Happy days en vliegen

Dit blogstukje wilde ik vorige zaterdag al schrijven, omdat het dan tenminste nog actueel was, maar beter laat dan nooit. Het is niet altijd kommer en kwel.
En wie zegt dat winkelen met twee kinderen stresserend hoeft te zijn? Doorgaans is het dat wél, maar mijn laatste bezoekje in de colruyt is heel gemoedelijk verlopen. Len in de maxicosi op de platte kar, Roos er naast met haar beentjes bengelend. Meestal houdt ze dat toch wel de volle minuut vol, vooraleer ze zelf op onderzoek wil gaan en zich in de rekken op de palletten gaat verstoppen. Dan moet ik alle inventiviteit aan de dag leggen om haar rond de koekjesrayon te leiden ipv erdoor. En is het nodig om te argumenteren opdat ze mee komt. Of "dreigen" en toch maar al wuivend wegstappen, om dan nadien tot de constatatie te komen dat ze er zich niets van aantrekt en gewoon blijft verder spelen en prutsen, of mama nu weg is of niet. Het personeel begint haar al te kennen.... :-). Maar, jippie jee, NIET ZO zaterdag. We hebben de hele tijd vrolijk met elkaar gebabbeld, Roos heeft de spulletjes op de kar gelegd en de flesjes in de bak ge-herorganiseerd, me allerlei spulletjes aan proberen smeren door ze stiekem op de kar te smokkelen en ze dan terug gelegd, en het was gewoonweg leuk, vrolijk, relax. En dat vond ik reuzefijn, dat mag ook al eens gezegd worden! (Len heeft trouwens flink geholpen door vrolijk baasje te zijn en alles vanuit zijn maxicosie grondig gade te slaan).

Zeer contrasterend met deze relaxed attitude, is Roos' panische angst voor vliegen. Nee, niet de activiteit in een vliegtuig, maar wel de insecten die - toegegeven - al eens irritant kunnen zijn, maar in Welle toch nog geen monsterlijke afmetingen van meer dan 0,5cm aangenomen hebben.
Als er ene door het vliegengaas is geglipt, zal ik dat snel merken aan de schrille gil en het onmiddellijk volgende gehuil. mama gaat dan heel dapper met de vliegenmepper door het huis, terwijl Roos gids speelt en beveelt dat "da moet afgekuist worden". Ik weet niet wàt het is dat haar precies op stang jaagt, maar hopelijk gaat het vanzelf weer over. Or it's going to be a long summer ;-).

Ziek

Roos is ziek geweest. Een of andere bacterie, die eigenlijk klinkt als een exotische lekkere kaas als je er niet te veel verder bij nadenkt, heeft zich uitgeleefd in haar darmpjes. Met als gevolg koorts (eventjes), buikkrampen, diarree en géén eetlust whatsoever. De stevige billetjes, de bolle kaken en de opgezette buik zagen we als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ne mens zou al zeggen dat het een chance is dat ze een klein beetje reserve had.
Nu, twee kilo lichter, massa’s pampers verder en ettelijke machines vieze was later, gaat het alweer beter. De kapoenerij is er terug, er kan al eens gelachen worden en de vertelsels zijn weer van de lucht. Gelukkig maar. Maar morgen toch nog even een check bij de dokter, want ben er nog niet volledig gerust in.
Momenteel krijgt madam een nogal speciale bediening met enkel dingen die ze lust (stukjes kaas, worteltjes, yoghurt, melk...) onder het motto van “ze kan het maar binnen hebben”, en dat komt haar nogal goed uit. ’t Zal haar (afgeslankte) gat varen als het weer eten zal zijn wat de pot schaft.

Ondertussen heeft mama overal rode bobbels. Zal een allergische reactie zijn op de bezigheidstherapie “Bumba”...