First mum's experiences

Een tijd geleden las en hoorde ik verhalen van baby's die, eens ze mobiel geworden waren, niet meer stil te houden waren. Anekdotes over zoete kindjes die ineens "tirannen" worden wanneer het op verluieren aankomt, en zonder pamper zich in volledige naakte vrijheid voelen om de dichte omgeving te gaan verkennen. Of die recht gaan staan in bed wanneer ze wakker geworden zijn (in een slaapzak is dat aan risico's verbonden :-) ) en dan duidelijk hun ongenoegen over de wachttijd laten merken. Dat soort dingen.
Wat was ik in zekere mate fier dat Roos daar allemaal niet aan meedeed, en mij het plezier gunde om haar vlot verse pampers aan te doen. Tot enkele weken geleden. Ze had het truukje ineens door en beschouwt verzorgingsactiviteiten nu als een leuk spelletje. En zelfs als ze het niet leuk vindt, zal ze even goed de draai-en keerbewegingen maken en niet dulden dat mama of papa de strips van de pamper degelijk sluit. Om over de knopjes van de body maar te zwijgen.
Roos protesteert nu ook met klem wanneer ze overdag moet gaan dutten. Haar ogen vallen letterlijk bijna dicht, dus ik breng ze naar bed, en binnen de 2 seconden nadat ik haar heb neergelegd, staat ze recht aan haar voeteind te jammeren. Na enkele minuten ga ik dan eens checken waar al dat gehuil maar vandaan blijft komen, en doe ik een poging om haar alweer met een tutje in te stoppen. No way.
Ze heeft het vanmorgen wel heel fel zitten gehad. Wakker om 5u, gelukkig nog eventjes verder geslapen na de fles. Maar voor het voormiddagdutje heb ik drie keer vruchteloos geprobeerd haar te slapen te leggen, de vierde keer werd het gelukkig tamelijk snel stil (na 5 minuten ongeveer).
Eerlijk, Roos is een fantastisch kind een meestal heel vrolijk, dus eigenlijk heb ik niks te klagen. Maar toch word ik hier soms moedeloos van. Meer nog, het maakt me zelf ook lastig, uit frustratie en dan uit schuldgevoel over die frustratie. Ik wil de weekends zo "vol" mogelijk besteden, zowel naar quality time samen als om dingen te doen die moeten gebeuren en het vlotst lukken zonder haar erbij. Maar als ze moe is, valt er niks met haar aan te vangen. Het wordt een lang weekend, zo.

Spring time

Aaaahhhh, dit is er eentje voor de geschiedenisboeken en bij deze genoteerd.
Een zàààlige lentedag vandaag met temperaturen tot 18°C (however, met de wind die ineens nogal vervaarlijk op kon komen zetten, was het bijtijds wel aan te raden de jasjes en sjaals toch maar weer aan te doen ipv mee te zeulen).
Maar dat zijn details, want is het niet zo dat iedereen van deze stralende zon en strakblauwe lucht ook gewoon GOEDGEZIND wordt?

Fotogalerij

Paasdeco

Roos&mama snapshot

De schikking kon beter ('t is net iets in de aard van de voedingsdriehoek LOL), maar 't is zondagavond voor iedereen hé! :-D

Beter slapen

Enkele jaren geleden kochten we ons een nieuwe matras "latex 7-zonig". Een zachte matras dus, gemaakt uit materiaal dat steeds zijn vorm terug aanneemt, en waar 7 zones in afgebakend zijn, naargelang het gewicht van het lichaam dat ergens rust.
Prima matras, ware het niet dat we toen de fout hebben gemaakt om onze lattenbodem te behouden, zo een uitschuifbaar geval. Dat is wel praktisch, als je het moet doen passen op een bed van 160cm, maar de laatste tijd voelde de balk in het midden (die bij de uitschuifbersie hoort) echt als een muur. Blijkbaar zou dat komen doordat de latten hun veerkracht intussen al een beetje verloren zijn.
Vandaag zijn we dus naar de winkel getrokken, en hebben er zonder veel twijfelen (op 5 minuten tijd ) een nieuwe lattenbodem gekocht. Het zijn er eigenlijk twee, en ze zijn afgewerkt met rubber aan de zijkanten, waardoor zeker niet het ongemak dreigt van een "balk". Ze hadden de dingen gelukkig ook in stock, en een uurtje later stond het zelfs al bij ons thuis. Ik ben eens benieuwd... Komende nacht is wel een korte, maar als de lattenbodem zijn werk doet (en Roos niet te veel kneut), zouden we diep moeten slapen en morgen als herboren wakker worden.

