Update nr zoveel

Phew, ik ben weer es achter de computer geraakt om nog een stukje te schrijven.
De voorbije dagen waren lang en de avonden met Roos kort. Wanneer zij dan in bed lag, kon ik meestal niet veel meer opbrengen dan een beetje verstand-op-nul-keukenopruimwerkzaamheden en wat televisiekijken, om dan tegen 21u30 als een blok in slaap te vallen.
Maar alles gaat prima! Ik heb er een collega bij gekregen maandag, en het klikt wel. De samenwerking vergt extra tijd, vooral omwille van de communicatie, maar loont meer dan de moeite. Het spring- en vliegwerk is nog niet helemaal verbannen (en duikt vooral op rond de lunch, wanneer ik die er gek genoeg voor ben ineens voor iedereen ad hoc een broodje mag gaan halen maar bijgevolg ook langer moet aanschuiven), maar we kunnen in elk geval de taken verdelen nu, en op elkaar terugvallen.
Roosje stelt het eveneens goed. Ze slaapt weer rustig 's nachts (hout vasthouden) en de activiteit in haar mond is nog steeds aan de gang. Ben eens nieuwsgierig wanneer het volgende tandje zich zal laten zien...
Rechtstaan en langs de rand van haar park rondjes draaien, zijn al lang geen probleem meer. Ook het kruipen gaat trouwens als een fluitje van een cent. nog steeds de paracommandotechniek, maar lichtjes bijgeschaafd, en ze raakt in elk geval wél sneller vooruit.
Vandaag heeft ze in de kribbe blijkbaar wel een botsje gedaan, met een rode bult tot gevolg. Het was snel over, schijnt het, maar het resultaat blijft nog effe zichtbaar. Ze lijkt er gelukkig niet echt last van te hebben. Botsen en knotsen, 't zal ook bij groot worden horen, zeker?
Volgende week hebben we een afspraak bij K&G voor weging, meting en follow-up. Daar ben ik ook héél nieuwsgierig naar. Update volgt.

Een week later

... zijn we nu. Na de eerste werkdag. En ik amuseer me prima! De job is echt heel leuk, en niet in het minst omdat ze niet gedefinieerd is. Momenteel ben ik nog steeds de enige "secretaresse" in dienst, dus alle vragen komen bij mij terecht, waardoor ik a.h.w. "coordinator" ben. Anders gezegd: ik doe het werk van 4 mensen alleen nu. En daar bestaat geen jobbeschrijving voor. Maar zo heb ik het graag! Mijn werk gaat van het bestellen van de lunch over koffie zetten (en brengen) tot een klassementsysteem bedenken en wagens reserveren of logies zoeken. Hoe mijn dag er zoal uitziet? Go with the flow. Een constante is: veel - héél veel - bellen. En vooral heen en weer rennen. Blijf ik fit van (alsof het vergeten van te eten 's middags zijn effect op mijn lijn zou missen :-) ). De stijlvolle-schoentjes-met-hak blijven in de kast staan hoor. Ik zou beter mijn inline skates aandoen eigenlijk.
Het zijn letterlijk langere dagen dan op mijn vorige job, maar vreemd genoeg voelt dat zo niet. Ik amuseer me, voel waardering voor wat ik doe, en de dag is in een vingerknip om. In het begin (vorige week dus :-) ) had ik het er wat moeilijk mee dat ik door al dat draven voor iemand anders Roos eigenlijk tekort deed 's avonds, omdat ik zo moe was. Nu gaat het beter, dus krijgt de kleine meid geconcentreerde mama-aandacht na haar dagje op de creche.

Nog een nieuwe wereldburger

Ik had het in mijn nieuwjaarspost al aangekondigd dat er een aantal baby's te verwachten waren. Wel, mijn neef Geert is op 16 februari voor de tweede maal papa geworden, van een zoontje. LARS.
Zondag aanstaande is het alweer borreltijd.. :-).

