Potjesoorlog

Vandaag was het de eerste keer « bingo » op het potje. En dan ineens de bingo met een grote K. :-)
Een tijd geleden heb ik de volgende stap in de zindelijkheidsfase geïntroduceerd in de vorm van een geel, ergnonomisch gebouwd piespotje. Het stond een tijd in huis zonder aandacht eraan te schenken. Bewust. Daarna ontdekte Roos het als nieuw speelgoed annex brandweerhelm. Nadien wilde ze er wel al eens (omgekeerd en mét kleren aan) op gaan zitten. Nog even later kwam er een groots huilconcert wanneer ik haar op het potje probeerde te zetten of het maar enigszins in haar buurt toeliet. En dan, dan kwam het woord “potje” van haarzelf, en de spontane vraag om ’s morgens of ’s avonds met de pamper uit pipi te doen op het bewuste gele ding (dat intussen ook een blauw broertje kreeg op een andere verdieping).
Enkele weken lang was het een leuk maar nogal nutteloos tijdverdrijf, zo in ’t blootje op de pot. Het resultaat bleef steeds hetzelfde: geen.
Tot vandaag. Enkele afleidingsmanoeuvres om alle aandacht niet dààrop te focussen, en Roos leek ineens te weten dat het niet om een stoel dan wel om een opvangbakje ging. Het welgemeende en enthousiaste applaus deed haar glunderen, en haar beloning (op het knopje van het toilet duwen om de handel door te spoelen) leken haar meer dan de moeite waard te zijn voor zo lang stilzitten :-).

Kuchen, hoesten en snotteren

... zijn weer aan de orde bij Roos.
Waar ze deze keer de virusjes heeft opgedaan, is me een raadsel, maar ik wijs alweer naar (de kids op) de crèche.
Het schaapje heeft tranende ogen en de doos kleenex mag nooit ver weg zijn. Van al dat gewrijf een beetje rode neus... je kent het wel.
Het siroopje vindt Roos dan wel the up-side of the story. Als het flesje "Wintermix" (ironie, want het is nog maar nauwelijks herfst) wordt bovengehaald zou ze er zelfs nog een kuchje bovenop doen om nog een extra lepeltje uit de brand te slepen (maar we doorzien het!). Ze vindt het ongetwijfeld jammer dat er maar twee of drie koffielepeltjes per dag van het lekkers toegekend worden!
Het zal wel weer beteren, zeker? Tijd en boterhammen.
Of nee, niet te veel boterhammen want heb me in de natuurwinkel laten vertellen dat brood en zuivel slijmen doen vastzitten, en niet bevorderlijk zijn voor genezingsproces bij dit soort verkoudheden. We zijn dus trouwens ook overgeschakeld op sojamelk in de flesjes, en dat loopt even goed binnen.

Kind zijn

Als je 't op het moment dat je 't beleeft zou erkennen...

Aaaahh, kind zijn...
Met je achterste nog in die zitjes van winkelkarretjes passen.
Ongegeneerd boeren en protten en er nog applaus voor krijgen ook.
Nog zoveel te ontdekken hebben.
Het huis op stelten kunnen zetten, en niet eens hoeven op te ruimen.
Spelen en ambiance maken met de kindjes van de kribbe.
Geen druk, geen beslissingen, geen geldbeheer of zorgen.

't Is toch schoon hè.

Hilarisch

... hoe ze vol overtuiging "Paa-den" (lees: pardon) zegt na een boer van zichzelf, de papa of de mama...(met goeie manieren kan je niet vlug genoeg beginnen :-) )
en vooral: hoe ze zonder twijfelen mama's enthousiaste kreet "joepie" aanvulde met een overduidelijk "de poepie". LOLOLOLOL.

"Peuters 1"

Roos stelt het zeer goed in haar nieuwe groep in de kribbe. Gelukkig was ze al van eerder een beetje vertrouwd met de nieuwe verzorgsters, want ze is nét nu in een hangerige periode. Volgens het boek "Oei, ik groei!" wil dat zeggen dat de onweerswolken in de buurt zijn, de lastige periode waarin ze weer een nieuwe vaardigheid zal verwerven.
Maar dat hangerig zijn wordt dus opgevangen door vooral veel pakken, en knuffelen (aahhh) en blinde paniek als we eventjes weg lijken te gaan. Aan een simpel toiletbezoekje bvb gaat een hele onderhandelingsperiode vooraf.
Bij het afzetten op de kribbe 's morgens komen er alweer even traantjes bij te pas, dus de overdracht gebeurt van arm tot schoot (ipv van arm tot mat). Wanneer ik haar oppik 's avonds daarentegen, is ze erg blij, maar staat ze er op om nog te blijven (spelen, hangen, rondlopen) terwijl ik er óók bij ben... Ach, die kinderhoofdjes, wat gaat daar allemaal niet in om.

Speldenkussen

Gisteren zijn we naar K&G geweest voor de laatste cocktail vaccins voor Roos. En ik was natuurlijk het papier van de gemeente (om in te vullen dat Roos braafjes al de nodige polioprikjes heeft gekregen) vergeten, dus daarmee moet ik nog es terug.
De afspraak was om 19u30, en eigenlijk was dat al voorbij Roos' bedtijd, dus ze zat er maar met kleine oogjes én al tutterend bij, het schaapje.
Met zeer veel interesse liet ze zich weliswaar beluisteren en inspecteerde ze het meetlint. Nadien wilde ze zien wat die dokter aan haar armen aan het frullen was, en heeft ze haar dus op de vingers gekeken tijdens het eerste prikje. Maar ze was flink en er vloeide geen traan! Bij de tweede prik daarentegen, liet ze een verontwaardigd geluid horen in de trant van "wat?! nóg eens of zo?" in babyversie, dat toen overging in een huilbui, ocharme.
Gelukkig was ze relatief snel getroost, en was ook een en ander te wijten aan haar graad van vermoeidheid. De piama hadden we meegenomen, dus daar hesen we haar na het onderzoek onmiddellijk in, en thuis kon ze dan rechtstreeks na het flesje haar bed in.
Nieuwe gegevens trouwens:
gewicht: 11.7kg
Lengte: 82cm
Hoofdomtrek: 49cm.

