd of ze "Roos mocht laten zien". Geen probleem, het was al een 5-tal weken geleden dat ik laatst naar K&G was geweest, en de volgende afspraak is pas eind december.
Er zat op het einde van de dag een papiertje bij haar heen-en weer boekje met de nieuwe maten, die ik jullie niet wil onthouden - kwestie van de statistieken goed up to date te houden:
Lengte: 68cm (de aandachtige en goed-onthoudende lezer zal merken dat ze een centimeter gekrompen is :-) )
Gewicht: 7.800kg (bijna klaar voor volgende maat Huggies!)
Hoofdomtrek: 45.5cm (ze heeft duidelijk de hersencapaciteit om veel bij te leren, o.a. hoe je flink moet zitten. Check!)

Eens nieuwsgierig of ze nog gaat krimpen eigenlijk...

Saturday, November 25, 2006

Enquête

Ik heb net iets grappigs meegemaakt.
Een dame was komen aanbellen - ik was net in de badkamer en heb het "bezoek" enkel en alleen gehoord omdat de honden kabaal maakten. Ze vroeg of ze "een kwartiertje van mijn tijd mocht om enkele vragen te stellen over tevredenheid over banken" Ik wist niet dat dat nog gedaan werd, enquêtes van deur tot deur.
Mijn eerste reactie was een zacht protest in de trant van "ik ben me aan het klaarmaken, moet mijn dochter nog eten geven, want moet om zeven uur ergens zijn..." - allemaal waar! - , maar ze verzekerde me dat het maar een kwartiertje zou duren. En ik heb ze dan binnengelaten.
Ik kreeg een hele resem vragen afgevuurd over mijn bank(en) en hoe tevreden ik erover was en voor welke dienstverlening ik een beroep deed op hen, en welke banken ik allemaal kende... The usual stuff I guess.

Het grappige was: wat ik van de dame te weten ben gekomen - zonder te vragen! - is hallucinant. Note the details (ik vind ze niet uit):
Haar man is ziek, heeft net twee en een halve maand in Antwerpen in het ziekenhuis gelegen.
Ze kennen elkaar 32 jaar, zijn volgende maand 26 jaar getrouwd, ze was 16 toen hij haar lief was (de berekening naar haar leeftijd heb ik dan zelf gedaan). De echtgenoot was vroeger militair, ze hebben nog in Duitsland gewoond. Omdat ze ginder toch niet ging werken heeft ze haar drie kinderen snel elkaar gekregen en ze heeft ze ook allemaal borstvoeding gegeven. Dat was een geluk, want de jongste heeft op eenjarige leeftijd eens in Spanje in het ziekenhuis gelegen met een longontsteking en de dokter zei toen dat het een geluk was dat ze borstvoeding gekregen had, want daardoor toch nog méér weerstand had.
De oudste zoon is 25 (de naam heeft ze gezegd maar ontsnapt me nu), de tweede zoon (Laurens) 24, de jongste (dochter Jocelyn of misschien heb ik dat niet goed verstaan) 22. De dochter werkt in de horeca en woont samen, maar heeft geen tijd om aan kinderen te beginnen. De middelste, de zoon, studeert nog dus is momenteel niet met kinderen krijgen bezig, en de oudste zou wel kindjes willen maar zijn vriendin studeert nog dus das ook niet aan de orde.
Mevrouw heeft altijd in Welle gewoond in hetzelfde huis, maar nu is dat niet meer Welle maar Denderleeuw. Ze woont naast de Delhaize. De kinderen zijn het huis uit, en nu is ze hun kamers een nieuwe bestemming aan het geven (o.a. om op dagen dat ze vroeg uit bed moet om te gaan werken, haar man - die ziek is weetjenogwel - niet wakker hoeven te maken). Maar de verbouwingen lopen niet van een leien dakje, want er is veel pleisterwerk meegekomen met afhalen van het behang. Eén kamer is al herbepleisterd, maar ze heeft niet veel tijd, dus het gaat niet vooruit.

En wat ze niet heeft gezegd maar ik wél heb gezien: ze rijdt met een citroen C5.
Ontbrekende info in het verhaal: haar naam.

Phew, was me dat een wervelwind aan informatie. En dat op het beloofde kwartiertje én tussen de enquêtevragen + mijn antwoorden door!
Ik weet minder van mijn collega's bij wie ik al drie weken 5/7 , 8u per dag zit. LOL.

Monday, November 20, 2006

Willy's en Marjetten

Al gezien, de zondagavond op één? Om te brullen van het lachen, gewoon!
De Neveneffecten, het hilarische gezelschap dat samen met Bart De Pauw de gekste sketches uit hun mouw schudt, geweldig zijn ze!
Eentje van vorige week, om het soort humor te illustreren: klik hier. En geluid aan!
Zou dit niet lukken, copy paste volgende link. http://www.youtube.com/watch?v=pVh1VePeMIw

The Da Vinci Code

Vrijdag hebben we The Da Vinci Code op dvd gehuurd en bekeken.
Zowel over het boek als over de film is al veel gezegd en geschreven, dus deze post kan er ook nog wel bij.

Ik heb het boek ondertussen 2 jaar geleden gelezen tijdens een vakantie. Het was op 1 dag uit - verslónden heb ik het gewoon. Zelfs na die tijd herinner ik het me nog vrij goed, en ook heel wat details zijn bijgebleven. En dat was nu mijn probleem. Veel mensen zeggen, wanneer ze een verfilming hebben gezien, dat "het boek beter is dan de film". Wel, ik ga dat ook zeggen. Ik wil natuurlijk de dvd-verkoop en -verhuur niet doen kelderen, vandaar een klein woordje uitleg.
De film is niet slecht, integendeel. Ik denk dat het best wel een spannend avonturenverhaal is voor de niet-Dan-Brown-lezers. Maar ik kende het einde al. En zo is de fun een beetje weg.
Ik heb me dus tijdens het kijken - onbewust - toegelegd op vergelijken met het boek. Het was al eerder de ronde gegaan dat de scenaristen het origineel nauw gevolgd hadden.
Bedenking:
Zou iemand die het boek niet heeft gelezen eigenlijk hebben kunnen volgen? De scenes, flashbacks, geschiedenisbeelden 'ter omkadering' en locaties wisselden elkaar in zodanig een tempo af, dat je er bijna geen adem meer door kreeg.
Vaststellingen:
*Mijn voorstelling van de protagonisten tijdens het lezen, stemden niet overeen met hoe regisseur Ron Howard ze uiteindelijk op scherm heeft gebracht. (Ik zag eerder Harrison Ford in de rol van Robert Langdon dan Tom Hanks - maar dat heeft misschien te maken met het gehalte aan respectievelijk Indiana-Jones en Forrest Gump dat ik associeer met de acteurs in kwestie).
*In het boek krijg je meer achtergrondinformatie, je kan de leuke clues en Da Vinci-trucjes nog eens nalezen als je niet goed mee bent, je hebt de tijd om de "historische" informatie die in het boek gebruikt wordt (en, let's face it, gepopulariseerd wordt) beter op te nemen, en het genot om tot de ontknoping te komen duurt lekker veel langer.

Sunday, November 19, 2006

E-bay

Vandaag heb ik mijn eerste E-bay zaakjes gedaan.
Je kan er niet meer omheen, dat dat the place to be is om van je spullen vanaf te raken en er toch nog iets - mind you, niet heel veel in mijn geval - aan te verdienen (in tegenstelling tot weggeven, weggooien, of op de rommelmarkt voor 10ct te koop aanbieden).
De items in kwestie waren merkkleren. Zo heb ik er niet veel, maar als ze niet passen is het des te vervelender om ze in de kast te laten vergelen.
Flink fotootjes genomen, een uitgebreide beschrijving en minimumprijs opgegeven. Er waren telkens zeer weinig volgers, en evenveel biedingen. De koop werd gesloten op het laatste half uur voor sluiting van de veiling.
Op dat moment gaat iemand zoals ik – die eerst probéért vooraleer alle verkoopsinformatie door te nemen – zich vragen stellen als: Tiens, hoe krijg ik dat adres dan? En hoe weet ik wanneer het betaald is? En wat moet ik anders nog doen?
Gelukkig is het simpel genoeg, nog betalingsinstructies geven, op de centen wachten en deze week naar de post trekken om de hele handel verstuurd te krijgen. En me dan eens bezighouden met feedback geven/krijgen.
Bij deze is de eerste stap in e-bay ondernemen gezet. Ik zal hier eens snuisteren wat ik nog zoal “van den hof” kan krijgen op deze manier.

Wednesday, November 15, 2006

Het vrouwelijke superras

Mijnheer en Mevrouw kijken televisie, wanneer Mevrouw plots zegt : "Ik
ben moe en het wordt laat, ik denk dat ik maar eens ga slapen."
Zij gaat naar de keuken om het ontbijt voor morgenvroeg voor te
bereiden, spoelt alle pop-corn bowls uit, neemt vlees uit de diepvries
voor het avondeten morgen, kontroleert of er nog cornflakes zijn, vult
de suikerpot, legt lepels en bowls op de tafel en maakt koffie klaar voor
morgenvroeg. Dan steekt ze de was in de droogkast, steekt een andere
was in, strijkt een hemd en naait er een knoop aan. Ze ruimt de kranten en
het kaartenspel dat nog op tafel ligt op en legt het telefoonboek op zijn
plaats. Ze geeft de planten water, maakt de wasmanden leeg en legt de
handdoeken gespreid om te drogen.
Ze geeuwt, rekt zich uit, en wanneer ze richting badkamer gaat, stopt
ze in het bureau, schrijft een briefje voor de leraar van haar zoon, legt
er geld bij en neemt een boek op die op een stoel lag. Ze tekent een
feestkaartje voor een vriend, schrijft er het adres op en kleeft er een
postzegel op. Daarnaast schrijft ze ook nog haar boodschappenlijstje.
Ze legt de omslag en het briefje naast haar tas en schrijft nog 3 dingen
op het briefje die ze morgen nog moet doen. Ze gaat naar de badkamer,
brengt een nachtcreme op haar gezicht aan, poetst haar tanden en doet haar
nagels.
Haar man zegt : "Ik dacht dat je ging slapen!"
"Ik kom", antwoordt ze. Ze vult de bowl met water voor de hond en zet
de kat buiten, dan kontroleert ze of alle deuren dicht zijn. Ze gaat nog
eens door de kamers van de kinderen, geeft een hoestpastille aan het kind
dat hoest, vervangt een lamp, legt de sokken in de wasmand en praat nog
even met een van de grotere kinderen dat nog zijn huiswerk maakt. Eenmaal
in de slaapkamer stelt ze de wekker in, legt haar kleding voor
morgen klaar.
Terwijl ze dit doet, zet haar man de televisie af en zegt doodleuk : "
Ik ga ook slapen", hij gaat naar de slaapkamer en gaat slapen ...