Financiële meevaller

Joepie, toch een leuke verrassing soms, dat aanslagbiljet van de belastingen. Geen ironie hier, alhoewel ik wel besef dat sommige mensen niet echt uitkijken naar dit document...
Tot nu toe is onze bank er goed in geslaagd het maximum te halen uit onze in te brengen kosten, opdat we geen belastingen moeten betalen. Meer nog, we hebben tot nu toe zelfs geld teruggekregen. En zo ook vandaag! Een bedrag dat overeenstemt met een netto maandloon, das al eens iets leuks in het vooruitzicht. 't Is natuurlijk eerder als een spaarpot die eens per jaar uitgekieperd wordt (maar over het feit dat het eigenlijk allemaal een te veel is dat we betaald hebben, probeer ik verder maar niet te veel na te denken).

Sporty Spice

Vanavond ben ik nog eens in de step-aerobicsles beland. Dat was intussen al enkele weken geleden, ik gebruik immers maar al te graag elk excuus om niet te "moeten" gaan. Ik wéét nochtans dat de beweging en het uitje goed voor me is, en dat ik me nadien ook fitter voel. De stap zetten daarentegen om de zachte zetel in de warme huiskamer bij het spannende tv-programma achter te laten om alweer meerdere sprongen op de step te wagen, is soms wel heel erg groot. En toch weet ik dat ik mezelf daar geen plezier mee doe. Want als het de volgende week dan wél weer kriebelt (as if!) en dus bij voorbeeld in de 2e les van een blok van 3 binnenduikel, is het niet meer dan normaal dat ik niet mee kan, en da's ook niet bepaald bevorderlijk voor de motivatie. Alle andere huppelaarsters combineren immers perfect de laygo (of hoe heet dat beest?) met de knee-up en de grapevine én de repeater terwijl ze nog mooi in de maat van de hippe muziek blijven ook. Dan voel je je wel heel erg onhandig (of moet ik zeggen on-benig?). Dit soort lessen zit ik doorgaans gewoon uit. Het is een keiharde confrontatie met de coördinatielimieten van mijn armen en mijn benen.
MAAR! Niet zo vandaag! Ik deed er een beetje langer over dan de meesten, maar uiteindelijk had ik alle stapjes in een vlotte combinatie volledig beet. Aan beide zijden van de step dan nog! Ik ben zooooo fier!

Lente!

Vandaag begint de lente!
Vlak na Kerstmis had ik al aangekondigd dat ik uitkeek naar de lentekriebels. Wel, het is zover. Officieel en meteologisch, en officieus decoratief. Ons huis ziet vanbinnen geel, groen en, oranje in de vorm van vlinders, eieren, kippen, paashazen, bloemen en windmolentjes aan wilgentakken en strobalen. Zoveel Pasen heeft het hier nooit geademd. Dit is om alle jaren in te halen waarbij Pasen niet een reden tot decoreren was... Nu een lichte overdosis misschien, maar zo tijdelijk high lopen op lentegevoel kan geen kwaad... Het weer doet momenteel wat meer winters aan dan bij voorbeeld vorige week het geval was, en dus des te meer reden om een vleugje lente met veel plezier binnen te halen.

Tussen vijf en half zes vandaag

Waarom gebeurt het, telkens ik naar de winkel ga met de bedoeling 1 of 2 items te kopen, dat ik met mijn handen veel te vol buiten wandel? (letterlijk, want ik heb, omwille van mijn oorspronkelijke bedoeling niet de moeite genomen om een winkelkarretje mee te nemen)
En waarom kies ik altijd de verkeerde kassa? (lees: de kassa waar er net een printprobleem blijkt te zijn op het moment dat heel mijn voorraad uitgestald ligt op de band, of waar de persoon voor me die heel weinig in zijn karretje had liggen, ineens familieleden tevoorschijn tovert die ook hun boodschappen op de band deponeren, terwijl de betaler des huizes erop staat om de 10 euro die hij verschuldigd is, met het kleingeld uit zijn broek- en jaszak, grote portefeuille en klein portemonneetje samen te stellen)?

