Schoenen

Mijn laatste week thuis is ingegaan. Slik. Ineens kom ik tot het besef dat ik veel dingen die al lang op het lijstje van to do's stonden (ah ja, ik ben toch thuis en heb veel tijd), nog niet heb gedaan.
Toch is er vandaag nog iets van in orde gekomen: de opruim van de schoenenkast.
In een vorige vlaag van organisatie, een jaar of drie geleden, heb ik op alle dozen een etiketje gekleefd met de beschrijving van de inhoud. Zwart half hoog met gesp, bruine bottine, blauwe sandaal met hak... . Met soms zelfs het jaar erbij. Deze info is ruim voldoende om van ver mijn lievelingen te kunnen spotten. Niet dat het de keuze makkelijker maakt, maar kom, het spaart al tijd als ik niet elke doos moet opendoen.
Gelukkig ben ik niet echt extravagant in mijn schoenenkeuze. (Vandaar dat ik ook vind dat ik weinig gelijkenis vertoon met Imelda Marcos, een madammeke met wie ik al eens in één adem ben genoemd). En een schoenenfetisjist vind ik ook niet dat ik ben.
Ik heb schoenen wél altijd de meest interessante dingen gevonden om b.v. op jacht naar te gaan tijdens de solden, en het is dubbel aangenaam omdat je voeten vanaf een bepaalde leeftijd niet meer groeien, en je er dus zonder frustraties jaren gebruik van kan maken. Mits beperkt gebruik. Hetgeen geen probleem is, als je genoeg paren schoenen hebt, toch?
Enfin, tot gisteren stonden de schoenen mooi in 1 kast "gesorteerd", en al de dozen die niet in de kast pasten, stonden ernaast op de grond. Niet echt handig als je de onderste doos nodig hebt, natuurlijk. Ondertussen heb ik grote kuis gehouden en - met pijn in het hart - de knellende, oude, volledig afgedragen of onherstelbare exemplaren verwijderd. Filip heeft gisteren twee identieke kastjes ineengezet, en die staan nu blinkend hun life's purpose te vervullen: mijn verzameling schoenen omhullen.

Zwarte humor

Vanmiddag hoorde ik (echt waar!) op het radionieuws hetvolgende:

Er is een ernstig ongeval gebeurd in [...]. Een vrachtwagen is daar ingereden op een rouwstoet. Daarbij is minstens 1 dode gevallen.

English spelling

European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the European Union rather than German, which was the other possibility. As part of the negotiations, the British Government conceded that English spelling had some room for improvement and has accepted a 5-year phase-in plan that would become known as "Euro-English". In the first year, "s" will replace the soft "c". Sertainly, this will make the sivil servants jump with joy. The hard "c" will be dropped in favour of "k". This should klear up konfusion, and keyboards kan have one less letter. There
will be growing publik enthusiasm in the sekond year when the troublesome "ph" will be replaced with "f". This will make words like fotograf 20% shorter. In the 3rd year, publik akseptanse of the new spelling kan be expekted to reach the
stage where more komplikated changes are possible. Governments will enkourage the removal of double letters which have always ben a deterent to akurate speling. Also, al wil agre that the horibl mes of the silent "e" in the languag is disgrasful and it should go away. By the 4th yer people wil be reseptiv to steps such as replasing "th" with "z" and "w" with "v". During ze fifz yer, ze unesesary "o" kan be dropd from vords kontaining "ou" and after ziz fifz yer, ve vil hav a reil sensibl riten styl. Zer vil be no mor trubl or difikultis and evrivun vil find it ezi tu understand ech oza. Ze drem of a united urop vil finali kum tru. Und efter ze fifz yer, ve vil al be speking German like zey vunted in ze forst plas.