Carnaval

Het is weer carnaval. Beikes.
Heel Aalst in de ban van zogenaamd "feestgedruis". Ik vind er niks aan. Omdat alles eromtrent - na de stoet meestal, maar 't kan al vroeger - verworden is tot vetzakkerij en drinken-tegen-de-sterren-op, liefst om ter langst, en met zo weinig mogelijk slaap om "toch maar niks van de leute te moeten missen".

Ieder zijn goesting, maar de charme ontgaat me volledig door het feit dat heel de buurt waar de stoet passeert en de binnenstad waar het feest achteraf te doen is, tot de bomen toe gebarricadeerd wordt, als gaat WOIII uitbreken. De ziekenhuizen zetten zich schrap voor alle casualties waarmee ze gaan geconfronteerd worden. En spijtig genoeg sukkelt er elk jaar wel een carnavalist in de Dender of valt in de vrieskou in slaap.

Maar allez, om met een positieve noot te eindigen, binnen drie dagen is het voorbij (en beginnen de hard-core fans alweer met de voorbereidingen voor volgend jaar) en wanneer alle vuiligheid opgeruimd is, kan je op je gemak nog even genieten van het sfeertje van de winterfoor.

Eerste indruk

Bij deze is mijn eerste werkdag achter de rug.
In een eerdere post schreef ik al over de indruk die ik als persoon riskeer na te laten bij iemand, dus ik probeer na vandaag niet te veel conclusies te trekken over de plek waar ik nu terecht gekomen ben...
Eerst even een korte toelichting over het hoe en waarom van die sneltreinvaart waarmee dit ineens in kannen en kruiken raakte.
Ik was bij het interimbureau binnengelopen, dàt waar men mij niet meer wilde voorstellen bij een bepaald bedrijf omdat ik er al eens gesolliciteerd had. Wel, ik heb aangedrongen om het tóch te doen, voor een nieuwe functie voor een tijdelijk project bij diezelfde firma. En de volgende dag, gisteren dus, tijdens de les dactylo via de VDAB :-), kreeg ik al telefoon dat ik vandaag al mocht starten. Ze vonden mijn kandidatuur de geknipte oplossing! Toen ik voor de vorige functie niet was weerhouden, had ik de firma gevraagd om mijn gegevens toch nog bij te houden, maar ze zijn zelf niet op mijn CV uitgekomen. Maar soit, dat doet er niet toe. Ik ben bezig, en heb me aan een sprong in het diepe duister gewaagd! Ik had immers geen flauw benul van de functie-inhoud, en dat is na een dag nog redelijk onveranderd gebleven :-).
De firma, we zullen ze voor de anonimiteit "ABC" noemen, heeft een project in Saoedi-Arabië binnengerijfd. De Arabieren zelf willen vanaf nu voor enkele maanden de papierwerkzaamheden die eraan voorafgaan, hier ter plekke opvolgen. En hebben daarbij een hallucinant eisenpakket ingediend. Bij ABC vinden ze het hilarisch, maar maken zich evengoed druk in het buig-ren-spring-en vliegwerk voor die mannen. ("de Arabieren" zijn de hele dag hét gespreksonderwerp geweest, en toen ik in de gang achter mijn begeleidster hoste en ze me voorstelde als "Cindy van het xyz-project" kreeg ik nogal medelijdende blikken en wenste men me al te uitdrukkelijk veel succes :-) )
Nu, op zich viel vandaag eigenlijk best mee. De dag is niet zo snel voorbij gegaan als ik het hoopte, maar dat kwam door de onduidelijkheden en praktische beperkingen. Morgen is er een kick-offmeeting, waarin het opzet en de verwachtingen hopelijk duidelijk zullen geformuleerd worden. En dan zien we wel weer verder.

