Melancholische detective

Ik ben in een melancholische bui.
N.a.v. de jubileumreünie van mijn middelbare school ben ik - we slaan enkele stappen in mijn denkpatroon over - ook bij mijn hogeschooltijd in Brussel terechtgekomen. Eén van mijn medestudenten in 1e kan, is na dat jaar naar Canada vertrokken om ginds te gaan studeren in een andere richting. We hebben nog een tijdje gecorrespondeerd - in de pre-e-mailtijd ging dat dus nog met een velletje papier en een bic :-) - nadien schreven we ook via mail dankzij het lokale internetcafé. Door verschillende keren te verhuizen, raakte ik zijn gegevens kwijt en verloren we elkaar uit het oog.
En nu, door de knop in mijn kop op de stand "gebeurtenissen vorige eeuw" te zetten, wilde ik de draad terug opnemen en heb ik detectiveke gespeeld.
Het internet is geweldig! Je tikt op Google een naam in en je krijgt, met een beetje geluk, een aantal hits die je op weg kunnen helpen. Of zo was het toch voor mij het geval. Via de verschillende sites waar zijn naam voorkwam, heb ik geprobeerd een en ander te achterhalen. De e-mailadressen waren echter niet meer in gebruik.
Ik vond contactgegevens van een school waar hij les "zou geven", en heb die mensen brutaalweg een mailtje gestuurd met de vraag dat door te spelen aan de persoon in kwestie àls die daar inderdaad werkte (wet op de privacy and all). Zij waren zo sympathiek om me te antwoorden dat hij inderdaad ginds "gekend" was en dat ze de mail zouden bezorgen. En bij deze heb ik zelf al een mailtje in mijn inbox, dat ik ook al heb beantwoord. De koe bij de horens vatten, want negen jaar bijpraten is niet niks.