Kerstwens

We wensen je, voor Kerst en een heel jaar lang: life meetings, verlaging van de benzineprijs, donkere steegjes, pretlichtjes in je ogen, warme sokken als je ’t koud hebt, opgevrolijkte lange autoritten, weekendjes weg, feestjes waar je de voeten onder tafel kan schuiven, warme douches, veel geduld, onzinnige uitvindingen, onbedwingbare binnenpretjes, sneeuwbalgevechten in de tuin, aha-erlebnissen, spannende seks, diepgaande gesprekken, koude chablis, knuffelberen, meer zomers dan winters, succes in je werk, ijsjes met een parasolletje erop, goede gezondheid, inspiratie, het juiste gezelschap op het juiste moment, gniffelingen, fijne vakanties, welgemeende kussen, nachten dat je langzaam in een diepe slaap glijdt met je boek nog open, financiële meevallers, altijd een parkeerplaats wanneer je er één nodig hebt, strandwandelingen bij windkracht 9, een badkamer met prima akoestiek, soulmates, een aardige tandarts, blikken van verstandhouding, kleine poesjes bij de buren, rode zonsondergangen, géén files, verdwenen schuldgevoelens, een buitenhuisje in Zuid-Frankrijk, kronkels, schaterlachen, complimentjes, kalme zee, vreedzame winteravonden met de kaarsjes aan, goede vriend(inn)en, verwennerijtjes, verlaagde mobiele telefoontarieven, luie zondagen, iemand die je op de rug krabt als je er even niet bij kan, lieve collega’s, appeltjes voor de dorst, koude dompelbaden na de derde ronde sauna, waarnemingen van het monster van Loch Ness, superontwikkelde smaakpapillen, de geur van versgemaaid gras, goeie muziek, altijd zijn wie je wil zijn en bent, once-in-a-life- time opportunities, makkelijk te onthouden telefoonnummers, dreams come true, dagelijks een warm welkom, optimisme, dat je gelijk krijgt, glühwein in de winterkou, dat je dokter niet meer weet wie je bent, veel tijd om elke dag leuke dingen te doen, met je blote voeten in dauwbedekte weiden lopen, volledig en onvoorwaardelijk vertrouwen, opheffing van de snelheidslimiet, kussen die naar vanille smaken, belastingteruggaven, mooie herinneringen en nog mooiere vooruitzichten, comfortabele jeansbroeken, een luisterend oor, dat je bed nog warm is als je er weer in stapt na ’s nachts naar toilet te zijn geweest, endorfinekicks, rozige zomeravonden, glunderende kindergezichtjes, onverwachte ontmoetingen met oude bekenden, versgeperst sinaasappelsap, lange dagen op zee met de wind in de zeilen, urenlang geklets, begrip, lavendelolie in een warm bad, onmiskenbaar scherp gehoor, de geur van zelfgebakken brood, een haardvuur met een kleedje ervoor, dat niks stuk gaat, dolce far niente, ontembaar saamhorigheidsgevoel, spinaziesalade met een dressing van geroosterde pijnboompitjes met olijfolie en balsamico-azijn, topavonden in een bruin cafeetje, een hééééééle snelle modem, verhaaltjes voor het slapengaan, wandelingen in het park, geen autopech, vlinders in de buik, déjà-vus, een hele dag door Wim Oosterlinck op de radio, gezellige dineetjes (bij kaarslicht), loterijwinst, relaxerende (schouder)massages, gelach, de CD waar je al zo lang naar zocht aan verlaagde prijs, wolken met een zilveren randje, verse aardbeien van de koude grond, genot van de kleine dingen, meer weekends dan weken, margharita’s met gezellig veel versiersels aan het glas en een rietje, lekkere geurtjes, cadeautjes in glinsterend geschenkpapier met een strikje errond.

Prettige eindejaarsfeesten!

