Time is of the essence

Time flies. Dat besef is er elke keer wanneer een dag, een week, een maand is voorbij gevlógen.
Ik heb zo de (slechte) gewoonte om een beetje in het verelden te blijven hangen, door nogal vaak naar gebeurtenissen te verwijzen in ronde getallen die erna komen.
"Vorige week dezer tijd waren we daar", "twee jaar geleden deden we dit" enz. Ik vind het in elk geval makkelijker om terug te kijken dan vooruit te kijken om tijd te kunnen inschatten.
Ik ben al meer dan 5 maanden thuis.
Roos wordt zondag 17 weken - 17 weken zwanger zijn was iets heel anders met nog meer dan de helft te gaan, en nog 17 weken moeten wachten tot de bevalling was ook een eeuwigheid, zelfs al was "de helft" al voorbij.

Op 31 augustus vorig jaar, dag op dag, wist ik nét dat ik zwanger was. Een vreemde gedachte, want alles wat erna kwam in de zwangerschap is een beetje flou. Die buik werd alsmaar dikker, ja. Ik herinner me dat mijn start bij Johnson&Johnson nog in gewone kleren verliep, toch een tijdje nog, en dat na 5 maanden in dienst zowel de garderobe als mijn bewegingsmogelijkheden en volume nogal veranderd waren. En in mijn hoofd lijkt het alsof dat "ineens" gebeurd is, omdat die herinneringen maar flarden zijn (start, einde).

Gelukkig zijn er van die mijlpalen zoals 31 augustus, en andere data die om één of andere reden wél in mijn geheugen blijven hangen. Ze helpen me om in te schatten welke weg ik/wij al heb(ben) afgelegd. Want the road ahead, da's obviously een groot raadsel. En maar goed ook.