Sunday, November 12, 2006

Balans eerste week

Balans na eerste week werk en Roos in de crèche:
- 2 verkoudheden
- minder nachtrust
- minder melkproductie (en dus flesje bijgeven 's avonds - zal maar niet uitweiden over hoe ik me daarbij voel)
- meer "regelmaat"
- besef hoe kort weekends eigenlijk maar zijn
- een ik-wil-niet-gevoel naar morgen en volgende dagen toe.

Ik ben blij dat deze week voorbij is. Want die doe je niet voor je plezier, zeg, pfff.
Het wennen aan "terug aan het werk" én "terug aan het werk mét kind", het vroege opstaan en concentreren om nieuwe collega's (NB moeilijk te evenaren, want ben op vorige jobs op dat vlak met mijn gat in de boter gevallen), businessproducten en werkmethodes leren kennen, het kruipt niet in de kouwe kleren. Het nauwkeurige arbeidsregime is trouwens ook iets dat me zwaar valt. Ik mag in principe kiezen wanneer ik begin, zolang dat ergens tussen 8 en 9 valt, en wanneer ik stop, op voorwaarde dat er op weekbasis 38 uren gepresteerd worden en dat het elke week zo blijft. Om 8u beginnen betekent ginds "om 8u", en niet "daaromtrent met een marge van 5 of 10 minuten". Het werkt op het einde van de dag ook wel zo, maar zo ambtenaarlijk ben ik nog niet. Stiptheid is nu net iets waar ik niet straf in ben. Goeie leerschool I guess?
Stresslevels? Ze liggen het hoogst bij het begin van de dag, om toch maar dat startuur te halen, en in de interpersoonlijke relaties en gedragscode dan bij het werk zelf. Tot nu toe heb ik me voornamelijk mogen bezighouden met het vertalen van handleidingen uit het Engels. Moet ik er nog bij vertellen dat de tijd voorbij ge-kro-pen is?
Met de hoop op verbetering en een diepe zucht, op naar morgen.

Tuesday, November 07, 2006

Halve verjaardag van Roos

Roos is vandaag 6 maanden geworden.
Een mijlpaal, zeker op vlak van eten. Volgens de boekjes dan toch.

Tot nu toe heeft al op haar menu gestaan:
mamamelk, appelsien (gezeefd), appel, peer, banaan, glutenvrije koek, pruim, pompelmoes, perzik, nectarine, kiwi, mango, meloen, clementine, courgette, wortel, aardappel, spinazie, rijst, tomaat, broccoli, bloemkool.

Ze mag vanaf nu officieel eten (what a difference a day makes)o.a.: koek mét gluten, ongezeefde appelsien, vlees, vis en eidooier, prei, erwten, boontjes, bramen, abrikozen, papaya...

Én ze heeft vanaf morgen "met reden" een tutje van +6m.

Monday, November 06, 2006

De eerste dag

... van Roos in de kribbe.
... van mij terug aan het werk.
... op een nieuwe werkplek.
... van een ander leven.

Veel gemengde gevoelens vandaag. Roos afzetten bij haar nieuwe vriendjes voelde enerzijds als goed, en anderzijds hartverscheurend. Ik heb me kranig gehouden bij het wegbrengen en was druk bezig met praktische regelingen (flesje in frigo steken, tas opbergen...). Een knuffel verder en al in de auto, kwamen de tranen natuurlijk. Gelukkig had ik nog tijd om me thuis eventjes te gaan fatsoeneren en een extra lading zakdoeken mee te nemen.
Ze is heel moe teruggekeerd. Was wel flink geweest, alle papjes netjes opgegeten, en drie keer dutjes gedaan. Hopelijk is ze niet met haar eerste kribbe-verkoudheid thuisgekomen, want ze heeft rode ogen en walletjes, en ik heb ze al enige keren horen hoesten. Hout vasthouden dat het niks is.

De zakdoeken heb ik achteraf bekeken niet nodig gehad, althans niet op het werk zelf. (Achteraf, daarentegen, van contentement dat ik Roos kon gaan halen...)
Ik wilde me niet echt laten gaan, aangezien dat niet bepaald mooi staat, als eerste indruk bij nieuwe collega's, en als intro voor een "carrière".
Ik ben nochtans niet onverdeeld gelukkig geweest vandaag. Ben steeds aan mezelf aan het twijfelen of ik wel de juiste beslissing heb genomen om voor deze job te kiezen. Het lijkt alsof ik de laatste tijd mijn draai niet vind, niet in beslissen, en niet in de consequenties dragen van mijn genomen beslissingen. Vroeger had ik dat niet, en smeet ik me overal zonder veel nadenken in, en zag wel waar ik terechtkwam. Meestal was dat wel "op mijn pootjes". Deze keer was ik al zo aan het twijfelen tijdens sollicitatierondes, zowel hier als voor andere jobs. Dagen zoals vandaag doen dan al die andere gesprekken weer de revue passeren en zaaien verdeeldheid in mijn geest.

"De eerste werkdag" ergens nieuw is gelukkig eentje die je snel vergeet (of toch probeert te vergeten - ik kan me ondertussen àl die eerste dagen van àl mijn jobs al niet meer herinneren). Ik moet het wat tijd geven, dat weet ik, maar toch heb ik en onbehaaglijk gevoel bij vandaag, dat ik niet enkel op het wegbrengen van Roos mag steken. Klokkijken kwam er heel vaak aan te pas, en de tijd kroop echt voorbij. Ik hoop dat dat betert. Andere indrukken in enkele woorden: sympathieke en diverse equipe, traag, hard klavier en ongemakkelijke bureaustoel (de overschotjes dus) véél administratie, weinig telefoontjes en weinig dynamiek, stil, veel werk te doen.

Morgen een nieuwe dag. We zullen wel zien wat de nabije toekomst brengt - hopelijk meer schwung en rapper gepasseerde werkdagen.

Sunday, November 05, 2006

Babyzwemmen

Filip en ik zijn vanmorgen met Roos gaan zwemmen. We hadden dat al twee keer eerder gedaan, maar steeds zeer korte uitjes omdat ze nog te klein was denk ik.
Het zwembad van Ninove zou zich perfect lenen voor waterpret met kleintjes, en dat was niet gelogen. Het was wel even wachten om in de gezinscabines te kunnen, maar uiteindelijk liep het toch wel nog vlotjes. Alhoewel enkele extra van die grote cabientjes geen overbodige luxe zou zijn.
.
We zijn tamelijk lang in het water kunnen blijven zonder blauwe lipjes of vingertjes van Roos tot gevolg... Lekker temperatuurtje daar. Ze vond het supertof, en heeft zichzelf meermaals natgepletst tot het gezicht toe. Geen weentje gehoord of traantje gezien. Dat wordt een waterratje!
Van in het zwembad zelf hebben we spijtig genoeg geen foto's, maar hier is wel een nog-droog-in-de-cabine-maar-wel-al-klaar-voor-de-fun-fotootje.

Cinema

Vrijdag ben ik naar de film geweest met Griet. The Devil Wears Prada. Een typische chick flick (alle respect voor de dames die hun mannen wél meegekregen hadden), waar veel fashion en haute couture de revue passeert.
Sommigen hadden zich naar het thema uitgedost, maar ik voelde me nogal slonzig toen ik buitenkwam: in een kleren die ik al de hele dag aanhad, schoenen die enkel makkelijk zitten en verder niks modieus te zeggen hebben, en met het verkeerdje jasje aan omdat dat toevallig dat was wat ik in de haast kon meegrissen. Met een fruitpap-melkvlek van Roos erop.
Ik zou het soms wel willen als in de film of een voor-en-na in Flair: de juiste tips over do's en don'ts en een onbeperkt budget om al dat "moois" aan te schaffen. Geen excuus meer om er casual bij te lopen. ;-).

Friday, November 03, 2006

Schoenen - het vervolg

Begin deze week heb ik mijn schoenenkast opgeruimd. In ruil voor de schoenen die ik heb weggedaan heb ik onmiddellijk een probeersel uitgevoerd (doch niet vermeld in de post van die dag): schoenen online kopen. Via camper.com. Spaanse site, met leuke en speciale dingen. Extravagant moest het niet zijn, maar wel deftig en vooral makkelijk. gelukkig had ik al gehoord dat het toch wel kwaliteit is wat die Spanjaarden leveren.
Vandaag heb ik mijn pakje - al - toegekregen via UPS. Snel! Wat een toffe verrassing! Deze week ben ik al in 5 schoenenwinkels geweest waar ik elke keer zowat de hele collectie heb gepast, met geen resultaat naar draaggemak. En deze, ongelofelijk, zaten direct goed! Nog suggesties om ergens naartoe te stappen?

Thursday, November 02, 2006

Wenmoment in de crèche

Nee, er staat geen e te weinig. Nóg niet.

Vandaag zijn Filip en ik met Roos een uurtje naar de crèche geweest, de plek waar ze vanaf volgende week wel heel wat tijd zal doorbrengen.
Zoiets is bedoeld als "wenmoment", voor het kind, maar ook voor de ouders opdat ze "met een gerust hart hun kind(eren) ginder kunnen achterlaten". Voor Roos heb ik er vertrouwen in: een kalm en braaf kind dat haar ogen uitkijkt bij zoveel nieuws, leuk speelgoed en aardige dametjes (met leuke krullen om aan te trekken!) en zich overal snel op haar gemak voelt, dat zal wel lukken. En allemaal die kindjes (vriendjes en vriendinnetjes) om tegen te tateren, schetteren en kwetteren, dat wordt pas écht de max voor haar. Voor mama zal het meer pikken, vermoed ik. Maar 't is waar, het wenmoment kwam van pas: hetis al een hele troost te weten dat ze ginder in goeie handen zal zijn.

