Update

Sedert laatste post (en dan tel ik het citaat van gisteren niet mee, dat was filosofisch bladvulsel :-) ) zijn er al een aantal nieuwtjes, waar jullie bij deze een snelle overview van vinden.

1. Roos kruipt! Toen ik haar vrijdag in de kribbe ging ophalen, vertelden ze het me, en ik was aangenaam verrast want had naast verwoede pogingen ertoe nog niet veel mobiliteit kunnen vaststellen. Ze pakt het aan in een legerstijl: plat op de buik en vooruittrekken aan de armen. Zeer grappig om te zien. Wanneer ik het op video kan vastleggen, en ik het filmpje dan ook nog op pc krijg, kunnen jullie meegenieten :).
2. Wim en Griet zijn naar hun nieuwe mooie stek verhuisd. Zaterdag zijn we ze een handje gaan toesteken bij het meubels-sleuren-en-weer-op-hun-plaats-zetten-en-opvullen. Alles is zonder kleerscheuren of andere schade tot een goed einde gebracht. Zij zullen vermoedelijk nog wel wat moeten puzzelen om hun draai te vinden.
Het was een vermoeiende dag, en we waren dan ook stikkapot toen we weer thuis waren. Zaterdagnacht hadden we geen wiegenliedje nodig om als een blok in slaap te vallen.
3. De sollicitaties nemen veel van mijn tijd in beslag tegenwoordig. En het tij is gekeerd: ik word al eens uitgenodigd voor een volgende ronde. Spijtig genoeg is dat vaak voor jobs die ik na het eerste gesprek eigenlijk niet meer zie zitten, om verschillende redenen. Vorige vrijdag had ik twee dingen waaruit ik stante pede moest kiezen. Wat een ellende! De keerzijde van de medaille dus.
4. Er is een nieuwe wereldburger in het Gentse (zie nieuwjaarspost). We waren hem al lang te verwachten... Sylvie - een vriendin van griet die ik op die manier heb leren kennen - is vanmorgen vroeg bevallen van een flinke zoon "Bas".

Citaat van de dag

"Ervaring is niet wat een mens overkomt. Het is wat een mens doet met wat hem overkomt."
- Aldous Huxley Engels schrijver 1894-1963

Winters

Ik loop zonet de trap af en zie door het raam op de overloop dat het sneeuwt!
Het was een week geleden nog lente in de winter, en nu gaat het tedorie winterse neerslag regenen... Better late than never, zeker?

In dubio

Nu niet dat het al concreet is, maar als ik de keuze zou hebben tussen twee jobs...

job1:
lijkt heel interessant (inhoudelijk) (afgaand op job description)
een half uur rijden van thuis
enigszins flexibele uren
vast contract
met een soort "verplicht gevoel" om er lang te blijven (hebben ze tijdens het gesprek op gehamerd)

Job 2:
lijkt inhoudelijk interessant
op 5 minuten van thuis
voor twee maanden (stukje zwangerschapsverlof)
met een misschien-misschien mogelijkheid (een mens kan dromen) dat er intussen een opportuniteit vrijkomt - als het zou meevallen

... welke moet ik dan kiezen????

The end of an era

Ik heb gisteren Roos het laatste potje moedermelk uit de diepvriezer gegeven. Het dateerde van 12 november. ’t Lijkt alsof dat al een eeuwigheid geleden is, een ander leven. Zeker nu ik regelmatig in de kribbe en elders hoor dat “ze zo verandert” en “dat het baby er toch al een beetje vanaf begint te gaan” komt de melancholie al opzetten. Het doet me toch iets, elk “afscheid”. Alhoewel ik gewaarschuwd was dat kinderen krijgen en grootbrengen een constant proces van loslaten is.
Het stoppen met drinken bij mij is tamelijk abrupt gekomen, maar was wel nodig. Ik heb er op dat moment ook niet van wakker gelegen. Dat moet ergens rond de eerste of tweede week van december zijn geweest. Ik was toen al eens ziek geweest, zonder ik eigenlijk genezen was geraakt. Niet echt bevorderlijk voor een energievretende activiteit als borstvoeding. Het kind had trouwens absoluut niet genoeg meer, en ik moest sowieso al aanvullen met flesjes. Een meevaller eigenlijk, dat ik de borstvoeding op dergelijke “natuurlijke” wijze heb kunnen afbouwen: geen stuwing, kwaaltjes of lekken :-). Het unieke gevoel heb ik een beetje gemist achteraf maar... there’s a time for everything, zeker? Nu staat ze dus weeral een stap verder, en drinkt ze net zo vrolijk flesjes tweedeleeftijdsmelk (zou er ook zo iets bestaan als derdeleeftijdsmelk?) Anyway, ze groeit daarvan even goed :-).