Roos update

De voorbije week was er me eentje...
Maandag moest ik Roos gaan halen op de kribbe met 39°C koorts. De kinderarts, naar wie ik inderhaast gebeld had voor een afspraak, adviseerde me om nog even af te wachten of die koorts zou doorzetten. Dat was dus het geval. Enkele slapeloze nachten (van het gehoest) later, en met een koortsthermometer die nog steeds geen temperaturen onder de 39°C vertoonde, kreeg ik nog eens het advies toch "nog eventjes af te wachten". Koorts van de virale soort houdt normaalgesproken een viertal dagen aan. Donderdagavond had ik sowieso een afspraak bij Kind&Gezin, voor een weging en meting enz, maar eigenlijk mag je daar niet met een ziek kindje naartoe. Die avond was de koorts gelukkig toch al terug richting 38° gegaan, en ben ik toch maar naar de afspraak gegaan. En ineens, gisteren, was het tij gekeerd. Zoals de dokter beloofd/voorspeld had. Geen koorts meer, terug een blos en éindelijk weer een lach die verscheen op dat guitige snoetje!
Nu speelt enkel de hoest (en bijhorende slijmpjes) Roos parten - en ons, kwestie van eens door te kunnen slapen.

Nieuwe maten: 8.200kg en 71cm (de lengte neem ik tegenwoordig wel met een korreltje zout...)

Inspirerende ervaring

Dit weekend heb ik een inspirerend en tegelijk vreemd iets beleefd.
Mijn zus had me uitgenodigd voor een familie-opstelling, o.l.v. een vroegere collega van haar die zich in de materie aan het verdiepen is. Ik had er nog nooit van gehoord, en dacht in de eerste plaats aan een workshop over hoe je een stamboom moet maken of zoiets. Familie heeft er inderdaad wel mee te maken, maar het gaat dieper dan dat, en speelt zich op een ander niveau af.
Het is niet makkelijk uit te leggen, maar ik zal toch een poging doen (alhoewel alle woorden het gebeuren zelf géén eer aandoen, je moet het eigenlijk écht meemaken en beleven).

In de brochure van de begeleiders staat het als volgt verwoord:
Een familie-opstelling is en inzichtgevende en oplossingsgerichte methode. De grondlegger van deze methode, Bert Hellinger, heeft namelijk vastgesteld dat we vaak handelen en denken vanuit een grote loyaliteit aan onze familie zonder dat we ons daar altijd bewust van zijn.
Het gaat om het ontdekken van die onbewuste patronen die de stroom van ons leven belemmeren en het vinden van een oplossing die leidt naar meer levensvreugde.
Via deze methode kan je meer inzicht krijgen in je eigen situatie, levensvragen, ongemakken, problemen, relaties, kinderen, ouders, gezondheid, ... en kijken naar mogelijke oplossingen.
Met behulp van familie-opstellingen kunnen schijnbaar onoplosbare problemen en conflicten zichtbaar gemaakt worden en laten zien waar het probleem eigenlijk is ontstaan. Dat maakt het mogelijk blijvende veranderingen en oplossingen te vinden.
Het is een methode die heel veel indruk maakt op iedere deelnemer. Ze is moeilijk de verwoorden. Je moet het beleven en ervaren!
Voor wie:
- voor iedereen die zichtzelf beter wil leren kennen en groeien
- voor iedereen die meer harmonie wilin relaties, gezin...
- meer inzicht wil krijgen in: zijn leven, ziektes, steeds herhalende patronen, gebeurtenissen...
Opstellingswerk is groepswerk, we hebben een groep nodig van minimum 10 deelnemers.
Tijdens een workshop is er ruimte voor vier tot vijf opstellingen. De andere deelnemers zijn gewoon getuige van wat zich afspeelt, of kunnen uitgenodigd worden om te fungeren als representant. Zowel het getuige zijn als het representant zijn, is een hele ervaring en helpt je te groeien in je bewustzijn.
Door de anderen leer je veel over jezelf.
Je hoeft niets te kunnen, kennen.

