Time is of the essence

Time flies. Dat besef is er elke keer wanneer een dag, een week, een maand is voorbij gevlógen.
Ik heb zo de (slechte) gewoonte om een beetje in het verelden te blijven hangen, door nogal vaak naar gebeurtenissen te verwijzen in ronde getallen die erna komen.
"Vorige week dezer tijd waren we daar", "twee jaar geleden deden we dit" enz. Ik vind het in elk geval makkelijker om terug te kijken dan vooruit te kijken om tijd te kunnen inschatten.
Ik ben al meer dan 5 maanden thuis.
Roos wordt zondag 17 weken - 17 weken zwanger zijn was iets heel anders met nog meer dan de helft te gaan, en nog 17 weken moeten wachten tot de bevalling was ook een eeuwigheid, zelfs al was "de helft" al voorbij.

Op 31 augustus vorig jaar, dag op dag, wist ik nét dat ik zwanger was. Een vreemde gedachte, want alles wat erna kwam in de zwangerschap is een beetje flou. Die buik werd alsmaar dikker, ja. Ik herinner me dat mijn start bij Johnson&Johnson nog in gewone kleren verliep, toch een tijdje nog, en dat na 5 maanden in dienst zowel de garderobe als mijn bewegingsmogelijkheden en volume nogal veranderd waren. En in mijn hoofd lijkt het alsof dat "ineens" gebeurd is, omdat die herinneringen maar flarden zijn (start, einde).

Gelukkig zijn er van die mijlpalen zoals 31 augustus, en andere data die om één of andere reden wél in mijn geheugen blijven hangen. Ze helpen me om in te schatten welke weg ik/wij al heb(ben) afgelegd. Want the road ahead, da's obviously een groot raadsel. En maar goed ook.

"Koppen" op één

De zender één zond gisterenavond in Koppen een reportage uit over een Amerikaans homokoppel (mannen) die een vurige kinderwens hadden na 10 jaar samenzijn. Ze wilden via een draagmoeder hun droom in vervulling laten gaan (dus geen adoptie).
De reactie van puriteins Amerika was niet aan de orde, het ging in feite over de twee mannen en hun bij momenten wel zeer emotionele journey.

Via een advertentie op het internet vonden ze een draagmoeder die bereid was hun een kind te baren. Na enkele keren insemineren, 1 miskraam en vele maanden was ze zwanger en beviel uiteindelijk van een gezond dochtertje. (In de aftiteling stond dat ze nog een tweede dochtertje kregen met dezelfde draagmoeder.)
Ik ben er nog efkes niet goed van en heb tweestrijdige gevoelens.
Ik kon zeker sympathie opbrengen voor deze twee mannen, en het was duidelijk dat ze echt een kind wilden en er ook goed voor zouden kunnen zorgen, zowel emotioneel als praktisch. Anderzijds vroeg ik me af of de voortplantingsdrang - in het algemeen -groter is dan de zorg-drang. Adoptie is immers ook een mogelijkheid en zoveel kinderen op de wereld hebben iemand nodig die (beter) voor ze zorgt! Deze mannen wilden zo graag een "eigen" kind, waarvan ze de biologische vader waren, dat daardoor iemand anders om haar eigen vlees en bloed moest afstaan. De moeder had er weliswaar vanaf het begin zelf voor gekozen, en niemand held a gun to her head zoals ze zelf zei. Ze werd er "uiteraard" wel voor betaald, de (in mijn ogen luttele) som van 13000 dollar.
Ik zou het niet kunnen. Zelfs al hecht je je rationeel gezien niet aan het mensje dat in je groeit omdat je contractueel gebonden bent, hoe emotioneel geladen zijn de impact van een zwangerschap en geboorte niet? Some things money cannot buy.

Update Roos

Heb ik het niet lang volgehouden? Het schrijven elke dag?
Ineens is het sinds zaterdag geleden, en er is nochtans vrij veel gebeurd waarover ik mijn "hart eens kan luchten". O.a. de trap is af, maar daarover later meer.

Te beginnen bij het begin: Roos. Ze is gisteren nog eens gewogen tijdens het laatste huisbezoek van de dame van Kind&Gezin. 6.510kg. Meten en zo zal voor de volgende consultatie zijn in september, intussen kan ze nog steeds in maatje 68 hoor!
Blijkbaar heeft Roosje zich dus, na een start boven de hoogste curves op vlak van gewicht, lengte en hoofdomtrek, nu qua gewicht op een andere curve gezet. M.a.w. ze komt nog bij, maar om te beginnen al véél minder spectaculair dan efkes geleden, en volgens een ander gemiddelde. Ik hoef me blijkbaar nog geen zorgen te maken, ' t is niet alsof ze er ondervoed of ziek uitziet of zo, toch? Ze is wel omgekeerde wereld aan het spelen, want de laatste tijd wordt ze 's nachts wakker. Terwijl ze altijd al haar nachten heeft doorgeslapen. Misschien heeft dat te maken met haar dagschema, waar ik nu heel strikt let op max 3.5uur tussen voedingen, mogelijks zet zich dat ook 's nachts door. Meestal lukt het met een tutje en valt ze dadelijk weer in slaap, maar haar ontbijt wil ze nu al omstreeks 6uur, en als je 8uur gewend bent, is dat even slikken. Voor mij dan toch. Welcome to 'real' motherhood ;-).
Ik heb intussen de fameuze "papjesboeken" van K&G al gekregen, voor wanneer ik ermee wil starten. Het plan is eigenlijk om tot 6 maanden uitsluitend borstvoeding te geven (puur uit gemakzucht hoor, heb nog geen zin in gezeul met potjes en zo), maar ik begin me af te vragen of ze daar nog zo lang genoeg mee gaat hebben. We zullen dus moeten zien en afwachten. Een lepeltje om mee te spelen (dat ook automatisch naar de mond gaat dus) is in elk geval al plezant bevonden!
Die recepten (ideetjes eigenlijk) in dat K&G-boek zien er trouwens wel zeer lekker uit, daar zal ze van smullen binnenkort!!!