Rien

... is de naam van het nieuwe leven dat verwacht was (zie post met nieuwjaarswensen...).
Het is het zoontje van Karolien (de nicht van Filip) en hij werd geboren op 19 januari.
Vandaag zat het geboortekaartje in de bus.

En for the record: ook Mellissa, mijn Oz friend, is intussen mama geworden van een zoontje. Josiah werd geboren op 4 januari.

Schattige boelekes allemaal... toch schoon he.

Bonnen

Makkelijk te kiezen cadeaus (en erg in dezer dagen) zijn de waardebonnen. Ik vind het zelf maar al te eenvoudig om iemand een bon te schenken van zijn of haar favoriete winkel, zeker wanneer ik verder weinig inspiratie heb voor een nuttig/leuk/gewenst/origineel... pakje.
Ik heb zelf al meerdere keren een bon kado gekregen, gaande van een wellness-sessie over parfumerie, restaurant of Ikea. Dergelijke leuke extraatjes komen super van pas, maar bij mij staan ze onder voorwaarden:
1/ eraan denken de bon mee te nemen op het volgende winkelbezoek
2/ me niet laten verleiden tot een aankoop zonder bon, omdat de bon anders zeker blijft liggen
3/ de geldigheidsdatum goed checken en memoriseren! (= allerbelangrijkst. Want een jaar is wél snel voorbij!)
En dat laatste is nu net waar het bij mij fout loopt.
In een vlaag van zuinigheid wil ik - aangezien ik al het voorrecht heb gekregen om zélf mijn kado te kiezen – de bon nuttig besteden en doe ik eerst een “onderzoekje” naar het beste arrangement, parfum of menu. Waar het dan uiteindelijk op uitdraait, is dat ik niet kan kiezen of het uit mijn gedachten gaat om de bon mee te nemen, vooral naar winkels waar ik niet dagelijks langs- of binnenloop. Na één of andere vlaag van opruimwoede, kom ik dan een envelopje tegen, met daarin (dubbele verrassing!) een waardebon voor dit of dat. Met geldigheidsdatum... tot 2 jaar geleden. Mijn poeslieve vraag bij de zaak in kwestie om alsnog omruiling te doen, heeft soms succes, soms niet. En is soms heel erg duur (tot de helft van de waarde van de bon op te leggen...)
Ik vind dat altijd vreselijk erg van mezelf. De folder van Colruyt pluis ik uit op zoek naar bonnetjes van -1€ of –0.50€, maar deze dingen, die zoveel geld waard zijn, liggen soms gewoon in een kast of schuif te vergelen.Uit vergetelheid, of nonchalance, of spaarzaamheid.
Goed voornemen voor 2007: minder zuinig zijn. Of een voorstel indienen (maar waar??) tot afschaffing der geldigheidsdatums.

