Brrr

'k Heb daarstraks - omdat ik écht niet anders kon want de blauwe zak zet zichzelf nog niet buiten (ben hem wel aan het trainen) - mijn neus en gevolg een tweetal minuutjes buitengestoken. Brrrrrrrrrrr, véél te koud en véél te guur weer naar mijn goesting. Heb de deur rap weer toegetrokken. Binnenblijven is de boodschap!
Roos doet een dutje, ik ga zo dadelijk haar voorbeeld volgen. En nadien gaan we ons met nuttige en plezante dingen binnenshuis bezig houden. Waarschijnlijk, ik doe een wilde gok, zal daarbij horen: heen en weer rennen met de (speel)telefoon, op de zetel klimmen en er weer uit glijden, blokjes in de auto steken, op het rollende paardje rijden, met hulpstukken op de venster kloppen, patatjes eten, nog eens een dutje doen, pamper met tegenzin laten verversen, mama ervan proberen te overtuigen wie de baas is. En dan heb ik het alleen nog maar over Roos' activiteitenkalender. ;-)

Culinair

Wij zijn niet echt restaurantgangers. Voor gelegenheden worden we al eens uitgenodigd, en dat laten we ons dan natuurlijk smaken! Alleen, met een peuter is het niet meer altijd zo evident om op restaurant te gaan zitten. Nu, Roos is natuurlijk wel het soort kind dat al lang content als ze eten ziet en een beetje mag meesmullen van het lekkers dat de revue passeert...
Om de zoveel weken of maanden gaan Filip en ik (of moet ik zeggen: gingen... ) uit gemakzucht en bij hoge nood aan decent food iets uit-eten. Ironisch genoeg is dat dan vaak iets wat ik zelf ook relatief makkelijk en graag klaarmaak, een spaghetti bij voorbeeld. Maar af en toe kan het ook in stijl.
Onlangs (dat was op 070707, de dag van uitersten...) zijn we via een bon uit de Flair naar een “sjiek restaurant” in Groot Bijgaarden geweest. Zo van het type waar we nooit “zomaar” zouden belanden wegens het type resto en de prijs.
Het kader was een herenwoning, met van die boogkapjes over de toegangsdeur en de ramen.
Silly us, we waren er al voor openingstijd. Maar daardoor hadden we ruim de gelegenheid om de omgeving in ons op te nemen... Het restaurant was “sjiek huiselijk” ingericht, in een stijl die wat aan burgerij van de jaren 1930-40 deed denken. Planken vloeren en tapijt, luchters, lambriseringen en wandtapijten, schilderijen, wandkasten met whisky’s en cognacs uit verschillende jaargangen, een antieke secretaire... We voelden ons een klein beetje underdressed en understyled (alhoewel we niét in onze jeans gekomen waren) voor dergelijk etablissement.
Het aperitief dronken we in het salon met comfortabele retro-zeteltjes, en we kregen zelfs exquise hapjes toe. Een mini-glaasje met een soepje, een kreeftenkroketje, een avocadomousse met aardappel. Allemaal hele nieuwe belevenissen voor onze ongetrainde smaakpapillen.
De wijnkaart was een kloefer van wel 100 bladzijden dik, met wijnen die duurder waren dan wat ik gemiddeld per jaar aan schoenen spendeer... We hebben ons wijselijk laten adviseren, en hebben een lekkere Chablis soldaat gemaakt, zonder mijn schoenenbudget te verbrassen.
En dan, het driegangenmenu! We hadden mogen kiezen uit een aanbod dat al geselecteerd was voor de actie. Ik ga dan meestal voor iets anders dan Filip, kwestie van van twee dingen te kunnen proeven, maar eigenlijk hebben we gewoon ons eigen bord leeggegeten :-).
Begin maar al te watertanden: Filip had zeebarbeel met aardappelkorst en groentemousse als voorgerecht, dan gebakken kip met kervelboter en als dessert crème brûlée met champagne. Ikzelf koos voor een duoterrine van zalm met dillesausje, nadien op vel gebakken goudbrasem op een torentje van groenten en aarbeien Romanoff toe (heb bij deze geleerd dat “Romanoff” betekent: “met veel sterke drank erover”). Bij de koffie kregen we nog huisgemaakte snoeperijtjes.
Enkele uren culinaire verwennerij, en dan terug naar huis – vroeger dan gepland weliswaar.
Lekker eten, speciale belevenis.

