"Koppen" op één

De zender één zond gisterenavond in Koppen een reportage uit over een Amerikaans homokoppel (mannen) die een vurige kinderwens hadden na 10 jaar samenzijn. Ze wilden via een draagmoeder hun droom in vervulling laten gaan (dus geen adoptie).
De reactie van puriteins Amerika was niet aan de orde, het ging in feite over de twee mannen en hun bij momenten wel zeer emotionele journey.

Via een advertentie op het internet vonden ze een draagmoeder die bereid was hun een kind te baren. Na enkele keren insemineren, 1 miskraam en vele maanden was ze zwanger en beviel uiteindelijk van een gezond dochtertje. (In de aftiteling stond dat ze nog een tweede dochtertje kregen met dezelfde draagmoeder.)
Ik ben er nog efkes niet goed van en heb tweestrijdige gevoelens.
Ik kon zeker sympathie opbrengen voor deze twee mannen, en het was duidelijk dat ze echt een kind wilden en er ook goed voor zouden kunnen zorgen, zowel emotioneel als praktisch. Anderzijds vroeg ik me af of de voortplantingsdrang - in het algemeen -groter is dan de zorg-drang. Adoptie is immers ook een mogelijkheid en zoveel kinderen op de wereld hebben iemand nodig die (beter) voor ze zorgt! Deze mannen wilden zo graag een "eigen" kind, waarvan ze de biologische vader waren, dat daardoor iemand anders om haar eigen vlees en bloed moest afstaan. De moeder had er weliswaar vanaf het begin zelf voor gekozen, en niemand held a gun to her head zoals ze zelf zei. Ze werd er "uiteraard" wel voor betaald, de (in mijn ogen luttele) som van 13000 dollar.
Ik zou het niet kunnen. Zelfs al hecht je je rationeel gezien niet aan het mensje dat in je groeit omdat je contractueel gebonden bent, hoe emotioneel geladen zijn de impact van een zwangerschap en geboorte niet? Some things money cannot buy.