Two boxers live here

Op de intro-website is het ook aangegeven: ook onze boxers, Noa en Blues, maken deel uit van ons gezin. (Roos is in dat opzicht het "derde kindje" :-) )
Van die beestjes krijg je enorm veel liefde en vriendschap, zolang ze maar op tijd en stond eens kunnen rennen en spelen, geknuffeld worden en - het magische woord - wandelen gaan. Je moet er natuurlijk wel het haar, de beetjes kwijl en het steeds jeugdig enthousiasme bijnemen. Voor "toevallige bezoekers" zouden we dus het volgende op onze deur moeten zetten...

Come on in

If you knock on my door and access is denied,
Don’t come in, There's a Boxer inside.

If you don’t want help licking the foam off your beer
Don’t come in, a Boxer lives here.

And if you can't sleep with the sound of snores,
Don’t come to stay, don’t knock on my doors.

And if big dogs scare you at all,
You had better not stay… don’t give us a call.

But if you don’t mind,
Giving a pat on the head.

And don’t mind,
Having company in bed.

And if you don’t mind
A bit of dog drool.

If you like my boxer
And think he’s cool.

Then your welcome to come
And welcome to stay

But Boxer kisses is
The price you will pay.

Als koning en koningin

Vandaag hebben Filip en ik ons laten verwennen in een kuuroord. (Roos is intussen bij tante Sabine en de nichtjes gebleven, en daar niks dan lof over onze bràààààve dochter!)
We hadden een arrangement uitgekozen waarbij verzorgingen centraal staan. (bij de meeste wordt er nogal vaak 2 uur in het zgn. wellnesspaviljoen bijgeplakt, maar we zijn niet zo'n sauna-zitters of jacuzzi-ers).
De stress valt steeds van ons af wanneer we nog maar binnenstappen in de schitterend gerestaureerde hoeve in het idyllische landschap van Erpe.
De "plinky-plonky music" is er alomtegenwoordig, net zoals handdoeken (wat een massa passeert daar de revue!) en verkleinwoorden (jullie beginnen straks met het ontbijtje, ik breng dan dadelijk de badjasjes en pantoffeltjes (mag ik even het maatje weten?) en als jullie dan zo vriendelijk zouden willen zijn alle juweeltjes en uurwerkjes in de kastjes te laten, zo hebben de meisjes het straks makkelijker bij de verzorginkjes).
We hebben het ons allemaal absoluut laten welgevallen, de massagekes, scrubkes, peelinkjes, gelaatsverzorginkjes, manicurekes en meer van dat zaligs. Na enkele veel te korte uren, kunnen we er weer helemaal - in 't groot - tegen!

Eventjes emotioneel geworden

Ik ben een wandeling gaan maken met Roos in de koets (zonder regenvlaag deze keer).
Dit uitje, hoe kort ook, was anders dan anders. Om een reden die ik zelf niet kan thuisbrengen, ben ik immers na de gebruikelijke toer, naar het kerkhof gegaan. Het hoort meer thuis in november waarschijnlijk.
We kennen niemand die daar begraven ligt, maar toch "moest" ik er eens langslopen.

Mijn aandacht werd getrokken door een rij graven langs de muur van de kerk. De graven van kindjes, zo bleek. Ik kon het niet helpen naar het graf, de foto, de naam, de datum te kijken. Mijn gedachten dwaalden daarbij automatisch af naar het verhaal achter de zerkjes. Waarom waren deze baby's of kleine kindjes zo jong, gestorven? Ik had er geen antwoord op. En de namen waren allemaal even anoniem voor me.
En toch moest ik huilen. Wanneer ik dacht aan de kindjes, en de oneerlijkheid waarom ze zo kort maar hebben kunnen leven. Wanneer ik dacht aan hun ouders, en het onbeschrijfelijke verdriet waarmee ze in de jaren '50, '60, '70 of recenter hun eigen vlees en bloed ten grave hebben moeten dragen. Wanneer ik dacht aan het verdriet dat voor hen nooit overgaat, misschien hoogstens een beetje slijt met de tijd. Wanneer ik me probeerde in te leven in wat ze moeten gevoeld hebben.

Terug thuis heb ik Roos een extra dikke knuffel gegeven.

Haar en zo

Een van de voordelen aan zwanger zijn is dat je haar niet (meer) uitvalt dankzij de hormonen. Je krijgt dus meestal een volle, glanzende haardos. Tot de bevalling. Nadien komt, te wijten aan de hormonen, alles bij bosjes in het doucheputje of de borstel terecht. En wordt het resultaat een dof, plat toupetje. Er zit dus een keerzijde aan de medaille.
In mijn geval valt het nogal mee qua dofheid denk ik. Hoop ik. Spijtig genoeg ben ik nog niet naar de kapper geraakt sedert april, terwijl iedereen met een korte of halflange coupe wéét dat je zo'n snit per definitie moet onderhóuden om nog een beetje deftig voor de dag te komen. Bij mij groeit het er maar op los, alle eerdere snits ten spijt. (Roos vindt dat natuurlijk reuzeleuk, want aan kort haar kan je niet of moeilijk trekken hè.)