Fruit na een feestdag

Vijgen lust ik niet, en Pasen moet eigenlijk nog komen, maar toch loop ik wat achter met huidige post. Roos is immers 11 dagen geleden al 8 maanden geworden, en het fotootje stond nog ergens te blinken op de camera zelf, ipv op de pc. Veel excuses uiteraard, want ik weet nog niet precies hoe het systeem van het andere apparaat werkt kwestie van overzetten van foto's, en eigenlijk laten we de andere camera nu een beetje links liggen door de batterijtjes niet meer te vervangen... Soit, bij deze een (beetje wazig, I know) kiekje van Roos op haar 8e vermaanddag. Flinke zware brok - bijna niet meer te betrouwen om in haar relaxke, dus vermoedelijk zal voor de toekomstige foto's een beetje meer creativiteit aan de dag moeten gelegd worden.

Aanpassingsvermogen

... is een van die woorden die je vaak hoort, leest of ‘op je bord krijgt’. Het bestaat ook onder een andere naam, misschien meer gekend: flexibiliteit.
Zo lang het niet gaat over turnoefeningen, heb ik altijd gevonden dat ik wel flexibel was. Go with the flow en dingen bijsturen waar nodig, gee enkel probleem.
Tot Roos er kwam en mij deed (en doet!) inzien dat er nog véél verbetering mogelijk is. Ze probeert me de edele kunst bij te brengen, en is daarbij genadeloos. Ik wil graag een relaxte mama zijn, maar denk dat ik daar hopeloos faal. Ik hoop ooit te voldoen of te slagen voor het examen.

Het frustreert me dat, nét als ik het gevoel heb dat de zaken weer lopen i.p.v. vierkant draaien en er een zeker ritme aanwezig is, Roos haar manier wel weer heeft om alles opnieuw om te gooien.
Ligt het aan de opgedrongen verhalen over routine en structuur en een schuldgevoel als je jezelf daar niet in herkent? (er wordt immers niet bij verteld dat je pogingen tot structureren meermaals in de war worden gestuurd door je kind.)
De frustratie komt wanneer ik dingen veronderstel die Roos dan niet waarmaakt. Het ligt aan mij dus, want zij doet wel haar best.
Soms, bij voorbeeld, slaapt ze een hele middag niet omdat er te veel andere dingen te beleven zijn. Naïef veronderstel ik dan dat er op zijn minst een lange, ongestoorde nachtrust volgt, waar ik dan ook naar uitkijk. Tot ik in het holst van de nacht abrupt door gekrijs uit mijn slaap gerukt word en de daarop volgende uren ook maar hazenslaapjes worden. In de kribbe ligt ze dan overdag wel 2 x 2uur te dommelen...
Wanneer ik ‘s ochtends Roos’ pamper ververs, en toevallig bedenk dat ik nog vóór het flesje haar kleertjes aan kan doen “terwijl ze toch nog content is”, kan je er donder op zeggen dat een deel van de inhoud van het flesje simultaan door de slab heen zelfs op het onderhemdje terechtkomt. Of het kind heeft wekenlang een snotneus en een hoest, en uiteindelijk pluk ik ze met koorts uit de kribbe waarna ik ze bewust een tijdje weghoud van alle virussen en bacteriën om haar wat (letterlijke) ademruimte te geven. De verkoudheid is voorbij, maar na de eerste week terug op de kribbe loopt die neus weer even hard als voordien.
Is ze niet bij me, zet ze haar keel open omdat ze frustrerend genoeg nog niet achter me aan kan komen. Ben ik bij haar, dan speelt ze vrolijk alleen verder met haar speelgoed.
Zucht.
Gelukkig is het des te plezanter om haar evolutie te zien en te kijken naar wat ze vandaag kan dat gisteren nog niet lukte, naar haar vrolijk getater te luisteren en haar stralende lach en glinsterende ogen te zien verschijnen wanneer ze ’s morgens wakker wordt. Gek he, dat maakt het allemaal méér dan de moeite waard.

