De geroutineerde-fruitpap-gevende mama is waarschijnlijk al vertrouwd met hetvolgende, maar ik heb toch gegierd van het lachen.
Ik gaf Roos haar fruitpapje, lekkere oranje smurrie (met meloen...). De schepjes gingen goed naar binnen tot ineens. Ik stak een lepeltje in haar mond en leverde de pap af, maar Roos besliste om eerst nog eens te niezen alvorens de pap door te slikken. Smurrie everywhere... Maar ik vond het wel hilarisch! 
De trap - slot
Ein-de-lijk. De trap staat er!
Al sinds een tijdje in feite, maar we moesten wachten tot de siliconen droog waren om ‘m eens goed te kunnen schoonmaken.
’t Was toch nogal iets hoor! Effe recapituleren (hierover schreef ik op 10 augustus al een post in deze blog – kan je hier checken ):
- In eerste instantie “een week werk” (5 dagen) met - na enkele keren uitstellen, start op 7/8
- Onvoorziene vertraging, met als gevolg start op 8/8
- Schrijnwerker had op het einde van de week een lang weekend t.e.m. 16 augustus, en zou dan “op twee dagen 17/8 en 18/8” klaar zijn
- Maandag en dinsdag 21 en 22/8 heeft hij alsnog verder moeten werken
- Woensdag 23/8 versterking opgeroepen, toen waren ze met tweeën een hele dag bezig
- Donderdag 24/8 om 18u30 was het trapgedeelte af.
- Woensdag 20 september: eerste check-up voor krakende treden, plaatsing van de plintjes en aansluitend verwoede opkuiswerken van mijnentwege om dat siliconenvet weg te krijgen, hetgeen nog geen afgerond werkje is
- (nota: er is nog een rubberrandje in bestelling, dat nog moet gelijmd worden)
Hoe ze zich zo kunnen vergissen qua timing vind ik vreemd, en ook niet erg klantvriendelijk, maar allez, het voornaamste is dat ‘ie goed is, en bij deze bewonderbaar.
Op vrijdag 1 september was Portrait Studios te gast in de Delhaize van Aalst. Omdat professionelen toch véél mooiere foto's kunnen nemen, én omdat we een gratis exemplaar kregen, ben ik toen met Roos op photoshoot gegaan. Het resultaat was verbluffend mooi, echt prachtig! Ze was in een goeie bui en heeft veel gelachen, vandaar dus (o.a.) deze schitterende foto . 
Is ze niet om op te eten??
Dit weekend waren we "van de goei". Op twee feestjes uitgenodigd zijn in een weekend, dat gebeurt niet al te vaak.
Zaterdag was de mama van Filip jarig. Taart en koffie 's namiddags, en 's avonds een lekkere koude schotel, het kan nogal smaken! Roosje was in goede doen, eens ze over het eerste verschieten van "nieuw-volk-in-het-gezicht-wanneer-ik-net-na-een-slaapje-mijn-ogen-open-doe" heen is. Als er zoveel te beleven valt, mogen mama en papa en de grootouders op hun kop staan dansen, er komt van namiddagdutje niet veel in huis.
Tegen de late namiddag werd ze toch heel erg moe, en was ze toch in slaap gevallen. Het vervelende was enkel dat ze dan blijkbaar aan het slapen was 'voor lang'. Ik heb ze nog wakker moeten maken, dan drinken gegeven en piama al aangedaan en dan naar huis. Gelukkig is ze in de auto terug in slaap gevallen, maar voordien was het echt wel een zielig huilconcert. De tijd is voorbij dat het uur waarop we thuis 'moeten' zijn er niet toe doet... Roos heeft een ritme, en iedereen plooie ernaar... :-)
Dat was al een les voor vandaag, want het nu stond het feestje van Emma en Mona op het programma. Die twee rakkers worden ook al 1 jaar (dinsdag). And that called for a celebration, too!
Een heel gezellige namiddag bij de ouders van Griet, met veel volk en cadeautjes, taart en lekkere dingen, en ook de zon die van de partij was - heel leuk allemaal.
[Griet, de foto's komen deze kant op waarschijnlijk? Kwestie van er een beeld bij te kunnen zetten he!] Deze keer zijn we iets vroeger naar huis vertrokken, maar Roos was toch redelijk ontroostbaar in de auto. Vermoeidheid en honger, een vervelende combinatie. Gelukkig is het ondertussen al opgelost en is ze al in dromenland!