Monday, October 30, 2006

Schoenen

Mijn laatste week thuis is ingegaan. Slik. Ineens kom ik tot het besef dat ik veel dingen die al lang op het lijstje van to do's stonden (ah ja, ik ben toch thuis en heb veel tijd), nog niet heb gedaan.
Toch is er vandaag nog iets van in orde gekomen: de opruim van de schoenenkast.
In een vorige vlaag van organisatie, een jaar of drie geleden, heb ik op alle dozen een etiketje gekleefd met de beschrijving van de inhoud. Zwart half hoog met gesp, bruine bottine, blauwe sandaal met hak... . Met soms zelfs het jaar erbij. Deze info is ruim voldoende om van ver mijn lievelingen te kunnen spotten. Niet dat het de keuze makkelijker maakt, maar kom, het spaart al tijd als ik niet elke doos moet opendoen.
Gelukkig ben ik niet echt extravagant in mijn schoenenkeuze. (Vandaar dat ik ook vind dat ik weinig gelijkenis vertoon met Imelda Marcos, een madammeke met wie ik al eens in één adem ben genoemd). En een schoenenfetisjist vind ik ook niet dat ik ben.
Ik heb schoenen wél altijd de meest interessante dingen gevonden om b.v. op jacht naar te gaan tijdens de solden, en het is dubbel aangenaam omdat je voeten vanaf een bepaalde leeftijd niet meer groeien, en je er dus zonder frustraties jaren gebruik van kan maken. Mits beperkt gebruik. Hetgeen geen probleem is, als je genoeg paren schoenen hebt, toch?
Enfin, tot gisteren stonden de schoenen mooi in 1 kast "gesorteerd", en al de dozen die niet in de kast pasten, stonden ernaast op de grond. Niet echt handig als je de onderste doos nodig hebt, natuurlijk. Ondertussen heb ik grote kuis gehouden en - met pijn in het hart - de knellende, oude, volledig afgedragen of onherstelbare exemplaren verwijderd. Filip heeft gisteren twee identieke kastjes ineengezet, en die staan nu blinkend hun life's purpose te vervullen: mijn verzameling schoenen omhullen.

Friday, October 27, 2006

Zwarte humor

Vanmiddag hoorde ik (echt waar!) op het radionieuws hetvolgende:

Er is een ernstig ongeval gebeurd in [...]. Een vrachtwagen is daar ingereden op een rouwstoet. Daarbij is minstens 1 dode gevallen.

Thursday, October 26, 2006

English spelling

European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the European Union rather than German, which was the other possibility. As part of the negotiations, the British Government conceded that English spelling had some room for improvement and has accepted a 5-year phase-in plan that would become known as "Euro-English". In the first year, "s" will replace the soft "c". Sertainly, this will make the sivil servants jump with joy. The hard "c" will be dropped in favour of "k". This should klear up konfusion, and keyboards kan have one less letter. There
will be growing publik enthusiasm in the sekond year when the troublesome "ph" will be replaced with "f". This will make words like fotograf 20% shorter. In the 3rd year, publik akseptanse of the new spelling kan be expekted to reach the
stage where more komplikated changes are possible. Governments will enkourage the removal of double letters which have always ben a deterent to akurate speling. Also, al wil agre that the horibl mes of the silent "e" in the languag is disgrasful and it should go away. By the 4th yer people wil be reseptiv to steps such as replasing "th" with "z" and "w" with "v". During ze fifz yer, ze unesesary "o" kan be dropd from vords kontaining "ou" and after ziz fifz yer, ve vil hav a reil sensibl riten styl. Zer vil be no mor trubl or difikultis and evrivun vil find it ezi tu understand ech oza. Ze drem of a united urop vil finali kum tru. Und efter ze fifz yer, ve vil al be speking German like zey vunted in ze forst plas.

Wednesday, October 25, 2006

Huilebalk ofte blètkous

Wat ben ik een bleiterke geworden zeg! Totaal uiteenlopende dingen die gebeuren, die ik zie of hoor hebben allemaal op zijn minst natte ogen tot gevolg.
Enkele voorbeelden:
1. Roos ligt zalig rustig te slapen, helemaal weg van de wereld, met haar handjes en armpjes uitgestrekt. Die rust, die onschuld, het doet me steeds wat. En ook de stralende lach die ze tevoorschijn tovert wanneer ze wakker wordt en mijn hoofd boven het bedje verschijnt... onbetaalbaar.
2. Maandagavond keek ik naar het slot van Wit Down Under op Eén. De bruidegom droeg met een brok in de keel een eenvoudig gedichtje voor, waarin heel vaak het woordje "lief" voorkwam herinner ik me, waarop de bruid uiteraard ook een traantje moest wegpinken. Bij mij: bring on the kleenex! Snotteren, jongens toch!
Zo een ander programma waar ik de zakdoeken in de buurt moet houden, is Extreme Makeover - Home Edition. Een bende handige harry's en designers gaan het huis van een gezin dat b.v. een zware klap te verwerken heeft gekregen, zomaar helemaal opnieuw opbouwen en inrichten. Een week lang wordt er met man en macht gewerkt. Het - steeds schitterende - resultaat gaat met heel veel "oh my Gods" en geknuffel gepaard van de ontvangers. okee, het is televisie, maar ik ween toch lustig mee.
2. De hond van mijn ouders is gestorven. Ik had niet echt een band met het beestje, en op het einde zag hij echt af, dus is de plek waar hij nu is waarschijnlijk beter. Ze willen wel een ander hondje, en ik ben gelast met de taak om daar 'eens voor te kijken'. Zo gezegd, zo gedaan, ik schuimde gisterenavond het net af op zoek naar honden te geef of te koop, en ben op een gegeven moment echt beginnen snikken. Zoooo veel honden die ter adoptie aangeboden worden door een vereniging die in Spanje mishandelde/verwaarloosde honden gaat ophalen en die hier een thuis voor ze zoekt (kijk eens op www.rescuedogseurope.com) . Met spoed gezocht: een warm nest voor Conchita. Of: Geeft u Juan het toffe gezin dat hij verdient?. Ik zou ze zó allemaal in huis nemen. En het gevolg van al dit dierenleed (met reële hoop op beterschap weliswaar): de waterkranen helemààl open.

Zou ik te veel bij Roos geweest zijn, en van haar een aantal dingen afgekeken hebben? (want ook voor zij die het nog niet vaak gezien hebben: Roos kan wel degelijk hartverscheurend huilen hoor!) Of zijn er nog te veel water-producerende hormonen achtergebleven in mijn lijf?

Monday, October 23, 2006

Je naam in het Russisch

Niet letten op all het gekriebel...
Tik je naam in in het tekstvakje en klik om te zien hoe je naam eruit ziet en klinkt in het Russisch.
http://www.callme.nm.ru/

Thursday, October 19, 2006

Melancholische detective

Ik ben in een melancholische bui.
N.a.v. de jubileumreünie van mijn middelbare school ben ik - we slaan enkele stappen in mijn denkpatroon over - ook bij mijn hogeschooltijd in Brussel terechtgekomen. Eén van mijn medestudenten in 1e kan, is na dat jaar naar Canada vertrokken om ginds te gaan studeren in een andere richting. We hebben nog een tijdje gecorrespondeerd - in de pre-e-mailtijd ging dat dus nog met een velletje papier en een bic :-) - nadien schreven we ook via mail dankzij het lokale internetcafé. Door verschillende keren te verhuizen, raakte ik zijn gegevens kwijt en verloren we elkaar uit het oog.
En nu, door de knop in mijn kop op de stand "gebeurtenissen vorige eeuw" te zetten, wilde ik de draad terug opnemen en heb ik detectiveke gespeeld.
Het internet is geweldig! Je tikt op Google een naam in en je krijgt, met een beetje geluk, een aantal hits die je op weg kunnen helpen. Of zo was het toch voor mij het geval. Via de verschillende sites waar zijn naam voorkwam, heb ik geprobeerd een en ander te achterhalen. De e-mailadressen waren echter niet meer in gebruik.
Ik vond contactgegevens van een school waar hij les "zou geven", en heb die mensen brutaalweg een mailtje gestuurd met de vraag dat door te spelen aan de persoon in kwestie àls die daar inderdaad werkte (wet op de privacy and all). Zij waren zo sympathiek om me te antwoorden dat hij inderdaad ginds "gekend" was en dat ze de mail zouden bezorgen. En bij deze heb ik zelf al een mailtje in mijn inbox, dat ik ook al heb beantwoord. De koe bij de horens vatten, want negen jaar bijpraten is niet niks.

Wednesday, October 18, 2006

Bezoek aan Kind&Gezin ter nieuwe meting

Gisteren een bezoekje aan Kind&Gezin. Deze keer zonder prikjes in het vooruitzicht, maar gewoon ter algemene controle van maten en motoriek.
"Nieuwe" gegevens na deze check-up bij de kinderarts:
7.150kg
69cm lengte
44cm hoofdomtrek.
De opmerkzamen onder jullie zullen gezien hebben dat er eigenlijk niet veel verschil is met het spectaculaire nieuws van de vorige keer. Nu geen gestoef van mijnentwege dus over haar plaatsje tov de curves. De curve haalt Roos in ;-).
De dokter zei dan al gauw dat ze de vorige keer misschien al een beetje verder van de lat had gelegen of zo. Wààrom worden kindjes dan gemeten eigenlijk?
Voorts hebben we het nog eens gehad over de voedings- en teruggeefgewoonten van mijn kleine kapoen... Tot een jaar sluit het maagje niet goed af. Nu, te oordelen naar wat er soms bij Roos terugkomt, moet dat wel een héél groot gat zijn zelle. Maar goed, 't is niet alsof ze uitgehongerd is of lijkt, dus op dat vlak zal het nog een beetje afwachten zijn.
De borstvoedingspauzes op mijn nieuw werk heb ik misschien niet nodig, alhoewel ik voor de zekerheid toch de formulieren heb laten invullen. Ik ben nog steeds vast van plan om zo lang mogelijk bv te geven, maar als Roos een beetje in een ritme komt, kan ze waarschijnlijk van het vat blijven drinken (ochtend: melk bij mij, dan op de crèche groente en fruit, en dan ben ik weer thuis voor de volgende melk). Zo hoeft ze geen pap te missen en moet ik geen melkerijtje spelen op de werkplek. We'll see how it goes.