Zo’n workshop heb ik dus zaterdag meegemaakt, en die is enorm leerrijk, emotioneel, overdonderend gebleken. Ik kan er nog enkele andere adjectieven achter plaatsen, hoor.
Om het in concretere bewoordingen te (proberen) zeggen:
Een representant is iemand die door de aanbrenger van het probleem gevraagd wordt om iemand te ‘vertolken’. Je gaat dan op een ander niveau (“op het niveau van de ziel”) puur op je gevoel af en verwoordt de gevoelens die een bepaalde situatie, persoon of houding bij jou oproepen. Dat kan gaan van fysieke dingen als buikpijn hebben, zenuwachtig zijn, een warm of koud gevoel hebben, jeuk hebben, tot helemaal niets, of een gevoel dat je iemand wil vastnemen, of je je wil omdraaien, of een bepaald liedje dat net dàn door je hoofd speelt... Je communiceert het en het geeft de begeleiders (en de aanbrenger van het probleem) bepaalde informatie. Door de representanten te verplaatsen en dus in een andere verhouding tov elkaar te zetten en dan hun gevoel te toetsen, kan je inzicht krijgen in waar je probleem zich bevindt. Je bekijkt het immers als toeschouwer. Oplossingen worden niet voorgesteld – bedoeling is dat je je eigen nieuwe inzichten laat bezinken en dan op die manier net dat tikje anders (of niet) in het leven staat, waardoor een oplossing kan doorbreken.

Het klinkt misschien allemaal hokus-pokus of paranormaal, en misschien heeft het er ook een zweem van. De eerste indruk is immers bijna ongeloof alsje het allemaal ziet gebeuren, of als je, als representant, echt wel fysiek dingen voelt en je je via een hogere energie in de plaats kan stellen van mensen die je niet kent of die overleden zijn. En dan is het heel vreemd om de aanbrenger van het probleem bijvoorbeeld achteraf horen te vertellen dat wat je als representant zei, echt wel herkenbaar was als kwam het uit de mond van de persoon die je vertolkte.

Dit was de eerste keer dat ik zoiets zag, beleefde, en – jullie merken het wel - er zo van onder de indruk was. Het zal dus niet de laatste keer zijn dat ik naar een dergelijke workshop ga. Er volgen er nog. Ik heb een aantal mensen in gedachten die hier MISSCHIEN iets aan zouden kunnen hebben, maar ik laat het, na het lezen van deze post, aan henzelf over om daarin een beslissing te nemen.

Papa jarig

Vandaag is Filip jarig. Hij wordt 32 (wat lijkt dàt oud :-) ).
Eigenlijk vind ik dat je verjaardag als extra vakantiedag cadeau zou moeten gedaan worden van de werkgever uit... Spijtig genoeg is dat - nog - niet het geval, en was het dus ook vandaag voor hem weer werken geblazen.
Vanmorgen hebben Roos en ik wel gezongen, en er lag ook een cadeautje op de ontbijtplacemat (dvd van serie 2 Lost), en straks maak ik zijn lievelingskost klaar. Voorts geen bijzondere plannen, misschien is hij van plan te trakteren op de badmintonclub - ik zou het hem eens moeten vragen/opsteken.

Verder "nieuws":

Gedaan met de medicijntjes voor Roos’ verkoudheid! Hopelijk werken ze nog
een beetje voort.
De kleine meid stelt het al stukken beter t.o.v. een week geleden, maar die hoest blijft toch
– weliswaar in mindere mate – hangen. Onze nachtrust wordt geregeld nog
eens verstoord door kuch of reutel. In de kerstvakantie gaat ze 2 weken niet
naar de kribbe – hopelijk heeft het tegen dan al eens goed gevroren zodat we
tegen alle beestjes hasta la vista kunnen zeggen, en is het wegvallen van de
blootstelling aan allerlei virussen en bacteriën genoeg om haar immuunsysteem eventjes een admepauze te gunnen.