Happy birthday

to my blogje...

Een jaar geleden is de eerste post online gegaan met de originele titel "we zijn online", en sedertdien zijn er 186 gevolgd. Zever in pakskes, eerlijke gedachten, updates over Roos, gezaag, fotookes... 't is er allemaal terechtgekomen. Ongesorteerd. Een beetje gecensureerd misschien. Op 365 dagen is dat ongeveer een schrijfsel om de twee dagen. Not bad als gemiddelde. Vind ik zelf. Chapeau voor die 822 bezoekers die dat allemaal bekeken hebben. Over gelezen durf ik nog niet te spreken :-). Op naar de duizend, welk percentage van de wereldbevolking is dat alweer?...
Het feit dat de ironflowers.be website er nog exact hetzelfde uitziet als een jaar geleden (nog steeds under construction dus) laten we maar even in het midden. Er wordt aan gewerkt.

Foto's reisje

Klaar voor het vertrek en in form

Eten!!!!

Kapoen...

Boerinnekes op de kinderboerderij

Nog eten!!!!

Alweer...

een vermaandddag voor Roos. De vijftiende om precies te zijn. Moesten we in jaren tellen, ze zou al een volleerde puber zijn. Maar laat ons misschien niet te veel op de zaken vooruitlopen, he :-s. Ze wordt al zo rap groot.
En ze is niet bij ons want uit logeren bij oma (de vakantie mocht nog een beetje blijven duren voor haar :-) ), dus ik kan van de dag zelf spijtig genoeg geen fotooke posten... Tenzij de oma en peter een kiekje hebben genomen om de vermaanddraad verder te zetten..?
Anders, deze week online, met een beetje retard dan. Beloofd.

Puf puf en vakantie

Na twee zomerse dagen zoals het voorbije weekend bracht, werd ik er fijntjes op attent gemaakt dat een meer toepasselijke blogpost dan "brr" wel op zijn plaats zou zijn ;-). Bij deze.

>Het is de voorbije dagen zeer stilletjes geweest op de blog, omdat wij het te druk hadden met... vakantie houden (en aansluitend was doen :-) ). Ondertussen zijn we van vrijdagavond terug van enkele dagen Center Parcs Erperheide met Roos én de nichtjes Marieke en Liske.
Wat een avontuur was me dat!
De nichtjes zijn héél braaf geweest en hebben flink meegeholpen om Roos te entertainen, de buggy te duwen enz, en hebben ondertussen zelf nog tijd overgehouden om te ravotten en te zwemmen en zeer weinig ruzie te maken...
Voor Roos waren het allemaal heel nieuwe en spannende indrukken. Een gigantisch zwembad waar ze urenlang in kon dobberen (in een mega-sized zwemband welteverstaan) zonder kou te krijgen. Slapen in alweer een ander bedje. Hele dagen lang met de nichtjes op zwier. Klauteren en klimmen in de Baluba, op het springkasteel en van de glijbaan sjeezen. Allerlei uiteenlopende dingen (en dan liefst door elkaar) proeven van het ontbijt- en dinerbuffet. Schetteren en zingen en lachen en spelen. En vooral: de dag doorkomen met heel weinig slaap.
Het is heel tof geweest voor ons allemaal, voor Filip en mezelf een beetje vermoeiender dan wat we tot voor Roos' geboorte als vakantie aanzagen ;-), maar absoluut voor herhaling vatbaar. Ik hoop van snel enkele sfeerbeelden te kunnen toevoegen.

Bij deze zit de congé er dus weeral op voor een jaar, en morgen met verse couragie aan de slag.
Slaapwel, het zal weer vroeg dag zijn.

Brrr

'k Heb daarstraks - omdat ik écht niet anders kon want de blauwe zak zet zichzelf nog niet buiten (ben hem wel aan het trainen) - mijn neus en gevolg een tweetal minuutjes buitengestoken. Brrrrrrrrrrr, véél te koud en véél te guur weer naar mijn goesting. Heb de deur rap weer toegetrokken. Binnenblijven is de boodschap!
Roos doet een dutje, ik ga zo dadelijk haar voorbeeld volgen. En nadien gaan we ons met nuttige en plezante dingen binnenshuis bezig houden. Waarschijnlijk, ik doe een wilde gok, zal daarbij horen: heen en weer rennen met de (speel)telefoon, op de zetel klimmen en er weer uit glijden, blokjes in de auto steken, op het rollende paardje rijden, met hulpstukken op de venster kloppen, patatjes eten, nog eens een dutje doen, pamper met tegenzin laten verversen, mama ervan proberen te overtuigen wie de baas is. En dan heb ik het alleen nog maar over Roos' activiteitenkalender. ;-)