Tuesday, October 17, 2006

Roos' eerste groentepapje

Nog drie weken, en Roos gaat naar de crèche waar ze, zoals de andere kindjes, ook groentepapjes zal voorgeschoteld krijgen. Nu ze haar fruitpapje toch al flink opeet, wilde ik het dus ook eens met groente proberen.

Zelfde scenario in mijn keuken als met de eerste fruitpap (m.a.w. de keuken volgeplakt en een berg afwas voor 1 patatje en enkele broccoliroosjes - het is duidelijk alweer een techniek aanleren geblazen voor mama :-)).
Het papje zelf zag eruit als in de boekjes, maar Roos lijkt niet een fan van broccoli te zijn, want ze liet het meeste gewoon op haar kin en neus en wangen plakken... vandaar ook deze nieuwe "voor en na" van Roos. LOL.

Monday, October 16, 2006

Weekend met veel gebeurtenissen - deel 1

De voor en na

Het voorbije weekend was vrij druk... Ik heb vermeldenswaardige dingen beleefd, goed om de rest van de week elke dag een post mee te schrijven. En zo ben ik het ook van plan - behoudens dringender nieuws ;-).

1e feit: ik ben ein-de-lijk nog eens naar de kapper geraakt. Dat was al geleden van een maand voor mijn bevalling, dus reken maar uit... Een tijdje geleden kon ik 't een en 't ander nog oplossen met een nieuwe shampoo, maar dat valt niet vol te houden om er een beetje toonbaar bij te lopen. Zeker met de nieuwe job in het vooruitzicht drong de nood aan een nieuwe coupe zich op, eentje die dan het liefst nog een beetje makkelijk zit en te onderhouden is. En het mooie: dat alles bij een van de finalisten van de Flair-kapperswedstrijd 2006, én aan een voordeeltarief - met dank aan de Flair. En zo heb ik dus mijn eigen "voor en na".

Vrijdag zag ik er zo nog uit


en zaterdagavond - niet onmiddellijk na het kappersbezoek weliswaar - zo

Friday, October 13, 2006

Friday 13th

Hopelijk is vandaag geen ongeluksdag...
Soms kan het echter al eens tegenzitten. Zet je geluid aan en kijk. "Life comes at you fast". getitem3.wmv

Thursday, October 12, 2006

Jobhunt afgelopen

De voorbije weken ben ik druk bezig geweest met solliciteren. Het liep niet altijd even eenvoudig - zoals hier ook te lezen is geweest. Je steekt er veel tijd in (tijd waarin ik een babysit moest vinden voor Roos), in jezelf verkopen. En die tijdsinvestering loont niet altijd navenant.
Maar uiteindelijk is de beslissing dan toch gevallen. Ik ga aan de slag bij een firma in Ninove, eerst via een interimkantoor, met de bedoeling na vier maanden in vaste dienst te gaan. De firma doet aankoop van sanitair voor groothandels, en ik kom op de afdeling logistiek en aankoop terecht. De concrete invulling wacht ik nog even af, maar de bedoeling zou wel zijn om het orderproces volledig op te volgen, van bestelling tot facturatie, met daarbij contacten met de leveranciers in Azië (wat wordt er tegenwoordig niét meer geïmporteerd van ginder achter?). Het bedrijf is een KMO, een omgeving waar ik me doorgaans het beste voel. In de job is me variatie beloofd, en daar zal ik ook voor een groot gedeelte zelf in moeten investeren, maar daar kijk ik naar uit. De uren zijn okee, het loon ook en ik krijg zelfs nog een maand borstvoedingspauzes. Top of the bill is wel dat ik op 10 minuten autorijden deur tot deur zit. In een eerdere post - "de rattenkoers" - had ik het al over het belang van een korte woon-werkafstand, kwestie van werk en gezin op een aangename en relaxte manier te kunnen combineren. 't Is immers ook allemaal gewoon worden. Een nieuwe job onder de knie krijgen en nog wat quality time met de huisgenoten kunnen doorbrengen.

Het contract is getekend, maar ik geniet nu nog, en voluit, van mijn laatste maand thuis. 6 november word ik officieel een buitenshuis werkende moeder.

Monday, October 09, 2006

Verkiezingsuitslag - de kater

Ik ben gechoqueerd door de verkiezingsuitslagen van gisteren. De trend is dat het Vlaams Belang in alle steden en gemeenten gegroeid is. Op veel plaatsen kwamen ze voor het eerst op en hopla, een hele resem zetels binnen. En in Aalst, home town en nu aan mijn achterdeur, is het VB de grootste partij...
Ik vind het een heel onrustwekkend signaal. Het VB mag dan zijn standpunten al getemperd hebben tegenover vroeger, maar ik associeer ze nog steeds met een racistische maar eerder nog egocentrisch-gerichte partij. Dat heel veel van de Vlamingen zich blijkbaar in deze standpunten terugvinden, vind ik een vreselijk idee. Waarom worden mensen toch zo “ikke-ikke-ikke”? Want het mag duidelijk zijn dat iemand die kiest voor het Vlaams Belang zijn eigen economische zaakjes wel goed voor elkaar heeft. Ik werk daar hard voor, meneer, dan kan een ander dat toch ook bereiken, door evenveel effort te doen?
Een cliché, maar jaren geleden werden Turken en Marokkanen naar hier gehààld. Niemand anders wilde het zware, vuile en gevaarlijke werk in de mijnen gaan doen. Ondertussen willen allochtonen, die deze keer onuitgenodigde gasten zijn, nog méér dan de Belgen (zij zijn liever lui dan moe) wérken, maar ze krijgen er de gelegenheid niet toe want té donker, té veel hoofddoek, té weinig Belg.
Belgen hangen graag “de rijke toerist” uit op reizen naar Marokko of Turkije of op safari in Kenia. En als het lot je een heel andere situatie heeft toebedeeld en je een paar duizend kilometer zuidwaarts of oostwaarts bent geboren, en in politiek, klimatologisch of economisch extreme omstandigheden moet overleven waardoor je je heil elders zoekt, trek dan vooral je plan zegt de gemiddelde Vlaming.
Het is zo zelfnoegzaam om alleen van jezelf te vinden dat je het beste bent in je soort.
Alleen Vlaanderen is goed, laat Wallonië maar stinken. Heil voor de blanken, de anders gekleurden zien we hier liever niet. Of ze moeten eruit zien zoals wij. Krijg vooral maar 1 of 2 kinderen, want grote gezinnen zoals “in de vreemden”, dat is hier not done.
Straks wordt het mannen versus vrouwen. Of de Aalstenaars tegen de Ledenaars en Denderleeuw tegen Ninove. De jeans-dragers tegenover de mantelpak-dragers. De blauwogigen versus de bruinogigen. Jan-met-de-pet tegenover Jan-met-de-hoed. En laten we dan allemaal maar Esperanto gaan spreken, want de Limburgers begrijpen de West-Vlamingen anders niet en vice versa. En maak ook aub aparte frietkoten voor wie graag mayonaise heeft bij zijn frietjes en zij die liever ketchup hebben.
En laat dat allemaal controleren door een ijzersterke, veelkoppige politiemacht die alomtegenwoordig is. Supertip om een intolerante samenleving te creëren.
Mag ik dan ook eventjes emigreren alsjeblief?

Sunday, October 08, 2006

Naar de stembus

8 oktober, het zal wel niemand ontgaan zijn dat we vandaag een nieuw gemeente- en provinciebestuur moesten gaan kiezen.
Filip was opgeroepen om in het stembureau te gaan zitten, dus die is al van deze ochtend vroeg de deur uit gemoeten. Roos en ik zijn dan tegen een uur of 10 gaan stemmen - in de veronderstelling dat het er rustig zou zijn, omdat dan veel volk in de mis zou zitten, die meestal als afsluiter hun stem gaan uitbrengen. Niet dus deze keer, veel volk in de gemeentelijke basisschool en we moesten redelijk lang aanschuiven. Filip had een leuke job: wachtertje spelen, m.a.w. de mensen tegenhouden en aangeven wanneer ze binnen mochten.
Roos was dus met mij mee, in de draagzak. Het zal wel een schattig zicht geweest zijn, zo'n klein kaboutertje-met-pinnemuts met het enige wat je van haar zag, beentjes, handjes en een schattig koppie dat ongetwijfeld haar grote ogen goed de kost heeft gegeven. Met baby op stap heeft natuurlijk zijn gevolgen.
Die draagzak doet het maagje keren, en ze heeft thuis en onderweg verschillende keren melk teruggegeven. In het stemhokje zelf dacht ik dat alles er al uit was, tot... Plets! Mijn papieren lagen net opengeplooid. Deze stem heeft ze dus mee bepaald en zal niet meer zo anoniem zijn...

Friday, October 06, 2006

Belspel

Ooit al eens gekeken naar het belspel? Ik bedoel, echt gekéken (en niet toevallig tegengekomen om dan snel weg te zappen). De beste comedy is er niks tegen!
Uiteraard is het een eer die enkel weggelegd is voor – tijdelijke – thuisblijvers zoals ik die onder het voeden nogal eens de tv durf opzetten.
Uren volbabbelen met weinig reactie en 1000x hetzelfde vertellen maar in andere bewoordingen, chapeau voor de presentatrice. (Waarschijnlijk is er trouwens een goeie reden voor dat ik dit mannelijke presentatoren nog niet heb zien doen, die zouden te rap door hun 2000woorden per dag zitten ;-) )
Ik geef zelfs toe dat ik me al twee keer heb laten verleiden om mee te doen.
Hoe het zover komt? Je krijgt het gewoon op je zenuwen doordat de dame in kwestie je zo zit aan te porren om te bellen, en vraagt je af waarom er niemand die telefoon neemt... Ineens flitst het dan door je hoofd dat je misschien toch de enige bent die gekl genoeg is om te kijken, dus bel je maar. Addertje onder het gras: de lijnen zijn niet “direct” zoals aangegeven op het scherm, maar je moet eigenlijk “geluk” hebben dat die opengaan nét als jij belt.
Welk woord past achter “werk”, was eens de vraag. 8 borden met een woord erachter, en elk juist antwoord was geld waard (500€). Geen reactie? Komop mensen, je doet al zoveel voor alle anderen, dit doe je voor jezelf. Wie kan dat geld niet gebruiken? Jezelf er eens lekker mee verwennen. Het is hier akelig stil, dat vind ik helemaal niet leuk. Komaan, stop die spanningsmuziek, onderbreek me en geef het goeie antwoord. Let vooral goed op de tips die verschijnen. Een van de woorden die we zoeken heeft te maken met een dier. Ondertussen staat ze heftig te gesticuleren, nl wijzen naar de tip, haar oortje op zijn plaats duwen, aangeven dat je móet bellen... Het woord dat we zoeken heeft iets te maken met een dier. Het telefoontje dat dan binnenkomt zegt een logisch antwoord: werkpaard. Ach, jammer jammer, dat is het niet... En dan verschijnt er werk.s op het scherm. Opgelet, werkpaard is al gezegd en dat is het niet. Kijk goed, er komt een tip. Het heeft iets te maken met een rund op vier poten – tja een rund met drie poten is nogal vreemd he? Komaan mensen. En er verschijnt werko. op het scherm. Volgende telefoontje: werkpaard. Ik ben hierna gestopt met kijken.