Met mezelf gaat het op gezondheidsvlak ook wel beter. Het extra ijzer helpt, maar
het snot en de hoest zijn ook nog niet weg. Geduld hebben zeker?
Emotioneel gezien weer veel te veel te doen: vannacht heb ik nog liggen denken aan mijn sollicitatie van gisteren. Deze dame wilde écht wel alles weten, en ik vraag me af of de dingen die ik heb gezegd niet een verkeerde indruk zouden hebben nagelaten. Ze nemen een
beslissing voor al dan niet een volgend gesprek tegen eind volgende week, en
die tijd lijkt nog lang te zullen duren. Soms vraag ik me af of het niet beter is om hier gewoon te stoppen, en me dan 100% toe te leggen op opnieuw solliciteren (of in het beste geval nog
enkele dagen vakantie/rust voor een nieuwe start) maar die impulsiviteit is er
toch al een beetje uit Ik hoop in elk geval dat enkele verkeerde jobkeuzes die ik in
de voorbije 2 jaar heb gemaakt (maw jobs waar ik maar enkele weken ben
geweest) niet gaan bepalen dat ik nu "gedoemd" ben om geen kansen meer te
krijgen in een leuk, internationaal bedrijf in een toffe sector en bovendien
nog dicht bij huis! Duimen jullie mee, please?

Update

Op verzoek laat ik nog even weten wat er de laatste tijd allemaal gaande is geweest.

Roos heeft haar 7e vermaanddag achter de rug sedert vorige week. Foto's van die dag moet ik nog op PC krijgen - ze zijn met de nieuwe camera gemaakt, en heb nog geen kaartlezertje of zoiets. Zo valt al snel op dat ik een serieus bleuke ben op vlak van computers, maar bij momenten kan ik het nog verstoppen. :-).

Dit weekend heb ik mezelf op een bezoekje aan de kapper getrakteerd. Vrijdag binnengestapt om een afspraak te vragen, en zaterdagmorgen kon ik om 9u al op de stoel plaatsnemen. De coupe is fris en een flink stuk korter. Beetje waaierig en warrig (maar dat past wel bij mij zeker) en 200% beter dan het uit-model-gegroeide-kapsel waar ik mezelf al een tijdje amper mee durfde te vertonen.

Het nieuwe kapsel kwam geen moment te vroeg want vandaag ben ik gaan solliciteren. Ondanks dagen die best wel eens durven mee te vallen op mijn huidige job, en de betere "band" met de collega's intussen, zijn er nog te veel dingen die me de creeps bezorgen ginder. Dus ik kijk verder uit, en niet alleen in theorie! Ik ben uiteraard niet zinnens om weg te gaan vooraleer ik elders kan beginnen, maar ik kan nog steeds op weekbasis vertrekken met mijn uitzendcontracten.
Vandaag werd ik tijdens het interview wel degelijk op de rooster gelegd. Ik had met het bedrijf afgesproken om tijdens de middagpauze op gesprek te komen (is in Erembodegem gelegen, dus een dikke 10 minuten rijden van op het werk). Was me dat een inquisitie zeg! Gelukkig niet vanhet soort waar ik een onbehaaglijk gevoel bij kreeg zoals bij sommige van mijn vorige sollicitaties in een niet al te ver verleden, maar toch van kaliber. Alle details tot in de puntjes vertellen, elke reden van vertrek volledig uit de doeken doen. Ik zal nóg eens nadenken over enkele ervaringen samenbundelen op mijn CV - kwestie van het beknopt te houden. Anderhalf uur later stapte ik buiten. Correctie, rende ik naar buiten, want ik was al een half uur later dan mijn - uitzonderlijk langere - pauze officeel mag duren in ambtenaarland. In de auto dan nog de gebruikelijke bedenkingen van "ik had dàt of dàt moeten zeggen, of dat zo uitleggen", maar ja, ik ben nu eenmaal naïef en te eerlijk, en bij inquisities vind ik het heel moeilijk om een nog-steeds-de- waarheid-maar-vooraf-ingestudeerd-dan-wel-mooier-klinkend-verhaal op te dissen.
Soit, om 14u was ik terug op post op kantoor; ze hadden nog geen politie, brandweer of ambulance gebeld. Vraag me zelfs af of ze de wel serieuze rek in mijn vrije tijd gemerkt hebben. Misschien heeft ieder er wel het zijne van gedacht, so be it, I'm a rebel. :-). Zo eentje die deze week al haar uren braafjes inhaalt...