De kip en de raaf

Ik ben thuis. Of anders gezegd: ik werk niet meer buitenshuis voorlopig. Vandaag gaat mijn tweede week in. Deze informatie is dus weliswaar niet meer superrecent, maar ik moest alles eerst even laten bezinken. Bovendien heb ik heel de voorbije week “schade” ingehaald. Op vlak van shopping (vooral winkels kijken en Roosjes kleerkast updaten), huishoudelijke taken die blijven liggen waren (maar dan nóg...), alles gedaan krijgen zonder rennen-vliegen-haasten en verder ook gewoon leuke dingen doen. En dat maakt een wéreld van verschil, want ik voel me 2000% beter nu. En denk dat het opvalt ook. :-) Deze week probeer ik de positieve trend verder te zetten. Niks haasterigs, maar mijn agenda staat wel al goed gevuld...

Uiteindelijk heb ik bij mijn vorige werkgever de handdoek in de ring gegooid. Ik zag het niet meer zitten om me elke dag naar het werk te moeten slepen en daar dan een hele dag met mijn vingers te zitten draaien. Er is werk genoeg is een uitspraak die ik daar meerdere keren heb gehoord van de baas, maar ik heb ze nergens zo inhoudloos geweten. Als je baas eigenlijk niet kan delegeren en hij aankoper, verkoper, ingenieur, boekhouder, key account manager, HR manager én general manager is, wordt een functie als “aankoper” wel heel leeg, om niet te zeggen overbodig.
Maar goed, dat is een vorig verhaal. Mijn neus staat nu in de richting van de toekomst. Ik ga mijn best doen om een gerichte, positieve maar ook intuïtief goed voelende keuze te maken voor een volgende job. Suggesties zijn welkom.
Enkele brieven (mailtjes) zijn al verstuurd, en sollicitaties zijn er ook al geweest, óók in de schade-inhaal-week. Ik mag zelfs naar een tweede ronde van een high profile functie (allez, ik vind ze toch high profile). Van een oppepper van het zelfvertrouwen gesproken!
Office manager. Klinkt mooi, en dat is het ook op velerlei vlak. Spijtig genoeg vrees ik dat ik in het specifieke bedrijf te veel met mijn neus tussen papieren en vastgekleefd op een stoel ga moeten zitten. En laat dat nu precies zijn wat ik niét meer ambieer.
Toch zijn er andere interessante dingen lopende. Maar ik wil geen twijfelachtige keuzes meer maken, en enkel gaan voor iets waar ik 100% achter sta: “de kip met de gouden eieren”. En dan ben ik misschien hun witte raaf in het kippenhok :-).

The hunt for the brown boots

Vandaag is - oef! - een eind gekomen aan wat een frustrerende zoektocht is geweest. De jacht op bruine laarzen.
Ik ben altijd een beetje achter op modeverschijnselen - meestal kijk ik eerst de kat uit de boom en blijf ik vasthouden aan wat ik altijd al mooi vond. Maar op een gegeven moment kan je niet meer om de kleuren heen die door de mode-industrie opgedrongen worden.
Ik had me nog vóór de solden een rokje gekocht (wat een durf, nietwaar?!) met bruintinten. Alleen, ik had geen schoenen - of beter: laarzen - om daarbij te dragen.
Een beetje rondkijken leverde wel al wat resultaat op, maar ik was niet 100% overtuigd. Nog wat verder rondsnuffelen dus. In december had ik alleen spijtig genoeg weinig gelegenheid of fut om te gaan shoppen. Bezette weekends, ziekte, en dagen die ineens voorbij waren zonder ik er erg in had...
Ineens maar wachten tot de solden dus - dat koopje doen aan verminderde prijs maakt de blijdschap immers des te groter.
Ontelbare winkels verder (ook soms dezelfde, in een naïeve hoop dat ineens alsnog dé laars tussen de collectie zou staan, na een opkuis van het magazijn of iets dergelijks) werd ik alleen maar gefrustreerder. Want ofwel was de kleur niet goed, of mijn maat was eruit (ik ben gezegend met een maatJE 41, hetgeen vroeger wél een voordeel was omdat in die maat de meeste keuze nog overbleef... spijtig genoeg laat de trend tot grotere voeten zich duidelijk voelen in de kunst van het vínden :-) ), of ze zaten niet comfortabel, of ze waren niet mooi, of ze sloten niet aan mijn kuiten aan waardoor ik binnenregen riskeerde, of het prijskaartje representeerde zowat mijn hele jaar-schoenenbudget... Altijd een probleem dus.
Tot vandaag! Ik vond laarzen die perfect waren gewoon. Prima aansluitend, met een klein hakje dus voldoende elegant, supercomfortabel, niet te opzichtig maar wel stijlvol en op de koop toe aan -30%! Geduld en volharding lonen dus tóch...