Heroes

De serie Heroes al gezien? Iets vre-se-lijk intrigerends vind ik dat!
Ik ben naar de reeks beginnen te kijken omwille van alle reclame die er vooraf over gemaakt was; vooral het feit dat de pilootaflevering in de VS een record aantal kijkers had gelokt, vond ik enigszins uitnodigend.
Wel, VT4 zendt elke maandag 2 afleveringen uit, en kijken is dus zooooo verslavend!
De reeks is een soort science-fiction verhaal (en ik geef toe: in principe ben ik daar eigenlijk niet zo voor te vinden) dat - als we dan toch gaan vergelijken - ergens het midden houdt tussen Desperate Housewives en Lost. Desperate Housewives omwille van de intriges en de vraagstukken, Lost omwille van het "ontdekkingsverhaal". En elke aflevering eindigt met een cliffhanger van formaat!
Het opzet:
Enkele mensen ontdekken ongeveer tegelijkertijd (maar zonder ze het van elkaar weten) dat ze een bepaalde speciale 'gave' hebben. Ze worstelen er weliswaar mee om hiermee om te leren gaan. Voorbeelden: kunnen vliegen, de toekomst kunnen schilderen, lichamelijk onschendbaar zijn, door muren kunnen lopen... Elke gave heeft eigenlijk een genetische oorzaak - de rode draad in de serie is een gewone sterveling, Dr. Suresh, een professor in genetica, die het werk van zijn vader probeert af te maken. Wanneer de heroes hun krachten bundelen, kunnen ze de wereld van de ondergang redden. Ze hebben immers een gezamenlijke vijand en deze elementen vormen het onderliggend gegeven. Er duikt altijd wel weer een bad guy op vanuit een onverwachte hoek, maar telkens lijkt ook de oplossing van de onderliggende puzzel dichterbij te komen.
Ondertussen zijn aflevering 5 en 6 al uitgezonden - wie nog niet gekeken heeft, kan dan misschien via digitale televisie (of nadien op dvd) zijn "schade" inhalen. En voor de duidelijkheid: het is de moeite!

Groene vingers

We willen onze tuin heraanleggen. Laten heraanleggen welteverstaan.
Momenteel zou je het streepje grond voorbij ons terras eigenlijk geen tuin kunnen noemen - "modderpoel" komt véél dichter in de buurt.
Toen we hier kwamen wonen, zo'n anderhalf jaar geleden, lag er iets typisch Belgisch: terras, gazon, draad links en rechts en achteraan. Het is onze eigen schuld dat het nu verworden is tot wat het is, omdat de honden hier vrij spel hebben gehad en zich ten volle hebben uitgeleefd in een periode van zwangerschap en nieuwe-baby. De incasseringszone net voorbij hun hok is er het ergst aan toe.
Vooral ik zag het niet zitten om nog een jaar op deze drets te kijken. Letterlijk, kijken, want onze grote ramen geven allemaal uit op wat een mooi stukje natuur zou moeten zijn.
Anyway, we zijn dus in actie geschoten, zij het - naar goeie gewoonte - een beetje laat.
Ik had een tijd geleden 3 aanleggers "ontboden" om een ontwerp en bijhorend prijskaartje te maken. Sommigen waren er al sneller mee dan anderen, en dat terwijl zij het beste weten dat aanplantingen met wortelplanten het beste in februari/maart gebeuren. De tijd tikt dus. Intussen hebben we ongeveer wel een idee van hoe we het willen, maar enkele weken verder zijn we nog appelen met citroenen aan het vergelijken, omdat de plannen telkens een andere inslag hebben.
Na veel wikken en wegen en om toch een stap vooruit te kunnen zetten, hebben we het plan van de tuinarchitect-in-bijberoep gekozen (we kunnen het naar eer en geweten niet maken om met die mens zijn ideeën te gaan lopen zonder er hemzelf bij te betrekken). Nu blijft enkel de kwestie wie we de job geven. De ene aanlegger is steeds ultrecorrect geweest en heeft ons alles snel bezorgd qua prijzen, maar moet voor de structurele werken (klinkers, betonnetje, afsluiting) een beroep doen op een onderaannemer. De andere doet dit allemaal zelf. Prijs/kwaliteitsverhouding speelt uiteraard ook een rol. We zullen er nog eens een nachtje moeten over slapen om de knoop door te hakken, maar ik hoop dat er snel verticuteurs en omwoelers en pletwalsen en betonmolens in onze tuin zullen slingeren. 't Zal geen gezicht zijn, maar dat geeft dan tenminste het perspectief van beterschap.