Feestjes en zo

En daarmee zit het weekend er ook alweer op. We hebben ten volle van het schitterende weer geprofiteerd om de barbecue nog eens boven te halen. Zaterdag bij ons thuis etentje gedaan, met Wim & Griet en hun kids, heel gezellig. Griet en ik hebben zelfs nog het einde van de middag al last-minute- shoppend kunnen doorbrengen terwijl de mannen met de kindjes op wandel waren.
Gisteren, zondag, waren we alweer van de goei, en mochten we onze voeten onder tafel schuiven bij mijn zus, waar er een feestje gehouden werd t.g.v. de verjaardag van haar huisgenoten. Een lekkere barbecue (alweer, maar dat steekt verre van tegen hoor!), gezellig buiten zitten (de bijen moest je er wel bijnemen...) en smullen. Roos heeft zich uiteraard ook niet onbetuigd gelaten en met volle goesting meegesmikkeld van al dat lekkers, inclusief een stukje verjaardagstaart. Voorts heeft ze de glijbaan van de nichtjes “bedwongen” en een hele dag rondgehost. Leuk om te zien, hoe ze nu toch al stappend ergens kan geraken (is toch makkelijker dan al kruipend in dat kriebelend gras, eh, zeg) en altijd vrolijk tot de vermoeidheid inslaat. Omstreeks 18u30 hebben we ze uitgeteld in bed gelegd, en niet meer gehoord tot vanmorgen.

On a totally different note:
Update van de crèche: vanaf 13 augustus mag Roos naar de “peuters 1”. Technisch gezien behoort ze al tot dat groepje sedert haar eerste verjaardag, maar op plaatsen zoals kribbes is het wachten geblazen tot het betreffende plaatsje vrijkomt. Ze hebben me er zelfs gezegd dat er op een gegeven moment meer kleine lopertjes in de babygroep zaten dan dat er effectief “platte baby’tjes” in zaten...Anyway, volgende maand zal Roos dus officieel - volgens de papieren die we ook moesten invullen - pap met brokjes leren eten (ha!) en op vaste tijdstippen gaan slapen. Volgende fase dus, es zien wat dàt geeft.

Voorspelling

voorspelling morgen 13/714/7
15/7

Wanneer komt dat goeie zomerweer nu? Het dat zonnetje zie ik op de weerkaarten steeds achter een (grijze) wolk verstopt zitten... En heb zo'n zin in dat geweldige zomergevoel, met dagen aan een stuk een strakblauwe lucht en stralende zon, de geur van de barbecue, terrasjes tot middernacht, badpakken, waterspelletjes en zonnebrandolie.

Misschien dit weekend een stukje proeven?

Wat doe ik zoal op een zondag?

Als er iets te eten valt, ben ik steeds van de partij!
Tot alles op is!

Ik lach een hele dag door, en dan zeker met een snoet vol prut.

Voor mama's gek gedoe haal ik wijselijk mijn schouders op.

Toch zeker zijn dat alles echt op is..

Echt niks meer?! Ik pink een traantje weg.

Maar een fietstochtje met mama doet me dat snel vergeten...

070707 - een dag van uitersten

Vandaag is Roos 14de vermaanddag . En toen ze heel eventjes stil bleef zitten voor een foto, kon mama dit "kieken":




Het droeve nieuws van vandaag is dat we "nonkel Jean", een oom van mijn moeder, zijn gaan begraven. Vorige dinsdag heeft mijn moeder hem bij hem thuis gevonden; hij is heel onverwachts gestorven, en de echte oorzaak zullen we niet kennen.
Toch wel schrikken. Iemand die je je hele leven al hebt gekend, die er ineens niet meer is en wegvalt uit de familie (en we zijn al niet met veel). Hij zou dit jaar 70 geworden zijn.
Begrafenissen rakelen veel op. Ze doen je nadenken over de vluchtigheid van het leven, over andere dan aardse dingen. Je vraagt je af hoeveel tijd jijzelf en degenen die je graag ziet nog op deze aardbol gegund wordt. Je wil "ineens" ten volle leven. Waarom was dat ook weer dat ik zonet nog slechtgezind was? Niet belangrijk. Indien ik morgen de kans er niet meer toe krijg, wil ik je (wie het schoentje past...) nu vooral zeggen dat ik je graag zie - 'k zeg het snel maar heb het nooit minder gemeend.

Herinner mij,
maar niet in sombere dagen.
Herinner mij
in de stralende zon
Hoe ik was toen ik alles nog kon.