Huilebalk ofte blètkous

Wat ben ik een bleiterke geworden zeg! Totaal uiteenlopende dingen die gebeuren, die ik zie of hoor hebben allemaal op zijn minst natte ogen tot gevolg.
Enkele voorbeelden:
1. Roos ligt zalig rustig te slapen, helemaal weg van de wereld, met haar handjes en armpjes uitgestrekt. Die rust, die onschuld, het doet me steeds wat. En ook de stralende lach die ze tevoorschijn tovert wanneer ze wakker wordt en mijn hoofd boven het bedje verschijnt... onbetaalbaar.
2. Maandagavond keek ik naar het slot van Wit Down Under op Eén. De bruidegom droeg met een brok in de keel een eenvoudig gedichtje voor, waarin heel vaak het woordje "lief" voorkwam herinner ik me, waarop de bruid uiteraard ook een traantje moest wegpinken. Bij mij: bring on the kleenex! Snotteren, jongens toch!
Zo een ander programma waar ik de zakdoeken in de buurt moet houden, is Extreme Makeover - Home Edition. Een bende handige harry's en designers gaan het huis van een gezin dat b.v. een zware klap te verwerken heeft gekregen, zomaar helemaal opnieuw opbouwen en inrichten. Een week lang wordt er met man en macht gewerkt. Het - steeds schitterende - resultaat gaat met heel veel "oh my Gods" en geknuffel gepaard van de ontvangers. okee, het is televisie, maar ik ween toch lustig mee.
2. De hond van mijn ouders is gestorven. Ik had niet echt een band met het beestje, en op het einde zag hij echt af, dus is de plek waar hij nu is waarschijnlijk beter. Ze willen wel een ander hondje, en ik ben gelast met de taak om daar 'eens voor te kijken'. Zo gezegd, zo gedaan, ik schuimde gisterenavond het net af op zoek naar honden te geef of te koop, en ben op een gegeven moment echt beginnen snikken. Zoooo veel honden die ter adoptie aangeboden worden door een vereniging die in Spanje mishandelde/verwaarloosde honden gaat ophalen en die hier een thuis voor ze zoekt (kijk eens op www.rescuedogseurope.com) . Met spoed gezocht: een warm nest voor Conchita. Of: Geeft u Juan het toffe gezin dat hij verdient?. Ik zou ze zó allemaal in huis nemen. En het gevolg van al dit dierenleed (met reële hoop op beterschap weliswaar): de waterkranen helemààl open.

Zou ik te veel bij Roos geweest zijn, en van haar een aantal dingen afgekeken hebben? (want ook voor zij die het nog niet vaak gezien hebben: Roos kan wel degelijk hartverscheurend huilen hoor!) Of zijn er nog te veel water-producerende hormonen achtergebleven in mijn lijf?

Je naam in het Russisch

Niet letten op all het gekriebel...
Tik je naam in in het tekstvakje en klik om te zien hoe je naam eruit ziet en klinkt in het Russisch.
http://www.callme.nm.ru/

Melancholische detective

Ik ben in een melancholische bui.
N.a.v. de jubileumreünie van mijn middelbare school ben ik - we slaan enkele stappen in mijn denkpatroon over - ook bij mijn hogeschooltijd in Brussel terechtgekomen. Eén van mijn medestudenten in 1e kan, is na dat jaar naar Canada vertrokken om ginds te gaan studeren in een andere richting. We hebben nog een tijdje gecorrespondeerd - in de pre-e-mailtijd ging dat dus nog met een velletje papier en een bic :-) - nadien schreven we ook via mail dankzij het lokale internetcafé. Door verschillende keren te verhuizen, raakte ik zijn gegevens kwijt en verloren we elkaar uit het oog.
En nu, door de knop in mijn kop op de stand "gebeurtenissen vorige eeuw" te zetten, wilde ik de draad terug opnemen en heb ik detectiveke gespeeld.
Het internet is geweldig! Je tikt op Google een naam in en je krijgt, met een beetje geluk, een aantal hits die je op weg kunnen helpen. Of zo was het toch voor mij het geval. Via de verschillende sites waar zijn naam voorkwam, heb ik geprobeerd een en ander te achterhalen. De e-mailadressen waren echter niet meer in gebruik.
Ik vond contactgegevens van een school waar hij les "zou geven", en heb die mensen brutaalweg een mailtje gestuurd met de vraag dat door te spelen aan de persoon in kwestie àls die daar inderdaad werkte (wet op de privacy and all). Zij waren zo sympathiek om me te antwoorden dat hij inderdaad ginds "gekend" was en dat ze de mail zouden bezorgen. En bij deze heb ik zelf al een mailtje in mijn inbox, dat ik ook al heb beantwoord. De koe bij de horens vatten, want negen jaar bijpraten is niet niks.

