Vandaag had ik een serieuze baaldag. Vorige vrijdag ben ik voor een gesprek bij de baas geroepen - hij wou weten hoe het was, en hoe ik het nu vond op het werk, nu de derde week ten einde was.
Op een vrijdagavond ben ik niet meer direct te noemen (as if I ever am), dus ik heb voorzichtig enkele van mijn bedenkingen verwoord. Hij is er dan in filosofische bewoordingen op ingegaan maar tegelijk heel vaag gebleven. In zijn stelling "probeer met een open geest naar de job en alle aspecten ervan te kijken, en dompel je erin onder, om de kennis errond op te doen en het op die manier interessant te maken en te houden" kon ik me nog het meeste vinden. Ik heb dat waarschijnlijkde voorbije tijd te weinig gedaan.
Hij heeft alsnog zijn getrouwe metgezel - een dame die al 26jaar in de firma werkt en het reilen en zeilen daar als haar broekzak kent - gelast om "nog eens te horen" omdat hij bij het gesprek vrijdag het gevoel kreeg dat er iets wrong. Nog steeds ben ik, ook tegenover deze dame, voorzichtig gebleven in mijn uitspraken - ik wil immers niet alle bruggen achter mij opblazen. De conclusie was: ik heb te weinig werk. En dat is wel zo. De remedie: werk bijgeven. Ik kreeg op de zoveelste vergadering zonder pardon een aantal extra taken toegeschoven. Normaliter zou ik hiervoor staan springen, maar deze keer had het een averechts effect; ik voelde me letterlijk bedolven onder een berg papier en zaken waar ik nog steeds niet de minste voeling mee heb (ik bedoel, compressoren en zonnetenten zeg!). Ik heb geen vat op waarmee ik bezig ben, dus het interesseert me niet. En omgekeerd. Me concentreren om dingen in me op te nemen lukt me evenmin. De fut is zoek.
Ik ben me aan het afvragen of het nu werkelijk de job is die ik niet graag doe (met af en toe weilswaar een momentje van hoop; een gevoel van verwezenlijking doet immers zweven), of ik het verder moet gaan zoeken. Misschien is er meer aan de hand. Al weet ik zelf niet goed wat dan.
Mahatma Ghandi heeft eens iets moois gezegd:
Als je doet wat je leuk vindt, hoef je nooit te werken.
Mooi verwoord, moeilijk in de praktijk om te zetten.

Roos update

Deze week was de dokter in het kinderdagverblijf langsgeweest. Dat gebeurt 2x per maand (tot het einde van het jaar, want dan wordt de subsidiekraan dichtgedraaid) en de verzorgster had gevraagd of ze "Roos mocht laten zien". Geen probleem, het was al een 5-tal weken geleden dat ik laatst naar K&G was geweest, en de volgende afspraak is pas eind december.
Er zat op het einde van de dag een papiertje bij haar heen-en weer boekje met de nieuwe maten, die ik jullie niet wil onthouden - kwestie van de statistieken goed up to date te houden:
Lengte: 68cm (de aandachtige en goed-onthoudende lezer zal merken dat ze een centimeter gekrompen is :-) )
Gewicht: 7.800kg (bijna klaar voor volgende maat Huggies!)
Hoofdomtrek: 45.5cm (ze heeft duidelijk de hersencapaciteit om veel bij te leren, o.a. hoe je flink moet zitten. Check!)

Eens nieuwsgierig of ze nog gaat krimpen eigenlijk...