Culinair

Wij zijn niet echt restaurantgangers. Voor gelegenheden worden we al eens uitgenodigd, en dat laten we ons dan natuurlijk smaken! Alleen, met een peuter is het niet meer altijd zo evident om op restaurant te gaan zitten. Nu, Roos is natuurlijk wel het soort kind dat al lang content als ze eten ziet en een beetje mag meesmullen van het lekkers dat de revue passeert...
Om de zoveel weken of maanden gaan Filip en ik (of moet ik zeggen: gingen... ) uit gemakzucht en bij hoge nood aan decent food iets uit-eten. Ironisch genoeg is dat dan vaak iets wat ik zelf ook relatief makkelijk en graag klaarmaak, een spaghetti bij voorbeeld. Maar af en toe kan het ook in stijl.
Onlangs (dat was op 070707, de dag van uitersten...) zijn we via een bon uit de Flair naar een “sjiek restaurant” in Groot Bijgaarden geweest. Zo van het type waar we nooit “zomaar” zouden belanden wegens het type resto en de prijs.
Het kader was een herenwoning, met van die boogkapjes over de toegangsdeur en de ramen.
Silly us, we waren er al voor openingstijd. Maar daardoor hadden we ruim de gelegenheid om de omgeving in ons op te nemen... Het restaurant was “sjiek huiselijk” ingericht, in een stijl die wat aan burgerij van de jaren 1930-40 deed denken. Planken vloeren en tapijt, luchters, lambriseringen en wandtapijten, schilderijen, wandkasten met whisky’s en cognacs uit verschillende jaargangen, een antieke secretaire... We voelden ons een klein beetje underdressed en understyled (alhoewel we niét in onze jeans gekomen waren) voor dergelijk etablissement.
Het aperitief dronken we in het salon met comfortabele retro-zeteltjes, en we kregen zelfs exquise hapjes toe. Een mini-glaasje met een soepje, een kreeftenkroketje, een avocadomousse met aardappel. Allemaal hele nieuwe belevenissen voor onze ongetrainde smaakpapillen.
De wijnkaart was een kloefer van wel 100 bladzijden dik, met wijnen die duurder waren dan wat ik gemiddeld per jaar aan schoenen spendeer... We hebben ons wijselijk laten adviseren, en hebben een lekkere Chablis soldaat gemaakt, zonder mijn schoenenbudget te verbrassen.
En dan, het driegangenmenu! We hadden mogen kiezen uit een aanbod dat al geselecteerd was voor de actie. Ik ga dan meestal voor iets anders dan Filip, kwestie van van twee dingen te kunnen proeven, maar eigenlijk hebben we gewoon ons eigen bord leeggegeten :-).
Begin maar al te watertanden: Filip had zeebarbeel met aardappelkorst en groentemousse als voorgerecht, dan gebakken kip met kervelboter en als dessert crème brûlée met champagne. Ikzelf koos voor een duoterrine van zalm met dillesausje, nadien op vel gebakken goudbrasem op een torentje van groenten en aarbeien Romanoff toe (heb bij deze geleerd dat “Romanoff” betekent: “met veel sterke drank erover”). Bij de koffie kregen we nog huisgemaakte snoeperijtjes.
Enkele uren culinaire verwennerij, en dan terug naar huis – vroeger dan gepland weliswaar.
Lekker eten, speciale belevenis.

Feestjes en zo

En daarmee zit het weekend er ook alweer op. We hebben ten volle van het schitterende weer geprofiteerd om de barbecue nog eens boven te halen. Zaterdag bij ons thuis etentje gedaan, met Wim & Griet en hun kids, heel gezellig. Griet en ik hebben zelfs nog het einde van de middag al last-minute- shoppend kunnen doorbrengen terwijl de mannen met de kindjes op wandel waren.
Gisteren, zondag, waren we alweer van de goei, en mochten we onze voeten onder tafel schuiven bij mijn zus, waar er een feestje gehouden werd t.g.v. de verjaardag van haar huisgenoten. Een lekkere barbecue (alweer, maar dat steekt verre van tegen hoor!), gezellig buiten zitten (de bijen moest je er wel bijnemen...) en smullen. Roos heeft zich uiteraard ook niet onbetuigd gelaten en met volle goesting meegesmikkeld van al dat lekkers, inclusief een stukje verjaardagstaart. Voorts heeft ze de glijbaan van de nichtjes “bedwongen” en een hele dag rondgehost. Leuk om te zien, hoe ze nu toch al stappend ergens kan geraken (is toch makkelijker dan al kruipend in dat kriebelend gras, eh, zeg) en altijd vrolijk tot de vermoeidheid inslaat. Omstreeks 18u30 hebben we ze uitgeteld in bed gelegd, en niet meer gehoord tot vanmorgen.

On a totally different note:
Update van de crèche: vanaf 13 augustus mag Roos naar de “peuters 1”. Technisch gezien behoort ze al tot dat groepje sedert haar eerste verjaardag, maar op plaatsen zoals kribbes is het wachten geblazen tot het betreffende plaatsje vrijkomt. Ze hebben me er zelfs gezegd dat er op een gegeven moment meer kleine lopertjes in de babygroep zaten dan dat er effectief “platte baby’tjes” in zaten...Anyway, volgende maand zal Roos dus officieel - volgens de papieren die we ook moesten invullen - pap met brokjes leren eten (ha!) en op vaste tijdstippen gaan slapen. Volgende fase dus, es zien wat dàt geeft.

Voorspelling

voorspelling morgen 13/714/7
15/7

Wanneer komt dat goeie zomerweer nu? Het dat zonnetje zie ik op de weerkaarten steeds achter een (grijze) wolk verstopt zitten... En heb zo'n zin in dat geweldige zomergevoel, met dagen aan een stuk een strakblauwe lucht en stralende zon, de geur van de barbecue, terrasjes tot middernacht, badpakken, waterspelletjes en zonnebrandolie.

Misschien dit weekend een stukje proeven?

Wat doe ik zoal op een zondag?

Als er iets te eten valt, ben ik steeds van de partij!
Tot alles op is!

Ik lach een hele dag door, en dan zeker met een snoet vol prut.

Voor mama's gek gedoe haal ik wijselijk mijn schouders op.

Toch zeker zijn dat alles echt op is..

Echt niks meer?! Ik pink een traantje weg.

Maar een fietstochtje met mama doet me dat snel vergeten...

