Winkelen

Aan de trien in de Colruyt daarstraks:
ik hoop dat de volgende keer je je in de winkel bevindt, je ook een baby moet dragen op je ene arm (maar dat 'ie jengelt ipv braaf te zijn) en je boodschappen in de andere hand. Ik hoop dan dat je baby begint naar beneden te schuiven zodat je hem/haar niet meer kan houden en dus op de grond moet zetten.
Ik hoop dan dat andere mensen inschuiven en je niet meer je oorspronkelijke plaats laten innemen. Ik hoop dat je dan als alternatief de allertraagste kassarij kiest.
En op de koop toe - voor mijn geleden "emotionele schade" doe ik er nog een schepje bovenop, mag het even? - hoop ik dat ze je nog te veel aanrekenen en dat je doos met netjes ingeladen boodschappen het begeeft tussen het winkelkarretje en de autokoffer.

Dan zal je waarschijnlijk mijn blik van daarstraks begrijpen.

En aan mezelf: ik hoop dat ik de volgende keer wat meer leeuwinneninstinct laat zien in de jungle die de aanschuifzone aan de kassa is.

Merkwaardig

Het verhaal van de baby van 5 maanden die door zijn moeder werd vergeten in de wagen vorige week en stierf, heb ik niet als dusdanig op de blog gezet. Ik was er heel erg door aangedaan, en er zijn heel veel dingen tegelijk door mijn hoofd gegaan over de omstandigheden van het ongeval, hoe de moeder en familie daarmee om zullen gaan, het waarom.
Waarschijnlijk door mijn heftige emotionele reactie heb ik mijn gevoelens omtrent dat gebeuren niet goed kunnen verwoorden.

Slecht of dramatisch nieuws probeer ik niet te schuwen, maar vrolijke gebeurtenissen gooi ik des te liever wél online. Als ander uiterste van de levensketting mogen geboortes dubbel en dik in de verf gezet worden. En als ze dan nog een speciaal touchke hebben... zoals in het volgende verhaal dat ik in de krant las vandaag.

Twee meisjes geboren in volle vlucht

WASHINGTON - Tijdens twee langeafstandsvluchten zijn de afgelopen dagen evenveel vrouwen van een dochter bevallen. Tijdens een vlucht tussen Atlanta en München moesten de piloten als gevolg van de verrassende geboorte van een meisje een tussenlanding maken in Charlotte (North Carolina). En op een vlucht tussen Nieuw-Zeeland en Chili bracht een Braziliaanse vrouw, die niet eens wist dat ze zwanger was, eveneens een meisje ter wereld.
Volgens de lokale Amerikaanse zender WITN waren bij een Duitse passagierster tijdens de vlucht naar München verrassend weeën begonnen. Met de hulp van twee hartspecialisten, die aan boord van het vliegtuig zaten, bracht ze haar kind ter wereld. Het kindje kreeg daarop een hartstilstand, maar kon dankzij medische apparatuur aan boord weer tot leven worden gebracht. Eén van de artsen was toevallig een kindercardioloog.Bij de geboorte op de vlucht naar Chili was het een 37-jarige artse die ter hulp schoot. Die geboorte verliep eveneens allerminst van een leien dakje. De baby kwam immers in een gecompliceerde stuitligging met de voeten eerst ter wereld, meldt de Daily Telegraph in Sydney. In zulke gevallen wordt het kind meestal geboren via een keizersnede. 'Indien ik had moeten snijden, hadden ze dan een plastic mes in mijn handen geduwd?', stelde de Australische artse in een reactie. De vrouw zei dat ze de baby in de buurt van de toiletten, met hulp van het cabinepersoneel en een eerstehulpuitrusting ter wereld bracht. De 26-jarige moeder had even voordien geklaagd over rugpijn. Ze was naar eigen zeggen niet op de hoogte van haar zwangerschap, ook niet toen haar vruchtwater brak. Daarna ging alles snel. 'Ik heb de baby omhoog gehouden en op de buik van de moeder gelegd', stelde de dokter. 'Toen de stewardessen vroegen wat ze moesten doen, heb ik geantwoord dat ze een foto moesten nemen'.
wle, De Standaard

Enkele bedenkingen :

- mogen vrouwen vanaf of zeker voorbij het tweede trimester nog wel vliegen?
- hoé kan je niét weten dat je zwanger bent zelfs totdat het vruchtwater breekt?
- als je bij je - op zijn zachtst uitgedrukt speciale - geboorte problemen hebt met je hart, hoe veel geluk heb je dan dat de begeleidende arts toevallig een kindercardioloog is?
- wat zou er bij de geboorteaangifte van deze meisjes als geboorteplaats opgegeven worden? De lengte- en breedtecoördinaten van de plek waar het vliegtuig zich bevond?
- Vliegen dokters doorgaans regelmatig?