Dus ik speel zelf kappertje. Niet met schaar of tondeuse want zó gek ben ik nog niet. Wel met wasbeurten, maskertjes en crèmekes, in de hoop op die manier mijn haar op miraculeuze wijze in vorm te laten vallen.
En nu heb ik Herbal Essences ontdekt. De shampoo.
Voor alle duidelijkheid: ik sta niet met fake-orgasme-gekreun onder de douche (euhm... exotische waterval) zoals de reclame voor het zeepje doet vermoeden. Maar ik moet wél toegeven, dat dit de eerste shampoo is die wél doet wat allerhande andere shampoos beloven maar niet verwezenlijken: je haar zacht maken en lekker doen ruiken, en o ja, een béétje volume geven en enigszins in de plooi laten vallen (mits wat handeling).
De fruit fusions die nu op het doucherekje staan, hebben een heerlijke geur, die ergens het midden houdt tussen snoepjes en fruit, lekker zoet dus. Mijn versie is tegenwoordig granaatappel, lychee en sharonfruit. Chrysant, oranjebloesem en karwij voor de conditioner.
Eerlijk gezegd ben ik al blij dat al die verschillende plant-en fruitsoorten samen geen chemische reactie (of voedselvergiftiging :-) ) op mijn kop veroorzaken.
Volgende keer probeer ik kiwi, kumquat en wat is het allemaal weer. Want verandering van spijs doet eten, en mijn haar heeft grote honger.

Nu de vakantie en de kampen op hun einde lopen...

Een brief van timmeke aan zijn ouders

Lieve mama en papa,

We moeten U van onze jeugdleider een brief schrijven, om jullie gerust
te stellen, in geval jullie de overstroming hebben gezien in het
nieuws. We stellen het goed. Er is maar één tent weggespoeld en ook
twee slaapzakken. Gelukkig is niemand verdronken. Toen de overstroming
gebeurde, waren we juist op de berg naar Bartje aan't zoeken.
Oh ja, bel je even naar de mama van Bartje om te zeggen dat hij het goed
stelt? Hij kan namelijk geen brief schrijven met zijn twee gebroken
armen.

Ik heb mogen meerijden in de jeep van de reddingswerkers. Dat was tof!!
Als het niet zo fel gebliksemd had zouden we Bertje nooit gevondenhebben.
De jeugdleider was een beetje kwaad op Bartje, omdat hij alleen de
bergen in trok zonder het te zeggen. Hij had het wel gezegd, maar de
jeugdleider was toen bezig met de brand blussen, misschien heeft hij
Bartje daardoor niet gehoord?

Wist je dat, als je een gasfles in het vuur gooit, dat die danontploft?
Het hout van de bomen was te nat om te branden, maar wel één
van de tenten en sommige van onze kleren. David zal er wel een tijdje
raar uitzien,tot zijn haar weer is bijgegroeid.

Als de jeugdleider de minibus gemaakt krijgt, zijn we zaterdag weer thuis.
Het was niet zijn fout dat we gebotst zijn. Toen we vertrokken, waren
de remmen nog heel goed. De jeugdleider zegt dat het normaal is
dat zo'n oude auto soms kapot gaat. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom hij
geen verzekering kan krijgen. Wij vinden het wel een toffe camionette.
>De jeugdleider vindt het niet erg als we hem vuil maken. Er zijn tien
zetels in, maar we kunnen wel met twintig in de auto. We mogen dan om
de beurt op de bergwegen rijden, daar zijn veel bochten, da's dus wel
spannend.
Alleen spijtig dat de politie ons juist tegenhield toen ik aan't rijden
was. Hij ging eens met jullie komen praten, zei hij.

Maak jullie niet ongerust, we zijn in goeie handen. De jeugdleider is echt
een toffe knul. Deze morgen ging iedereen zwemmen in het meer. Ik
mocht niet mee, omdat ik niet kan zwemmen, en Bartje kon ook niet
zwemmen, met zijn gebroken armen. Maar we mochten wel met de kano's varen, wij
met ons twee. Helemaal tot aan de overkant. Als je in't water kijkt, kun
je de bomen zien die door de overstroming onder water staan.
Onze jeugdleider is niet zo lastig als die andere van vorig jaar. Hij
werd zelfs niet kwaad toen we de zwemvesten vergeten waren. Hij heeft het
te druk met het repareren van zijn auto, we laten hem dus zoveel
mogelijk gerust.

Oh en weet je wat? We hebben een cursus EHBO gehad. Toen Frank in het
water dook en zich kwetste aan zijn arm, hebben we zelfs geleerd hoe
je een tourniquette legt. Da's een knoop om grote wonden mee af te
binden.
Ik heb toen wel moeten overgeven en sommige anderen ook, maar volgens de
jeugdleider is dat omdat we die vieze kip gegeten hebben. Hij zegt dat
die hetzelfde smaakte als het eten in de gevangenis. Ik ben echt blij dat
de jeugdleider vrij is gekomen en dat hij nu met ons op kamp gaat om
zijn leven te beteren. Hij zegt dat hij voortaan alles veel beter gaat
doen.Wat is eigenlijk een pedaal-fiel?

Zo ik ga stoppen met schrijven.
Straks gaan we naar de stad om onze brieven te posten en om vasaline
te kopen. Dat dient om spelletjes te spelen zegt de jeugdleider. Maak
U niet ongerust. We stellen het goed.

Uw Timmeke

Een voetje vóór hebben

Deze voormiddag ben ik naar de voetreflexologe gegaan. Een hele toffe dame in Denderwindeke, waar ik nu al een tweetal jaar op regelmatige basis mijn voeten onder handen laat nemen. Ik kan er nu weer voor effe tegen, mijn energie stroomt weer volop! Ook het feit om een uurtje te relaxen en een leuke babbel te slaan met Lut op zich, doen al wonderen natuurlijk. Maar er is meer.