070707 - een dag van uitersten

Vandaag is Roos 14de vermaanddag . En toen ze heel eventjes stil bleef zitten voor een foto, kon mama dit "kieken":




Het droeve nieuws van vandaag is dat we "nonkel Jean", een oom van mijn moeder, zijn gaan begraven. Vorige dinsdag heeft mijn moeder hem bij hem thuis gevonden; hij is heel onverwachts gestorven, en de echte oorzaak zullen we niet kennen.
Toch wel schrikken. Iemand die je je hele leven al hebt gekend, die er ineens niet meer is en wegvalt uit de familie (en we zijn al niet met veel). Hij zou dit jaar 70 geworden zijn.
Begrafenissen rakelen veel op. Ze doen je nadenken over de vluchtigheid van het leven, over andere dan aardse dingen. Je vraagt je af hoeveel tijd jijzelf en degenen die je graag ziet nog op deze aardbol gegund wordt. Je wil "ineens" ten volle leven. Waarom was dat ook weer dat ik zonet nog slechtgezind was? Niet belangrijk. Indien ik morgen de kans er niet meer toe krijg, wil ik je (wie het schoentje past...) nu vooral zeggen dat ik je graag zie - 'k zeg het snel maar heb het nooit minder gemeend.

Herinner mij,
maar niet in sombere dagen.
Herinner mij
in de stralende zon
Hoe ik was toen ik alles nog kon.

Miel, nieuwe wereldburger

De ooievaar (die ik trouwens eerder deze week nog in het echt voor de venster heb zien passeren- hint?) heeft nog een baby'tje gebracht in de familie. Een tweede zoontje voor Werner (neef van Filip) en Katrien, een broertje voor Toon. De nieuwste aanwinst heet MIEL. Jammer genoeg ben ik hem nog niet kunnen gaan bewonderen wegens verkoudheid, maar daar zal nog wel een gelegenheid toe zijn, binnenkort. Dikke proficiat, trouwens!

Tuinarchitect

De tuinarchitect heeft schoorvoetend (dat kon ik althans opmaken uit de toon van de e-mail) gevraagd wanneer hij mag langskomen om de betaling te vereffenen.
Hij had dat al een keertje gevraagd, een week of zes geleden, en ik heb daar toen iets op geantwoord in de trant van "ok, kom maar af". Niet superhartelijk misschien, maar ook niet volledig afwijzend of zo.
Maar hij zal tóch niet gedurfd hebben. Want hij wist dat we eigenlijk niet content waren over zijn service (planten voorzien waar ze eigenlijk wettelijk niet mogen staan, een klimplant voorstellen die de helft van de schaliën van de buurvrouw zou loswrikken enzoverder). Het ontwerp daarentegen, schitterend hoor. Maar volledig anders intussen.
Dus heeft de arme jongen zijn uiterste best gedaan om op zijn centen te wachten en braafjes het moment te kiezen waarop hij het nog eens voorzichtig kon vragen. En dat was dus vandaag. Hij heeft "gebeld met de aannemer en alle onduidelijkheden zijn opgelost". Dus de kust was vrij, want hij heeft ongetwijfeld zijn plicht vervuld. Terwijl ik hier nog geen graafmachine gezien heb, laat staan vers gras of een plantje. Da's voor de aannemer. Die hopelijk nog voor het bouwverlof van start kan.
Wij zijn nu eigenlijk geen moeilijke mensen (of toch?) en zéker geen slechte betalers, integendeel. Maar ik ga er in de loop van volgende week ("elke dag is goed voor ons, kom maar langs") toch nog een paar euro's vanaf proberen te pietsen.

Flinke en flexibele Roos

Wat heb ik toch een flinke dochter! Deze week is ze alweer, na twee weken ziekteverlof, naar de kribbe gegaan. We waren benieuwd hoe ze de cultuurschok van "onverdeelde aandacht voor haar alleen" naar "eentje uit de hoop" zou ervaren. Blijkbaar heeft ze dat heel flink gedaan, want ze wordt al de hele week door de verzorgsters bestoeft over hoe snel ze zich wel aanpast, en hoe goed ze zich zelf kan amuseren. *Glunder* en *glim*.

Een updeetje

Ik zal niet in herhaling vallen met te zeggen hoe de tijd vliegt, zeker? Intussen is de zomervakantie al begonnen en als vanouds wilde ik (alleen nu, hoor) dat ik in het onderwijs stond.
Enkele fait divers uit ons day-to-day life:
Roos' windpokken zijn achter de rug (denk ik althans, tis niet alsof ik ervaringsdeskundige ben...). De blaasjes zijn uitgedroogd en de korstjes zijn er spontaan afgevallen. En naar het schijnt is dat de "go" voor genezenverklaardzijn. Vanaf morgen gaat ze als vanouds naar de kribbe, en het zal "haar gat varen". Twee weken onverdeelde oma/peter en meme/pepe aandacht kon ze wel appreciëren... In die mate zelfs dat ze vaak op het einde van de dag niet mee naar huis wilde. Geweldig speelgoed hoor, grootouders! Bij deze nogmaals dankjewel aan de respectievelijke weldoeners die met zoveel geduld en plezier voor ons ziekske hebben gezorgd.

Onze straat is omgetoverd tot SPEELSTRAAT. Vandaag hebben we het feestelijk ingeluid dat kinderen de twee eerste en laatste weken van de zomervakantie baas zijn. Kinderen willen immers spelen, lopen, fietsen, zoals de slogan zegt en dus op de affiches staat. De dranghekken aan de entree moeten wij als verantwoordelijke volwassenen bij het inrijden en uitrijden zelf verplaatsen. Het is leuk om die bedrijvigheid en het feest op straat te zien en te horen.

Mama haar weekend is een beetje in duigen gevallen. Een opkomende verkoudheid heeft zich gemanifesteerd en ervoor gezorgd dat ze gisteren na de eerste ochtendlijke drukke uren niet veel meer kon doen dan in de zetel en haar bed hangen. Vandaag ging het gelukkig een beetje beter, in die mate zelfs dat ze nog soldenklopkes heeft kunnen doen...
Kwestie van op een regenachtige dag toch de zon te voorschijn doen piepen.