Gisteren had ik een drukke sollicitatievoormiddag met twee gesprekken. Het was blijkbaar niet het moment. Ofwel was het te warm, ofwel hadden ze iets verkeerds gegeten, ik weet het niet hoor... Oordeel zelf maar.
Bedrijf 1, een KMO - groothandel/importeur. Mijn afspraak was om 10 uur, en ook om 10 uur stipt (uitzonderlijk voor mij) stapte ik binnen. Na een minuutje ofzo, mocht ik in de vergaderzaal, en kreeg ik vragen voorgeschoteld als "stel uzelf voor in het Frans?", "wat weet u over het bedrijf - in het Engels? Ik test altijd graag of een kandidaat zijn huiswerk heeft gemaakt". Kan ik allemaal nog inkomen - de manier waarop alleen niet. Heel kil en in een sneltreinvaart. Maar dan kwam het: "u bent gehuwd?", "u hebt 1 kind? Is het uw laatste kind?". De manier van vragen en het vooral het feit dat deze - laatste - vraag gesteld werd tout court, vond ik ongepast. En dan nog, die informatie is allemaal te lezen op mijn CV. Soit, om exact 10u13 zat ik alweer in mijn auto! Van blitz gesproken. En dat voor een bediendefunctie. Ik wist zelfs niets méér over de functie zelf. En toch heb ik er bij het uitzendkantoor vriendelijk voor bedankt, want dàt hoef ik niet.
Bedrijf 2, mastodont, afspraak om 11uur. Ik was een kwartier te vroeg (nog uitzonderlijker maar met dank aan bedrijf 1!). In de majestueuze receptieruimte mocht ik even wachten, en dan werd ik door een vriendelijke dame door een letterlijk doolhof van gangen, trappen en doorsteekjes geloodst tot een vergaderzaal waar ik... een sollicitatieformulier mocht invullen! "De personeelsverantwoordelijke komt dan binnen een twintigtal minuutjes bij u." En ik kon in die tijd alles wat in mijn mooi geprint CV staat, hernemen. Oké, no problem, zo blijft mijn rechterpols soepel. De irrelevante informatie van "hoe heten je ouders en broers en zussen, en hoe oud zijn ze en wat doen ze beroepsmatig?" sloeg ik alweer maar over. Ik bedoel, wat ís dat daarmee? Alsof dat belang heeft voor je job, je vaardigheden of jz sollicitatie.
Drie kwartier later heb ik zélf naar de receptie moeten bellen (gelukkig lag er een boekje bij de telefoon met de nummers) om te vragen waar de interviewer bleef en of er een probleem was. Ze was het vergeten. LOL.
Het gesprek zelf verliep wel goed vond ik, en heeft nog 45 minuten geduurd. Ik was pas om half 2 terug thuis.
Zo'n sollicitatiemarathons moeten dus ook eventjes niet meer hoor. Of ik wacht ermee totdat het weer regent, dan heb ik toch niks "beters" te doen.
Een nieuwe dynastie is opgestaan: Roos De Decker wordt vanaf vandaag Roos De Grote, geheel in de lijn met anderen als den Karel, een paar eeuwen terug.
Vooraleer jullie me allemaal half gek verklaren, hier de uitleg.
Vandaag ben ik nog eens naar Kind&Gezin gemoeten voor de - voorlopig - laatste prikken. Mits een afleidingsmanoeuvre (tateren tegen mama) heeft ze er gelukkig iets minder van gemerkt. En ondertussen ligt ze hier alweer vrolijk te kraaien en in de wipper te schommelen - dus ik hoop dat de neveneffecten ook deze keer uitblijven.
Qua motoriek, brabbelen en kwetteren is ook alles prima in orde (blijkbaar vinden kindjes van deze leeftijd het super om naar zichzelf te luisteren... dàt is een aha-erlebnis!) Ze weegt nu 6.870kg, wat ietsje meer is dan het gemiddelde, volgens de curve waar ze zich vorige keer op gezet had. In haar lengte zit ze een flink eind boven de hoogste curve met 69cm. Vandaar de titel. Winterjasjes zullen dus ad hoc gekocht worden - anders riskeer ik dat het een blote-buik-modelleke wordt...
Ik word oud. Ik kreeg een uitnodiging voor een “feest” op zaterdag 14 oktober. En nee, da’s niet mijn verjaardag. Het is de reünie/jubileum van mijn afstuderen aan de middelbare school. 10 jaar is het al geleden dat die poorten achter mij (allez, ons, want er waren nog leerlingen én klassen natuurlijk) dichtzwaaiden. De vorige eeuw. Letterlijk.