Voetreflexologie is eigenlijk een soort massage van de voeten, waarbij speciale aandacht gevestigd wordt op de energielijnen en eventuele blokkades daarin. Op het web lees je er hetvolgende over:

> Reflexologie herstelt en/of onderhoudt een onbelemmerde energiedoorstroming in gans het lichaam. Deze energiedoorstroming is de basis van onze gezondheid. Ziekte is het gevolg van energieblokkeringen.

> Alle organen en lichaamsdelen staan in verbinding met plaatsen op de voeten, de handen en de oren. Die plaatsen noemen we "reflexzones".
Massage van deze zones kan energieblokkeringen opheffen en aldus de gezondheid herstellen.

> Voetreflexologie is geen geneeswijze op zich. Het relaxeert en harmoniseert het lichaam en verhoogt het zelfgenezend vermogen èn de immuniteit.

> Zo kunnen bepaalde klachten verminderen en zelfs geheel verdwijnen. Het is een ideale behandeling al of niet in combinatie met andere geneeswijzen, zowel klassieke als aanvullende.

> Reflexologie is natuurlijk, eenvoudig, aangenaam en preventief.


Een vitaminekuur voor de voetjes met andere woorden.

Wie mij een beetje kent, weet dat ik wel een voetenmens ben. Van gefrunnik, wrijven, masseren en zelfs gekietel word ik steevast ontspannen en val ik soms zelfs in slaap. Mijn dochter heeft dit blijkbaar van mij geërfd. Toen ze pas enkele dagen oud was en op de neonatale afdeling haar flesje kreeg van de verpleegster, had die al snel gemerkt dat Roos heel rustig werd van geaai over haar voetjes, en steeds meer van dat wilde :-).
Voetreflexologie heb ik bij Roos nog niet toegepast of laten toepassen. Gewoon omdat ze het mijns inziens (nog) niet nodig heeft (gehad). Studies bij baby's wijzen wel op een gunstig resultaat van de behandeling van de reflexzones. Soms helpt het bij reflux of onrustigheid of...

Tenen lezen, iets heel anders maar toch related , is iets waarin ik me nu eens ga verdiepen. Ik heb daarstraks van Lut kopies meegekregen van een boekje "Babyteentjes lezen". Van de tenen (lengte, dikte, vorm, stand tov elkaar) zou je immers karaktereigenschappen kunnen afleiden. Bij een volwassene anders dan bij een baby, maar ook persoonlijkheid heeft een blauwdruk, en die ligt mogelijks in de tenen. Geen hocus pocus, ook niet de exacte wetenschappelijke waarheid . Het ligt er waarschijnlijk ergens tussenin.
Wanneer Roos haar voetjes eens lang genoeg kan stilhouden, zodat ik ze eens goed kan bestuderen (of er op zijn minst een scherpe foto van kan nemen - voor alle duidelijkheid: de foto hierbij zijn niet haar voetjes!), zal ik misschien al veel te weten komen over wat me nog te wachten staat met haar persoontje... :-)
Ik hou jullie op de hoogte!

Mama!

Toen Filip en ik gisteren nog eens 't stad ingetrokken zijn (gelukkig net vóór de drasj), heb ik me in 't Kruidvat laten verleiden tot de aanschaf van nog een stukje lectuur. Geen roman, maar een informatief boekje over het eerste jaar van het moederschap, geschreven door Stephanie Lampe.
De ervaring van de zwangerschap, bevalling en de eerste tijd nadien is zo indrukwekkend geweest voor me, dat ik me tegenwoordig maar wat graag verdiep in het onderwerp.

Hieronder heb ik de een stuk van het voorwoord en een stukje van de inleiding overgenomen (S. Lampe, Mama! Alles over je eerste jaar als moeder, Huizen 2006)

[...]
Tot 29 april [2004] had ik elk boek en ieder tijdschrift gelezen dat over baby's en bevallen ging. Ik wist alles over borstvoeding, bevallen, voedselintroductieschema's voor de baby, opvoeding en al wat meer. Ik was alleen even vergeten dat ik er ook nog was. Ik was ook even vergeten dat de geboorte pas het begin is en niet het einde. Tsja, daar vond ik nu geen boeken over, dus hoe kon ik het weten? Bepakt en bezakt in het kraambed, met boeken en een laptop, probeerde ik de schade snel in te halen. Wat doe ik aan die stuwing? Hoe moest ik [uberhaupt zelf kolven? Waarom ben ik drijfnat van het zweet wakker geworden? Om maar wat voorbeeldvragen te noemen. En dat was pas het begin. later volgde de identiteitscrisis, de vele spagaten waar ik in belandde, het vinden van een nieuwe balans. Natuurlijk had ik een verloskundige, een kraamhulp en een (schoon)moeder. Maar ja, ik wilde niet alles vragen, veel vergat ik en 's nachts kwamen er nog meer vragen in me op. Lang leve internet!
Niet elke vrouw wil het moederschap 'maar over haar heen laten komen'. Natuurlijk wil niet iedereen alles weten, zeker niet de minder leuke details en de ingescheurde hechtingentrauma's. Maar er is meer in de kraamperiode en de maanden en jaren die daarop volgen, zaken waarvan het ook goed is om het te weten. Zodat zorgen geen kans krijgen je hoofd te vullen, zodat je sneller herstelt of juist wel aan de bel trekt. Mopperen kan iedereen, daarom koos ik ervoor leven te geven aan dit boek. ik heb geprobeerd om zoveel mogelijk zaken aan de orde te brengen die op je pad kunnen komen als je eenmaal mama bent. En juist op zo'n manier dat het eerlijk is, zonder een blad voor de mond te nemen en zonder het roze wolkenverhaal in stand te houden. Dat wil niet zeggen dat er geen roze wolk is: natuurlijk geniet je van het moederschap en je kleintje en natuurlijk is het moederschap een unieke ervaring. Maar je zit niet op rozen, laten we daar eerlijk over zijn.
[...] (blz. 8)