Beklijvend

Een van mijn collega's was eens aan het vertellen geweest over een boek dat ze had gelezen, Fatwa. Gisteren had ze het meegebracht naar het werk.
Ik ben beginnen lezen - de eerste bladzijden, je weet hoe dat gaat, om de sfeer van het boek te proeven en te voelen bij jezelf of het smaakt naar meer. Wel, wat vrijblijvend begon heeft me niet meer los gelaten. Het greep me recht naar de keel, en ik heb het in één ruk uitgelezen. (*)
Het betreft een waargebeurd verhaal. De drieëntwintigjarige Engelse Jacky wordt tijdens een reis naar Egypte halsoverkop verliefd op een knappe local boy, met wie ze binnen de tien dagen trouwt. De plaatselijke en culturele (lees: islamitische) gewoontes kent ze niet, maar leert ze al doende. Ze gaat bij hem thuis inwonen, maar de ware aard van het beestje komt bovendrijven. De charismatische en romantische liefde met wie ze getrouwd was, ontpopt zich al snel tot een bruut. Als moeder ervaart ze de onvoorwaardelijke liefde voor haar kinderen, met wie ze uiteindelijk terug naar Engeland probeert te vluchten.
Het beklijft je echt, je ziet alles zo voor je als in een film. Ik moest onwillekeurig denken aan de Canvas-interviews op zondagavond, Moslima's, waarbij er een - gedeeltelijk - ander beeld geschetst wordt van de islam en de gebruiken daaromtrent. Wat is de regel en wat is de uitzondering? Of bestaat er nog een versie "naar eigen goeddunken"?
De onderdanigheid van de vrouwen, is dat iets wat ze uit zichzelf zijn, of wordt het hun opgelegd? En wordt het ze dan opgelegd voor hun bescherming of uit machtsmisbruik?
Ik probeer objectief te blijven omdat ik de islam als godsdienst niet ken, maar verhalen zoals deze maken het soms wel moeilijk om the bigger picture te willen leren kennen.


(*)For the record: nee, ik had geen dag vrijaf. Er was alleen nog minder te doen dan anders. Dat lmigt niet aan mezelf, mijn collega's hadden er ook mee te kampen. We hopen dat er gauw terug meer werk zal zijn, en dat het ons allemaal dan voldoende lang kan bezig houden.

De paarse hoed

Mooie vrouwen

Drie jaar: kijkt naar zichzelf en ziet een prinses.
Acht jaar: kijkt naar zichzelf en ziet Doornroosje.
Vijftien jaar: kijkt naar zichzelf en vindt zichzelf dik/puistig/lelijk. ("Mam, ik zie er niet uit, ik kan zo echt niet naar school!")
Twintig jaar: kijkt naar zichzelf en vindt zichzelf 'te dik/te dun, te klein/te lang, te steil/te krullerig' maar besluit dat ze toch de deur uit gaat.
Dertig jaar: kijkt naar zichzelf en vindt zichzelf 'te dik/te dun, te klein/te lang, te steil/te krullerig' maar besluit dat ze geen tijd heeft en gaat toch de deur uit.
Veertig jaar: kijkt naar zichzelf en vindt zichzelf 'te dik/te dun, te klein/te lang, te steil/te krullerig' maar zegt "ik ben in elk geval schoon" en gaat toch de deur uit.
Vijftig jaar: kijkt naar zichzelf en zegt "ik ben" en gaat waarheen ze wil.
Zestig jaar: kijkt naar zichzelf en denkt aan alle mensen die zichzelf niet eens meer in de spiegel kunnen zien. Gaat erop uit en verovert de wereld.
Zeventig jaar: kijkt naar zichzelf en ziet wijsheid, humor en capaciteiten, gaat erop uit en geniet van het leven.
Tachtig jaar: kijkt niet eens meer. Zet een paars hoedje op, gaat erop uit en heeft plezier.