Wednesday, October 04, 2006

Werelddierendag vandaag

Vandaag is het werelddierendag. Je kan er niet naast horen: Q-music doet met Wim Oosterlinck, die is overgelopen van bij StuBru, de verkiezing van het meest nutteloze dier (last I heard was het de mug), en ook de activoerders tegen bont laten weer van zich horen. Groot gelijk trouwens. Maar dat hoeft niet uitsluitend op deze dag te gebeuren.
We zullen maar zeggen dat je in eigen huis moet beginnen om de wereld te verbeteren zeker? Filip en ik doen toch ons best om onze huisdieren content te houden. Ze hebben weliswaar al wat moeten inleveren sedert de komst van Roos, vooral de hondjes dan, maar we denken niet dat ze te klagen hebben. Zie foto! Op tijd lekker eten, soms eens tafelrestjes waartoe ook de buurvrouw bijdraagt, een gezellig hok, supercomfortabele en dus veelgebruikte (en veel te dure :-)) fatboy-kussens, knuffels en wandelingskes, zotdoenerij, speelgoed (je zou onze tuin eens moeten zien, die ligt bezaaid met trekringen en balletjes) enz. Verwende nesten zijn het eigenlijk!
Toegegeven, ze kunnen al eens op de zenuwen werken (dat gewriemel, vuile poten, haar overal) en het vergt veel extra energie, die twee loebassen in huis in combinatie met de katten én Roos. We moeten immers alert blijven voor tekenen van jaloezie - kwestie van geen gevaarlijke situaties te creëren.
We kunnen ze niet missen! Ze maken deel uit van ons gezinnetje.
Zie trouwens ook eerdere post "Two boxers live here" om te weten hoe het er hier soms aan toe gaat...

Tuesday, October 03, 2006

Tongue twisters

Goed oefenen is de boodschap!!

Drie heksen bewonderen drie Swatch-horloges.
Welke heks kijkt naar welk horloge?


En dan nu in het Engels:
Three witches watch three Swatch watches. Which witch watches
which Swatch watch?


Voor de gevorderden:
Drie transseksuele heksen bewonderen drie Swatch-horlogeknopjes.
Welke transseksuele heks kijkt naar welk Swatch-horlogeknopje?


Wederom in het Engels:
Three switched witches watch three Swatch watch switches. Which
switched witch watches which Swatch watch switch?

Monday, October 02, 2006

De week van de borstvoeding

Ik krijg "proficiat" te horen wanneer ik vertel dat Roos nog steeds (maar niet meer uitsluitend, want het fruitpapje is erbij gekomen) borstvoeding krijgt. Veel gelukwensen vind ik dat op zich niet waard, omdat het voor mij het makkelijkst is, vlot gaat, Roosje goed groeit enz. Het is een deel geluk hebben denk ik wel.
Sommige mama's houden het héél lang vol - iets wat bij mij wel een voornemen is, maar nog steeds af te wachten hoe het gaat uitdraaien. Het is immers niet evident om met je kolfapparaat naar het werk te trekken en de - weliswaar wettelijke - borstvoedingspauzes te benutten. N.a.v. de week van de borstvoeding, kan je hier het verhaal lezen van een wel erg volhardende mama.

Sunday, October 01, 2006

Update van het weekend

Hoe meer tijd er ogenschijnlijk is, hoe minder gelegenheid om de blog bij te houden... Vandaar dat ik bij deze een korte recapitulatie maak van het voorbije weekend.

Vrijdag had ik een afspraak bij het kinderdagverblijf waar Roos binnenkort naartoe gaat, om wat puntjes op de i te zetten qua datum, uren, prijs en zo. Opmerking 1. Daarvoor was een uittreksel nodig uit het bevolkingsregister met de “samenstelling van het gezin”. Ik ben gechoqueerd. Ik geef mijn identiteitskaart af, en op het papier staat: gezin De Decker (fair enough) met op de eerste plaats Filip, dan Roos, en dan ikke vanonder met de mededeling “geen verwante”. Als je het objectief bekijkt, oké, we zijn niet getrouwd en zo, maar neem ik het verkeerd op als ik me in die volgorde ‘het aanhangsel’ voel? Opmerking2. Deze stap is er echt al eentje naar the real thing toe, het moment waarop ik buitenshuis aan de slag ga en Roos elders opgevangen wordt. Ik ben een heel gelukkige mama doordat ik zolang bij Roos ben kunnen blijven – ze zal op een dag na 6 maanden zijn wanneer ze dagelijks naar haar eerste groep vriendjes zal trekken. Ik ben blij dat ik weer iets anders ga kunnen doen, maar toch steekt het een beetje, het vooruitzicht van alles wat haar tijdens de dag overkomt, niet meer zelf mee te maken maar uit tweede hand te moeten vernemen. Maar kom,er is nog een dikke maand om ten volle te genieten!

Gisteren zijn Filip en ik onze “vaderlandse” plicht gaan vervullen bij een vriend die in een Antwerps stadje opkomt bij de verkiezingen. Hij had wat helpende handen nodig bij het bussen van zijn propaganda-brieven. Groots was het in elk geval wel opgevat (ik heb er geen idee van hoe “politiek” in andere gevallen gevoerd wordt...): duizenden brieven, op naam én geadresseerd moesten volgens de geo-routes van de postbodes in de bussen gedeponeerd worden. Gelukkig was het stralend weer, en met Roosje in de buggy hebben we een flink aantal kilometerkes kunnen wandelen (lees: doorstappen). Het was plezant, maar al bij al viel het tegen hoe weinig we maar hebben kunnen doen op die uren dat we ter beschikking waren. Politiek, een lastige stiel :-)

Vandaag was dan absoluut geen “luie zondag”. Roos is er de voorbije nachten steeds vroeg bij en wordt enkele keren wakker. Deze morgen had ze om vijf uur honger, dus gedaan met de nachtrust. Verder hebben we opgeruimd en een beetje gepoetst (zondag of andere dag maakt daarvoor niet uit) en deze namiddag ben ik op bezoek gegaan bij mijn grootmoeder, die sedert gisterenavond terug is van een verblijf in een soort home voor herstel en rust. Bij deze terug thuis, de nood gevoeld om de blog even bij te werken en dan straks weer de routine van eten, voeden, slapenleggen, beetje televisie kijken en slapengaan.
Filip geeft momenteel het beste van zichzelf op het badmintoncourt van Denderleeuw. Het is competitie vandaag. Ik zou misschien in de tribunes moeten zitten supporteren, maar sla dat deze keer over.

Alweer een weekend dat er – bijna - opzit. Weer een nieuwe maand gestart trouwens ook. How time flies.

Thursday, September 28, 2006

De niessproeier

De geroutineerde-fruitpap-gevende mama is waarschijnlijk al vertrouwd met hetvolgende, maar ik heb toch gegierd van het lachen.
Ik gaf Roos haar fruitpapje, lekkere oranje smurrie (met meloen...). De schepjes gingen goed naar binnen tot ineens. Ik stak een lepeltje in haar mond en leverde de pap af, maar Roos besliste om eerst nog eens te niezen alvorens de pap door te slikken. Smurrie everywhere... Maar ik vond het wel hilarisch!

Wednesday, September 27, 2006

Verbouwingen - een verhaal in meerdere bedrijven

De trap - slot

Ein-de-lijk. De trap staat er!
Al sinds een tijdje in feite, maar we moesten wachten tot de siliconen droog waren om ‘m eens goed te kunnen schoonmaken.
’t Was toch nogal iets hoor! Effe recapituleren (hierover schreef ik op 10 augustus al een post in deze blog – kan je hier checken ):
- In eerste instantie “een week werk” (5 dagen) met - na enkele keren uitstellen, start op 7/8
- Onvoorziene vertraging, met als gevolg start op 8/8
- Schrijnwerker had op het einde van de week een lang weekend t.e.m. 16 augustus, en zou dan “op twee dagen 17/8 en 18/8” klaar zijn
- Maandag en dinsdag 21 en 22/8 heeft hij alsnog verder moeten werken
- Woensdag 23/8 versterking opgeroepen, toen waren ze met tweeën een hele dag bezig
- Donderdag 24/8 om 18u30 was het trapgedeelte af.
- Woensdag 20 september: eerste check-up voor krakende treden, plaatsing van de plintjes en aansluitend verwoede opkuiswerken van mijnentwege om dat siliconenvet weg te krijgen, hetgeen nog geen afgerond werkje is
- (nota: er is nog een rubberrandje in bestelling, dat nog moet gelijmd worden)
Hoe ze zich zo kunnen vergissen qua timing vind ik vreemd, en ook niet erg klantvriendelijk, maar allez, het voornaamste is dat ‘ie goed is, en bij deze bewonderbaar.

Monday, September 25, 2006

Foto "uit de boekjes"

Op vrijdag 1 september was Portrait Studios te gast in de Delhaize van Aalst. Omdat professionelen toch véél mooiere foto's kunnen nemen, én omdat we een gratis exemplaar kregen, ben ik toen met Roos op photoshoot gegaan. Het resultaat was verbluffend mooi, echt prachtig! Ze was in een goeie bui en heeft veel gelachen, vandaar dus (o.a.) deze schitterende foto .
Is ze niet om op te eten??