Heel vreemd om daar nu aan terug te denken. Sommige van de gebeurtenissen staan me immers zo helder nog in het geheugen dat het lijkt alsof het gisteren was. Cliché, ik weet het. Mijn schooltijd heb ik altijd superleuk gevonden. Niet het leren, de taken of examens (hallo!), maar de samenhorigheid en gezellige boel in de klas, en het feit dat er altijd wel iets te beleven viel.
Ik ben benieuwd naar hoe het de rest is vergaan. Met enkelen heb ik nog steeds contact, en van hen weet ik wat ze doen, waar ze wonen, hoe ze het stellen en dat ze nog dezelfde zijn als vroeger op enkele details na (zoals bvb moederschap of domicilie in het buitenland). Van anderen heb ik sedert 30 juni 1996 niets meer gehoord. En ik ben natuurlijk nieuwsgierig. Wie zal er zijn? Wie is veranderd of dezelfde gebleven? Wie is getrouwd, heeft kinderen, werkt als...? Eén dag is eigenlijk niet voldoende om 10 jaar wel en wee bij te praten, maar let’s face it, misschien lopen onze levens intussen zodanig uiteen dat er niet veel te praten valt. We waren immers een bende meisjes bijeen die toevallig in dezelfde klas “geloot” werden.
En toch is er die humaniorageschiedenis 1990-1996 die ons bindt, dus zullen we altijd ergens nog schoolmeisjes in blauw-wit uniform blijven. Want zo zijn we geworden wie we zijn.
Dus ik ga me in dat jeugdsentiment storten en heb me ingeschreven voor de jubileum-reünie.
V: Wat roept een homofiele bosuil?
A: Joehoe.
V: Welk dier bestaat voor drie kwart uit wol?
A: Een wolf.
V: Het huppelt door het bos met een machinegeweer ?
A: Rambi
V: Het staat in de wei en het morst?
A: Een knoei
V: Wat zegt een eend die tegen de muur vliegt?
A: Kwak
V: Zegt de ene kip "TOK"
A: Zegt de andere " Are you TOKKING to me?"
De "betere" mopjes nietwaar? De boog kan niet altijd gespannen staan, vooral niet in het weekend...
Vandaag is Mellissa jarig. Mijn Australische-pennenvriendin-sinds-meer-dan-tien-jaar wordt 30!
Ze blogt ook, dus neem gerust hier eens een kijkje naar hoe ze haar dag heeft doorgebracht.
Ik heb enkele tekstjes vertaald, om iemand een plezier te doen. Tjongejonge wat een inspanning! Eerst en vooral was het lang geleden dat ik vertaald had. De teksten zelf waren niet overdreven moeilijk, maar om dat in een degelijke Nederlandse zin om te zetten, dat was andere koek. Als een mens gewoon is van in bla bla bla en da da da te spreken, kan het zogenaamd eenvoudigste der dingen soms verrassend ingewikkeld zijn.
Het voelt alvast heel vreemd en onwennig om terug te "denken". Raar gezegd, maar de laatste tijd heb ik voornamelijk "gedaan" zonder daar al te veel "intellectueel" gedoe bij te pas te laten komen.
En dat werd ook vandaag weer nog eens extra duidelijk. Ik moest tijdens een sollicitatie een berekening maken van BTW-tarieven (ha!). Mijn gezicht zal wel groen en geel uitgeslaan zijn denk ik. Gelukkig kon ik op tijd mijn verstand terug tot de orde roepen. Maar om maar te zeggen dat terug gaan werken (of iets anders doen) zal zijn zoals mijn aerobics: (terug) conditie opbouwen tot het allemaal vanzelf gaat zonder gehijg.
Heb jij ook A.A.A.D.D. ?
Er is eindelijk een diagnose voor ons probleem.
Het heet A.A.A.D.D. Ofwel: Age Activated Attention Deficit Disorder.
Dit zijn de symptomen:
Je beslist om de auto te wassen, je vertrekt richting auto en ziet de post op tafel liggen.
OK, je gaat de auto wassen, maar eerst toch even de post doorbladeren.
Je legt je autosleutels op je bureau, filtert de reclamefoldertjes uit de hoop post en ziet dat de vuilnisbak vol zit.
Dus leg je de rest van de post, waaronder enkele rekeningen, op je bureau en zet de vuilnisbak buiten.
Of nee, toch eerst nog vlug de rekeningen betalen.
Waar liggen die overschrijvingsformulieren alweer?
