Schoenen

Mijn laatste week thuis is ingegaan. Slik. Ineens kom ik tot het besef dat ik veel dingen die al lang op het lijstje van to do's stonden (ah ja, ik ben toch thuis en heb veel tijd), nog niet heb gedaan.
Toch is er vandaag nog iets van in orde gekomen: de opruim van de schoenenkast.
In een vorige vlaag van organisatie, een jaar of drie geleden, heb ik op alle dozen een etiketje gekleefd met de beschrijving van de inhoud. Zwart half hoog met gesp, bruine bottine, blauwe sandaal met hak... . Met soms zelfs het jaar erbij. Deze info is ruim voldoende om van ver mijn lievelingen te kunnen spotten. Niet dat het de keuze makkelijker maakt, maar kom, het spaart al tijd als ik niet elke doos moet opendoen.
Gelukkig ben ik niet echt extravagant in mijn schoenenkeuze. (Vandaar dat ik ook vind dat ik weinig gelijkenis vertoon met Imelda Marcos, een madammeke met wie ik al eens in één adem ben genoemd). En een schoenenfetisjist vind ik ook niet dat ik ben.
Ik heb schoenen wél altijd de meest interessante dingen gevonden om b.v. op jacht naar te gaan tijdens de solden, en het is dubbel aangenaam omdat je voeten vanaf een bepaalde leeftijd niet meer groeien, en je er dus zonder frustraties jaren gebruik van kan maken. Mits beperkt gebruik. Hetgeen geen probleem is, als je genoeg paren schoenen hebt, toch?
Enfin, tot gisteren stonden de schoenen mooi in 1 kast "gesorteerd", en al de dozen die niet in de kast pasten, stonden ernaast op de grond. Niet echt handig als je de onderste doos nodig hebt, natuurlijk. Ondertussen heb ik grote kuis gehouden en - met pijn in het hart - de knellende, oude, volledig afgedragen of onherstelbare exemplaren verwijderd. Filip heeft gisteren twee identieke kastjes ineengezet, en die staan nu blinkend hun life's purpose te vervullen: mijn verzameling schoenen omhullen.