Vlaams geboortecijfer blijft stijgen

Vlaams geboortecijfer blijft stijgen
Tekort aan kinderopvang wordt steeds prangender


BRUSSEL - Voor het vierde jaar op rij zijn er vorig jaar meer kinderen geboren in Vlaanderen. Volgens cijfers van Kind & Gezin werden in 2006 66.747 kinderen geboren, een stijging van 2,4 procent ten opzichte van 2005.Door de voortdurende stijging van het geboortecijfer wordt het probleem van het tekort aan plaatsen in de kinderopvang alsmaar prangender. 'Zelfs met de grote inspanningen van de voorbije jaren kunnen we het ritme van de geboortes niet volgen', zegt Lieven Vandenberghe, afscheidnemend administrateur-generaal van Kind & Gezin. Op drie jaar tijd is het aantal kinderen onder de 3 jaar namelijk gestegen met 11.000. De Vlaamse regering heeft vooropgesteld om deze legislatuur 5.000 plaatsen bij te creëren in de kinderopvang, wat dus niet voldoende blijkt te zijn.
wle

Bemerkingen:
- Roos is eentje van die 66747 ukjes met geboortejaar 2006.
- Zijn wij effe blij dat we het plaatsje in de kribbe toch maar hebben!
- Vlaanderen kweekt gelijk konijnen :-).

Best of reclame

In Cannes heeft het reclamefestival enkele laureaten opgeleverd.

De winnaar van de Grand Prix (feelgood for the ladies) en een greep uit de andere winnende spotjes is hier raadpleegbaar via De Standaard (sorry, posting lukte niet en gaf steeds een verkeerd filmpje).

Een goeike in Belgische regie.

Beklijvend.

Zomeren - de theoretische benadering

Een lesje uit Wikipedia:

De Zomer is een van de vier seizoenen, door de meteorologie gedefineerd als de maanden juni, juli en augustus op het noordelijk halfrond, en december, januari en februari op het zuidelijk halfrond. Het astronomisch bepaalde begin van de zomer is de zomerzonnewende (rond 21 juni op het noordelijk halfrond en rond 21 december op het zuidelijk halfrond). De zon gaat dan door het zomerpunt, de zon bereikt die dag de hoogste stand boven de horizon en de dag duurt het langst. De zomer eindigt met de herfst-equinox (rond 23 september op het noordelijk halfrond en 20 maart op het zuidelijk halfrond).
Om praktische redenen begint de meteorologische zomer eerder, op 1 juni op het noordelijk halfrond en op 1 december op het zuidelijk halfrond. Deze duurt dan tot 1 september respectievelijk 1 maart.
De zomer kenmerkt zich door relatief hoge temperaturen, langer daglicht, bloeiende natuur en voor de meeste mensen de langste vakantie van het jaar: zomervakantie.

Hoe sterk is de eenzame fietser...

Vanmorgen heb ik me nog eens van mijn sportiefste kant laten zien.
Ik ben naar het werk gefietst! En fier dat ik ben. 25 minuten fysieke inspanning zo vroeg op de ochtend, het doet wat met een mens...!
Je komt nogal eens voor verrassingen te staan, zo van: “Oeps, bergop steiler dan gedacht.” “Oeps, weg langer dan ik de indruk had aan 70km/uur”, maar dat draagt alleen bij tot de leute.
Ik had me er wél op voorbereid dat ik enigszins minder uitgebalanceerd op het werk zou aankomen, dus heb me beladen met een reservetopje, een goeie deo en mijn haarwax. Kwestie van de opgelopen “schade” toch wat te kunnen beperken. (as if!)

Vrolijk trapte ik rond half acht door idyllische landschappen heen. ‘k Mocht er alleen niet te veel aan denken wie er allemaal vanachter een struik zou kunnen te voorschijn springen en hoe lang het zou duren vooraleer iemand mij daar, op dat verlaten landwegeltje, zou vinden zonder gps. Gelukkig verkopen die dingen nogal goed tegenwoordig.
Nog een nota aan mezelf: hou volgende keer de aria’s binnensmonds, kwestie dat er dan bij een uithaal in een of andere smartlap géén vlieg in je keelgat vliegt. En vergeet niet te bukken op slecht onderhouden fietspaden waar verwilderde overhangende takken je anders een omhelzing komen geven.

Omdat mijn opportunistisch kantje als (tijdelijke) fietser nu weer boven komt drijven, kan ik het niet nalaten om nog enkele dingen te zeggen aan de andere weggebruikers:
- Merci aan de automobilisten die me vriendelijk (en geduldig) hebben laten oversteken.
- Aan alle anderen: alsjeblief, die putten in de weg komen er door jullie, moet ik er met mijn gevoelige fietsje dan in gaan rijden???
- Sorry, aan de collega-fietser die ik bij aankomst op het werk onhandig bijna mijn linkerhand in het gezicht sloeg toen ik - ietwat laat – mijn richting wou aangeven.
- Nènènènèèè aan al diegenen die ik het nakijken gaf doordat ik met de fiets door ondergrondse stationstunnels kon (tenzij je natuurlijk Charlize Theron of Mark Wahlberg in The Italian Job wil nadoen) of de kortste weg kon nemen omdat er onder het verboden-richting-bord tóch een witte toelating voor tweewielers stond, of mezelf ineens kon omtoveren tot voetganger.

Straks de terugmatch. Ik kijk er al naar uit!