Enquête

Ik heb net iets grappigs meegemaakt.
Een dame was komen aanbellen - ik was net in de badkamer en heb het "bezoek" enkel en alleen gehoord omdat de honden kabaal maakten. Ze vroeg of ze "een kwartiertje van mijn tijd mocht om enkele vragen te stellen over tevredenheid over banken" Ik wist niet dat dat nog gedaan werd, enquêtes van deur tot deur.
Mijn eerste reactie was een zacht protest in de trant van "ik ben me aan het klaarmaken, moet mijn dochter nog eten geven, want moet om zeven uur ergens zijn..." - allemaal waar! - , maar ze verzekerde me dat het maar een kwartiertje zou duren. En ik heb ze dan binnengelaten.
Ik kreeg een hele resem vragen afgevuurd over mijn bank(en) en hoe tevreden ik erover was en voor welke dienstverlening ik een beroep deed op hen, en welke banken ik allemaal kende... The usual stuff I guess.

Het grappige was: wat ik van de dame te weten ben gekomen - zonder te vragen! - is hallucinant. Note the details (ik vind ze niet uit):
Haar man is ziek, heeft net twee en een halve maand in Antwerpen in het ziekenhuis gelegen.
Ze kennen elkaar 32 jaar, zijn volgende maand 26 jaar getrouwd, ze was 16 toen hij haar lief was (de berekening naar haar leeftijd heb ik dan zelf gedaan). De echtgenoot was vroeger militair, ze hebben nog in Duitsland gewoond. Omdat ze ginder toch niet ging werken heeft ze haar drie kinderen snel elkaar gekregen en ze heeft ze ook allemaal borstvoeding gegeven. Dat was een geluk, want de jongste heeft op eenjarige leeftijd eens in Spanje in het ziekenhuis gelegen met een longontsteking en de dokter zei toen dat het een geluk was dat ze borstvoeding gekregen had, want daardoor toch nog méér weerstand had.
De oudste zoon is 25 (de naam heeft ze gezegd maar ontsnapt me nu), de tweede zoon (Laurens) 24, de jongste (dochter Jocelyn of misschien heb ik dat niet goed verstaan) 22. De dochter werkt in de horeca en woont samen, maar heeft geen tijd om aan kinderen te beginnen. De middelste, de zoon, studeert nog dus is momenteel niet met kinderen krijgen bezig, en de oudste zou wel kindjes willen maar zijn vriendin studeert nog dus das ook niet aan de orde.
Mevrouw heeft altijd in Welle gewoond in hetzelfde huis, maar nu is dat niet meer Welle maar Denderleeuw. Ze woont naast de Delhaize. De kinderen zijn het huis uit, en nu is ze hun kamers een nieuwe bestemming aan het geven (o.a. om op dagen dat ze vroeg uit bed moet om te gaan werken, haar man - die ziek is weetjenogwel - niet wakker hoeven te maken). Maar de verbouwingen lopen niet van een leien dakje, want er is veel pleisterwerk meegekomen met afhalen van het behang. Eén kamer is al herbepleisterd, maar ze heeft niet veel tijd, dus het gaat niet vooruit.

En wat ze niet heeft gezegd maar ik wél heb gezien: ze rijdt met een citroen C5.
Ontbrekende info in het verhaal: haar naam.

Phew, was me dat een wervelwind aan informatie. En dat op het beloofde kwartiertje én tussen de enquêtevragen + mijn antwoorden door!
Ik weet minder van mijn collega's bij wie ik al drie weken 5/7 , 8u per dag zit. LOL.

Willy's en Marjetten

Al gezien, de zondagavond op één? Om te brullen van het lachen, gewoon!
De Neveneffecten, het hilarische gezelschap dat samen met Bart De Pauw de gekste sketches uit hun mouw schudt, geweldig zijn ze!
Eentje van vorige week, om het soort humor te illustreren: klik hier. En geluid aan!
Zou dit niet lukken, copy paste volgende link. http://www.youtube.com/watch?v=pVh1VePeMIw

The Da Vinci Code

Vrijdag hebben we The Da Vinci Code op dvd gehuurd en bekeken.
Zowel over het boek als over de film is al veel gezegd en geschreven, dus deze post kan er ook nog wel bij.