[...]
Mama's weten niet alles. het is schokkend maar waar. Als het einde van je zwangerschap nadert en al helemaal als je net moeder bent geworden, komt een stortvloed van vragen op je af. Vragen waar je vaak geen antwoord op hebt. Over zaken waar je wel het een en ander over wilt weten. het zijn vragen die je niet altijd even makkelijk stelt. Omdat het een ongemakkelijk onderwerp is, je niet weet aan wie je de vraag moet stellen of omdat je midden in de nacht een antwoord zoekt.
[...](blz.11)


Ik ben nog maar een dertigtal bladzijden ver in het boekje, maar het leest zoals beloofd werd door de schrijfster: luchtig, eerlijk, herkenbaar.
De mama's en bijna mama's die ik ken: lenen is mogelijk indien interesse!
Je kan ook eens piepen op de site www.ikbenmama.nl (voor reacties, recensies enz.)

De rattenkoers

Gisteren en eergisteren had ik sollicitaties. De tijd is gekomen om terug de arbeidsmarkt op te gaan (of iets anders te gaan doen), zij het met aarzelende stapjes.
De jobs in kwestie, verschillend maar met ook enkele gemeenschappelijke punten, trokken me sterk aan omwille van de variatie in het takenpakket, en de mogelijkheid om mijn eerdere ervaringen te kunnen toepassen en tegelijk veel bij te leren op nieuwe vlakken.
Mooi loon, mooie voorwaarden etc. Catch: beide bedrijven liggen op minstens 45 minuten rijden van Welle.
Ineens zag ik het in een flits voor me. Afhankelijk van mijn werkuren, ten laatste Roos om half 9 naar de creche brengen en daar om 8u45 weg zijn. Filip zou ze dan tegen gemiddeld 17u30 kunnen ophalen. De keerzijde van de medaille in dit teamwork: een mens (ikke dan) moet zijn uren presteren, dus na het werk zou ik mijn dochter niet meer zien ’s avonds, vanaf de periode waarin zeven uur zo ongeveer haar bedtijd wordt.
En dàt heb ik er niet voor over.

Vreemd toch, hoe de ervaring “moeder zijn”, hoe kort ook ook nog maar, je alles in een ander perspectief doet zien. Ik kon vroeger nogal mijn wenkbrauwen fronsen als ik op een Zappybaby-forum over thuisblijfmoeders of werkende moeders las hoe deze vrouwen (heel af en toe eens een man misschien) per sé part time wilden werken of geen werk vonden omdat ze dat dichtbij huis zochten. De gemoederen liepen en lopen er vrij vaak hoog over op. Ook ik trok er snel de (bekritiserende) conclusie “werkonwillig” uit. Maar nu ik zelf in de situatie zit waarbij ik niet “gewoon” na een bevallingsverlof terugga naar mijn vorig werk, en alles dus weer open is, snap ik maar al te goed wat een zegen het moet zijn op enkele minuten rijden of zelfs fietsen van je werplek te wonen! Het lijkt me de ideale manier om werk en quality time met de kids te combineren.

Het heeft me zelfs al door het hoofd gespeeld om thuis te blijven. Dat is dan weliswaar de emotie die speelt. Want, hoe leuk het ook is om bij mijn Roos te zijn, ik besef maar al te goed dat het ook in haar voordeel is dat ze naar een creche gaat, en een mama heeft die gelukkig is met de dingen die ze buitenshuis presteert. Maar ik ga toch mijn uiterste best doen om kieskeurig te zijn met betrekking tot wélke job ik wààr aanvaard, kwestie van niet te verdwalen tussen zij die wel meegaan in de rat race.

Een man bij de rechter

Ik kreeg deze grap ergens in maart toegestuurd, de verzendster kondigde toen zelfs traktatie aan voor wie de mop kon onthouden en navertellen!