Upje

Die job is dan ineens toch uit de hemel gevallen gekomen vandaag. Morgen is mijn eerste werkdag. Al!! Ik heb nog geen flauw benul van de jobinhoud, maar I'm living on the edge bij deze :-). En laat ons zeggen dat dat eens een aangename change of scenery is.
The place to be (van 8 tot 5...) is een groot internationaal bedrijf, dat momenteel aan het boomen is, en waar ik met 3 nieuwe collega's zal instaan voor een bepaald project in het Midden-Oosten.
Timing: 6 maanden, misschien enkele weken verlengbaar. En als het meezit, kan ik eventueel nog opgevist worden voor een andere functie, wie weet.
Will keep you posted.

Jippie, no more ronddwalen in de stad op zoek naar dingen die ik niet nodig heb, noch onderweg zijn naar sollicitaties of testings. Kortom, morgen weer uitwerkengaan!!

feedback

Vandaag heb ik van de dame met wie ik op de fameuze testdag vorige week een gesprek heb gehad, feedback gekregen over die welbepaalde tests, die een negatief advies naar het bedrijf in kwestie hadden opgeleverd.
Enfin, blijkbaar waren die tests niet denderend, maar ook niet superslecht (oef), vooral de plantrekkerij-oefening heb ik goed gedaan.
De reden waarom ze hun advies aan de firma hebben geformuleerd, is omdat ik tijdens het gesprek nogal negatief overkwam. Het is altijd effe schrikken als je dat hoort, omdat ik zelf niet denk zo te zijn, maar de perceptie is blijkbaar anders. En da's niet de bedoeling natuurlijk.
Ik kan eigenlijk wel in haar opmerkingen inkomen. Zelf wil ik een positief ingesteld persoon zijn, maar anderzijds ben ik ook iemand van het type "what you see is what you get". M.a.w., als ik opgewekt ben, zal je het zeker zien (en horen!), maar als ik in de put zit, is het ook merkbaar. Een goeie dag of een slechte maken een verschil. En maandag zal geen goeie geweest zijn.
Ik moet leren om de negatieve professionele ervaringen uit het verleden los te koppelen van de toekomst, of van de job waarvoor ik in desbetreffend geval solliciteer. En dat vind ik een zeer waardevolle tip. Ik ga er in elk geval op letten.
Mag ik dan bij deze ook een oproep doen, opdat jullie me regelmatig hieraan herinneren? Deze blog is al wel eens een uitlaatklep voor frustraties, maar als ik te veel zaag, of te negatief denk en zodoende in een vicieuze cirkel dreig terecht te komen, wijzen jullie me er dan op (graag subtiel, I do have feelings, after all...)? Opdat het zonnetje weer kan beginnen schijnen.

Dipje

Solliciteren is een fulltime bezigheid. Maar niet een van de meest rewarding ones.
Enkele van de tegenvallers die ik in de voorbije 6 weken al heb meegemaakt (misschien eens aan denken alvorens je je op de arbeidsmarkt begeeft voor een wilde rit):