One man’s junk is another man’s treasure

Wie een paar rariteiten op de kop wil tikken (en daarmee bedoel ik niet: wie mij op mijn hoofd wil komen slaan :-D!) moet zondag aanstaande in de straten van Welle proberen zijn weg te vinden. Voor de zevende keer is het “Grootste rommelmarkt en garageverkoop in de straten van Welle”, een organisatie van
Heel Welle haalt zolders en kelders en aanverwanten leeg en probeert hetgeen wat waard is voor een prijsje te slijten. ’t Kan maar den hof af zijn, zo redeneren we.
We, inderdaad. Ook Filip en ik hebben ons al in dit streepje bijna-folkore laten meeslepen.
Een drietal jaar geleden deden wij voor het eerst mee, en daarmee hebben we ons toen aardig geamuseerd. Afdingen en verkoopspraatjes slaan, geldstukken in een potje aan de deur bijhouden en mensjeskijken... Geen dagelijkse activiteit maar op een zonnige zondag kan het er nog mee door.
Het jaar nadien zijn Peggy en Paul komen meeverkopen, en hebben ze ons ook nog van lunch voorzien. Onze ultieme poging om het aantal verhuisdozen te beperken, was spijtig genoeg een beetje een misrekening ;-).
Vorig jaar is het event vanaf ’s middags letterlijk in het water gevallen toen de hemelsluizen volledig open gingen, en alle snuisterijen bijna letterlijk wegspoelden.
Anno 2007 dan. We waren van plan de verkoopsactiviteiten over te slaan, om gewoon van onze zondag te kunnen genieten en zelf wat sfeer te gaan opsnuiven. Trouwens, alle (pseudo-)antiquiteiten zijn al vanaf de eerste sessie verkocht, en die blijven zichzelf niet te voorschijn toveren.
Maar uiteindelijk heb ik onze garage tóch ingeschreven, voor de lol. Afhankelijk van het weer (strikte voorwaarde!!) halen we de “rommel” boven en laten we ons (voor maximum een halve dag, tweede voorwaarde!) deze zondag aan ons huis kluisteren. De andere helft gaan we zelf op zoek naar koopjes.

Laat de schattenjacht beginnen!

De eerste kinderziekte

Roos heeft de windpokken. Een week voor haar geplande vaccinatie tegen deze beestjes hebben ze haar toch ingehaald. De besmetting doet doorgaans als een lopend vuurtje de ronde, zeker op een plek als de kribbe, en sommige kindjes worden ziek en andere niet. Roos heeft prijs.
Gisteren werd ik door de kribbe opgeroepen om haar te komen ophalen. De rode blaasjes waren onmiskenbaar aanwezig, en ze wilden haar in haar verzwakte toestand geen extra virussen doen oplopen of zo. Fair enough. ‘k Was er al een week mentaal op voorbereid (omdat ze verwittigd hadden dat de ziekte binnengeslopen was), maar elke keer bleken de verdachte puntjes gewoon puntjes en niks meer te zijn. Tot gisteren dus. En dat is dan toch, ondanks de mentale voorbereiding, nog effe slikken. Je kind ziek weten is verre van leuk. Zelfs al “moeten ze erdoor”.
Op de middag dus naar De Kadeekes gereden. Altijd geestig als je zo instant andere opvang moet voorzien en wegrennen van je werk. Gelukzakken als we zijn, konden Filips ouders Roos opvangen. Uiteindelijk ben ik ook kunnen blijven, want ik kreeg van mijn allerliefste bazen de namiddag vrij (toegegeven, hoe moeilijk die Arabieren soms ook kunnen doen over andere dingen, ze zijn wél zo meelevend en sympathiek om je zonder verpinken enkele uren cadeau te doen als het om je kinderen of je gezin gaat. Het zal iets cultureels zijn, zoiets wat bij andere bedrijven misschien minder kan).
Terug naar Roos en de pokken. Gelukkig heeft ze er niet te veel last van. Ons meisje kan wat hangeriger uit de hoek komen, maar dat is niet meer dan normaal, en voorts slaapt ze wat meer. Ik doe mijn best om de boel volgens instructies van kenners “zo droog mogelijk te houden” en alle pukkels grondig en regelmatig met eosine aan te stippen. Ik heb ook een witte variant aangeschaft voor haar gezichtje, kwestie van ze niet helemaal als de paddestoel van kabouter Pinnemuts te laten rondlopen, maar daar is ze tot nu toe van blaasjes gespaard gebleven. Het mentholpoeder is al ingeslagen om de onvermijdelijke jeuk (ocharme, het kind) te verzachte.
Badjes worden dus tijdelijk ingeruild voor af en toe een snelle afspoelsessie in de douche, en kribbegang ’s ochtends voor een weekje omaverblijf.

It's a small world after all...

Hoe werk en privé elkaar kunnen kruisen in een – blijkbaar - kleine wereld. Enkele voorbeelden.

- De persoon die ik zou gaan vervangen op het allereerste “echte” werk na mijn afstuderen (ik ben er uiteindelijk maar 2 weken geweest), toonde op een collegiaal moment foto’s van de verbouwing waar ze mee bezig was. Wat blijkt nu? Haar huis van toen, is sinds twee jaar het onze.
- Filip heeft al jaren zijn hart (en veel geld LOL) verloren in een motorwinkel in Herzele. Wat raad je nu: één van mijn huidige collega’s is de nicht van de eigenaar.
- Een andere collega en ik hebben van elkaar ontdekt dat we dezelfde ex-werkgever hebben: ze heeft er in september een maand gewerkt en ik ben in november begonnen in haar plaats maar ben na twee maanden gaan lopen (de trouwe bloglezers zullen zich deze episode nog herinneren). (NB Het is een verademing te weten dat haar indrukken over de sfeer dezelfde waren als de mijne. Wat ik nog steeds niét begrijp, is hoe de baas tot twee maal toe een gelijkaardige persoon op die job had gezet terwijl die als persoon totaal niet pasten in het plaatje).

What are the odds?

De kaap...

van de honderdste bezoeker is inmiddels overschreden...! (toch die kaap van sedert mijn counter geïnstalleerd is :-) )
Jubilee!!!!