Oeps, je hebt er nog maar 1.
Je hebt nog reserveformulieren in de kast boven.
Ah.., daar staat je cola nog.
Eerst die extra overschrijvingen zoeken.
Maar wel eerst die cola wat verder van de computer zetten of je slaat hem nog omver en dan mors je op je toetsenbord.
Weet je wat, zet hem gewoon in de koelkast, dan blijft hij fris.
Je gaat naar de keuken en bemerkt dat je plantjes er nogal droog bij staan, die hebben dringend water nodig!
Je zet de cola op het aanrecht en hola, daar ligt je zonnebril!
Die zocht je al de hele morgen.
Je legt die best maar even weg voor je het vergeet.
Je vult het gietertje met water en vertrekt naar de bloempotten.
Aaaargh!
Iemand heeft de afstandsbediening van de TV in de keuken laten liggen!
Als we vanavond TV willen kijken, zullen we er nooit aan denken om in de keuken te kijken, dus leg je de afstandsbediening beter direct in de woonkamer.
Je giet wat water in de bloempotten en morst op de vloer, gooit de afstandsbediening op een kussen in de zetel en je gaat terug naar de hal.
Waar was je nu weer mee bezig?
Aan het einde van de dag:
De auto is niet gewassen, de rekeningen zijn niet betaald, de cola staat
op het aanrecht, de bloemen kregen te weinig water, je hebt nog steeds
1 overschrijvingsformulier en je vindt je autosleutels niet meer...
Je probeert te ontdekken hoe het komt dat er vandaag niets is gebeurd.
Daar begrijp je echt niets van, je was de hele dag druk bezig!!!
Je bent je er van bewust dat je een ernstig probleem hebt en moet
dringend professionele hulp vinden, maar eerst even je e-mail checken...
Vandaag heeft Roos haar eerste fruitpapje gekregen.
Oorspronkelijk was ik eigenlijk van plan om tot 6 maanden uitsluitend borstvoeding te geven (zoooo makkelijk!). Maar ik merkte de laatste tijd wel dat ze geïnteresseerd was als wij kauwden, en ook een lepeltje vond ze al interessant "speelgoed". En ze geeft nog steeds veel melk terug. Vandaar dat ik het begin van vaste voeding geprobeerd heb (alhoewel je dat prut van vandaag eerder een dikke soep kon noemen).
Een kwartje appel, kwartje banaan en wat appelsiensap (gezeefd, natuurlijk), en een lepeltje glutenvrij meel. Meer was het niet. Het prakken en pletten leverde toch nog zo geen glad papje op zoals op fotootjes, dus uiteindelijk maar de mixer erin gezet (in de boekjes staat dat zo de vitaminen sneller verloren gaan - tja, tis ofwel zo ofwel verslikken in grote stukken...). Mijn keuken was een waar slagveld. En dat voor een 'tussendoortje', want na een tiental - halve - schepjes wilde Roos toch wel weer de vertrouwde mamamelk.
Hoe dan ook, de eerste stap is gezet. Morgen opnieuw. Alweer een mijlpaal gepasseerd in Roosjes groei.
Onder het motto "een gezonde geest in een gezond lichaam" hebben mijn zus en ik gisteren gepoogd deel 1 van de opdracht in orde te krijgen: het gezonde lichaam. (of een gezonde geest een haalbare kaart wordt, is een twijfelgeval :-) ). We zijn op aerobics-BBB les gegaan.
Op zich viel het best mee - allez, het was zelfs plezant. Je moet weten dat onze conditie zich ver onder nul bevindt en enige sportactiviteiten zich - van mijnentwege dan - tegenwoordig beperken tot de trap op-en aflopen en babyliften. Ik was nooit heel erg sportief aangelegd, alhoewel ik veel pogingen heb ondernomen om dat te veranderen. Geen enkele is geslaagd en ik ben nog steeds aan het wachten op dat gevoel van verslaving aan sport waarbij je, eens je ze regelmatig beoefent, niet meer zonder kunt. Deze keer misschien?
Donderdagavond wordt vaste afspraak voor een uurtje huppelen en springen, en proberen niet plat op de neus te vallen door al dat gedraai.
Ik ben vertrokken voor minstens 9 lessen nog (met een tienbeurtenkaart zou dat anders weggegooid geld zijn). Hopelijk hou ik het langer uit dan mijn splinternieuw-met-dit-doel-voorop-gekochte-'sport'sletskes die toch niet echt bestand blijken tegen al dat gespring maar eerder tot een rustig avondje in de zetel verleiden... Maar ik ben sterker dan mijn sloefkes. Denk ik toch.