Miel, nieuwe wereldburger

De ooievaar (die ik trouwens eerder deze week nog in het echt voor de venster heb zien passeren- hint?) heeft nog een baby'tje gebracht in de familie. Een tweede zoontje voor Werner (neef van Filip) en Katrien, een broertje voor Toon. De nieuwste aanwinst heet MIEL. Jammer genoeg ben ik hem nog niet kunnen gaan bewonderen wegens verkoudheid, maar daar zal nog wel een gelegenheid toe zijn, binnenkort. Dikke proficiat, trouwens!

Tuinarchitect

De tuinarchitect heeft schoorvoetend (dat kon ik althans opmaken uit de toon van de e-mail) gevraagd wanneer hij mag langskomen om de betaling te vereffenen.
Hij had dat al een keertje gevraagd, een week of zes geleden, en ik heb daar toen iets op geantwoord in de trant van "ok, kom maar af". Niet superhartelijk misschien, maar ook niet volledig afwijzend of zo.
Maar hij zal tóch niet gedurfd hebben. Want hij wist dat we eigenlijk niet content waren over zijn service (planten voorzien waar ze eigenlijk wettelijk niet mogen staan, een klimplant voorstellen die de helft van de schaliën van de buurvrouw zou loswrikken enzoverder). Het ontwerp daarentegen, schitterend hoor. Maar volledig anders intussen.
Dus heeft de arme jongen zijn uiterste best gedaan om op zijn centen te wachten en braafjes het moment te kiezen waarop hij het nog eens voorzichtig kon vragen. En dat was dus vandaag. Hij heeft "gebeld met de aannemer en alle onduidelijkheden zijn opgelost". Dus de kust was vrij, want hij heeft ongetwijfeld zijn plicht vervuld. Terwijl ik hier nog geen graafmachine gezien heb, laat staan vers gras of een plantje. Da's voor de aannemer. Die hopelijk nog voor het bouwverlof van start kan.
Wij zijn nu eigenlijk geen moeilijke mensen (of toch?) en zéker geen slechte betalers, integendeel. Maar ik ga er in de loop van volgende week ("elke dag is goed voor ons, kom maar langs") toch nog een paar euro's vanaf proberen te pietsen.

Flinke en flexibele Roos

Wat heb ik toch een flinke dochter! Deze week is ze alweer, na twee weken ziekteverlof, naar de kribbe gegaan. We waren benieuwd hoe ze de cultuurschok van "onverdeelde aandacht voor haar alleen" naar "eentje uit de hoop" zou ervaren. Blijkbaar heeft ze dat heel flink gedaan, want ze wordt al de hele week door de verzorgsters bestoeft over hoe snel ze zich wel aanpast, en hoe goed ze zich zelf kan amuseren. *Glunder* en *glim*.

Een updeetje

Ik zal niet in herhaling vallen met te zeggen hoe de tijd vliegt, zeker? Intussen is de zomervakantie al begonnen en als vanouds wilde ik (alleen nu, hoor) dat ik in het onderwijs stond.
Enkele fait divers uit ons day-to-day life:
Roos' windpokken zijn achter de rug (denk ik althans, tis niet alsof ik ervaringsdeskundige ben...). De blaasjes zijn uitgedroogd en de korstjes zijn er spontaan afgevallen. En naar het schijnt is dat de "go" voor genezenverklaardzijn. Vanaf morgen gaat ze als vanouds naar de kribbe, en het zal "haar gat varen". Twee weken onverdeelde oma/peter en meme/pepe aandacht kon ze wel appreciëren... In die mate zelfs dat ze vaak op het einde van de dag niet mee naar huis wilde. Geweldig speelgoed hoor, grootouders! Bij deze nogmaals dankjewel aan de respectievelijke weldoeners die met zoveel geduld en plezier voor ons ziekske hebben gezorgd.

Onze straat is omgetoverd tot SPEELSTRAAT. Vandaag hebben we het feestelijk ingeluid dat kinderen de twee eerste en laatste weken van de zomervakantie baas zijn. Kinderen willen immers spelen, lopen, fietsen, zoals de slogan zegt en dus op de affiches staat. De dranghekken aan de entree moeten wij als verantwoordelijke volwassenen bij het inrijden en uitrijden zelf verplaatsen. Het is leuk om die bedrijvigheid en het feest op straat te zien en te horen.

Mama haar weekend is een beetje in duigen gevallen. Een opkomende verkoudheid heeft zich gemanifesteerd en ervoor gezorgd dat ze gisteren na de eerste ochtendlijke drukke uren niet veel meer kon doen dan in de zetel en haar bed hangen. Vandaag ging het gelukkig een beetje beter, in die mate zelfs dat ze nog soldenklopkes heeft kunnen doen...
Kwestie van op een regenachtige dag toch de zon te voorschijn doen piepen.