Bezoek aan Kind&Gezin ter nieuwe meting

Gisteren een bezoekje aan Kind&Gezin. Deze keer zonder prikjes in het vooruitzicht, maar gewoon ter algemene controle van maten en motoriek.
"Nieuwe" gegevens na deze check-up bij de kinderarts:
7.150kg
69cm lengte
44cm hoofdomtrek.
De opmerkzamen onder jullie zullen gezien hebben dat er eigenlijk niet veel verschil is met het spectaculaire nieuws van de vorige keer. Nu geen gestoef van mijnentwege dus over haar plaatsje tov de curves. De curve haalt Roos in ;-).
De dokter zei dan al gauw dat ze de vorige keer misschien al een beetje verder van de lat had gelegen of zo. Wààrom worden kindjes dan gemeten eigenlijk?
Voorts hebben we het nog eens gehad over de voedings- en teruggeefgewoonten van mijn kleine kapoen... Tot een jaar sluit het maagje niet goed af. Nu, te oordelen naar wat er soms bij Roos terugkomt, moet dat wel een héél groot gat zijn zelle. Maar goed, 't is niet alsof ze uitgehongerd is of lijkt, dus op dat vlak zal het nog een beetje afwachten zijn.
De borstvoedingspauzes op mijn nieuw werk heb ik misschien niet nodig, alhoewel ik voor de zekerheid toch de formulieren heb laten invullen. Ik ben nog steeds vast van plan om zo lang mogelijk bv te geven, maar als Roos een beetje in een ritme komt, kan ze waarschijnlijk van het vat blijven drinken (ochtend: melk bij mij, dan op de crèche groente en fruit, en dan ben ik weer thuis voor de volgende melk). Zo hoeft ze geen pap te missen en moet ik geen melkerijtje spelen op de werkplek. We'll see how it goes.

Roos' eerste groentepapje

Nog drie weken, en Roos gaat naar de crèche waar ze, zoals de andere kindjes, ook groentepapjes zal voorgeschoteld krijgen. Nu ze haar fruitpapje toch al flink opeet, wilde ik het dus ook eens met groente proberen.

Zelfde scenario in mijn keuken als met de eerste fruitpap (m.a.w. de keuken volgeplakt en een berg afwas voor 1 patatje en enkele broccoliroosjes - het is duidelijk alweer een techniek aanleren geblazen voor mama :-)).
Het papje zelf zag eruit als in de boekjes, maar Roos lijkt niet een fan van broccoli te zijn, want ze liet het meeste gewoon op haar kin en neus en wangen plakken... vandaar ook deze nieuwe "voor en na" van Roos. LOL.

Weekend met veel gebeurtenissen - deel 1

De voor en na

Het voorbije weekend was vrij druk... Ik heb vermeldenswaardige dingen beleefd, goed om de rest van de week elke dag een post mee te schrijven. En zo ben ik het ook van plan - behoudens dringender nieuws ;-).

1e feit: ik ben ein-de-lijk nog eens naar de kapper geraakt. Dat was al geleden van een maand voor mijn bevalling, dus reken maar uit... Een tijdje geleden kon ik 't een en 't ander nog oplossen met een nieuwe shampoo, maar dat valt niet vol te houden om er een beetje toonbaar bij te lopen. Zeker met de nieuwe job in het vooruitzicht drong de nood aan een nieuwe coupe zich op, eentje die dan het liefst nog een beetje makkelijk zit en te onderhouden is. En het mooie: dat alles bij een van de finalisten van de Flair-kapperswedstrijd 2006, én aan een voordeeltarief - met dank aan de Flair. En zo heb ik dus mijn eigen "voor en na".