- ineens op een vrijdagavond gedwongen worden om op een half uur tijd te kiezen tussen twee even interessante jobs, en dan uiteindelijk voor die job kiezen waar ze me "geweldig vonden" en me "puur voor de formaliteit wilden laten kennismaken met de teamverantwoordelijke". Ze hadden er dan subtiel niet bij verteld dat er nog een kandidaat in het spel was, voor wie ze uiteindelijk gekozen hebben (maar ik vind de vacature nog steeds online, dus ze hebben tóch niemand, net goed hehè!)
- dé ideale job vinden - inhoudelijk dan - terwijl die onmogelijk is qua afstand met het oog op het permanent volhouden.
- op de baan gaan voor tests en daar tijd aan spenderen (zie eerdere post) zonder eigenlijk te weten of ik de job zag zitten. Maar wanneer ik er toch helemaal voor gewonnnen ben (tja, het idee moest een beetje groeien...) , krijg ik te horen dat de tests hebben aangetoond dat "mijn kwaliteiten en ervaring niet volledig aan het gevraagde profiel beantwoorden" (het zal waarschijnlijk aan mijn wild-klikken-zonder-naar-de-opgave-te-kijken hebben gelegen ;-) ).
- wanneer ik komaf wil maken met eerdere ervaringen die me niet goed bevallen zijn of die me niet liggen, en dus in een andere sector solliciteer zonder ervaring maar wél met de nodige capaciteiten (talen) dan is mijn ervaring "niet gericht genoeg".
- wanneer ik rechtstreeks voor een job solliciteer (en die zijn hard to find, want de meeste lopen dezer dagen via een uitzendkantoor), reageert het bedrijf gewoonweg niet. Twee opvolgtelefoons (van mezelf dan, om te horen of de job nog vacant is en of ze de brief/mail goed ontvangen hebben) later, ben ik dan wél al te weten gekomen dat ze het "heel druk" hebben en "hun prioriteiten elders liggen". Hàllo!
- als generalist die een vertaler is, zijn zoveel dingen interessant, dat het jobaanbod immens is. Maar dan uiteindelijk lijkt het diploma geen meerwaarde te bieden, want die drie talen, tja, die spreekt iedereen toch vlotjes?
- een positief gesprek bij een groot bedrijf, heeft als resultaat dat ik a/niet weerhouden ben omwille van geen klik met de persoon voor wie ik zou moeten werken zonder dat ik die gezien of gesproken heb en b/dat het interimkantoor dat me daar voorgesteld heeft mijn kandidatuur voor andere jobs in hetzelfde bedrijf blokkeert omdat "ik daar al eens voor een andere functie op gesprek ben geweest". Bij veel dingen moet ik me neerleggen en levert een discussie bitter weinig positiefs op, integendeel, maar dat laatste, nee, dat pik ik niet...

Ik ben nu wel een stoute geworden hoor. Wanneer ik een negatieve feedback krijg (meestal via mail, want bellen is precies not done met negatief nieuws; ze maken er zich dus meestal vanaf met een beleefd en heel onpersoonlijk dus nietszeggend kattebelletje; puh, wussies) dan schrijf ik een supervriendelijk mailtje terug met dank voor de feedback, vraag om meer uitleg, en zeg ik hen in verbloemde woorden dat hun mail eigenlijk de boodschap niet duidelijk heeft overgebracht. Een mail terug heb ik nog niet ontvangen.

Maar ondertussen, ondanks de stoutigheid, krijgt binnenskamers het zelfvertrouwen weer eens een deuk - groot of klein, dat hangt af van mijn drive voor de job in kwestie - en moet ik mezelf maar opnieuw zien op te peppen om er morgen en daarna alweer met volle vaart in te vliegen, zonder daarbij mijn kritisch oog op de zaken te verliezen. Ik zou immers voor minder de eerste job "waar men mij wil" met beide handen grijpen. Maar als ik dan bij een bepaald bedrijf met bepaalde opvattingen zou terechtkomen (zoals ik heb meegemaakt), zou ik niet 100% in aanmerking komen voor de functie omdat ik "in het verleden het zekere voor het onzekere heb genomen".

Job description?

A woman named Emily renewing her driver's license at the Transport office
was asked by the clerk to state her occupation. She hesitated, uncertain how
to classify herself.
"What I mean is," explained the clerk, "do you have a job, or are you just a
....?
"Of course I have a job," snapped Emily. "I'm a Mum."
"We don't list 'Mum' as an occupation... 'housewife' covers it," said the
clerk emphatically.