Nieuwe uitrusting en Roos-info

Als een echte Carrie Bradshaw zit ik momenteel in mijn zetel achter een laptop een stukje te bloggen. De vaste pc heeft plaats moeten ruimen voor een nieuwe computer, en aangezien ik dat soort dingen aan Filip overlaat, zit ik nu met een portable opgescheept. Neig gerief hoor! Met groot scherm en volwaardig cijferklavier, maar het is toch wel effe wennen. Het typen, het niet vastgekluisterd zitten aan de bureautafel, de vertraagde internetverbinding (:-( ), de houding (ik zal moeten uitkijken voor extra nekklachten - zeer verraderlijk...)

Ik heb wat - intussen lichtjes verouderde - info mee te delen over Roos:
Metingsgegevens op 10 mei: 77 cm, 10.610kg en hoofdomtrek 48cm. Vandaag zal dat dus rond die waarden schommelen...
Er is ook veel gebeurd in Roos' "mentale" ontwikkeling. Tot enkele dagen geleden was ze eigenlijk heel slechtgezind. Veeeeeeel huilen, en dat bij elke gelegenheid - het was nooit goed. Wakker worden, huilen. Gaan slapen, huilen. Honger hebben, huilen. Eten op hebben, huilen. Oppakken, huilen. Neerzetten, huilen. Naar kribbe brengen, huilen. In park zetten, huilen. Uit park halen, huilen. Haar zin niet krijgen, huilen. Anyway, het is wel duidelijk wat ik bedoel, zeker?
Onderbroken nachten zullen waarschijnlijk aan de basis hebben gelegen van haar slechte humeur. En dat zou, volgens het boek Oei, ik groei!, te verklaren zijn door de groei van de hersenen die een volgende stap in haar ontwikkeling mogelijk maken. In concreto: die figuurlijke stap die naar letterlijke stappen leidt.
En heet van de naald in dat proces: ze staat! Ik heb het eerst vrijdag kunnen zien, maar dacht toen eigenlijk dat het een lucky shot was. Volgens welingelichte bronnen en ervaringsdeskundigen (aka mama's en oma's) zal het nu slechts een kwestie van tijd en boterhammen zijn om getuige te zijn van haar echte eerste stapjes. In elk geval, ze is flink aan het oefenen en laat bij iedere poging steeds meer durf zien. Kijk, mama, zonder handen!

The priest and the hair dryer

A distinguished young woman on a flight from Switzerland asked the priest beside her, "Father, may I ask a favor?"
"Of course. What may I do for you?"
"Well, I bought an expensive electronic hair dryer that is well over the Customs limits and I'm afraid they'll confiscate it. Is there anyway you could carry it through Customs for me? Under your robes perhaps?"
"I would love to help you, dear, but I must warn you: I will not lie."
"With your honest face, Father, no one will question you."

When they got to Customs, she let the priest go ahead of her.
The official asked, "Father, do you have anything to declare?"
"From the top of my head down to my waist, I have nothing to declare."
The official thought this answer strange, so asked, "And what do you have to declare from your waist to the floor?"
"I have a marvelous little instrument designed to be used on a woman, but which is, to date, unused."
Roaring with laughter, the official said, "Go ahead, Father."
"Next!"

Raadseltje

Wie is wie?

Een lang weekend

Aaaaaahhhh, hoe langer de weekends duren, hoe minder zin ik heb om nadien terug te gaan werken. Deze vier dagen zijn ook alweer onder mijn neus voorbij geslopen, en ik moet tot de pijnlijke vaststelling komen dat het morgen wederom maandag-werkdag is...

De voorbije dagen was er in elk geval genoeg te doen. Donderdagavond had ik een feestje voor de dertigste verjaardag van Griet, mijn vroegere collega bij Richmond (Hiep hiep hoera, Griet!!). Het was een zeer gezellige avond, die plaatsvond in een superdeluxe kader. Een lekker viergangenmenu bestond uit een voorgerecht van gerookte zalmtorentjes met een bieslooksausje, een waterkers-wortelsoepje, wild zwijn in rode wijnsaus met groentekrans en een verjaardagstaart. Allemaal om van te smullen!