Een man staat voor de rechter omdat hij zijn vrouw heeft doodgeslagen.
Rechter: "Dat is een zwaar misdrijf, als u verzachtende omstandigheden
Kunt aantonen wordt de straf niet zo hoog".
De man: "Ze was dom, ik moest ze gewoon doodslaan".
De Rechter: "Dat is niet echt een verzachtende verklaring van u,
als u echt niet levenslang achter tralies wilt zult u met iets beters moeten komen."
Waarop de man verklaart: We woonden in een flat.
Op de 12e verdieping woonde een gezin met 2 kinderen, het was gewoon zielig. Ze waren heel klein.
De zoon van 12 was maar 90 cm en die van 19 was maar 85 cm.
Op een dag zei ik tegen mijn vrouw "dat is toch zielig hè, die kinderen van die mensen".
"Ja", zegt mijn vrouw, "dat zijn pyrineën".
Ik zeg: "je bedoeld pygmeën".
"Nee", zegt ze, "pygmeën dat is dat wat onder de huid zit waar je sproeten van krijgt".
Ik zeg: "dat is pigment".
"Nee", zegt ze, "pigment dat is waar de oude romeinen op schreven".
Ik zeg: "dat is perkament".
"Nee", zegt ze, "perkament is als een dichter iets begint en niet afmaakt".
"Edelachtbare U kunt zich voorstellen dat ik niet van plan was te zeggen dat het fragment is.
Ik ging dus in mijn stoel zitten en las mijn krantje.
Plotseling komt mijn vrouw met de volgende zin en ik denk: ze is rijp voor het gesticht..."
"Schat kijk eens", ze maakt een boek open en laat een stuk tekst zien.
"Het zonnedak van de handtas was de lerares van pooier 15."
Ik neem het boek en zeg: "Maar schat, dat is frans daar staat:
'La Marquise de Pompadour est la Maitresse de Louis XV.' Dat betekent:
De Marquise van Pompadour was de maitresse van Louis de 15e".
"Nee" zegt mijn vrouw, "dat moet je letterlijk vertalen.
'La marquise- het zonnedak, Pompadour - de handtas, la maitresse- de lerares, Louis XV - de pooier.'
Ik moet dat toch weten ik heb extra voor mijn franse les een legionair in dienst gehad."
Ik zeg: "je bedoelt een lector".
"Nee", zegt ze, "Lector is een griekse held".
Ik zeg: "dat was Hector en dat was een trojaan".
"Nee", zegt ze, "Hector is een vlaktemaat".
Ik zeg: "dat is een hektaar".
"Nee", zegt ze, "hektaar is een godendrank".
Ik zeg: "Dat is nektar".
"Nee", zegt ze, "dat is een rivier in zuid-Duitsland".
Ik zeg: "dat is de Neckar".
Mijn vrouw: "Ken jij dat lied niet
"Gauw graas ik aan de Naktar, gauw raas ik aan de rijn", dat heb ik pas nog met mijn vriendin in duo gezongen".
Ik zeg: "in duet".
"Nee", zegt ze, "duet is als twee mannen met een sabel vechten".
Ik zeg: "dat is een duel".
"Nee", zegt ze, "duel is als een trein uit een donker berggat naar buiten komt".
"Edelachtbare...toen heb ik de hamer genomen en haar doodgeslagen".
Ze zwijgen.......
Dan zegt de rechter:
"Vrijspraak! Ik had ze bij Hector al doodgeslagen!".

Maten en gewichten

Vandaag moest ik met Roos naar Kind&Gezin voor de tweede sessie prikjes. Van de eerste, een vijftal weken geleden, heeft ze niet veel gemerkt, behalve dat ze enkele uren nadien een beetje lastiger was dan anders. De eerste prik vandaag heeft ze wel degelijk goed gevoeld. De waterkraan en de luidsprekers gingen direct aan, en 't was efkes heel heftig. Gelukkig was het ook snel weer voorbij, en deze keer heeft ze er nadien minder van geweten.
Waar ik vooral nieuwsgierig naar was, waren haar nieuwe maten. Ze blijkt 2.5 cm gegroeid en meet nu 65cm en haar hoofdomtrek is nu 43cm (al 8 cm meer dan bij geboorte!!). Enkel het gewicht was een beetje een tegenvaller, slechts 200 gram bij sedert laatste weging, wat nu dus 6.410kg is. Op zich natuurlijk nog okee, maar we zijn als moeder zodanig geconditioneerd dat een baby het enkel goed doet als hij/zij flink (zijnde 150g per week) bijkomt. Het advies was om haar nog een keer extra aan te leggen. Ze drinkt nu 4x per wakkere dag maar slaapt nachten van 10à12uur (ik weet het, we're lucky!). Ik moet ze nu nog eens wakker maken, wat later op de avond, om ze extra te doen drinken. Ben daar nu geen held in, hoor. Maar ik zal het eens proberen en zien wat het resultaat is.
Verder moet ze een beetje ijzer en vitamine D bijnemen, maar voorts is ze superflink en al goed bezig om haar motoriek op punt te stellen. Ze is bij de rappen wat rollen betreft, helemaal van rug op buik (als ze zin heeft welteverstaan).
Ongelofelijk om dat kleine wezentje zo te zien groeien en evolueren op zo'n korte tijd... ik word er zowaar melancholisch-emotioneel van.

Organisatietalent

Ik ga er prat op over organisatietalent te beschikken. Tenminste, als je dat interpreteert als "verschillende dingen tegelijk kunnen doen, een goed geheugen en overzicht hebben en behouden", en dan voornamelijk in een professionele context.
Vandaag heb ik gemerkt dat mijn organisatietalent zich niet echt laat merken als het op andere - huishoudelijke - dingen aankomt...

We gingen de fameuze quiche met zalm dan vandaag maken. Filip was al volop aan de voorbereidingen begonnen (eitjes klutsen, kruiden, spinazie blancheren enz) toen ik vertrok naar de plaatselijke superette - open op zon-en feestdagen - om het bladerdeeg te halen, vol vertrouwen dat ze dat daar hadden. Niet dus.
Oke, eischotel zonder deeg dan maar. Ik nog gauw even naar de bakker om een stokbrood te halen, kwestie van onze koolhydraten toch binnen te hebben. Blijkt die dicht. De auto dan maar ingesprongen, op zoek naar een geopende bakkerszaak, hetgeen een vruchteloze zoektocht werd van 25 minuten. Uiteindelijk kwam ik dan weer in dezelfde plaatselijke superette terecht waar ze dan gelukkig stokbrood bijgebakken hadden, ongetwijfeld om aan de grote vraag te kunnen voldoen, als alle bakkers kilometers in de omtrek dicht zijn...

Deze vooravond gingen we een wandelingetje maken. Roos in de koets en de hondjes waren ook mee. Na de zware regenbuien leek de hemel even opgeklaard en waagden we het erop. Midden tussen de velden liepen we, met geen schuilmogelijkheid whatsoever, toen een plensbui ons verraste? (voor de gechoqueerden onder jullie: Roosje heeft er gelukkig geen last van gehad).