I forgot all about her story until one day I found myself in the same
situation, this time at our local police station. The Clerk was obviously a
career woman, poised, efficient, and possessed of a high sounding title
like, "Official Interrogator" or "Town Registrar."
"What is your occupation?" she probed.
What made me say it, I do not know... The words simply popped out.
"I'm a Research Associate in the field of Child Development and Human
Relations."
The clerk paused, pen frozen in midair, and looked up as though she had not
heard right.
I repeated the title slowly, emphasizing the most significant words.
Then I stared with wonder as my pronouncement was written in bold, black ink
on the official questionnaire!
"Might I ask," said the clerk with new interest, "just what you do in your
field?"
Coolly, without any trace of fluster in my voice, I heard myself reply, "I
have a continuing programme of research (what mother doesn't), in the
laboratory and in the field (normally I would have said indoors and out).
I'm working for my Masters (the whole bloody family), and already have four
credits (all daughters). Of course, the job is one of the most demanding in
the humanities (any mother care to disagree?) and I often work 14 hours a
day (24 is more like it). But the job is more challenging than most
run-of-the-mill careers and the rewards are more of a satisfaction rather
than just money."
There was an increasing note of respect in the girls voice as she completed
the form, stood up, and personally ushered me to the door.
When I got home, buoyed up by my glamorous new career, I was greeted by my
lab assistants -- ages 10, 7, and 3. Upstairs, I could hear our new
experimental model (a 6 month old baby) in the child-development programme
testing out a new vocal pattern.
I felt I had triumphed over bureaucracy! And I had gone on the official
records as someone more distinguished and indispensable to mankind than
"just another Mum."
Motherhood... What a glorious career! Especially when there's a title on the
door.
Does this make grandmothers "Senior Research Associates in the field of
Child Development and Human Relations", and great grandmothers "Executive
Senior Research Associates"? I think so! I also think it makes Aunts
"Associate Research Assistants".

Honden en sneeuw

Uit eigen zeer recente ervaring gesproken...

Er zijn enkele voordelen aan wandelen met honden in de sneeuw.
1. Je moet ze niet induffelen noch skilaarzen aandoen - zij gaan gewoon in adamskostuum mee.
2. Ze vinden het geweldig om zich te rollen in de propere stukken sneeuw, dus je keert met een gewassen hond weer naar huis.
3. Als je een sneeuwbal recht in hun gezicht gooit, komen ze vragen om "meer van datte".

Neem echter wel deze tips ter harte.
1. Zorg voor stevige schoenen met dito zool (die niet afgesleten is dus) of je wordt zelf de slede achter de meute.
2. Vergeet de handschoenen niet - het sneeuwballengevecht laat zich op de duur wel voelen.
3. Zorg dat je huis warm is tegen je terugkeer, kwestie van het verkleumde gevoel snel te kunnen omzetten in een behaaglijk warme sensatie.

Levenslang leren

Vanmiddag heb ik een opleiding. Ik ben enkele dagen geleden voor een infosessie naar de VDAB gegaan, omdat ik de intentie had een extra sollicitatietroef te creëren door Spaans als extra taal machtig te zijn. Nederlands, Engels en Frans worden immers nogal snel in één adem genoemd, en ook nogal "for granted" genomen, bij eender welk ander diploma dat je hebt.
Uiteindelijk heb ik nog niet ingetekend op Spaans, maar wel op Nederlands nieuwe spelling. Kan ook wel wat opfrissing gebeuren. De duur van de opleiding is overzichtelijk (twee weken, 's namiddags), maar ik geef toe dat ik het leuker had gevonden op minder tijd maar dan intensiever.
Dat was eigenlijk mijn probleem met Spaans. Je kan de opleiding starten wanneer er plaats is en dat is een systeem dat "open leren" heet. Het betekent dat je in de klaslokalen aanwezig bent en met CD-roms en andere media aan de slag gaat, en op die manier de taal leert of bijwerkt. Er is een leraar, voor korte uitleg, maar die geeft geen les op klassikale wijze. Op zich heb ik daar geen problemen mee, behalve het feit dat mondelingen vaardigheden op deze manier slechts heel sporadisch aan bod kunnen komen. Mijn andere bedenking i.v.m. de VDAB-opleidingen is eigenlijk dat 1/je vaak heel lang op een wachtlijst terechtkomt; 2/je ondertussen verondersteld of zelfs verplicht wordt om actief verder werk te zoeken en te solliciteren; 3/je tegen de tijd dat je opleiding start, de kans erop misschien hebt verkeken o.w.v. die wachtlijst en het werk dat je intussen hebt gevonden (dus, so long, "betere" job); 4/je - als je dit wil vermijden - eigenlijk indirect ontraden wordt om op zoek te gaan naar werk; 5/als je werk gevonden hebt tijdens de opleiding, je ze "kan" (moet?) afbreken om aan de slag te gaan, dus over een mate aan tijdverlies gesproken...!
Allemaal leuk dat ze je willen helpen, en dat de mogelijkheden er zijn, maar er moet mijns inziens toch nog een beetje aan het systeem gesleuteld worden.
Ondertussen oefen ik nog enkele halve dagen op tussen-n en koppeltekens, spendeer ik de andere tijd aan verplaatsingen, interviews en tests, en ben ik eens benieuwd welke superjob er als resultaat hiervan gauw uit de hemel gevallen zal komen.