Sunday, September 24, 2006

Feestjes en nog eens feestjes

Dit weekend waren we "van de goei". Op twee feestjes uitgenodigd zijn in een weekend, dat gebeurt niet al te vaak.
Zaterdag was de mama van Filip jarig. Taart en koffie 's namiddags, en 's avonds een lekkere koude schotel, het kan nogal smaken! Roosje was in goede doen, eens ze over het eerste verschieten van "nieuw-volk-in-het-gezicht-wanneer-ik-net-na-een-slaapje-mijn-ogen-open-doe" heen is. Als er zoveel te beleven valt, mogen mama en papa en de grootouders op hun kop staan dansen, er komt van namiddagdutje niet veel in huis.
Tegen de late namiddag werd ze toch heel erg moe, en was ze toch in slaap gevallen. Het vervelende was enkel dat ze dan blijkbaar aan het slapen was 'voor lang'. Ik heb ze nog wakker moeten maken, dan drinken gegeven en piama al aangedaan en dan naar huis. Gelukkig is ze in de auto terug in slaap gevallen, maar voordien was het echt wel een zielig huilconcert. De tijd is voorbij dat het uur waarop we thuis 'moeten' zijn er niet toe doet... Roos heeft een ritme, en iedereen plooie ernaar... :-)
Dat was al een les voor vandaag, want het nu stond het feestje van Emma en Mona op het programma. Die twee rakkers worden ook al 1 jaar (dinsdag). And that called for a celebration, too!
Een heel gezellige namiddag bij de ouders van Griet, met veel volk en cadeautjes, taart en lekkere dingen, en ook de zon die van de partij was - heel leuk allemaal.
[Griet, de foto's komen deze kant op waarschijnlijk? Kwestie van er een beeld bij te kunnen zetten he!] Deze keer zijn we iets vroeger naar huis vertrokken, maar Roos was toch redelijk ontroostbaar in de auto. Vermoeidheid en honger, een vervelende combinatie. Gelukkig is het ondertussen al opgelost en is ze al in dromenland!

Friday, September 22, 2006

Adventures in job applying

Gisteren had ik een drukke sollicitatievoormiddag met twee gesprekken. Het was blijkbaar niet het moment. Ofwel was het te warm, ofwel hadden ze iets verkeerds gegeten, ik weet het niet hoor... Oordeel zelf maar.
Bedrijf 1, een KMO - groothandel/importeur. Mijn afspraak was om 10 uur, en ook om 10 uur stipt (uitzonderlijk voor mij) stapte ik binnen. Na een minuutje ofzo, mocht ik in de vergaderzaal, en kreeg ik vragen voorgeschoteld als "stel uzelf voor in het Frans?", "wat weet u over het bedrijf - in het Engels? Ik test altijd graag of een kandidaat zijn huiswerk heeft gemaakt". Kan ik allemaal nog inkomen - de manier waarop alleen niet. Heel kil en in een sneltreinvaart. Maar dan kwam het: "u bent gehuwd?", "u hebt 1 kind? Is het uw laatste kind?". De manier van vragen en het vooral het feit dat deze - laatste - vraag gesteld werd tout court, vond ik ongepast. En dan nog, die informatie is allemaal te lezen op mijn CV. Soit, om exact 10u13 zat ik alweer in mijn auto! Van blitz gesproken. En dat voor een bediendefunctie. Ik wist zelfs niets méér over de functie zelf. En toch heb ik er bij het uitzendkantoor vriendelijk voor bedankt, want dàt hoef ik niet.
Bedrijf 2, mastodont, afspraak om 11uur. Ik was een kwartier te vroeg (nog uitzonderlijker maar met dank aan bedrijf 1!). In de majestueuze receptieruimte mocht ik even wachten, en dan werd ik door een vriendelijke dame door een letterlijk doolhof van gangen, trappen en doorsteekjes geloodst tot een vergaderzaal waar ik... een sollicitatieformulier mocht invullen! "De personeelsverantwoordelijke komt dan binnen een twintigtal minuutjes bij u." En ik kon in die tijd alles wat in mijn mooi geprint CV staat, hernemen. Oké, no problem, zo blijft mijn rechterpols soepel. De irrelevante informatie van "hoe heten je ouders en broers en zussen, en hoe oud zijn ze en wat doen ze beroepsmatig?" sloeg ik alweer maar over. Ik bedoel, wat ís dat daarmee? Alsof dat belang heeft voor je job, je vaardigheden of jz sollicitatie.
Drie kwartier later heb ik zélf naar de receptie moeten bellen (gelukkig lag er een boekje bij de telefoon met de nummers) om te vragen waar de interviewer bleef en of er een probleem was. Ze was het vergeten. LOL.
Het gesprek zelf verliep wel goed vond ik, en heeft nog 45 minuten geduurd. Ik was pas om half 2 terug thuis.
Zo'n sollicitatiemarathons moeten dus ook eventjes niet meer hoor. Of ik wacht ermee totdat het weer regent, dan heb ik toch niks "beters" te doen.

Tuesday, September 19, 2006

Roos De Grote

Een nieuwe dynastie is opgestaan: Roos De Decker wordt vanaf vandaag Roos De Grote, geheel in de lijn met anderen als den Karel, een paar eeuwen terug.
Vooraleer jullie me allemaal half gek verklaren, hier de uitleg.
Vandaag ben ik nog eens naar Kind&Gezin gemoeten voor de - voorlopig - laatste prikken. Mits een afleidingsmanoeuvre (tateren tegen mama) heeft ze er gelukkig iets minder van gemerkt. En ondertussen ligt ze hier alweer vrolijk te kraaien en in de wipper te schommelen - dus ik hoop dat de neveneffecten ook deze keer uitblijven.
Qua motoriek, brabbelen en kwetteren is ook alles prima in orde (blijkbaar vinden kindjes van deze leeftijd het super om naar zichzelf te luisteren... dàt is een aha-erlebnis!) Ze weegt nu 6.870kg, wat ietsje meer is dan het gemiddelde, volgens de curve waar ze zich vorige keer op gezet had. In haar lengte zit ze een flink eind boven de hoogste curve met 69cm. Vandaar de titel. Winterjasjes zullen dus ad hoc gekocht worden - anders riskeer ik dat het een blote-buik-modelleke wordt...

Monday, September 18, 2006

Jubileum - SVI Gijzegem

Ik word oud. Ik kreeg een uitnodiging voor een “feest” op zaterdag 14 oktober. En nee, da’s niet mijn verjaardag. Het is de reünie/jubileum van mijn afstuderen aan de middelbare school. 10 jaar is het al geleden dat die poorten achter mij (allez, ons, want er waren nog leerlingen én klassen natuurlijk) dichtzwaaiden. De vorige eeuw. Letterlijk.
Heel vreemd om daar nu aan terug te denken. Sommige van de gebeurtenissen staan me immers zo helder nog in het geheugen dat het lijkt alsof het gisteren was. Cliché, ik weet het. Mijn schooltijd heb ik altijd superleuk gevonden. Niet het leren, de taken of examens (hallo!), maar de samenhorigheid en gezellige boel in de klas, en het feit dat er altijd wel iets te beleven viel.
Ik ben benieuwd naar hoe het de rest is vergaan. Met enkelen heb ik nog steeds contact, en van hen weet ik wat ze doen, waar ze wonen, hoe ze het stellen en dat ze nog dezelfde zijn als vroeger op enkele details na (zoals bvb moederschap of domicilie in het buitenland). Van anderen heb ik sedert 30 juni 1996 niets meer gehoord. En ik ben natuurlijk nieuwsgierig. Wie zal er zijn? Wie is veranderd of dezelfde gebleven? Wie is getrouwd, heeft kinderen, werkt als...? Eén dag is eigenlijk niet voldoende om 10 jaar wel en wee bij te praten, maar let’s face it, misschien lopen onze levens intussen zodanig uiteen dat er niet veel te praten valt. We waren immers een bende meisjes bijeen die toevallig in dezelfde klas “geloot” werden.
En toch is er die humaniorageschiedenis 1990-1996 die ons bindt, dus zullen we altijd ergens nog schoolmeisjes in blauw-wit uniform blijven. Want zo zijn we geworden wie we zijn.
Dus ik ga me in dat jeugdsentiment storten en heb me ingeschreven voor de jubileum-reünie.

Saturday, September 16, 2006

Diepdroevige dierenverhalen

V: Wat roept een homofiele bosuil?
A: Joehoe.

V: Welk dier bestaat voor drie kwart uit wol?
A: Een wolf.

V: Het huppelt door het bos met een machinegeweer ?
A: Rambi

V: Het staat in de wei en het morst?
A: Een knoei

V: Wat zegt een eend die tegen de muur vliegt?
A: Kwak

V: Zegt de ene kip "TOK"
A: Zegt de andere " Are you TOKKING to me?"


De "betere" mopjes nietwaar? De boog kan niet altijd gespannen staan, vooral niet in het weekend...

Thursday, September 14, 2006

Happy birthday Mellissa

Vandaag is Mellissa jarig. Mijn Australische-pennenvriendin-sinds-meer-dan-tien-jaar wordt 30!
Ze blogt ook, dus neem gerust hier eens een kijkje naar hoe ze haar dag heeft doorgebracht.

Wednesday, September 13, 2006

Intellectuele inspanningen

Ik heb enkele tekstjes vertaald, om iemand een plezier te doen. Tjongejonge wat een inspanning! Eerst en vooral was het lang geleden dat ik vertaald had. De teksten zelf waren niet overdreven moeilijk, maar om dat in een degelijke Nederlandse zin om te zetten, dat was andere koek. Als een mens gewoon is van in bla bla bla en da da da te spreken, kan het zogenaamd eenvoudigste der dingen soms verrassend ingewikkeld zijn.
Het voelt alvast heel vreemd en onwennig om terug te "denken". Raar gezegd, maar de laatste tijd heb ik voornamelijk "gedaan" zonder daar al te veel "intellectueel" gedoe bij te pas te laten komen.
En dat werd ook vandaag weer nog eens extra duidelijk. Ik moest tijdens een sollicitatie een berekening maken van BTW-tarieven (ha!). Mijn gezicht zal wel groen en geel uitgeslaan zijn denk ik. Gelukkig kon ik op tijd mijn verstand terug tot de orde roepen. Maar om maar te zeggen dat terug gaan werken (of iets anders doen) zal zijn zoals mijn aerobics: (terug) conditie opbouwen tot het allemaal vanzelf gaat zonder gehijg.

Tuesday, September 12, 2006

Omgekeerde wereld

Het was herfst in augustus, en vandaag hoogzomer. What is up with the universe?