Op naar Pasen

De kerstmisdecoratie is weer weggeborgen.
Op een manier lijkt het eindejaar heel erg snel voorbij te zijn gegaan. De gebruikelijke periode voor lichtjes, sterretjes, bollen, slingers en bomen is meestal van Sinterklaas tot Driekoningen, makkelijk te onthouden zo. Maar hier is het geen Sinterklaas maar wel Sint Maarten (op11 november al), en voor Driekoningenzangers doen we de deur tijdelijk niet open :-). Geen vastegelegd kader dus.
In ons geval heb ik op een avond, nét de week voor Kerst - dus nog op het nippertje maar zónder traditionele boom, de versieringendoos van de zolder gehaald en in een vlaag van creativiteit (woeha!) een structuur gemaakt van vazen. Verschillende grootten met bollen erin en daar lichtjes tussen gewikkeld. Om de boel een kitscherig tintje te geven, heb ik alles op het tafeltje gedrapeerd met een witte stola. Ja, lach maar :-).
En nu, met de eerste week van januari al achter de rug, zijn we in volle verwachting van een nieuw voorjaar, dus al die kitsch mag weer een jaartje de doos in. Wie er niet genoeg van kan krijgen, een tip: nu is een prima gelegenheid om kerstversiering voor 2007/2008 te kopen - alle winkels doen grote opruim. En eens de koopjes voorbij en de kerstmannen weer naar Lapland verbannen zijn, zullen er al weer snel eieren en hazen in de decoratie-afdelingen staan, op een achtergrond van fris groen, geel en oranje. Ik kijk er naar uit, want zoiets is heel voorjaars en je wordt er onmiddellijk vrolijk van. Elk jaar verlekker ik me aan al die prullaria, zonder ooit te kunnen kiezen of te weten waar of hoe ik dit of dat moet gaan zetten/ophangen... Met een kaal huis tot gevolg. Maar ik volhard, want elk jaar neem ik me voor om er "deze keer" op tijd aan te beginnen, aan de opsmuk van huis en haard. Nog een weekje of twee, en ik ga op jacht naar lentekriebels.

Altijd een beetje reizen...