Roos is 9 maanden

Even lang uit de buik als erin...
Een vreemde gedachte, want deze kleine meid is op zo'n korte tijd een heuse dame geworden, met een eigen sterke wil. Ze wil staan en stappen in plaats van liggen, zitten of kruipen. En wanneer ik haar in de kribbe achterlaat 's morgens tussen haar vriendjes, zwaait ze me vrolijk met één of ander luidruchtig speeltje uit, en lijkt te zeggen "Dàg mama, ik ben hier in mijn element, haast je maar niet per se terug". Of zoiets.
Zo ziet Roos er vandaag, op haar negende vermaanddag, uit.

Goede daad

Mijn buurvrouw, een sympathieke dame van voorbij de tachtig, was al lang niet meer zelf naar de winkel kunnen gaan. Ze is weliswaar nog goed te been, maar de verplaatsing (en het terugkeren mét boodschappen) stelt een probleem.
Ik had haar dus voorgesteld om eens samen te gaan. En vandaag was die dag, dat we na veel regelingen en geleuter erover op voorhand, uiteindelijk toch de baan op gingen.
Nu haast ik me niet per se door de rayons om snel-snel terug buiten te zijn, want ik vind ronddwalen in een winkel wel leuk eigenlijk, zelfs al is 'ie een beetje basic qua inrichting zoals bij de colruyt het geval is. Maar mijn buurvrouw had het wel héél erg naar haar zin "op 't gemakje". De inhoud van elke rayon grondig bestuderen, eentje proeven hier. Het gevonden item scrupuleus doorschrappen op het briefje. Eens goed kijken daar, karretje de doorgang laten versperren, verwarring voelen bij een type bier dat er niet precies uitzag zoals ze het gewend is, en de minutenlange zoektocht naar de bon van 0.10€ bij die fles olie.
We waren twee uur later terug thuis. Ik heb haar spullen uitgeladen en in huis gezet, en ze was heel erg content met het uitstapje. Ik heb dus mijn goede daad voor de dag verricht. Al is het niet iets dat ik op dagelijkse basis zou zien zitten, al heb ik wel een voldaan gevoel erbij. Achteraf dan :-).
Bij mij is het een voormiddag gepasseerd, en zeg nu zelf, wat heb ik anders te doen?