Ter gelegenheid van dit uitje (en met het oog op eens uitslapen voor de eerste keer in meer dan een jaar), is Roos gaan logeren bij oma en peter in Bellingen. Mijn eerste ongerustheid of ze wel goed zou slapen, was duidelijk zeer ongegrond. Ze heeft haar naam wél eer aangedaan en heeft zo ongeveer de klok rond geslapen zonder fuss. Zelfs toen we haar gingen oppikken (in de late namiddag, want we hadden eerst nog wat verhuiswerk te doen, waar rondkruipende babyknietjes niet echt thuis hoorden), was ze in dromenland.
Ikzelf had uiteraard last van het klassieke syndroom: om 7u wakker schrikken in de overtuiging dat ik me overslapen had, en toen ik mezelf dan weer in slaap gesust had, moest ik opstaan om naar de wc te gaan...
Als aansluiting op Roos' ervaring in niet-in-eigen-omgeving-slapen, hebben we haar bedje eindelijk (!) naar haar eigen kamer gebracht. Het is slechts het begin, want de bureau- en andere spullen staan nog her en der verspreid, maar de stap is in elk geval gezet nu. Roos slaapt in haar eigen bed maar in een andere kamer, en heeft hier eigenlijk geen traan om gelaten. En wij vragen ons - zoals gewoonlijk achteraf - af, wat nu eigenlijk the big deal was waardoor we dit zo lang hebben laten aanslepen. Nu ja, we hadden er op elk moment wel een reden voor, maar nu doet het des te meer deugd om zonder Roos' gezucht of geluiden, luide nachtmerries of tutjeshonger ononderbroken te kunnen slapen.

Gisteren zijn we bij tante Griet en Emma& Mona op bezoek geweest. Omdat zij nu ook een blog hebben, kan je gerust daar een kijkje nemen voor enkele fotootjes, en uiteraard ook om hun reilen en zeilen te volgen.

Internationale dag van het gezin

Gelezen in De Standaard vandaag. Zitten een aantal interessante punten in, vind ik.


OUDERSCHAPSVERLOF IS EEN KINDERRECHT

Op deze internationale Dag van het Gezin houdt Christine Van Broeckhoven een pleidooi om ouders, en dan vooral vaders, te helpen een beter evenwicht te vinden tussen werk en gezin. Ze denkt daarbij aan een tijdelijke 'papabonus'.

In de zogenaamde 'drukke periode' in ons leven, pakweg tussen ons dertigste en vijftigste levensjaar, worden we het sterkst geconfronteerd met een gebrek aan… tijd. En een teveel aan stress. Het is net in die periode dat mensen hun belangrijkste carrièresprongen maken, een huis kopen of bouwen en… kinderen krijgen en opvoeden.

Dat kopen, bouwen en opvoeden kost ook handenvol geld. Om aan dat geld te raken, moeten we keihard werken, wat weerom tijd vraagt. Het lijkt soms een vicieuze cirkel. Uit de recente VUB-studie 'Het grootste geluk' van Marc Elchardus blijkt overigens dat deze 'drukke periode' net de periode is waarin de Belgen zich het ongelukkigst voelen.
Het lijkt dus niet onlogisch na te gaan of de voorwaarden om arbeid en gezin te combineren in dit land voldoende gunstig zijn. Net daarom stelt de SP.A in haar programmateksten dat 'arbeid moet instaan voor een inkomen dat toelaat een goed leven te leiden'. Een goed leven? We hadden misschien moeten schrijven: Een gelukkig leven. Het combineren van werk en gezin is geen makkelijke klus. Je riskeert te moeten kiezen tussen carrière of kinderen. Terwijl het, met wat goede wil en een goede wettelijke omkadering, best mogelijk is om beide behoorlijk te combineren.

In mijn werkomgeving heb ik al jaren geleden het systeem van de fluogele dagen ingevoerd. Alle leidinggevenden moeten op een grote agenda met een fluogele stift de belangrijke gezinsmomenten aanduiden: de verjaardagen van de kinderen, de partner, de schoolvakanties enzovoort. Tussen die fluogele dagen is er voldoende ruimte vrij om vergaderingen of bijeenkomsten te plannen. Als gevolg van de fluogele regeling loopt er op het werk niemand gestresseerd rond omdat hij die verschrikkelijk belangrijke vergadering moet bijwonen, terwijl thuis het verjaardagsfeestje van zoon of dochter aan de gang is.