Misschien moeten we dat paarse hoedje eerder pakken.



Uit: Mallika Chopra, Welkom baby, blz 45

Roos danst

Het "bijna cult-liedje" van Amy Winehouse, Rehab ["They're trying to make me go to rehab I say no no no" etc] is een topper bij Roos. Ze zal iets hebben met de sixties, zeker? De sound van deze muziek doet immers zéér sterk denken aan die van de jaren zestig. Zou zou uit een of andere film kunnen komen - wijzelf kunnen uiteraard niet uit live ervaring spreken. Klik gerust op de link, boxen op "ON" uiteraard, om eens te luisteren...
Papa heeft de CD gekocht en laat dit eerste nummer geregeld door het huis loeien, en de pamper met bips erin beweegt als volleerd op en neer. De stoel of het andere voorwerp waaraan Roos zich net dan vasthoudt moet uiteraard meedoen... Ik kijk er naar uit dat ze zich onze living als dansvloer zal eigen maken. Echt schattig en grappig!
Wanneer ik een geroutineerd gebruiker zal zijn van de videocamera en van een manier om de gemaakte filmpjes op het web te zetten, kunnen jullie meegenieten. (maw, nog eventjes geduld. hihi. )

Verwondering

... over hoe elke keer ik achter de computer plaatsneem om nog een epistel aan deze blog toe te voegen, ineens een week (of toch ongeveer zoiets) voorbij gegaan is, zonder dat ik me nog helder voor de geest kan halen wat er tijdens die periode gebeurd is. Mijn geest vertoont flinke memoiregaten. Dit weekend ligt nog vers genoeg in het geheugen om te kunnen vertellen dat het zéér druk was : zaterdag de baan op om wat rond te kijken voor planten en klinkers voor onze tuinaanleg-activiteiten, aangevuld met een rondje Ikea en de reguliere boodschappen; Zondag waren we een hele dag bezet: Filip had badmintontornooi en ik ging nog eens voor de psychologische work-out met een familieopstelling. Op die manier zitten de twee dagen er snel op.

... over tot waar mijn bloglezers reiken: Portugal, de VS, China. Ik kén daar zelfs niemand! Maar omgekeerd blijkbaar wel :-).
Ik kan dit "zien" op de webstatistieken, hoe vaak en wanneer er naar de site gekeken wordt. Is wel eens leuk, om zo een grafiekje te bekijken, maar uiteindelijk zijn dit enkel en alleen cijfers. Wat erachter zit ontgaat me jammer genoeg.
Ik schrik er wel eens van wanneer iemand me aanspreekt over iets wat ik eerder op de blog heb gezet. Ik realiseer me dan ook niet altijd wie er meeleest als ik al mijn "avonturen" (ahum!!!!!) neerschrijf. Daarom nog eens een oproep: geven jullie ook eens een teken van leven, af en toe? De comments-bladzijden staan volledig ter beschikking!

Nieuwe maten

Kind & Gezin vandaag, voor de opvolging van Roosjes groei...

Al blij dat mijn flinke meid niet gilde zoals het oudere kindje net voor ons. Schreeuwen dat dat kind deed, schrééuwen! Ik was er effe niet gerust in, dacht dat Roos onmiddellijk sympathy cries zou laten horen, en dan nog versterkt door het feit dat ze héél moe was, maar ze heeft zich totaal niet uit het lood laten slaan. Ze zat zich prima te amuseren met stethoscoop, meetlint en friscostokje (je weet wel, dat wat ze gebruiken om in de keel te kijken) bij de dokter, en met de laptop en papieren bij de verpleegster. Weeral een verpletterende indruk gemaakt dus.