De Profeet

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van
’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun je liefde geven,
maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichaam huisvesten,
maar niet hun ziel,
want hun ziel toeft in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt,
zelfs niet in je dromen.
Je mag trachten hun gelijk te worden,
maar tracht niet hen aan je gelijk te maken.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen
als levende pijlen worden weggeschoten.
Laat het gebogen worden door de hand
van de boogschutter een vreugde voor je zijn.

Khalil Gibran De Profeet

Uitzieken

Voorbije weekend hebben de dokters veel aan ons verdiend. Vrijdagavond ben ik langsgeweest bij de huisarts om bloedonderzoek te bespreken. Er bleek zwaar ijzertekort uit (en dàt in de context van werken voor een doe-het-zelf winkel LOL). Ik heb tabletten voorgeschreven gekregen om dat gehalte wat op te krikken, en moet nu even tot rust komen (daarom ben ik thuis tot woensdag). Hopelijk ben ik tegen dan alweer fris als een hoentje te noemen, zonder snotneus en dichtzittend hoofd.Verder kreeg ik de “raad” om te stoppen met borstvoeding. Full time werken in combinatie met het voeden van een baby lijkt haar geen haalbare kaart. Het is een feit dat het lichamelijk wel zijn weerslag heeft (dat ijzer is een teken aan de wand, ondanks het feit dat ik steeds braaf mijn vitamientjes ben blijven innemen en op mijn voeding let), maar ze heeft er nu ook nog eens de aandacht op gevestigd dat die emotionele band ook sterker blijft (daar deden we het toch voor?) en de hormoonhuishouding bijgevolg roet in het eten gooit op vlak van concentratie op andere zaken (dàt zou het wel eens kunnen zijn, zie vorige baaldag-post). Ik heb het alleen heel moeilijk om ook effectief af te bouwen. Ik geniet er nog steeds van, en Roos ook mag ik hopen. Hoe langer ze borstvoeding krijgt, hoe meer weerstand en hoe minder vaak of minder lang ziek later. We bekijken het eens op lange termijn, nietwaar? Ik ben er dus nog niet uit. Het is “onomkeerbaar”, en daarom rek ik het liever zo lang mogelijk.

Het is natuurlijk wel frustrerend als je dat allemaal doet om de weerstand van je kind op te bouwen, en ze dan tóch ziek wordt. (Koorts heeft ze niet, dus dat is toch, naar weerstand toe, een goed teken).Dit weekend zijn we dus óók bij de kinderarts geweest. Roos heeft “laryngitis” en het begin van ooronsteking. Medicijntjes trouw genomen, bedje beetje hoger gezet en wat ononderbroken nachtrust heeft tot nu toe al wonderen gedaan. Vanmorgen heb ik ze hoe dan ook naar de kribbe gebracht – daar wordt ze momenteel toch beter verzorgd dan hier thuis waar ik wat in de zetel hang en waar mijn dut- of rustmomenten niet overeenkomen met de hare.
Op naar beterschap!

Roos is ziekjes.
Dinsdag heb ik ze met bijna 39° koorts uit de crèche mee naar huis genomen.
Met één Perdolan was het koortseuvel verholpen, maar ze heeft een stevige hoest te pakken. Als je niet kijkt, zou je zelfs denken dat een volwassene aan het hoesten is... De dokter kon niet meer doen dan een eucalyptus-zetpil voorschrijven. Morgen ga ik opnieuw, naar de kinderarts. Wonderen kunnen ze ook niet doen natuurlijk, het zal een kwestie van uitzieken zijn. Ik wil wél weten wat kan en mag om dat proces een beetje te versnellen.
Ik moet daarvoor mezelf ook verzorgen. Heb mijn tweede verkoudheid vast op 2 weken tijd. Ik dacht eventjes dat ik ervan af was, maar dat blijkt niet het geval. Met verminderde weerstand en ijzertekort van mijnentwege riskeren we elkaar steeds aan te blijven steken. Werk aan de winkel dus: zetelliggen en dafalgan slikken.