Dergelijke systemen kun je moeilijk opleggen, maar een werkgever met wat empathie kan soortgelijke voorstellen uitwerken om de combinatie van werk en arbeid te versoepelen. Wat de politiek op haar beurt kan doen, is ervoor zorgen dat elke werknemer een pakket tijd ter beschikking krijgt om voor de kinderen te zorgen als dat écht nodig is. Vandaag kan dat al via het ouderschapsverlof. Zowel vader als moeder heeft per kind recht op drie maanden. Ze kunnen dat verlof opnemen tot het kind 6 jaar oud is. Dat is naar Europese maatstaven wat krap, en er stellen zich bovendien enkele problemen. Zo kan een alleenstaande ouder vanzelfsprekend alleen zijn of haar deel van het verlof opnemen, ongeacht of de kinderen de hele tijd bij die ouder zijn. Alleenstaande ouders verliezen dus de helft van het voorziene ouderschapsverlof. Of liever, de kinderen van deze ouders verliezen de helft van 'hun' ouderschapsverlof.

Daarom wil ik van ouderschapsverlof een recht van het kind maken. Elk kind zou dan in totaal kunnen rekenen op 12 maanden ouderschapsverlof, tot het kind 12 jaar is. Ouderschapsverlof aanvragen is vandaag relatief complex en laat geen grote flexibiliteit toe. Daarom moet het mogelijk zijn om maximaal honderd dagen per jaar het ouderschapsverlof flexibel op te nemen. Om schoolvakanties op te vangen, Bijvoorbeeld. Als we van het ouderschapsverlof een recht van het kind maken, worden alle kinderen gelijk behandeld. Vooral voor alleenstaande ouders die het moeilijker hebben op de arbeidsmarkt, drie keer meer kans lopen om in armoede verzeild te raken dan de gemiddelde Belg en in de geluksstudie van Elchardus overigens ook lager scoren, geeft flexibiliteit extra ademruimte.

Maar ik denk dat nog één voorwaarde moet vervuld worden om van een uitgebreidere en flexibelere ouderschapsverlofregeling een succes te maken. Vandaag zien we immers dat het ouderschapsverlof voor tachtig procent wordt opgenomen door vrouwen. Heel vlug tussendoor. In tegenstelling tot wat kwatongen wel eens beweren, geeft een vrouw die haar drie maanden ouderschapsverlof opneemt, juist aan dat ze wil werken, maar dat ze even wat ademruimte nodig heeft nu het kind nog klein is. In mijn werkomgeving werken zeventig procent vrouwen, de meesten van hen zijn jong en hebben kinderen. Voor hen is ouderschap opnemen een recht, geen gunst. Ze mogen dat ook flexibel invullen, en zijn daar heel gelukkig mee.

De scheve verhouding heeft niet alleen te maken met een gebrek aan gezinsengagement door mannen, ook het gebrek aan een gezinsvriendelijke bedrijfscultuur speelt hen nog steeds parten. Er is gelukkig een lichte inhaalbeweging merkbaar. Meer en meer jonge vaders nemen hun vaderschap ter harte. Toch moet de trend zich nog verder doorzetten.

We moeten dus, los van het recht van het kind op ouderschapsverlof, een slim aanmoedigingsbeleid voeren dat vaders ertoe aanzet om er voor hun kinderen te zijn als dat nodig is en gebruik te maken van het ouderschapsverlof. Dergelijke aanmoedigingen hebben al eerder hun succes bewezen in het implementeren van nieuwe beleidsmaatregelen. Denk maar aan positieve acties om meer vrouwen vertegenwoordigd te zien op de werkvloer en in het bestuur.