Ik heb het boek ondertussen 2 jaar geleden gelezen tijdens een vakantie. Het was op 1 dag uit - verslónden heb ik het gewoon. Zelfs na die tijd herinner ik het me nog vrij goed, en ook heel wat details zijn bijgebleven. En dat was nu mijn probleem. Veel mensen zeggen, wanneer ze een verfilming hebben gezien, dat "het boek beter is dan de film". Wel, ik ga dat ook zeggen. Ik wil natuurlijk de dvd-verkoop en -verhuur niet doen kelderen, vandaar een klein woordje uitleg.
De film is niet slecht, integendeel. Ik denk dat het best wel een spannend avonturenverhaal is voor de niet-Dan-Brown-lezers. Maar ik kende het einde al. En zo is de fun een beetje weg.
Ik heb me dus tijdens het kijken - onbewust - toegelegd op vergelijken met het boek. Het was al eerder de ronde gegaan dat de scenaristen het origineel nauw gevolgd hadden.
Bedenking:
Zou iemand die het boek niet heeft gelezen eigenlijk hebben kunnen volgen? De scenes, flashbacks, geschiedenisbeelden 'ter omkadering' en locaties wisselden elkaar in zodanig een tempo af, dat je er bijna geen adem meer door kreeg.
Vaststellingen:
*Mijn voorstelling van de protagonisten tijdens het lezen, stemden niet overeen met hoe regisseur Ron Howard ze uiteindelijk op scherm heeft gebracht. (Ik zag eerder Harrison Ford in de rol van Robert Langdon dan Tom Hanks - maar dat heeft misschien te maken met het gehalte aan respectievelijk Indiana-Jones en Forrest Gump dat ik associeer met de acteurs in kwestie).
*In het boek krijg je meer achtergrondinformatie, je kan de leuke clues en Da Vinci-trucjes nog eens nalezen als je niet goed mee bent, je hebt de tijd om de "historische" informatie die in het boek gebruikt wordt (en, let's face it, gepopulariseerd wordt) beter op te nemen, en het genot om tot de ontknoping te komen duurt lekker veel langer.

E-bay

Vandaag heb ik mijn eerste E-bay zaakjes gedaan.
Je kan er niet meer omheen, dat dat the place to be is om van je spullen vanaf te raken en er toch nog iets - mind you, niet heel veel in mijn geval - aan te verdienen (in tegenstelling tot weggeven, weggooien, of op de rommelmarkt voor 10ct te koop aanbieden).
De items in kwestie waren merkkleren. Zo heb ik er niet veel, maar als ze niet passen is het des te vervelender om ze in de kast te laten vergelen.
Flink fotootjes genomen, een uitgebreide beschrijving en minimumprijs opgegeven. Er waren telkens zeer weinig volgers, en evenveel biedingen. De koop werd gesloten op het laatste half uur voor sluiting van de veiling.
Op dat moment gaat iemand zoals ik – die eerst probéért vooraleer alle verkoopsinformatie door te nemen – zich vragen stellen als: Tiens, hoe krijg ik dat adres dan? En hoe weet ik wanneer het betaald is? En wat moet ik anders nog doen?
Gelukkig is het simpel genoeg, nog betalingsinstructies geven, op de centen wachten en deze week naar de post trekken om de hele handel verstuurd te krijgen. En me dan eens bezighouden met feedback geven/krijgen.
Bij deze is de eerste stap in e-bay ondernemen gezet. Ik zal hier eens snuisteren wat ik nog zoal “van den hof” kan krijgen op deze manier.