Roos vermaandt vandaag! Om precies te zijn, om 17u34 deze middag.
Een luttele 17 weken geleden deelde ze voor het eerst haar krijsjes met de wereld, en ondertussen is ze al een flinke viermaander met klare kijkers, dikke billekes en veel energie!
Ik zag vanmorgen ineens in een flits weer onze "start" in het ziekenhuis, en hoe ze daar een week zo klein (was ze ooit klein?) en hulpeloos aan die infusen lag te slapen. En 's nachts te krijsen, volgens wat men me vertelde. En ik die me zo klein en hulpeloos voelde.
Intussen is dat een vage herinnering geworden, want zoveel is veranderd! Al 15 cm gegroeid, meer dan 2 kg verzwaard, twee prikjessessies voorbij, de baby-acne gepasseerd en spijtig genoeg ook al een dunnere - maar wel langere - haardos gekregen. Van een "platte baby" die enkel at, sliep en in de pamper deed, is ze (al!) geëvolueerd naar een actieve meid. Op het verschoonkussen duwt ze haar billen de lucht in. Nageltjes knippen wordt een riskante bedoening. En wanneer het op slapen aankomt, is het een echt vechtersbaasje. Suja Suja, slaap maar zacht, door die mooie stille nacht, doe je oogjes nu maar toe, want jij bent zo moe zo moe - tot vervelens toe herhaal ik het. Als ze 's morgens mijn of Filip's hoofd boven het bed ziet verschijnen, tovert ze zo'n stralende lach tevoorschijn. 
En dan moet er actie zijn. Voeten zwiepen naar de mond, het speelgoed vindt daar soms ook nog een plaatsje vrij, ze schettert en kraait wanneer ze gevlogen, gezwierd, gegooid en gewipperd wordt en huilt wanneer ze eventje niet genoeg aandacht krijgt. Zingen van mama vindt ze het einde (misschien moet ik toch eens meedoen aan Idool? :-) ). Ze wil niet meer zitten om een boertje te laten en staat 'stevig' op haar beentjes te deinen.
Elke dag ontdek ik een stukje nieuwe persoonlijkheid in haar. Roos komt met een handleiding tegenwoordig.
Nog eentje dat je recht naar de keel grijpt...
We are sitting at lunch one day when my daughter casually mentions that
she and her husband are thinking of "starting a family." "We're taking
a survey,"she says half-joking. "Do you think I should have a baby?"
"It will change your life," I say, carefully keeping my tone neutral.
"I know," she says, "no more sleeping in on weekends, no more
spontaneous vacations."
But that is not what I meant at all. I look at my daughter, trying to
decide what to tell her. I want her to know what she will never learn
in childbirth classes.
I want to tell her that the physical wounds of child bearing will heal,
but becoming a mother will leave her with an emotional wound so raw
that she will forever be vulnerable. I consider warning her that she
will never again read a newspaper without asking, "What if that had been MY child?"
That every plane crash, every house fire will haunt her. That when she
sees pictures of starving children, she will wonder if anything could
be worse than watching your child die.
I look at her carefully manicured nails and stylish suit and think that
no matter how sophisticated she is, becoming a mother will reduce her
to the primitive level of a bear protecting her cub. That an urgent call of "Mom!"
will cause her to drop a soufflé or her best crystal without a moments
hesitation.
I feel that I should warn her that no matter how many years she has
invested in her career, she will be professionally derailed by motherhood.
She might arrange for childcare, but one day she will be going into an
important business meeting and she will think of her baby's sweet
smell. She will have to use every ounce of discipline to keep from
running home, just to make sure her baby is all right.
I want my daughter to know that every day decisions will no longer be
routine. That a five year old boy's desire to go to the men's room
rather than the women's at McDonald's will become a major dilemma. That
right there, in the midst of clattering trays and screaming children,
issues of independence and gender identity will be weighed against the
prospect that a child molester may be lurking in that restroom.
However decisive she may be at the office, she will second-guess
herself constantly as a mother.
Looking at my attractive daughter, I want to assure her that eventually
she will shed the pounds of pregnancy, but she will never feel the same
about herself. That her life, now so important, will be of less value
to her once she has a child. That she would give herself up in a moment
to save her offspring, but will also begin to hope for more years, not
to accomplish her own dreams, but to watch her child accomplish theirs.