Zonder te willen vooruit lopen op de uitwerking van het nieuwe voorstel van meer en flexibeler ouderschapsverlof, zou men kunnen overwegen ook hier de verantwoordelijkheid van de vaders te stimuleren. Ik denk aan een papabonus van een extra maand. Hoewel de papabonus de bedoeling heeft vaders te stimuleren, mogen we vaders die al wél hun zorgfunctie ter harte nemen niet ontmoedigen. Wat stel ik dus voor? Als beide ouders ouderschapsverlof opnemen, krijgt het kind één maand extra, als de ouder die het minste tijd opneemt toch minstens vier maanden thuis blijft voor het kind. In principe zullen dus ook mama's gebruik kunnen maken van de bonus, als blijkt dat het de vader is die het merendeel van de zorg op zich neemt. Maar in de praktijk zal dit vooral vaders stimuleren om extra aandacht te besteden aan hun kinderen. Deze bonus is een tijdelijke maatregel, tot de vaders hun inhaalbeweging hebben gemaakt. Dit soort aanmoedigingen zullen nodig zijn, niet alleen in gezinnen waar vader en moeder onder één dak leven, maar ook in de 'nieuwe gezinnen' met een co-ouderschapregeling.

Christine Van Broeckhoven is biologe en lijsttrekker voor de SP.A in Antwerpen

Moederdag

Mama is het woord
waar het leven mee begint
Mama is het woord
dat hoort bij ieder kind
Een woord om zacht te zeggen
niet om luid te schreeuwen
Het hoeft niets uit te leggen
en gaat door alle eeuwen
Mama is het woord
waar de mensheid mee begint
Mama is een ander woord voor liefde


Toon Hermans

Stenen verleggen

De buurvrouw van mijn grootmoeder is overleden. Ze was 83.

Ik spendeerde vroeger veel tijd bij mijn grootmoeder (de zgn. naschoolse opvang, en in de schoolvakanties). De kleindochter van de buurvrouw is maar een paar jaar jonger dan ik. Wij kwamen dus vaak bij elkaar over de vloer. Ik herinner me verkleedpartijen op de zolder van Leontine (zij had een hele voorraad "drama-jurken", supergeschikt voor onze opvoeringen), dansen in haar living, kijken naar Nils Holgersson en geroosterd brood met gehakt en pickles vóór het eten.

Ik heb waarschijnlijk het voorrecht me Leontine in haar beste doen te herinneren. Een kwieke dame, intelligent, goedlachs en bij de tijd.

Het contact verwaterde wat met de jaren, maar ik ben haar nog wel eens tegengekomen op de buurtkoffiekransjes bij mijn grootmoeder.

Het voelt vreemd aan te weten dat Leontine er niet meer is of zal zijn. Ze maakte immers ook deel uit van mijn leven.

De steen
(Bram Vermeulen)
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt er altijd een weg omheen.

Misschien eens gevuld van sneeuw en regen,
neemt de rivier mijn kiezel mee.
Om hem dan glad en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.

Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde 't bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Dankjewel

... voor alle lieve wensen ter gelegenheid van mijn eerste verjaardag!
Mama heeft nogal werk gehad om alles voor te lezen! En voor mijn volgende verjaardag krijg ik een gsm, om zelf de smsjes te kunnen ontvangen :-).
Ook een grote danku voor alle leuke en mooie cadeaus!

Dankjewel!!

Knuffel,
Roos

HAPPY BIRTHDAY ROOS

This wish for a happy birthday

brings more love than words can say

Love that holds you close in thought

and close in heart each day

Enkele sfeerbeelden

Mijn eerste feestje op 1 mei

Ik eet zelf taart

en 't is van deze

(die mémé zelf heeft gebakken trouwens!)

Het smaakt mij nogal...

7 mei, mijn verjaardag

Pooh, wat word ik daar moe van

(niet om te zeggen dat ik in de drank heb gehangen :))

Applaus voor je-zelluf!

Miss cutie-pie...

Mijmeringen - vervolg

Het was heel vroeg in de ochtend op 7 mei 2006 toen Roos echt liet voelen dat ze eraan kwam. Nog een vijftiental uur zou het duren, maar die zijn ook voorbij gegaan...

In het ziekenhuis beloofde de gyne van wacht (zondagsdienst, ah ja) me omstreeks half 11 dat er geen weg meer terug was, en liet Roos' badwater weglopen :-). In de namiddag fantaseren Filip en ik over het moment dat te gebeuren staat.

17u34: Roos ziet het levenslicht en weegt 4.4kg.

Alles wat hierop volgde - een jaar vol van nieuwe ontdekkingen en belevenissen, heftige emoties en ervaringen - herinner ik me in flarden. Vaak scherp, soms vervaagd binnen de massa nieuwe indrukken.