Het vrouwelijke superras

Mijnheer en Mevrouw kijken televisie, wanneer Mevrouw plots zegt : "Ik
ben moe en het wordt laat, ik denk dat ik maar eens ga slapen."
Zij gaat naar de keuken om het ontbijt voor morgenvroeg voor te
bereiden, spoelt alle pop-corn bowls uit, neemt vlees uit de diepvries
voor het avondeten morgen, kontroleert of er nog cornflakes zijn, vult
de suikerpot, legt lepels en bowls op de tafel en maakt koffie klaar voor
morgenvroeg. Dan steekt ze de was in de droogkast, steekt een andere
was in, strijkt een hemd en naait er een knoop aan. Ze ruimt de kranten en
het kaartenspel dat nog op tafel ligt op en legt het telefoonboek op zijn
plaats. Ze geeft de planten water, maakt de wasmanden leeg en legt de
handdoeken gespreid om te drogen.
Ze geeuwt, rekt zich uit, en wanneer ze richting badkamer gaat, stopt
ze in het bureau, schrijft een briefje voor de leraar van haar zoon, legt
er geld bij en neemt een boek op die op een stoel lag. Ze tekent een
feestkaartje voor een vriend, schrijft er het adres op en kleeft er een
postzegel op. Daarnaast schrijft ze ook nog haar boodschappenlijstje.
Ze legt de omslag en het briefje naast haar tas en schrijft nog 3 dingen
op het briefje die ze morgen nog moet doen. Ze gaat naar de badkamer,
brengt een nachtcreme op haar gezicht aan, poetst haar tanden en doet haar
nagels.
Haar man zegt : "Ik dacht dat je ging slapen!"
"Ik kom", antwoordt ze. Ze vult de bowl met water voor de hond en zet
de kat buiten, dan kontroleert ze of alle deuren dicht zijn. Ze gaat nog
eens door de kamers van de kinderen, geeft een hoestpastille aan het kind
dat hoest, vervangt een lamp, legt de sokken in de wasmand en praat nog
even met een van de grotere kinderen dat nog zijn huiswerk maakt. Eenmaal
in de slaapkamer stelt ze de wekker in, legt haar kleding voor
morgen klaar.
Terwijl ze dit doet, zet haar man de televisie af en zegt doodleuk : "
Ik ga ook slapen", hij gaat naar de slaapkamer en gaat slapen ...

Balans eerste week

Balans na eerste week werk en Roos in de crèche:
- 2 verkoudheden
- minder nachtrust
- minder melkproductie (en dus flesje bijgeven 's avonds - zal maar niet uitweiden over hoe ik me daarbij voel)
- meer "regelmaat"
- besef hoe kort weekends eigenlijk maar zijn
- een ik-wil-niet-gevoel naar morgen en volgende dagen toe.

Ik ben blij dat deze week voorbij is. Want die doe je niet voor je plezier, zeg, pfff.
Het wennen aan "terug aan het werk" én "terug aan het werk mét kind", het vroege opstaan en concentreren om nieuwe collega's (NB moeilijk te evenaren, want ben op vorige jobs op dat vlak met mijn gat in de boter gevallen), businessproducten en werkmethodes leren kennen, het kruipt niet in de kouwe kleren. Het nauwkeurige arbeidsregime is trouwens ook iets dat me zwaar valt. Ik mag in principe kiezen wanneer ik begin, zolang dat ergens tussen 8 en 9 valt, en wanneer ik stop, op voorwaarde dat er op weekbasis 38 uren gepresteerd worden en dat het elke week zo blijft. Om 8u beginnen betekent ginds "om 8u", en niet "daaromtrent met een marge van 5 of 10 minuten". Het werkt op het einde van de dag ook wel zo, maar zo ambtenaarlijk ben ik nog niet. Stiptheid is nu net iets waar ik niet straf in ben. Goeie leerschool I guess?
Stresslevels? Ze liggen het hoogst bij het begin van de dag, om toch maar dat startuur te halen, en in de interpersoonlijke relaties en gedragscode dan bij het werk zelf. Tot nu toe heb ik me voornamelijk mogen bezighouden met het vertalen van handleidingen uit het Engels. Moet ik er nog bij vertellen dat de tijd voorbij ge-kro-pen is?
Met de hoop op verbetering en een diepe zucht, op naar morgen.