Er zijn mensen bij wie je op om het even welk moment van de dag of de week kan binnenvallen en ze hebben altijd iets in huis voor onverwacht bezoek. Ze kunnen dagelijks hun maaltijden klaarmaken, zonder afhankelijk te zijn van openingsuren van winkels of het gamma aan producten dat ze in die winkels aanbieden. Ze nemen een paraplu mee op druilerige dagen en laten zich niet ompraten om die thuis te laten wanneer een waterig zonnetje hen verleidt om buiten te gaan. Ze hebben een reservewiel in hun auto, en zorgen ervoor dat de benzinetank volgelopen is vooraleer aan een lange autorit te beginnen. Ze doen een grote kuis en pakken verhuisdozen al enkele weken voor de geplande verhuisdatum in ipv daarmee te wachten tot moving day.Ze zijn ge-or-ga-ni-seerd.

Elke keer als we een frats zoals hierboven beschreven meemaken, ben ik beschaamd. Ik kan er inkomen dat mensen van "de georganiseerde soort" niet anders kunnen dan meewarig het hoofd schudden en "ts ts ts" zeggen, en dan neem ik me voor om het de volgende keer beter te doen. We doen ons best natuurlijk. Roosje helpt ons daarbij, want ze is een harde leermeesteres in babymanagement, zeker wanneer we eens zonder propere pampers, doekjes of tut ergens staan.
Maar dan vraag ik me af waarmee we nadien dan weer smakelijk gaan kunnen lachen?

Herfst in augustus?

Als Udo kan zingen van Winter in July, dan mag ik ook eens vragen: was het nu oktober en dus herfst vandaag?

How to make a quiche?

Een blog bijhouden is weggelegd voor mensen die zoooo danig veel tijd hebben, dat ze alles neer kunnen schrijven wat ze eigenlijk niet beleven doordat ze op hun blog schrijven.

Vandaar: een gewone zondag vandaag, rustig ontbijtje, late lunch, bezoekje aan mijn oma.
Filip en ik hadden een meningsverschil over hoe je quiche met zalm en spinazie klaarmaakt. Een hele tijd geleden heeft hij dit gerecht bereid, met een zeer geslaagd resultaat zeg ik er eerlijk bij, maar we wisten niet meer precies wat of hoe het moest. Enkele recepten later weten we het nu nog altijd niet precies. De ene kok zweert bij room + melk, al dan niet gecondenseerd, de andere alleen bij room. Soms worden eieren en eigelen gebruikt, soms enkel de volledige eieren. De kaas, die kan al eens losgeklopt zijn onder het eimengsel of uitgestrooid over de taart. Last but not least, hoelang moet het geheel in de oven, en op welke temperatuur? Piet Huysentruyt en de boerinnen van Ons Kookboek zijn het in elk geval oneens. Wie raad weet of de gouden truc, alle tips welkom ;-).
Onze kwestie werd niet vandaag beslecht, want we mochten WAFELS gaan eten bij Wim en Griet! Dat recept werkte alvast wél!

Overdenking van Mallika Chopra

Gisteren was een beetje een baaldag. Er valt niet meer over te zeggen.
Ik was moe en had vervelende pijnen en pijntjes en geen zin om ook maar iéts te ondernemen. Gelukkig was Roos, de schat, in een goeie bui en heeft ze vrijwel niet geweend en me op die manier toch ontzien.

Vreemd toch, hoe ik af en toe toch moet klagen en zagen, van "het gaat niet goed" en "pffff, ik heb geen zin". Alle negatieve gedachten hebben een versterkend effect op het gevoel zelf. En niets wat gebeurt kan me blij maken, of niemand kan iets goeds doen of zeggen. Ik wentel mezelf in het vervelende en verveelde gevoel.

Vandaag, nu ik me beter voel, zit ik vol goede voornemens om het beter te doen. Ineens moest ik denken aan iets wat ik las in een boekje dat ik enkele maanden geleden, tijdens mijn zwangerschap, cadeau kreeg. Het is een bundeling van een aantal overpeinzingen die de schrijfster, Mallika Chopra, maakte toen ze zwanger was. En het resulteerde in honderd spirituele beloftes, geïllustreerd door anekdotes uit haar jeugd en traditionele (Indische) vertellingen en gedichten.

Overdenking
Probeer eens een hele dag geen kritiek te leveren, niet te klagen en niets of niemand te veroordelen.

[...]
Tot de nuttigste en krachtigste hulpmiddelen die we van onze vader leerden, behoorde het volgende rijtje van drie: niet bekritiseren, niet klagen, niet veroordelen. Toen we jong waren, was het voor Gotham en mij een spelletje om te zien hoe lang we het konden volhouden geen negatieve opmerkingen te maken over mensen, plaatsen of omstandigheden. We beseften destijds niet hoe deze mentale oefening onze kijk op de wereld bepaalde. Door niet te bekritiseren leerden we dat iemand meestal een dieperliggende reden heeft voor zijn gedrag. We leerden dat kritiek meestal betekent dat we zelf onzeker en ongelukkig zijn en niet dat de andere persoon iets verkeerd doet. Door niet te klagen leerden we verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen omstandigheden, en deze te beheersen. Omdat we niemand anders de schuld gaven als wij ons ongelukkig voelden, konden we ook zelf iets doen aan de situatie die ons ongelukkig maakte. Door niet te veroordelen leerden we dat je een probleem niet kunt oplossen en een situatie niet kunt veranderen door kritiek te hebben op een ander. Het waren niet de mensen, plaatsen en dingen om ons heen die onze wereld stuurden en vorm gaven, wij waren dat zelf. [...]
Mallika Chopra, "Welkom baby! 100 beloftes aan mijn kind", blz 42

Vaders en baby's

Ik heb totaal geen klachten over hoe Filip het papa-zijn aanpakt. Hij ververst pampers, geeft een badje (af en toe, maar kom), doet gek, wiegt in slaap, geeft tutjes enz. Enkel de voedingen zijn uitsluitend mijn taak - Roos krijgt borstvoeding.
Het kan echter ook anders... pampers verversen bijvoorbeeld, is voor sommige (nieuwbakken) vaders een echte marteling.
Met het filmpje "babies and fathers" liepen de tranen me over de wangen van het lachen - het leert de vaderschapskwaliteiten van de eega nogal relativeren, niet?...