Dagelijkse kost

Heb jij ook A.A.A.D.D. ?

Er is eindelijk een diagnose voor ons probleem.

Het heet A.A.A.D.D. Ofwel: Age Activated Attention Deficit Disorder.

Dit zijn de symptomen:
Je beslist om de auto te wassen, je vertrekt richting auto en ziet de post op tafel liggen.
OK, je gaat de auto wassen, maar eerst toch even de post doorbladeren.
Je legt je autosleutels op je bureau, filtert de reclamefoldertjes uit de hoop post en ziet dat de vuilnisbak vol zit.
Dus leg je de rest van de post, waaronder enkele rekeningen, op je bureau en zet de vuilnisbak buiten.
Of nee, toch eerst nog vlug de rekeningen betalen.
Waar liggen die overschrijvingsformulieren alweer?
Oeps, je hebt er nog maar 1.
Je hebt nog reserveformulieren in de kast boven.
Ah.., daar staat je cola nog.
Eerst die extra overschrijvingen zoeken.
Maar wel eerst die cola wat verder van de computer zetten of je slaat hem nog omver en dan mors je op je toetsenbord.
Weet je wat, zet hem gewoon in de koelkast, dan blijft hij fris.
Je gaat naar de keuken en bemerkt dat je plantjes er nogal droog bij staan, die hebben dringend water nodig!
Je zet de cola op het aanrecht en hola, daar ligt je zonnebril!
Die zocht je al de hele morgen.
Je legt die best maar even weg voor je het vergeet.
Je vult het gietertje met water en vertrekt naar de bloempotten.
Aaaargh!
Iemand heeft de afstandsbediening van de TV in de keuken laten liggen!
Als we vanavond TV willen kijken, zullen we er nooit aan denken om in de keuken te kijken, dus leg je de afstandsbediening beter direct in de woonkamer.
Je giet wat water in de bloempotten en morst op de vloer, gooit de afstandsbediening op een kussen in de zetel en je gaat terug naar de hal.

Waar was je nu weer mee bezig?

Aan het einde van de dag:
De auto is niet gewassen, de rekeningen zijn niet betaald, de cola staat
op het aanrecht, de bloemen kregen te weinig water, je hebt nog steeds
1 overschrijvingsformulier en je vindt je autosleutels niet meer...
Je probeert te ontdekken hoe het komt dat er vandaag niets is gebeurd.
Daar begrijp je echt niets van, je was de hele dag druk bezig!!!
Je bent je er van bewust dat je een ernstig probleem hebt en moet
dringend professionele hulp vinden, maar eerst even je e-mail checken...

Saturday, September 09, 2006

Roos' eerste fruitpapje

Vandaag heeft Roos haar eerste fruitpapje gekregen.
Oorspronkelijk was ik eigenlijk van plan om tot 6 maanden uitsluitend borstvoeding te geven (zoooo makkelijk!). Maar ik merkte de laatste tijd wel dat ze geïnteresseerd was als wij kauwden, en ook een lepeltje vond ze al interessant "speelgoed". En ze geeft nog steeds veel melk terug. Vandaar dat ik het begin van vaste voeding geprobeerd heb (alhoewel je dat prut van vandaag eerder een dikke soep kon noemen).
Een kwartje appel, kwartje banaan en wat appelsiensap (gezeefd, natuurlijk), en een lepeltje glutenvrij meel. Meer was het niet. Het prakken en pletten leverde toch nog zo geen glad papje op zoals op fotootjes, dus uiteindelijk maar de mixer erin gezet (in de boekjes staat dat zo de vitaminen sneller verloren gaan - tja, tis ofwel zo ofwel verslikken in grote stukken...). Mijn keuken was een waar slagveld. En dat voor een 'tussendoortje', want na een tiental - halve - schepjes wilde Roos toch wel weer de vertrouwde mamamelk.
Hoe dan ook, de eerste stap is gezet. Morgen opnieuw. Alweer een mijlpaal gepasseerd in Roosjes groei.

Friday, September 08, 2006

Mens sana in corpore sano

Onder het motto "een gezonde geest in een gezond lichaam" hebben mijn zus en ik gisteren gepoogd deel 1 van de opdracht in orde te krijgen: het gezonde lichaam. (of een gezonde geest een haalbare kaart wordt, is een twijfelgeval :-) ). We zijn op aerobics-BBB les gegaan.
Op zich viel het best mee - allez, het was zelfs plezant. Je moet weten dat onze conditie zich ver onder nul bevindt en enige sportactiviteiten zich - van mijnentwege dan - tegenwoordig beperken tot de trap op-en aflopen en babyliften. Ik was nooit heel erg sportief aangelegd, alhoewel ik veel pogingen heb ondernomen om dat te veranderen. Geen enkele is geslaagd en ik ben nog steeds aan het wachten op dat gevoel van verslaving aan sport waarbij je, eens je ze regelmatig beoefent, niet meer zonder kunt. Deze keer misschien?
Donderdagavond wordt vaste afspraak voor een uurtje huppelen en springen, en proberen niet plat op de neus te vallen door al dat gedraai.
Ik ben vertrokken voor minstens 9 lessen nog (met een tienbeurtenkaart zou dat anders weggegooid geld zijn). Hopelijk hou ik het langer uit dan mijn splinternieuw-met-dit-doel-voorop-gekochte-'sport'sletskes die toch niet echt bestand blijken tegen al dat gespring maar eerder tot een rustig avondje in de zetel verleiden... Maar ik ben sterker dan mijn sloefkes. Denk ik toch.

Thursday, September 07, 2006

Roos' vierde vermaanddag

Roos vermaandt vandaag! Om precies te zijn, om 17u34 deze middag.
Een luttele 17 weken geleden deelde ze voor het eerst haar krijsjes met de wereld, en ondertussen is ze al een flinke viermaander met klare kijkers, dikke billekes en veel energie!
Ik zag vanmorgen ineens in een flits weer onze "start" in het ziekenhuis, en hoe ze daar een week zo klein (was ze ooit klein?) en hulpeloos aan die infusen lag te slapen. En 's nachts te krijsen, volgens wat men me vertelde. En ik die me zo klein en hulpeloos voelde.
Intussen is dat een vage herinnering geworden, want zoveel is veranderd! Al 15 cm gegroeid, meer dan 2 kg verzwaard, twee prikjessessies voorbij, de baby-acne gepasseerd en spijtig genoeg ook al een dunnere - maar wel langere - haardos gekregen. Van een "platte baby" die enkel at, sliep en in de pamper deed, is ze (al!) geëvolueerd naar een actieve meid. Op het verschoonkussen duwt ze haar billen de lucht in. Nageltjes knippen wordt een riskante bedoening. En wanneer het op slapen aankomt, is het een echt vechtersbaasje. Suja Suja, slaap maar zacht, door die mooie stille nacht, doe je oogjes nu maar toe, want jij bent zo moe zo moe - tot vervelens toe herhaal ik het. Als ze 's morgens mijn of Filip's hoofd boven het bed ziet verschijnen, tovert ze zo'n stralende lach tevoorschijn. En dan moet er actie zijn. Voeten zwiepen naar de mond, het speelgoed vindt daar soms ook nog een plaatsje vrij, ze schettert en kraait wanneer ze gevlogen, gezwierd, gegooid en gewipperd wordt en huilt wanneer ze eventje niet genoeg aandacht krijgt. Zingen van mama vindt ze het einde (misschien moet ik toch eens meedoen aan Idool? :-) ). Ze wil niet meer zitten om een boertje te laten en staat 'stevig' op haar beentjes te deinen.
Elke dag ontdek ik een stukje nieuwe persoonlijkheid in haar. Roos komt met een handleiding tegenwoordig.

Tuesday, September 05, 2006

Mum

Nog eentje dat je recht naar de keel grijpt...



We are sitting at lunch one day when my daughter casually mentions that
she and her husband are thinking of "starting a family." "We're taking
a survey,"she says half-joking. "Do you think I should have a baby?"

"It will change your life," I say, carefully keeping my tone neutral.

"I know," she says, "no more sleeping in on weekends, no more
spontaneous vacations."

But that is not what I meant at all. I look at my daughter, trying to
decide what to tell her. I want her to know what she will never learn
in childbirth classes.

I want to tell her that the physical wounds of child bearing will heal,
but becoming a mother will leave her with an emotional wound so raw
that she will forever be vulnerable. I consider warning her that she
will never again read a newspaper without asking, "What if that had been MY child?"

That every plane crash, every house fire will haunt her. That when she
sees pictures of starving children, she will wonder if anything could
be worse than watching your child die.

I look at her carefully manicured nails and stylish suit and think that
no matter how sophisticated she is, becoming a mother will reduce her
to the primitive level of a bear protecting her cub. That an urgent call of "Mom!"
will cause her to drop a soufflé or her best crystal without a moments
hesitation.

I feel that I should warn her that no matter how many years she has
invested in her career, she will be professionally derailed by motherhood.
She might arrange for childcare, but one day she will be going into an
important business meeting and she will think of her baby's sweet
smell. She will have to use every ounce of discipline to keep from
running home, just to make sure her baby is all right.

I want my daughter to know that every day decisions will no longer be
routine. That a five year old boy's desire to go to the men's room
rather than the women's at McDonald's will become a major dilemma. That
right there, in the midst of clattering trays and screaming children,
issues of independence and gender identity will be weighed against the
prospect that a child molester may be lurking in that restroom.

However decisive she may be at the office, she will second-guess
herself constantly as a mother.

Looking at my attractive daughter, I want to assure her that eventually
she will shed the pounds of pregnancy, but she will never feel the same
about herself. That her life, now so important, will be of less value
to her once she has a child. That she would give herself up in a moment
to save her offspring, but will also begin to hope for more years, not
to accomplish her own dreams, but to watch her child accomplish theirs.

I want her to know that a cesarean scar or shiny stretch marks will
become badges of honor. My daughter's relationship with her husband
will change, and not in the way she thinks. I wish she could understand
how much more you can love a man who is careful to powder the baby or
who never hesitates to play with his child. I think she should know
that she will fall in love with him again for reasons she would now
find very unromantic. I wish my daughter could sense the bond she will
feel with women throughout history who have tried to stop war,
prejudice and drunk driving.