Vrijdag zag ik er zo nog uit


en zaterdagavond - niet onmiddellijk na het kappersbezoek weliswaar - zo

Friday 13th

Hopelijk is vandaag geen ongeluksdag...
Soms kan het echter al eens tegenzitten. Zet je geluid aan en kijk. "Life comes at you fast". getitem3.wmv

Jobhunt afgelopen

De voorbije weken ben ik druk bezig geweest met solliciteren. Het liep niet altijd even eenvoudig - zoals hier ook te lezen is geweest. Je steekt er veel tijd in (tijd waarin ik een babysit moest vinden voor Roos), in jezelf verkopen. En die tijdsinvestering loont niet altijd navenant.
Maar uiteindelijk is de beslissing dan toch gevallen. Ik ga aan de slag bij een firma in Ninove, eerst via een interimkantoor, met de bedoeling na vier maanden in vaste dienst te gaan. De firma doet aankoop van sanitair voor groothandels, en ik kom op de afdeling logistiek en aankoop terecht. De concrete invulling wacht ik nog even af, maar de bedoeling zou wel zijn om het orderproces volledig op te volgen, van bestelling tot facturatie, met daarbij contacten met de leveranciers in Azië (wat wordt er tegenwoordig niét meer geïmporteerd van ginder achter?). Het bedrijf is een KMO, een omgeving waar ik me doorgaans het beste voel. In de job is me variatie beloofd, en daar zal ik ook voor een groot gedeelte zelf in moeten investeren, maar daar kijk ik naar uit. De uren zijn okee, het loon ook en ik krijg zelfs nog een maand borstvoedingspauzes. Top of the bill is wel dat ik op 10 minuten autorijden deur tot deur zit. In een eerdere post - "de rattenkoers" - had ik het al over het belang van een korte woon-werkafstand, kwestie van werk en gezin op een aangename en relaxte manier te kunnen combineren. 't Is immers ook allemaal gewoon worden. Een nieuwe job onder de knie krijgen en nog wat quality time met de huisgenoten kunnen doorbrengen.

Het contract is getekend, maar ik geniet nu nog, en voluit, van mijn laatste maand thuis. 6 november word ik officieel een buitenshuis werkende moeder.

Verkiezingsuitslag - de kater

Ik ben gechoqueerd door de verkiezingsuitslagen van gisteren. De trend is dat het Vlaams Belang in alle steden en gemeenten gegroeid is. Op veel plaatsen kwamen ze voor het eerst op en hopla, een hele resem zetels binnen. En in Aalst, home town en nu aan mijn achterdeur, is het VB de grootste partij...
Ik vind het een heel onrustwekkend signaal. Het VB mag dan zijn standpunten al getemperd hebben tegenover vroeger, maar ik associeer ze nog steeds met een racistische maar eerder nog egocentrisch-gerichte partij. Dat heel veel van de Vlamingen zich blijkbaar in deze standpunten terugvinden, vind ik een vreselijk idee. Waarom worden mensen toch zo “ikke-ikke-ikke”? Want het mag duidelijk zijn dat iemand die kiest voor het Vlaams Belang zijn eigen economische zaakjes wel goed voor elkaar heeft. Ik werk daar hard voor, meneer, dan kan een ander dat toch ook bereiken, door evenveel effort te doen?
Een cliché, maar jaren geleden werden Turken en Marokkanen naar hier gehààld. Niemand anders wilde het zware, vuile en gevaarlijke werk in de mijnen gaan doen. Ondertussen willen allochtonen, die deze keer onuitgenodigde gasten zijn, nog méér dan de Belgen (zij zijn liever lui dan moe) wérken, maar ze krijgen er de gelegenheid niet toe want té donker, té veel hoofddoek, té weinig Belg.
Belgen hangen graag “de rijke toerist” uit op reizen naar Marokko of Turkije of op safari in Kenia. En als het lot je een heel andere situatie heeft toebedeeld en je een paar duizend kilometer zuidwaarts of oostwaarts bent geboren, en in politiek, klimatologisch of economisch extreme omstandigheden moet overleven waardoor je je heil elders zoekt, trek dan vooral je plan zegt de gemiddelde Vlaming.
Het is zo zelfnoegzaam om alleen van jezelf te vinden dat je het beste bent in je soort.
Alleen Vlaanderen is goed, laat Wallonië maar stinken. Heil voor de blanken, de anders gekleurden zien we hier liever niet. Of ze moeten eruit zien zoals wij. Krijg vooral maar 1 of 2 kinderen, want grote gezinnen zoals “in de vreemden”, dat is hier not done.
Straks wordt het mannen versus vrouwen. Of de Aalstenaars tegen de Ledenaars en Denderleeuw tegen Ninove. De jeans-dragers tegenover de mantelpak-dragers. De blauwogigen versus de bruinogigen. Jan-met-de-pet tegenover Jan-met-de-hoed. En laten we dan allemaal maar Esperanto gaan spreken, want de Limburgers begrijpen de West-Vlamingen anders niet en vice versa. En maak ook aub aparte frietkoten voor wie graag mayonaise heeft bij zijn frietjes en zij die liever ketchup hebben.
En laat dat allemaal controleren door een ijzersterke, veelkoppige politiemacht die alomtegenwoordig is. Supertip om een intolerante samenleving te creëren.
Mag ik dan ook eventjes emigreren alsjeblief?