Gisteren had ik wegens omstandigheden niet de beschikking over onze auto.
Ik moest nog eens naar de dokter en had eigenlijk verondersteld had dat ik nog enkele dagen thuis zou moeten blijven – wegens de besmettelijkheid van een “angine” en het feit dat ik me nog helemaal niet in de haak voelde.
Filip had ik dus met de auto uit werken gestuurd, en ik zou de bus nemen in Welle naar Hofstade. Mits een korte overstap is dat eigenlijk goed te doen, ben ik er op een klein half uurtje, piece of cake. Ik dacht zelfs nog: op deze vlotte manier is bussen eigenlijk wel een leuk alternatief voor de eigen auto – je geraakt immers even snel waar je zijn moet.
Enfin, toen bij de dokter het wachten uiteraard langer had geduurd dan voorzien en ik moest constateren dat ik “terug moest gaan werken”, was het des te pijnlijker om niet effe makkelijk in de auto te kunnen stappen. Het was wel: wachten (in de ijzige kou – tja, niks meer gewoon, zou mijn moeder zeggen) tot de bus ein-de-lijk kwam, dan naar Aalst en ginds nog een keer wachten. Op de andere bus. En het was nog steeds koud. Het wachten duurde ook lekker veel langer deze keer, want ondertussen was het half voormiddag en dan is de busfrequentie lager dan tijdens het spitsuur. Logisch toch? Je kan toch niet veronderstellen dat er nog àndere dingen te doen zijn dan wachten op de bus?
Anyway, ik moest thuis nog boterhammen en zo oppikken, dus deed nog een kleine stop in Welle city, om dan de volgende bus naar Ninove te kunnen nemen.
Wat dacht je, ik zag hem toch wel (te vroeg!!) mooi voor mijn neus voorbijrijden zeker?!
Volgende bus: een uur later. Geen probleem, boterhammen dan maar thuis opgegeten – het was toch al middag. Om een lang verhaal even in te korten: ik was uiteindelijk, met nog een klein stukje te voet te doen, om 13u15 op het werk.
De terugkeer was zelfs nog een grotere giller.
Ik stap naar de halte, zo’n kwartiertje verder dan de werkplek. Ik had online gezien (jaja, De Lijn heeft een mooie site) dat de bus naar Welle ginder om 17u06 zou vertrekken, met aankomst in Welle om 17u38 of zoiets. Goed, het is langer dan ik er normaal over doe, maar daarvoor ga ik geen uren lopen. Groot was mijn verbazing toen de bus, waar ik ruim 10 minuten voor vetrek al op kon gaan zitten – oef, om 17u11 nog moest gaan vertrekken! Jammer dat het donker was, anders was het een leuke sightseeing trip geweest... bij elke halte die de bus extra aandeed en elk ommetje dat hij maakte nét toen ik dacht dat we er bijna waren (“gewoon links in en rechtdoor en we zijn er!!!”), gingen mijn wenkbrauwen meer en meer de gefronste kant op. In Denderleeuw, toen ik uiteindelijk al een beetje herkende waar ik was, stopte de chauffeuse aan het station. In de buurt, dacht ik, niet lang meer nu, nog even volhouden. Tot ze... zich 360°draaide en terug langs Denderleeuw centrum ging om uiteindelijk in Welle aan te komen mits nóg een ommetje. Ik was thuis om 18u15!!! Al bij al heb ik meer tijd op het openbaar vervoer of al wachtend erop doorgebracht, dan effectief op de werkplek. Was vergeten hoe dit was, dus eigenlijk nog a humbling experience.
Kan je geloven dat de grote auto's van De Lijn niet echt meer als eerste in mijn hoofd opkomen als favoriet transportmiddel?

Gelukkig nieuwjaar!

2007 is intussen een feit. Het nieuwe jaar is eigenlijk heel onopgemerkt ons huis binnengeslopen deze keer.
Sedert vorige week woensdag lig ik al in bed/de zetel met een toch wel ernstigere angine dan de dokter deed uitschijnen. Triestig, als je niets kan dan liggen - zelfs niet slapen! De oudejaarplannen voor een kaas-en-wijn bij vrienden hebben we wijselijk opgeborgen, evenals de nieuwjaarsdagplannen waarbij mijn familie hier een natje en een droogje komt nuttigen. OP dat vlak niet veel wilde verhalen te vertellen dus.
Om veel geklaag en gezaag (en ouwe koeien) te vermijden, zal ik maar ineens tot vandaag springen: alles gaat ineens een stuk beter - nog niet 100% (maar erdoor is ook al niet slecht).

Ik ben hééél nieuwsgierig naar wat 2007 zal brengen. Alvast al nieuw leven bij vrienden en familie: 2 bevallingen gepland in de loop van januari, en de bijhorende babybezoekjes zullen me wel een brok in de keel doen krijgen. Donderdag aanstaande (al!) bevalt Mellissa, mijn Australische vriendin, met een keizersnede. Daar spijtig genoeg geen "snel" babybezoekje, maar mentale steun.
Een verhuis of twee, waarbij we ons engageren om de handen uit de mouwen te steken (altijd met bijbedoelingen natuurlijk, kwestie wanneer wij nog eens willen verhuizen...... :-) )
En voorts zullen we wel zien wat de 4 seizoenen brengen.

Gelukkig nieuwjaar!