I want her to know that a cesarean scar or shiny stretch marks will
become badges of honor. My daughter's relationship with her husband
will change, and not in the way she thinks. I wish she could understand
how much more you can love a man who is careful to powder the baby or
who never hesitates to play with his child. I think she should know
that she will fall in love with him again for reasons she would now
find very unromantic. I wish my daughter could sense the bond she will
feel with women throughout history who have tried to stop war,
prejudice and drunk driving.
I want to describe to my daughter the exhilaration of seeing your child
learn to ride a bike. I want to capture for her the belly laugh of a
baby who is touching the soft fur of a dog or cat for the first time.
I want her to taste the joy that is so real it actually hurts.
My daughter's quizzical look makes me realize that tears have formed in
my eyes. "You'll never regret it," I finally say. Then I reached across
the table, squeezed my daughter's hand and offered a silent prayer for
her, and for me, and for all the mere mortal women who stumble their
way into this most wonderful of callings.
Please share this with a Mum that you know or all of your girlfriends
who may someday be Mums.
May you always have in your arms the one who is in your heart.
Het moge duidelijk zijn dat we nogal gesteld zijn op onze nachtrust. De wekker staat altijd een uur te vroeg - om het even hoe laat hij afgaat. Gelukkig zit er wat rek in de werk- en andere uren.
De laatste tijd wordt Roos weer wakker ’s nachts (zie eerdere update), waardoor opstaan voor ons (mij) ook aan de orde is. Gelukkig is het met een tut meestal weer opgelost voor eventjes. Na de eerste voeding rond een uur of zes, leg ik ze weer in bed. Ik heb haar slaapzakje dan niet uitgedaan, gewoonlijk is ze toch al weer half ingedommeld en doe ik alsof er niks gebeurd is en het in feite nog nacht is, en zij dus zonder meer terug kan gaan slapen. I know, I’m mean. Zo kan ik ook nog wat “bijslapen” tot wanneer ze opnieuw wakker wordt, rond 8u30 à 9u. Het is natuurlijk stom van mezelf om terug in bed te kruipen wanneer ik net het moeilijkste gedeelte van de ochtend, mijn ogen een béétje opendoen, achter de rug heb. Maar ik kan de lokroep van mijn warme bedje niet weerstaan...
Vandaag heb ik eens getest hoe ver ik kon gaan om Roos te doen langslapen... Toen ze om 8u30 wakker was en volop aan het tateren gegaan was, heb ik ze bij mij in bed genomen en ben gewoon blijven liggen. Zij is ook weer in slaap gevallen, en toen we weer wakker werden, was het 10u30! Echt het gevoel van een luie zondag dus.
Zou lang slapen in de genen zitten of geef je dat mee in de opvoeding? Nature of nurture?
Ben ik nu van Roos een langslaper aan het maken? Zo een kind dat, eens ze begint te puberen (of zelfs al vroeger) met geen stokken uit bed te krijgen is, en het ochtendhumeur erbij heeft voor elke minuut uit bed vóór de middag? Of zorg ik er voor dat ze omwille van haar vele uren slaap nu, ineens een vroege vogel wordt waardoor opstaan om 6uur de norm wordt voor ons allemaal, weekend of week?
Er zijn zo van die weken waarin ons fototoestel nauwelijks uit het hoesje geraakt. Maar als we er dan eens in zijn en het apparaat in aanslag is, dan kunnen we ons niet meer houden. Gisterenavond was het weer van datte: fotosessie. Met het volgend resultaat. (de familiefoto moet nog eens gemaakt worden...)
Hanging out with dad
Mountain climbing
Huh?
Onlangs kreeg ik een pv in de bus: “officiële vaststelling van inbreuk”.
Ik vond dat het papier er nogal vreemd uitzag om een pv te zijn, met afscheurkantjes opzij, maar aangezien het logo van de politie erop stond, ging ik voor de zekerheid toch even checken wat Filip of ik nu weer uitgespookt hadden.
Het bleek de nieuwe reclamefolder van passage fitness te zijn, met vaststelling van inbreuk op de gezondheid door te weinig sport enz. en een passage voorstel tot meer beweging in hun centra.
Reclame is natuurlijk bedoeld om de aandacht te trekken en de discussie aan te gaan (en kijk, ik heb het er ook over!). Ergens moet ik daarom de ‘creativiteit’ van hun reclamebureau complimenteren, want een aanmaning van de politie werkt blijkbaar nogal goed om de post geopend te krijgen door de bestemmeling. Op dat vlak: doel bereikt. Maar daarom ga ik niet per se ginds sporten.