Naar de stembus

8 oktober, het zal wel niemand ontgaan zijn dat we vandaag een nieuw gemeente- en provinciebestuur moesten gaan kiezen.
Filip was opgeroepen om in het stembureau te gaan zitten, dus die is al van deze ochtend vroeg de deur uit gemoeten. Roos en ik zijn dan tegen een uur of 10 gaan stemmen - in de veronderstelling dat het er rustig zou zijn, omdat dan veel volk in de mis zou zitten, die meestal als afsluiter hun stem gaan uitbrengen. Niet dus deze keer, veel volk in de gemeentelijke basisschool en we moesten redelijk lang aanschuiven. Filip had een leuke job: wachtertje spelen, m.a.w. de mensen tegenhouden en aangeven wanneer ze binnen mochten.
Roos was dus met mij mee, in de draagzak. Het zal wel een schattig zicht geweest zijn, zo'n klein kaboutertje-met-pinnemuts met het enige wat je van haar zag, beentjes, handjes en een schattig koppie dat ongetwijfeld haar grote ogen goed de kost heeft gegeven. Met baby op stap heeft natuurlijk zijn gevolgen.
Die draagzak doet het maagje keren, en ze heeft thuis en onderweg verschillende keren melk teruggegeven. In het stemhokje zelf dacht ik dat alles er al uit was, tot... Plets! Mijn papieren lagen net opengeplooid. Deze stem heeft ze dus mee bepaald en zal niet meer zo anoniem zijn...