Verbouwingen - een verhaal in meerdere bedrijven

De trap - deel 1

Vandaag was de derde dag van de werkzaamheden ter renovatie van onze trap. Na lang wachten en 2x uitstel.
We hebben in november vorig jaar een bestelling geplaatst voor een volledige trap (van beneden tot de zolder). Een systeem waarbij men de oorspronkelijke trap behoudt, en die opnieuw bekleedt met hout naar keuze, in ons geval kerselaar – of toch de kleur van kerselaar tenminste. Afspraak in november: plaatsing eind maart (ten vroegste). Aangezien ik toen al met kleine Roos in mijn buik rondliep, en onder het mom van "met kleine kinderen komt er de eerste 3 jaar niks van verbouwen in huis", hadden we het ambitieuze plan opgevat om de inkom- en traphall dan ineens maar een volledige make-over te geven. Toen de werklui er uiteindelijk aan konden beginnen, hebben we het trapverhaal moeten uitstellen, omdat ze anders in elkaars weg zouden lopen én dat de mooie trap ineens een verweerde look zou riskeren te krijgen (hetgeen niet past bij kerselaar). Uitstel tot eind juni dus. Prima voor ons, wat extra ademruimte om de rest op het gemakje af te werken. Tot ik, een week voor de afgesproken datum, naar de firma telefoneerde, en ze me daar wisten te vertellen dat we niet op de planning stonden voor de laatste week van juni. Ze liepen achter op schema, mede omwille van een arbeidsongeval van een van de meestergasten. Fijn. Of ik het dan nog vóór het bouwverlof in orde wilde? Och, waarom ook? Maakt niet uit, wil vooral niet moeilijk doen.De week van 7 augustus dan maar want “het is toch een hele week werk hoor, mevrouw”. Naar goede gewoonte had ik nog gecheckt vorige week. “U mag de werklui verwachten tussen 8 en 8u30 op maandag”. Niet dus. Vertraging opgelopen op andere werf. Morgen dan.
De persoon in kwestie - want o ja, hij werkt alleen - wist me vandaag te vertellen dat hij volgende week nog eens terug moet komen. Met het lange weekend, dat bij hem nog eens extra lang is, tot en met woensdag, verwacht hij om donderdag en vrijdag alles af te werken.
Zouden ze even happy zijn als wij onze betalingen ook op dergelijke wijze “uitstellen” wegens overmacht? I can't help but wonder...

Trap vóór.



Ik hoop om heel gauw de mooie na-foto's te kunnen publiceren!!

Before I was a mom

Het is de tweede dag van actieve blogging, en ik weet al niet meer wat ik schrijven moet :-).
Nee, het opzet was om "happenings" en "wonderings" te delen.
Vandaar dit, wat me raakte, als mama van Roos.



Before I was a Mom...
I slept as late as I wanted and never worried about how late I got into bed.
I brushed my hair and my teeth everyday.
Before I was a Mom...
I cleaned my house each day. I never tripped over toys or forgot words to a lullaby.
I didn't worry whether or not my plants were poisonous. I never thought about immunizations. Before I was a Mom...
I had never been puked on. Pooped on. Spit on. Chewed on. Peed on.
I had complete control of my mind and my thoughts. I slept all night.
Before I was a Mom...
I never held down a screaming child so that doctors could do tests. Or give shots.
I never looked into teary eyes and cried. I never got gloriously happy over a simple grin. I never sat up late hours at night watching a baby sleep.
Before I was a Mom...
I never held a sleeping baby just because I didn'twant to put it down. I never felt my heart break into a million pieces when I couldn't stop the hurt.
Inever knew that something so small could affect my life so much. I never knew that I could love someone so much. I never knew I would love being a Mom.
Before I was a Mom...
I didn't know the feeling of having my heart outside my body.
I didn't know how special it could feel to feed a hungry baby. I didn't know that bond between a mother and her child.
I didn't know that something so small could make me feel so important and happy.
Before I was a Mom...
I had never gotten up in the middle of the night every 10 minutes to make sure all was okay. I had never known the warmth, the joy, the love, the heartache, the wonderment or the satisfaction of being a Mom.
I didn't know I was capable of feeling so much before I was a Mom.

We zijn online!

Beste iedereen,

IronFlowers, de website van Filip, Cindy, Roos en hun huisdieren is bij deze online. En we hebben er dan maar ineens een blog aangehangen ook, waarvan jullie momenteel getuige zijn. De huisdieren en Roos, die misschien van zichzelf uit weinig van zeg zullen zijn, worden vertegenwoordigd door "mama" Cindy.
Er zal nog veel knutselwerk aan te pas komen, om alles een beetje te krijgen hoe we het willen, maar jullie zijn van harte uitgenodigd om deze evolutie met ons mee te maken (en tips zijn natuurlijk ook welkom!)

Bij deze - beeld van een lintje en een schaar:
joehoooooooooeeeeee, we zijn vertrokken!