Het eerste bezoek maandagnamiddag. De grootouders, nichtjes, tante, nonkels.

Er was de eerste schrik, die maandagavond, toen mijn meisje ziek bleek en meer dan een week aan het infuus moest. Ik hoor nog steeds het geluid van de borstpomp waarmee ik trouw haar minuscule porties moedermelk aftapte onder het motto van “ze kan het maar mee hebben”. Ik voel nog de opluchting toen ze aan de beterhand was.

De eerste avond thuis, 8 dagen na Roos' geboorte, was ik in paniek. Hoe moest ik in hemelsnaam voor voor dat hummeltje gaan zorgen? De sterke adrenaline hielp me bij het vervullen van mijn biologische plicht. De intimiteit van de borstvoedingsmomenten blijft me nog steeds bij (de tepelkloven of afkolffrustratie heb ik uit mijn geheugen gebannen).

Meer mijmeringen:

Een geslaagde babyborrel. Bloedhete maand juli.
Roos' eerste glimlach. Wippen in de babybjorn. Eerste schaterlach. Eerste grijpreflex. Rollen op de buik. Alles grijpen. Eerste flesje. Eerste keer naar de kribbe. Nachtjes doorslapen. Eerste tandje, tweede tandje. Nachtjes wakker. Taterkous. Door het huis hossen met een babywalker en als een vandaal de rondslingerende magazines aanpakken.

Er zullen nog veel dingen zijn die Roos zal leren, maar dit eerste jaar is wonderbaarlijk geweest. Hoe ze van dat wenen-eten-slapen-baby'tje geworden is tot wie ze nu al is.... een rapster met slaapoogjes en een tut, maar wél een coole! :-)

Mijmeringen

Nu de mijlpaal van Roos' eerste verjaardag heel dichtbij komt, is mama als vanouds aan het mijmeren geslagen. Dat is al een dikke week aan de gang.

Ik herinner me de wel zeer elegante ganzenpas waarmee ik me eind april-begin mei 2006 door het leven bewoog. Zonder dat ik dat erg oncomfortabel vond eigenlijk. Die strakke, zelfs gespannen buik waar af en toe een bult uit tevoorschijn sprong. Het aftellen, afwachten, ongeduldig uitkijken naar.

Dag van de Arbeid 2006 was het dat niét voor mij. Die dag had ik nog een afspraak bij de gyn die - op 41 weken zwangerschap! - slechts één luttel centimetertje ontsluiting kon vaststellen.

Woensdag 3 mei was een warme dag, en ik deed een poging, evenwel zonder direct resultaat, om die kleine pruts naar buiten te wandelen in Zottegem, waar iedereen me bezorgd (o.w.v. die ganzenpas uiteraard) vroeg "wanneer mijn uitgerekende datum dan wel was" en ik laconiek "vorige week" kon antwoorden. De foto links is de laatste gefotografeerde vaststelling van mijn tonneke.

Op 4 mei 2006 moest ik nog aan de monitor ter controle. Mijn uitgerekende datum (in tweede instantie dan nog!) was immers 27 april, en ze wilden controleren of er nog voldoende placenta aanwezig was. Mijn zus vroeg me nog of ik niet een extra efforke kon doen want "een geboortedatum als 04 05 06 staat toch mooi he" ;-).

Dag op dag een jaar geleden werd ik tijdens een etentje bij mijn schoonouders nog "beschuldigd" (:-) ) van het achterhouden (of ophouden LOL) van de baby en hun nieuwsgierigheid was bijna niet meer te bedwingen. Op maandag 8 mei had de gyn nog een laatste controle voorzien, waarna, zo had hij mij gezegd, inleiden onvermijdelijk zou zijn.

Gelukkig heeft onze dochter dan toch de eer aan zichzelf gehouden en was in de nacht van 6 op 7 mei haar tocht naar buiten voor de eerste kennismaking begonnen.

Bescheidenheid

Belangrijke mededeling!


Buitenaardse wezens komen alle knappe mensen op aarde ontvoeren!

Opgelet, u bent niét in gevaar.

Maar bij deze wil ik jullie al vaarwel zeggen!


:-)).