Belspel

Ooit al eens gekeken naar het belspel? Ik bedoel, echt gekéken (en niet toevallig tegengekomen om dan snel weg te zappen). De beste comedy is er niks tegen!
Uiteraard is het een eer die enkel weggelegd is voor – tijdelijke – thuisblijvers zoals ik die onder het voeden nogal eens de tv durf opzetten.
Uren volbabbelen met weinig reactie en 1000x hetzelfde vertellen maar in andere bewoordingen, chapeau voor de presentatrice. (Waarschijnlijk is er trouwens een goeie reden voor dat ik dit mannelijke presentatoren nog niet heb zien doen, die zouden te rap door hun 2000woorden per dag zitten ;-) )
Ik geef zelfs toe dat ik me al twee keer heb laten verleiden om mee te doen.
Hoe het zover komt? Je krijgt het gewoon op je zenuwen doordat de dame in kwestie je zo zit aan te porren om te bellen, en vraagt je af waarom er niemand die telefoon neemt... Ineens flitst het dan door je hoofd dat je misschien toch de enige bent die gekl genoeg is om te kijken, dus bel je maar. Addertje onder het gras: de lijnen zijn niet “direct” zoals aangegeven op het scherm, maar je moet eigenlijk “geluk” hebben dat die opengaan nét als jij belt.
Welk woord past achter “werk”, was eens de vraag. 8 borden met een woord erachter, en elk juist antwoord was geld waard (500€). Geen reactie? Komop mensen, je doet al zoveel voor alle anderen, dit doe je voor jezelf. Wie kan dat geld niet gebruiken? Jezelf er eens lekker mee verwennen. Het is hier akelig stil, dat vind ik helemaal niet leuk. Komaan, stop die spanningsmuziek, onderbreek me en geef het goeie antwoord. Let vooral goed op de tips die verschijnen. Een van de woorden die we zoeken heeft te maken met een dier. Ondertussen staat ze heftig te gesticuleren, nl wijzen naar de tip, haar oortje op zijn plaats duwen, aangeven dat je móet bellen... Het woord dat we zoeken heeft iets te maken met een dier. Het telefoontje dat dan binnenkomt zegt een logisch antwoord: werkpaard. Ach, jammer jammer, dat is het niet... En dan verschijnt er werk.s op het scherm. Opgelet, werkpaard is al gezegd en dat is het niet. Kijk goed, er komt een tip. Het heeft iets te maken met een rund op vier poten – tja een rund met drie poten is nogal vreemd he? Komaan mensen. En er verschijnt werko. op het scherm. Volgende telefoontje: werkpaard. Ik ben hierna gestopt met kijken.

Werelddierendag vandaag

Vandaag is het werelddierendag. Je kan er niet naast horen: Q-music doet met Wim Oosterlinck, die is overgelopen van bij StuBru, de verkiezing van het meest nutteloze dier (last I heard was het de mug), en ook de activoerders tegen bont laten weer van zich horen. Groot gelijk trouwens. Maar dat hoeft niet uitsluitend op deze dag te gebeuren.
We zullen maar zeggen dat je in eigen huis moet beginnen om de wereld te verbeteren zeker? Filip en ik doen toch ons best om onze huisdieren content te houden. Ze hebben weliswaar al wat moeten inleveren sedert de komst van Roos, vooral de hondjes dan, maar we denken niet dat ze te klagen hebben. Zie foto! Op tijd lekker eten, soms eens tafelrestjes waartoe ook de buurvrouw bijdraagt, een gezellig hok, supercomfortabele en dus veelgebruikte (en veel te dure :-)) fatboy-kussens, knuffels en wandelingskes, zotdoenerij, speelgoed (je zou onze tuin eens moeten zien, die ligt bezaaid met trekringen en balletjes) enz. Verwende nesten zijn het eigenlijk!
Toegegeven, ze kunnen al eens op de zenuwen werken (dat gewriemel, vuile poten, haar overal) en het vergt veel extra energie, die twee loebassen in huis in combinatie met de katten én Roos. We moeten immers alert blijven voor tekenen van jaloezie - kwestie van geen gevaarlijke situaties te creëren.
We kunnen ze niet missen! Ze maken deel uit van ons gezinnetje.
Zie trouwens ook eerdere post "Two boxers live here" om te weten hoe het er hier soms aan toe gaat...

Tongue twisters

Goed oefenen is de boodschap!!

Drie heksen bewonderen drie Swatch-horloges.
Welke heks kijkt naar welk horloge?

En dan nu in het Engels:
Three witches watch three Swatch watches. Which witch watches
which Swatch watch?


Voor de gevorderden:
Drie transseksuele heksen bewonderen drie Swatch-horlogeknopjes.
Welke transseksuele heks kijkt naar welk Swatch-horlogeknopje?

Wederom in het Engels:
Three switched witches watch three Swatch watch switches. Which
switched witch watches which Swatch watch switch?