Halve verjaardag van Roos

Roos is vandaag 6 maanden geworden.
Een mijlpaal, zeker op vlak van eten. Volgens de boekjes dan toch.

Tot nu toe heeft al op haar menu gestaan:
mamamelk, appelsien (gezeefd), appel, peer, banaan, glutenvrije koek, pruim, pompelmoes, perzik, nectarine, kiwi, mango, meloen, clementine, courgette, wortel, aardappel, spinazie, rijst, tomaat, broccoli, bloemkool.

Ze mag vanaf nu officieel eten (what a difference a day makes)o.a.: koek mét gluten, ongezeefde appelsien, vlees, vis en eidooier, prei, erwten, boontjes, bramen, abrikozen, papaya...

Én ze heeft vanaf morgen "met reden" een tutje van +6m.

De eerste dag

... van Roos in de kribbe.
... van mij terug aan het werk.
... op een nieuwe werkplek.
... van een ander leven.

Veel gemengde gevoelens vandaag. Roos afzetten bij haar nieuwe vriendjes voelde enerzijds als goed, en anderzijds hartverscheurend. Ik heb me kranig gehouden bij het wegbrengen en was druk bezig met praktische regelingen (flesje in frigo steken, tas opbergen...). Een knuffel verder en al in de auto, kwamen de tranen natuurlijk. Gelukkig had ik nog tijd om me thuis eventjes te gaan fatsoeneren en een extra lading zakdoeken mee te nemen.
Ze is heel moe teruggekeerd. Was wel flink geweest, alle papjes netjes opgegeten, en drie keer dutjes gedaan. Hopelijk is ze niet met haar eerste kribbe-verkoudheid thuisgekomen, want ze heeft rode ogen en walletjes, en ik heb ze al enige keren horen hoesten. Hout vasthouden dat het niks is.

De zakdoeken heb ik achteraf bekeken niet nodig gehad, althans niet op het werk zelf. (Achteraf, daarentegen, van contentement dat ik Roos kon gaan halen...)
Ik wilde me niet echt laten gaan, aangezien dat niet bepaald mooi staat, als eerste indruk bij nieuwe collega's, en als intro voor een "carrière".
Ik ben nochtans niet onverdeeld gelukkig geweest vandaag. Ben steeds aan mezelf aan het twijfelen of ik wel de juiste beslissing heb genomen om voor deze job te kiezen. Het lijkt alsof ik de laatste tijd mijn draai niet vind, niet in beslissen, en niet in de consequenties dragen van mijn genomen beslissingen. Vroeger had ik dat niet, en smeet ik me overal zonder veel nadenken in, en zag wel waar ik terechtkwam. Meestal was dat wel "op mijn pootjes". Deze keer was ik al zo aan het twijfelen tijdens sollicitatierondes, zowel hier als voor andere jobs. Dagen zoals vandaag doen dan al die andere gesprekken weer de revue passeren en zaaien verdeeldheid in mijn geest.

"De eerste werkdag" ergens nieuw is gelukkig eentje die je snel vergeet (of toch probeert te vergeten - ik kan me ondertussen àl die eerste dagen van àl mijn jobs al niet meer herinneren). Ik moet het wat tijd geven, dat weet ik, maar toch heb ik en onbehaaglijk gevoel bij vandaag, dat ik niet enkel op het wegbrengen van Roos mag steken. Klokkijken kwam er heel vaak aan te pas, en de tijd kroop echt voorbij. Ik hoop dat dat betert. Andere indrukken in enkele woorden: sympathieke en diverse equipe, traag, hard klavier en ongemakkelijke bureaustoel (de overschotjes dus) véél administratie, weinig telefoontjes en weinig dynamiek, stil, veel werk te doen.

Morgen een nieuwe dag. We zullen wel zien wat de nabije toekomst brengt - hopelijk meer schwung en rapper gepasseerde werkdagen.