Interne(t)rd

Help!
Ik heb internet-assistentie nodig!
Mijn dagelijks terugkerende activiteiten met dit supermedium beperken zich tot: mijn e-mails lezen en sturen (zowel privé als professioneel), blogverkeer bijhouden, webdagboeken lezen (en af en toe becommentariëren), de krant lezen, mijn bankzaken beheren en eens iets specifieks opzoeken (meestal via Google).
Als ik weet waarnaar ik zoek en het dus ook zo kan benoemen, vind ik doorgaans makkelijk genoeg mijn weg. Maar zomaar surfen om te surfen en van de ene site door te klikken naar de andere, pffffff, dat gaat me eigenlijk niet af... Weinig geduld weetjewel. Je komt zoveel brol tegen onderweg.
Vandaar deze oproep (en ik hoop op een pak reacties): welke websites – en die kunnen over uiteenlopende onderwerpen gaan - vinden jullie interessant genoeg om de tip door te spelen aan iemand anders?? (in casu: mij en mijn lezers) (en laat het ons proper houden alsjeblief, er lezen misschien kindertjens mee)

Shoppen met een dertienmaandertje

Onder het motto “je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen om je dochter de edele kunst van winkelen bij te brengen” ben ik met Roos op de arm een half uurtje voor sluitingstijd een kledingwinkel binnengestapt. Stressen dus ;-).
Eerst keek ze heel zoet haar ogen uit naar al die kleurrijke spulletjes, terwijl mama aan het rondsnuffelen was tussen heren- en kindercollectie. Toen ik kleertjes aan het kiezen was, voor hààr dan nog nota bene, zette mijn dochter zich ostentatief 2 meter verderop neer met mijn sleutels in de hand (“zijn we nog niet weg, mama?”) en begon nadien rond te kruipen. Het parket is nu enkele opvallende krassen rijker. Maar ik kon wel ‘rustig’ kiezen en maten vergelijken (voor de geïnteresseerden: ik heb voor Roos een supermooi tussenseizoenjasje met mutsje én een T-shirtje op de kop getikt).
Toen ik dan verder begon te kijken, vond Roos het natuurlijk nodig om mee te stappen.. ah ja, ze kàn het nu. Hand in hand liepen we dus samen te slenteren tussen de kleren door en onderwierp zij alles aan een grondige inspectie.
En dan, dàn had ze haar hulpje gevonden. Een krukje op van die lichte wieltjes, dat zodra je erop staat, geblokkeerd wordt, gewoonlijk gebruikt om toch bij die moeilijk bereikbare hoge rekken te kunnen, het werd haar looprekje van dienst. De hele winkel heeft ze ermee doorcrosst. Schattig om zien eigenlijk. Maar wat jammer, de dame van de kassa was spelbreker en sloot haar winkel. Anders had mijn kapoen ginder waarschijnlijk nog rondgelopen. Gevolg: een tegenspartelend en huilend kind op de ene arm (ze was pas gesust toen ze erin slaagde om mutualiteitsstickers uit mijn portefeuille te grissen), betalen met de andere, en dan met het zakje aan mijn pink buitenstormen. O ja, en ik heb, heel erg op zijn Amerikaans, een broek meegenomen die misschien past (moet ik nog checken) maar die ik mag terugbrengen of ruilen als het niet het geval zou zijn. Pashokjes waren écht geen optie...

1 + 1 = 13

1...

+1...

=






Roos vandaag!

Samen ertegenaan

Ik kreeg dit filmpje vandaag toegestuurd, en vind dat het een valuable lesson leert.
Ook gevoelige kijkers: zeker tot het einde uitkijken!

Stappen

Daar waar het gisteren nog een primeur was, is het net alsof ik vandaag al oud nieuws breng...
Roos stapt dus écht, alsof ze nooit anders gedaan of gekund heeft. Okee, ze loopt (nog) geen marathon, en ze moet na een meter of 3 wel effe rusten, maar toch! Het verschil is duidelijk te merken tegenover gisteren. Het is net alsof ze er eerst even een nachtje over moet slapen, om dan ten volle de truuk door te hebben. Als ik er "de boeken" op na sla, zouden ze me ook hetzelfde vertellen trouwens.
Vandaag liep ze, een "zwaar" speelgoedje in de hand, van de living naar de hal. Ik kreeg er zowaar tranen van in mijn ogen. Dit is alweer zoiets dat ze ineens heeft geleerd - ze groeien en leren terwijl je er met je neus bovenop zit en je je afvraagt of je nu zo lang met je ogen hebt geknipperd om net dié fase te missen.

Primeur

Dit, in absolute primeur, is het grootste nieuws van de dag:

Roosje stapt!

Het is aarzelend, en duurt niet lang, maar het is een feit!
Gisteren zagen Griet en ik allebei tegelijk hoe ze het, met de hoek van de zetel in handbereik, waagde om toch snel die pasjes te zetten zonder aan vasthouden te denken. Griet en ik zijn dan natuurlijk uit enthousiasme beginnen te gillen en "flink" en "bravo" te roepen, waardoor het arme kind zich waarschijnlijk een bult schrok en snel terug houvast zocht.
Toen ik Roos daarstraks in de kribbe ging ophalen, zei een van de andere mama's die ik tegenkwam in de hall, me dat ze ze zien stappen had! En Roos heeft dan nog eens een klein bisnummertje gegeven terwijl mama kon toekijken. Het was zelfs de moeilijke versie, op het speelkussen.
Wat een grote dochter heb ik al.

Wat ruist er door het struikgewas?

