Huilebalk ofte blètkous

Wat ben ik een bleiterke geworden zeg! Totaal uiteenlopende dingen die gebeuren, die ik zie of hoor hebben allemaal op zijn minst natte ogen tot gevolg.
Enkele voorbeelden:
1. Roos ligt zalig rustig te slapen, helemaal weg van de wereld, met haar handjes en armpjes uitgestrekt. Die rust, die onschuld, het doet me steeds wat. En ook de stralende lach die ze tevoorschijn tovert wanneer ze wakker wordt en mijn hoofd boven het bedje verschijnt... onbetaalbaar.
2. Maandagavond keek ik naar het slot van Wit Down Under op Eén. De bruidegom droeg met een brok in de keel een eenvoudig gedichtje voor, waarin heel vaak het woordje "lief" voorkwam herinner ik me, waarop de bruid uiteraard ook een traantje moest wegpinken. Bij mij: bring on the kleenex! Snotteren, jongens toch!
Zo een ander programma waar ik de zakdoeken in de buurt moet houden, is Extreme Makeover - Home Edition. Een bende handige harry's en designers gaan het huis van een gezin dat b.v. een zware klap te verwerken heeft gekregen, zomaar helemaal opnieuw opbouwen en inrichten. Een week lang wordt er met man en macht gewerkt. Het - steeds schitterende - resultaat gaat met heel veel "oh my Gods" en geknuffel gepaard van de ontvangers. okee, het is televisie, maar ik ween toch lustig mee.
2. De hond van mijn ouders is gestorven. Ik had niet echt een band met het beestje, en op het einde zag hij echt af, dus is de plek waar hij nu is waarschijnlijk beter. Ze willen wel een ander hondje, en ik ben gelast met de taak om daar 'eens voor te kijken'. Zo gezegd, zo gedaan, ik schuimde gisterenavond het net af op zoek naar honden te geef of te koop, en ben op een gegeven moment echt beginnen snikken. Zoooo veel honden die ter adoptie aangeboden worden door een vereniging die in Spanje mishandelde/verwaarloosde honden gaat ophalen en die hier een thuis voor ze zoekt (kijk eens op www.rescuedogseurope.com) . Met spoed gezocht: een warm nest voor Conchita. Of: Geeft u Juan het toffe gezin dat hij verdient?. Ik zou ze zó allemaal in huis nemen. En het gevolg van al dit dierenleed (met reële hoop op beterschap weliswaar): de waterkranen helemààl open.

Zou ik te veel bij Roos geweest zijn, en van haar een aantal dingen afgekeken hebben? (want ook voor zij die het nog niet vaak gezien hebben: Roos kan wel degelijk hartverscheurend huilen hoor!) Of zijn er nog te veel water-producerende hormonen achtergebleven in mijn lijf?