Nieuwe gegevens:

Lengte: 74.5cm (however, waarom kan ze dan al bijna niet meer in maatje 80? What IS up with that?)

Gewicht: 9.610kg

Hoofdomtrek: +1 cm

Ze vertoeft nog steeds ergens bovenaan de curves, maar eigenlijk, who cares? Ze is pico bello in orde, bij de pinken, ongelofelijk innemend, en ook: onze dochter!

Maand nr 10

Roos' tiende vermaanddag vandaag! En omdat beelden meer zeggen dan woorden...

Het concept tandenpoetsen heb ik al helemaal onder de knie!

Alleen... soms vergis ik mij van gereedschap.

Ik ben in mijn nopjes! (PS. heb je mijn twee tandjes gezien?)

En ik heb ook mijn verlegen kantje...

Baby's

Het weekend zit er weer bijna op. En het werd gekenmerkt door baby's en babybezoekjes.
Gisteren zijn we op bezoek geweest bij Bas, het zoontje van Sylvie en Jeroen. Het knaapje is al 5 weken oud, maar aanslepende verkoudheden hadden me tegengehouden om langs te gaan, kwestie van een huis niet nodeloos met microben te bezoedelen... Flink manneke, zelfs met de baaldag die hij gisteren ervoer. Tja, hoe zou je zelf zijn, als een hele horde vrouwvolk (lees: griet en haar 2 dochters en wij tweeën) je territorium komt inpalmen!? Ze mogen nog zooooo innemend zijn... Je zou als man van minder knorrig worden, niet?
Vanmiddag zijn we dan Rien gaan bewonderen, en da's de spruit van Karel en Karolien, Filips nicht. Ook een flinke kerel, die zich alle drukte liet welgevallen, terwijl hij op de arm zomaar zalig lag te soezen. Aaaaaahhhh, baby zijn, het heeft toch aardig wat voordelen.
Wat een verschil enkele maanden maken, merk je op dit soort bezoekjes des te meer. Zijn de hersenen erop ingesteld dat ze je enkel toelaten je baby/kind zo groot te zien als het op dat moment is? Ik kan me Roos niet meer voorstellen dat ze zo klein was (allez ja, das trouwens ook relatief :-)) als die nieuwbakken kereltjes , en volgens mijn herinnering heeft ze er altijd zo uitgezien zoals nu. Met de foto's van vorige zomer erbij, het boekje van K&G met haar maten, en de schattige kleertjes die de doos in moesten wegens "te klein" moet ik wel geloven dat ze een tiental maanden geleden een kleiner meisje was...

Sipping vodka

A new priest at his first mass was so nervous he could hardly speak.
After mass he asked the monsignor how he had done. The monsignor
replied, "When I am worried about getting nervous on the
pulpit, I put a glass of vodka next to the water glass.

If I start to get nervous, I take a sip."
So next Sunday he took the monsignor's advice. At the beginning of the
sermon, he got nervous and took a drink. He proceeded to talk up a
storm.

Upon his return to his office after mass, he found the following note
on the door:
1. Sip the Vodka, don't gulp.
2. There are 10 commandments, not 12.
3. There are 12 disciples, not 10.
4. Jesus was consecrated, not constipated.
5. Jacob wagered his donkey, he did not bet his ass.
6. We do not refer to Jesus Christ as the late J. C.
7. The Father, Son, and Holy Ghost are not referred to as Daddy,
Junior and the Spook.
8. David slew Goliath, he did not kick the shit out of him.
9. When David was hit by a rock and was knocked off his donkey,don't
say he was stoned off his ass.
10. We do not refer to the cross as the "Big T."
11. When Jesus broke the bread at the Last Supper he said, "Take
this and eat it for it is my body." He did not say "Eat me"
12. The Virgin Mary is not called "Mary with the Cherry,"
13. The recommended grace before a meal is not: Rub-A-Dub-Dub thanks
for the grub, yeah God.
14. Next Sunday there will be a taffy pulling contest at St. Peter's,
not a peter pulling contest at St. Taffy's.