Testing

De bedrijven van tegenwoordig hebben blijkbaar een beetje angst van de mensen die ze riskeren in dienst te nemen, en daarom willen ze zich zekerder laten voelen door datzelfde misschien-eventueel-toekomstig-wouldbe personeel even te laten testen. Onder het motto "Eens checken of wat ze vertellen tijdens dat oh zo goede sollicitatiegesprek wel kan geleverd worden, eens de handtekening onder het contract staat."
Vanochtend had ik zodoende een assessment-sessie (tjonge, wat zijn dat veel s-en!). In Wemmel was het te doen deze keer, en het zou "een halve dag duren".
Wat een geluk dat ik een andere al toegezegde intellectuele activiteit (a.k.a. een vertalingske) gisteren al heb gedaan. Had ik dàt nu nog moeten klaarspelen, dan was er sprake geweest van een overdosis hersenwerk.
Ik was om 8u40 al ter plaatse, mooi op tijd. Eerst kon ik met de klassieker beginnen: de persoonlijkheidstest. Met die stellingen die helemaal niet tot absoluut wel toepasselijk zijn op jezelf (met nog enkele nuances ertussenin). Daarna mocht ik nóg maar een keer mijn verhaal gaan doen tijdens een interview. De dame in kwestie heeft vellen vol neergeschreven, maar of dat positief of negatief is, durf ik niet te zeggen.
De volgende test was een test in planning en organisatie. Een bundeltje documenten bevatte een aantal gegevens, op basis waarvan een concrete personeelsplanning moest opgemaakt worden. Op die manier gingen ze prioriteitsstelling na. En werkwijze tijdsdruk. Binnen de opgelegde termijn was de klus geklaard, en ik vond het eigenlijk nog plezant ook, tot de begeleider een staartje breide aan de oefening... Hij kwam met de mededeling dat - net als in het echte bedrijfsleven - een aantal factoren waren gewijzigd, en er nog extra opdrachten bijgekomen waren, waardoor de planning weer helemaal herwerkt moest worden. Ik denk dat ik me hier alsnog deftig uit gered heb. En alles wat niet deftig was, kon ik nog gaan motiveren op een na-gesprekje. Hum.
De laatste reeks oefeningen was de ergste. Al een beetje moe van alle concentratie, en met een knorrende maag omstreeks 12uur (ik ben uitzonderlijk al op sedert 6uur vanmorgen), kreeg ik nog eens 3 tests voorgeschoteld. Analogieën: ... staat tot paard zoals loeien tot ... , en de oplossing kiezen uit 4 opgegeven antwoorden. Een makkie zeg je? Dit voorbeeld inderdaad wel, maar waar ze in godsnaam al die andere stellingen haalden... ik werd er heel ongemakkelijk van. De tweede oefening was met cijferreeksen die ik moest aanvullen. Bij de derde, met figuren, heb ik de bal volledig mis geslaan vrees ik. Draaierig werd ik van al die driehoeken, cirkels, lijnen en vierkanten en ik ben uit pure miserie gewoon op oplossingen beginnen klikken zonder zelfs nog naar de opgave te kijken. Hierzo was ik het dan ook kotsbeu (pardon my French) waardoor ik niet snel genoeg buiten kon zijn. Ik kreeg nog succeswensen. Gee, thanks!
En zeggen dat ik dit eigenlijk gedaan heb terwijl ik nog aan het nadenken ben over de job in kwestie. Eén ding is zeker: 't zal ook de laatste keer zijn dat ik mezelf dit lap.

Leuke zaterdag

Gisteren was er nog eens een familie-opstelling. Het was de tweede keer dat ik op dergelijk iets aanwezig was, en het was alweer een boeiende ervaring, waar ik een goed gevoel aan over heb gehouden. De groep was helemaal anders dan de vorige keer (7 op de 11 deelnemers waren mannen, en dat schijnt een zeldzaamheid te zijn), maar toch lijken er telkens weer dezelfde wonderlijke gebeurtenissen plaats te vinden: herkenning van de personen uit jouw dichte omgeving in totaal vreemde mensen die ze representeren, emoties en ont-knopingen van bepaalde issues. And we all have issues.
Ik schreef al eerder over het onderwerp, met een beetje meer uitleg erbij. Die post valt via de F-files terug te vinden onder "Filosofisch overdacht" of via de archiefdoos van december, de post met de titel "Inspirerende ervaring".
Volgende sessie vindt plaats op zondag 11 maart. Wie nieuwsgierig of geïntrigeerd is, wil ik gerust meer informatie geven. Eén ding is zeker, om het met de woorden van mijn zus te zeggen: "Ik heb er het volste vertrouwen in om mensen hier mee naartoe te nemen, want niemand gaat hier buiten met een slechter gevoel dan hoe ze binnengekomen zijn. Wel, integendeel".