De week van de borstvoeding

Ik krijg "proficiat" te horen wanneer ik vertel dat Roos nog steeds (maar niet meer uitsluitend, want het fruitpapje is erbij gekomen) borstvoeding krijgt. Veel gelukwensen vind ik dat op zich niet waard, omdat het voor mij het makkelijkst is, vlot gaat, Roosje goed groeit enz. Het is een deel geluk hebben denk ik wel.
Sommige mama's houden het héél lang vol - iets wat bij mij wel een voornemen is, maar nog steeds af te wachten hoe het gaat uitdraaien. Het is immers niet evident om met je kolfapparaat naar het werk te trekken en de - weliswaar wettelijke - borstvoedingspauzes te benutten. N.a.v. de week van de borstvoeding, kan je hier het verhaal lezen van een wel erg volhardende mama.

Update van het weekend

Hoe meer tijd er ogenschijnlijk is, hoe minder gelegenheid om de blog bij te houden... Vandaar dat ik bij deze een korte recapitulatie maak van het voorbije weekend.

Vrijdag had ik een afspraak bij het kinderdagverblijf waar Roos binnenkort naartoe gaat, om wat puntjes op de i te zetten qua datum, uren, prijs en zo. Opmerking 1. Daarvoor was een uittreksel nodig uit het bevolkingsregister met de “samenstelling van het gezin”. Ik ben gechoqueerd. Ik geef mijn identiteitskaart af, en op het papier staat: gezin De Decker (fair enough) met op de eerste plaats Filip, dan Roos, en dan ikke vanonder met de mededeling “geen verwante”. Als je het objectief bekijkt, oké, we zijn niet getrouwd en zo, maar neem ik het verkeerd op als ik me in die volgorde ‘het aanhangsel’ voel? Opmerking2. Deze stap is er echt al eentje naar the real thing toe, het moment waarop ik buitenshuis aan de slag ga en Roos elders opgevangen wordt. Ik ben een heel gelukkige mama doordat ik zolang bij Roos ben kunnen blijven – ze zal op een dag na 6 maanden zijn wanneer ze dagelijks naar haar eerste groep vriendjes zal trekken. Ik ben blij dat ik weer iets anders ga kunnen doen, maar toch steekt het een beetje, het vooruitzicht van alles wat haar tijdens de dag overkomt, niet meer zelf mee te maken maar uit tweede hand te moeten vernemen. Maar kom,er is nog een dikke maand om ten volle te genieten!

Gisteren zijn Filip en ik onze “vaderlandse” plicht gaan vervullen bij een vriend die in een Antwerps stadje opkomt bij de verkiezingen. Hij had wat helpende handen nodig bij het bussen van zijn propaganda-brieven. Groots was het in elk geval wel opgevat (ik heb er geen idee van hoe “politiek” in andere gevallen gevoerd wordt...): duizenden brieven, op naam én geadresseerd moesten volgens de geo-routes van de postbodes in de bussen gedeponeerd worden. Gelukkig was het stralend weer, en met Roosje in de buggy hebben we een flink aantal kilometerkes kunnen wandelen (lees: doorstappen). Het was plezant, maar al bij al viel het tegen hoe weinig we maar hebben kunnen doen op die uren dat we ter beschikking waren. Politiek, een lastige stiel :-)

Vandaag was dan absoluut geen “luie zondag”. Roos is er de voorbije nachten steeds vroeg bij en wordt enkele keren wakker. Deze morgen had ze om vijf uur honger, dus gedaan met de nachtrust. Verder hebben we opgeruimd en een beetje gepoetst (zondag of andere dag maakt daarvoor niet uit) en deze namiddag ben ik op bezoek gegaan bij mijn grootmoeder, die sedert gisterenavond terug is van een verblijf in een soort home voor herstel en rust. Bij deze terug thuis, de nood gevoeld om de blog even bij te werken en dan straks weer de routine van eten, voeden, slapenleggen, beetje televisie kijken en slapengaan.
Filip geeft momenteel het beste van zichzelf op het badmintoncourt van Denderleeuw. Het is competitie vandaag. Ik zou misschien in de tribunes moeten zitten supporteren, maar sla dat deze keer over.

Alweer een weekend dat er – bijna - opzit. Weer een nieuwe maand gestart trouwens ook. How time flies.