Just a perfect day

Ondertussen is het alweer zo lang geleden sinds mijn laatste blogpost dat het moeilijk is om nog te achterhalen wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Laten we er maar vanuit gaan dat het onbelangrijk, oninteressant tot zelfs saai of gecensureerd is :-).
Het voorbije lange weekend daarentegen was superleuk en goed gevuld.
Filip is twee dagen weggeweest op “badmintonkamp” in Blankenberge, maar hij pendelde wel heen en terug elke dag. Wie daar meer over wil weten, mag een mailtje sturen naar Filip zelf...
Overdag ben ik met Roos de hort op geweest, naar de markt en de winkels, en in de namiddag op jacht naar een barbecue-toestel en wat prullaria in de Paradisio. Met zware tassen en een lichtere portemonnee kwamen we daar buiten, klaar voor een zalig barbecueseizoen (dat hopelijk nog maar van start is gegaan.)
Zaterdagavond ben ik met Sabine gaan eten in Gent. We hadden elkaar al lang niet meer gezien, en dus was een gelegenheid om wat bij te kletsen zeer welkom. De 28e april was al een vijftal weken vastgeprikt in ons beider agenda. However, enkele dingen om te onthouden over uit eten gaan in Gent.
Les 1: stel je GPS in opdat hij wegonderbrekingen signaleert of op zijn minst herkent.
Les 2: zorg dat je vóór 21uur op de gebruikelijke parkings staat, want anders wordt het wel héél erg moeilijk om nog een plaatsje te bemachtigen (gelukkig had ik Sabine als co-piloot in the field, die me tussen de verschillende parkings loodste al naargelang of de slagbomen open of dicht waren...).
Les 3: reserveer de plek waar je wil gaan eten. Het was zaterdag prachtig weer (een maand op voorhand hadden we dat niet kunnen inschatten, zelfs niet kunnen dromen!) en de terrassen en binnenkant van restaurants, brasseries en the like zaten afgeladen vol. Na een klein uurtje vonden we dan toch nog een plaatsje hier. Een aanrader. Echt lekker!!!!
Zondag was dan een rustdag (voor mij althans). Toch was ik opgelucht dat het weekend er na deze twee dagen nog niet op zat. Op mijn werk was 30 april een brugdag met 1 mei, en daar heb ik ook ten volle van meegeprofiteerd. Zaalig, zo’n verlengd weekend.
Rond de middag zijn we boodschappen gaan doen voor Roos’ feestje (van vandaag, zie hieronder), en nadien waren we uitgenodigd bij Griet voor een aperitief ter gelegenheid van haar verjaardag (happy birthday, Griet!). Zomerse sangria loopt altijd wel vlotjes binnen...
’s Avonds hebben we de babysit opgetrommeld en zijn we lekker gaan eten in ’t Verschil in Aalst. Van bourgondisme gesproken (is that even a word??)!
Deze ochtend al vroeg uit de veren en alle hens aan dek voor de concrete voorbereidingen van Roos’ feestje. Ze is pas volgende week jarig, maar vandaag was een goeie gelegenheid voor een barbecue (vandaar de haast, zaterdag, om het toestel aan te schaffen).
Kiwipunch, avocadodip, barbecuesaus, koolsla, yoghurtdressing... ik had de recepten al op voorhand opgezocht en vandaag liet ik me helemaal gaan in de bereiding van allerlei lekkers. Dat, al zeg ik het zelf, goed was gelukt. Alleen, toch telkens even schrikken als je merkt hoe lang je uiteindelijk in de weer bent geweest met mes, klopper, kommen en de daarin passende groenten en bijgerechten wanneer je bezoek al op de drempel staat.
Het was een zeer geslaagde dag! De vlaggen en de wimpels (en ballonnen en linten) laten we nog even hangen, en de kroon wordt ook nog wel eens bovengehaald volgende week.
Het weer was prachtig, het was zalig om buiten te zitten in de zon (of in de schaduw voor de liefhebbers), de BBQ deed zijn werk perfect en hield het vlees lekker sappig, Roos was in haar element (eens de eerste schrik voorbij was van die hele bende die zingt en klapt – en dàt als je net al wenend uit je bed geplukt bent – stel je voor!). Ze heeft meegeproefd van haar verjaardagstaart en met volle hand de slagroom helemaal uitgesmeerd, overal uiteraard. Hilariteit alom. Kadootjes openmaken, beetje spelen, taartje eten, slagroom openwrijven, koekje eten, beetje spelen, afscheid nemen, badje in, flesje drinken, oogjes dichtvallen, slapengaan.
Mama en papa zijn óók moe maar voldaan. Just a perfect day.