Babyzwemmen

Filip en ik zijn vanmorgen met Roos gaan zwemmen. We hadden dat al twee keer eerder gedaan, maar steeds zeer korte uitjes omdat ze nog te klein was denk ik.
Het zwembad van Ninove zou zich perfect lenen voor waterpret met kleintjes, en dat was niet gelogen. Het was wel even wachten om in de gezinscabines te kunnen, maar uiteindelijk liep het toch wel nog vlotjes. Alhoewel enkele extra van die grote cabientjes geen overbodige luxe zou zijn.
.
We zijn tamelijk lang in het water kunnen blijven zonder blauwe lipjes of vingertjes van Roos tot gevolg... Lekker temperatuurtje daar. Ze vond het supertof, en heeft zichzelf meermaals natgepletst tot het gezicht toe. Geen weentje gehoord of traantje gezien. Dat wordt een waterratje!
Van in het zwembad zelf hebben we spijtig genoeg geen foto's, maar hier is wel een nog-droog-in-de-cabine-maar-wel-al-klaar-voor-de-fun-fotootje.

Cinema

Vrijdag ben ik naar de film geweest met Griet. The Devil Wears Prada. Een typische chick flick (alle respect voor de dames die hun mannen wél meegekregen hadden), waar veel fashion en haute couture de revue passeert.
Sommigen hadden zich naar het thema uitgedost, maar ik voelde me nogal slonzig toen ik buitenkwam: in een kleren die ik al de hele dag aanhad, schoenen die enkel makkelijk zitten en verder niks modieus te zeggen hebben, en met het verkeerdje jasje aan omdat dat toevallig dat was wat ik in de haast kon meegrissen. Met een fruitpap-melkvlek van Roos erop.
Ik zou het soms wel willen als in de film of een voor-en-na in Flair: de juiste tips over do's en don'ts en een onbeperkt budget om al dat "moois" aan te schaffen. Geen excuus meer om er casual bij te lopen. ;-).

Schoenen - het vervolg

Begin deze week heb ik mijn schoenenkast opgeruimd. In ruil voor de schoenen die ik heb weggedaan heb ik onmiddellijk een probeersel uitgevoerd (doch niet vermeld in de post van die dag): schoenen online kopen. Via camper.com. Spaanse site, met leuke en speciale dingen. Extravagant moest het niet zijn, maar wel deftig en vooral makkelijk. gelukkig had ik al gehoord dat het toch wel kwaliteit is wat die Spanjaarden leveren.
Vandaag heb ik mijn pakje - al - toegekregen via UPS. Snel! Wat een toffe verrassing! Deze week ben ik al in 5 schoenenwinkels geweest waar ik elke keer zowat de hele collectie heb gepast, met geen resultaat naar draaggemak. En deze, ongelofelijk, zaten direct goed! Nog suggesties om ergens naartoe te stappen?

Wenmoment in de crèche

Nee, er staat geen e te weinig. Nóg niet.

Vandaag zijn Filip en ik met Roos een uurtje naar de crèche geweest, de plek waar ze vanaf volgende week wel heel wat tijd zal doorbrengen.
Zoiets is bedoeld als "wenmoment", voor het kind, maar ook voor de ouders opdat ze "met een gerust hart hun kind(eren) ginder kunnen achterlaten". Voor Roos heb ik er vertrouwen in: een kalm en braaf kind dat haar ogen uitkijkt bij zoveel nieuws, leuk speelgoed en aardige dametjes (met leuke krullen om aan te trekken!) en zich overal snel op haar gemak voelt, dat zal wel lukken. En allemaal die kindjes (vriendjes en vriendinnetjes) om tegen te tateren, schetteren en kwetteren, dat wordt pas écht de max voor haar. Voor mama zal het meer pikken, vermoed ik. Maar 't is waar, het wenmoment kwam van pas: hetis al een hele troost te weten dat ze ginder in goeie handen zal zijn.