De afsluiter van de dag was een beetje uitzonderlijker dan de doorsnee zaterdag het geval is. Mijn schoonbroer doet aan allerlei radiospelletjes mee en wint daarbij geregeld iets. Deze keer had hij tickets voor het Vorst Nationaal-concert van Ozark Henry in de wacht gesleept. Hij was alleen physically challenged om er naartoe te kunnen gaan, dus ik mocht in zijn plaats mijn zus vergezellen. Wel, zo komt ne mens nog eens ergens hè. Ozark Henry is nu niet bepaald een artiest voor wiens muziek ik warm loop, omdat ik het nogal zagerig vind klinken, dat aparte stemgeluid van hem, in combinatie met trage nummers. Maar ik wilde het wel proberen, en uiteindelijk viel het best mee. Ik stond verbaasd over het up-tempo van de meeste van de nummers die hij bracht, en niet minder over zijn ADHD-achtige neigingen op het podium. De uitverkochte zaal was in elk geval overtuigd. En allez, misschien zet ik zijn CD nu eens op.

Blogger - the next generation

Het zal de aandachtige lezer (en kijker) niet zijn ontgaan dat onze blog er enigszins anders uitziet. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar uiteindelijk heb ik toch de succesvolle switch kunnen maken naar de vergemakkelijkte versie van Blogger.
Omdat ik wel van deze pinky kleurtjes hou, heb ik me niet laten verleiden tot een volledige make-over van de webpagina. Thisaway-rose, zoals de template heet, vind ik heel vrolijk en toepasselijk. Je weet wel... ijzeren bloemen, Roos, en de roze bril waardoor we het leven bekijken (ahum!).
Ik wilde enkele dingen toevoegen en een andere plaats geven op het scherm, dus was ik de help-topic er even bij gaan halen. Daarin werd alles beschreven als “a piece of cake”: gewoon de page elements klikken en slepen. Eeeeuuuuuuhhmmm? Klikken? Verslepen? Totaal niks hiervan terug te vinden! Enkel een lààààng html-script, waarin ik dan bepaalde nieuwe codes kon kopiëren (waar het op neer kwam was: ze op goed geluk tussen een reeks haakjes, punten, vraagtekens en afkortingen zetten). Ondanks het prehistorisch kader lukte het toch om de blog zijn eerste nieuwe look te geven, maar dat is met veel tijd, getuur en gevloek alsook slapeloze nachten gepaard gegaan. In de Help-topic hadden ze beter, zoals bij een bijsluiter, mogelijke bijwerkingen vermeld :-). Niet zo gemakkelijk als ze het deden uitschijnen dus.
Op zoek naar de oorzaak, kwam ik erop uit dat ik (op mijn eigen vraag dan nog – what was I thinking?) via een FTP-server werk. De blog is een onderdeel van de IronFlowers.be site. Het komt er dus op neer dat Telenet de bloghost was in plaats van Blogger, en dit stond Bloggers makkelijke werkwijze zoals beschreven in hun Help-sectie, in de weg. Gelukkig kon dit euvel snel verholpen worden via een simpele klik (alleen eerst effe de button vinden...) binnen de settings.
Nog enkele uurtjes achter de pc later ziet het resultaat er al een beetje meer uit hoe ik het wil. Er zijn nog steeds enkele frullerijtjes (emoticons o.a.) die ik graag zou zien verschijnen, maar dat is dan misschien iets voor een volgende make-over. Tips zijn alvast welkom.

In elk geval kan je nu al makkelijker zoeken naar wat je interesseert dankzij het klassement (The F-files), kan je nog wat weetjes oprapen, en heb je geen excuus meer om al lezend de tijd uit het oog te verliezen. Enne, opgelet, want big brother is counting your visits.