I want to describe to my daughter the exhilaration of seeing your child
learn to ride a bike. I want to capture for her the belly laugh of a
baby who is touching the soft fur of a dog or cat for the first time.

I want her to taste the joy that is so real it actually hurts.

My daughter's quizzical look makes me realize that tears have formed in
my eyes. "You'll never regret it," I finally say. Then I reached across
the table, squeezed my daughter's hand and offered a silent prayer for
her, and for me, and for all the mere mortal women who stumble their
way into this most wonderful of callings.

Please share this with a Mum that you know or all of your girlfriends
who may someday be Mums.

May you always have in your arms the one who is in your heart.

Monday, September 04, 2006

Slaap kindje, slaap

Het moge duidelijk zijn dat we nogal gesteld zijn op onze nachtrust. De wekker staat altijd een uur te vroeg - om het even hoe laat hij afgaat. Gelukkig zit er wat rek in de werk- en andere uren.

De laatste tijd wordt Roos weer wakker ’s nachts (zie eerdere update), waardoor opstaan voor ons (mij) ook aan de orde is. Gelukkig is het met een tut meestal weer opgelost voor eventjes. Na de eerste voeding rond een uur of zes, leg ik ze weer in bed. Ik heb haar slaapzakje dan niet uitgedaan, gewoonlijk is ze toch al weer half ingedommeld en doe ik alsof er niks gebeurd is en het in feite nog nacht is, en zij dus zonder meer terug kan gaan slapen. I know, I’m mean. Zo kan ik ook nog wat “bijslapen” tot wanneer ze opnieuw wakker wordt, rond 8u30 à 9u. Het is natuurlijk stom van mezelf om terug in bed te kruipen wanneer ik net het moeilijkste gedeelte van de ochtend, mijn ogen een béétje opendoen, achter de rug heb. Maar ik kan de lokroep van mijn warme bedje niet weerstaan...
Vandaag heb ik eens getest hoe ver ik kon gaan om Roos te doen langslapen... Toen ze om 8u30 wakker was en volop aan het tateren gegaan was, heb ik ze bij mij in bed genomen en ben gewoon blijven liggen. Zij is ook weer in slaap gevallen, en toen we weer wakker werden, was het 10u30! Echt het gevoel van een luie zondag dus.

Zou lang slapen in de genen zitten of geef je dat mee in de opvoeding? Nature of nurture?
Ben ik nu van Roos een langslaper aan het maken? Zo een kind dat, eens ze begint te puberen (of zelfs al vroeger) met geen stokken uit bed te krijgen is, en het ochtendhumeur erbij heeft voor elke minuut uit bed vóór de middag? Of zorg ik er voor dat ze omwille van haar vele uren slaap nu, ineens een vroege vogel wordt waardoor opstaan om 6uur de norm wordt voor ons allemaal, weekend of week?

Sunday, September 03, 2006

Fotosessie

Er zijn zo van die weken waarin ons fototoestel nauwelijks uit het hoesje geraakt. Maar als we er dan eens in zijn en het apparaat in aanslag is, dan kunnen we ons niet meer houden. Gisterenavond was het weer van datte: fotosessie. Met het volgend resultaat. (de familiefoto moet nog eens gemaakt worden...)



Hanging out with dad


Mountain climbing


Huh?

Friday, September 01, 2006

Passage Fitness doet het weer

Onlangs kreeg ik een pv in de bus: “officiële vaststelling van inbreuk”.
Ik vond dat het papier er nogal vreemd uitzag om een pv te zijn, met afscheurkantjes opzij, maar aangezien het logo van de politie erop stond, ging ik voor de zekerheid toch even checken wat Filip of ik nu weer uitgespookt hadden.
Het bleek de nieuwe reclamefolder van passage fitness te zijn, met vaststelling van inbreuk op de gezondheid door te weinig sport enz. en een passage voorstel tot meer beweging in hun centra.
Reclame is natuurlijk bedoeld om de aandacht te trekken en de discussie aan te gaan (en kijk, ik heb het er ook over!). Ergens moet ik daarom de ‘creativiteit’ van hun reclamebureau complimenteren, want een aanmaning van de politie werkt blijkbaar nogal goed om de post geopend te krijgen door de bestemmeling. Op dat vlak: doel bereikt. Maar daarom ga ik niet per se ginds sporten.

Hoe lang borstvoeding geven?

Suggestie van de Britten:
eten.wmv

Thursday, August 31, 2006

Time is of the essence

Time flies. Dat besef is er elke keer wanneer een dag, een week, een maand is voorbij gevlógen.
Ik heb zo de (slechte) gewoonte om een beetje in het verelden te blijven hangen, door nogal vaak naar gebeurtenissen te verwijzen in ronde getallen die erna komen.
"Vorige week dezer tijd waren we daar", "twee jaar geleden deden we dit" enz. Ik vind het in elk geval makkelijker om terug te kijken dan vooruit te kijken om tijd te kunnen inschatten.
Ik ben al meer dan 5 maanden thuis.
Roos wordt zondag 17 weken - 17 weken zwanger zijn was iets heel anders met nog meer dan de helft te gaan, en nog 17 weken moeten wachten tot de bevalling was ook een eeuwigheid, zelfs al was "de helft" al voorbij.

Op 31 augustus vorig jaar, dag op dag, wist ik nét dat ik zwanger was. Een vreemde gedachte, want alles wat erna kwam in de zwangerschap is een beetje flou. Die buik werd alsmaar dikker, ja. Ik herinner me dat mijn start bij Johnson&Johnson nog in gewone kleren verliep, toch een tijdje nog, en dat na 5 maanden in dienst zowel de garderobe als mijn bewegingsmogelijkheden en volume nogal veranderd waren. En in mijn hoofd lijkt het alsof dat "ineens" gebeurd is, omdat die herinneringen maar flarden zijn (start, einde).

Gelukkig zijn er van die mijlpalen zoals 31 augustus, en andere data die om één of andere reden wél in mijn geheugen blijven hangen. Ze helpen me om in te schatten welke weg ik/wij al heb(ben) afgelegd. Want the road ahead, da's obviously een groot raadsel. En maar goed ook.

Wednesday, August 30, 2006

"Koppen" op één

De zender één zond gisterenavond in Koppen een reportage uit over een Amerikaans homokoppel (mannen) die een vurige kinderwens hadden na 10 jaar samenzijn. Ze wilden via een draagmoeder hun droom in vervulling laten gaan (dus geen adoptie).
De reactie van puriteins Amerika was niet aan de orde, het ging in feite over de twee mannen en hun bij momenten wel zeer emotionele journey.

Via een advertentie op het internet vonden ze een draagmoeder die bereid was hun een kind te baren. Na enkele keren insemineren, 1 miskraam en vele maanden was ze zwanger en beviel uiteindelijk van een gezond dochtertje. (In de aftiteling stond dat ze nog een tweede dochtertje kregen met dezelfde draagmoeder.)
Ik ben er nog efkes niet goed van en heb tweestrijdige gevoelens.
Ik kon zeker sympathie opbrengen voor deze twee mannen, en het was duidelijk dat ze echt een kind wilden en er ook goed voor zouden kunnen zorgen, zowel emotioneel als praktisch. Anderzijds vroeg ik me af of de voortplantingsdrang - in het algemeen -groter is dan de zorg-drang. Adoptie is immers ook een mogelijkheid en zoveel kinderen op de wereld hebben iemand nodig die (beter) voor ze zorgt! Deze mannen wilden zo graag een "eigen" kind, waarvan ze de biologische vader waren, dat daardoor iemand anders om haar eigen vlees en bloed moest afstaan. De moeder had er weliswaar vanaf het begin zelf voor gekozen, en niemand held a gun to her head zoals ze zelf zei. Ze werd er "uiteraard" wel voor betaald, de (in mijn ogen luttele) som van 13000 dollar.
Ik zou het niet kunnen. Zelfs al hecht je je rationeel gezien niet aan het mensje dat in je groeit omdat je contractueel gebonden bent, hoe emotioneel geladen zijn de impact van een zwangerschap en geboorte niet? Some things money cannot buy.

Tuesday, August 29, 2006

Update Roos

Heb ik het niet lang volgehouden? Het schrijven elke dag?
Ineens is het sinds zaterdag geleden, en er is nochtans vrij veel gebeurd waarover ik mijn "hart eens kan luchten". O.a. de trap is af, maar daarover later meer.

Te beginnen bij het begin: Roos. Ze is gisteren nog eens gewogen tijdens het laatste huisbezoek van de dame van Kind&Gezin. 6.510kg. Meten en zo zal voor de volgende consultatie zijn in september, intussen kan ze nog steeds in maatje 68 hoor!
Blijkbaar heeft Roosje zich dus, na een start boven de hoogste curves op vlak van gewicht, lengte en hoofdomtrek, nu qua gewicht op een andere curve gezet. M.a.w. ze komt nog bij, maar om te beginnen al véél minder spectaculair dan efkes geleden, en volgens een ander gemiddelde. Ik hoef me blijkbaar nog geen zorgen te maken, ' t is niet alsof ze er ondervoed of ziek uitziet of zo, toch? Ze is wel omgekeerde wereld aan het spelen, want de laatste tijd wordt ze 's nachts wakker. Terwijl ze altijd al haar nachten heeft doorgeslapen. Misschien heeft dat te maken met haar dagschema, waar ik nu heel strikt let op max 3.5uur tussen voedingen, mogelijks zet zich dat ook 's nachts door. Meestal lukt het met een tutje en valt ze dadelijk weer in slaap, maar haar ontbijt wil ze nu al omstreeks 6uur, en als je 8uur gewend bent, is dat even slikken. Voor mij dan toch. Welcome to 'real' motherhood ;-).
Ik heb intussen de fameuze "papjesboeken" van K&G al gekregen, voor wanneer ik ermee wil starten. Het plan is eigenlijk om tot 6 maanden uitsluitend borstvoeding te geven (puur uit gemakzucht hoor, heb nog geen zin in gezeul met potjes en zo), maar ik begin me af te vragen of ze daar nog zo lang genoeg mee gaat hebben. We zullen dus moeten zien en afwachten. Een lepeltje om mee te spelen (dat ook automatisch naar de mond gaat dus) is in elk geval al plezant bevonden!
Die recepten (ideetjes eigenlijk) in dat K&G-boek zien er trouwens wel zeer lekker uit, daar zal ze van smullen binnenkort!!!