Bij het ter perse gaan van dit artikel was "het geluid" van Q-music nog niet geraden. Meer dan 65000€ is er intussen te winnen ALS je weet wat het mysterieuze geluid is dat ze al honderden keren door de speakers van je radio hebben laten galmen (en ook op de site raadpleegbaar is voor degenen die er niet genoeg van kunnen krijgen en ALS je toevallig de honderdste sms'er van dat uur bent.
Ik heb al enkele keren geprobeerd mee te doen, maar je moet het toch verdorie goed kunnen passen om die f**ing honderste te zijn... Misschien, wie zal het zeggen, ben ik steeds nummer 99 of 101?? Of even goed nummer 2365. Of 87421? En dan wordt het een tikje belachelijk.
Als er geld te verdienen valt, speelt Vlaanderen mee. Dus ikke ook, want ik weet ook wel een bestemming voor die euro's.
Maar het begint te frustreren als je zelfs je gokje niet mag wagen. En als dan binnen enkele uren, dagen of weken de gelukkige zijn idee over het geluid verwoordt, en ik herken het als mijn gedacht-waarmee-ik-al-weken-rondloop, dan ga ik eens heel hard roepen denk ik.

*Pruil*
*Snik*.

Winkelen

Aan de trien in de Colruyt daarstraks:
ik hoop dat de volgende keer je je in de winkel bevindt, je ook een baby moet dragen op je ene arm (maar dat 'ie jengelt ipv braaf te zijn) en je boodschappen in de andere hand. Ik hoop dan dat je baby begint naar beneden te schuiven zodat je hem/haar niet meer kan houden en dus op de grond moet zetten.
Ik hoop dan dat andere mensen inschuiven en je niet meer je oorspronkelijke plaats laten innemen. Ik hoop dat je dan als alternatief de allertraagste kassarij kiest.
En op de koop toe - voor mijn geleden "emotionele schade" doe ik er nog een schepje bovenop, mag het even? - hoop ik dat ze je nog te veel aanrekenen en dat je doos met netjes ingeladen boodschappen het begeeft tussen het winkelkarretje en de autokoffer.

Dan zal je waarschijnlijk mijn blik van daarstraks begrijpen.

En aan mezelf: ik hoop dat ik de volgende keer wat meer leeuwinneninstinct laat zien in de jungle die de aanschuifzone aan de kassa is.

Merkwaardig

Het verhaal van de baby van 5 maanden die door zijn moeder werd vergeten in de wagen vorige week en stierf, heb ik niet als dusdanig op de blog gezet. Ik was er heel erg door aangedaan, en er zijn heel veel dingen tegelijk door mijn hoofd gegaan over de omstandigheden van het ongeval, hoe de moeder en familie daarmee om zullen gaan, het waarom.
Waarschijnlijk door mijn heftige emotionele reactie heb ik mijn gevoelens omtrent dat gebeuren niet goed kunnen verwoorden.

Slecht of dramatisch nieuws probeer ik niet te schuwen, maar vrolijke gebeurtenissen gooi ik des te liever wél online. Als ander uiterste van de levensketting mogen geboortes dubbel en dik in de verf gezet worden. En als ze dan nog een speciaal touchke hebben... zoals in het volgende verhaal dat ik in de krant las vandaag.

Twee meisjes geboren in volle vlucht

WASHINGTON - Tijdens twee langeafstandsvluchten zijn de afgelopen dagen evenveel vrouwen van een dochter bevallen. Tijdens een vlucht tussen Atlanta en München moesten de piloten als gevolg van de verrassende geboorte van een meisje een tussenlanding maken in Charlotte (North Carolina). En op een vlucht tussen Nieuw-Zeeland en Chili bracht een Braziliaanse vrouw, die niet eens wist dat ze zwanger was, eveneens een meisje ter wereld.
Volgens de lokale Amerikaanse zender WITN waren bij een Duitse passagierster tijdens de vlucht naar München verrassend weeën begonnen. Met de hulp van twee hartspecialisten, die aan boord van het vliegtuig zaten, bracht ze haar kind ter wereld. Het kindje kreeg daarop een hartstilstand, maar kon dankzij medische apparatuur aan boord weer tot leven worden gebracht. Eén van de artsen was toevallig een kindercardioloog.Bij de geboorte op de vlucht naar Chili was het een 37-jarige artse die ter hulp schoot. Die geboorte verliep eveneens allerminst van een leien dakje. De baby kwam immers in een gecompliceerde stuitligging met de voeten eerst ter wereld, meldt de Daily Telegraph in Sydney. In zulke gevallen wordt het kind meestal geboren via een keizersnede. 'Indien ik had moeten snijden, hadden ze dan een plastic mes in mijn handen geduwd?', stelde de Australische artse in een reactie. De vrouw zei dat ze de baby in de buurt van de toiletten, met hulp van het cabinepersoneel en een eerstehulpuitrusting ter wereld bracht. De 26-jarige moeder had even voordien geklaagd over rugpijn. Ze was naar eigen zeggen niet op de hoogte van haar zwangerschap, ook niet toen haar vruchtwater brak. Daarna ging alles snel. 'Ik heb de baby omhoog gehouden en op de buik van de moeder gelegd', stelde de dokter. 'Toen de stewardessen vroegen wat ze moesten doen, heb ik geantwoord dat ze een foto moesten nemen'.
wle, De Standaard

Enkele bedenkingen :

- mogen vrouwen vanaf of zeker voorbij het tweede trimester nog wel vliegen?
- hoé kan je niét weten dat je zwanger bent zelfs totdat het vruchtwater breekt?
- als je bij je - op zijn zachtst uitgedrukt speciale - geboorte problemen hebt met je hart, hoe veel geluk heb je dan dat de begeleidende arts toevallig een kindercardioloog is?
- wat zou er bij de geboorteaangifte van deze meisjes als geboorteplaats opgegeven worden? De lengte- en breedtecoördinaten van de plek waar het vliegtuig zich bevond?
- Vliegen dokters doorgaans regelmatig?

Nieuwe uitrusting en Roos-info

Als een echte Carrie Bradshaw zit ik momenteel in mijn zetel achter een laptop een stukje te bloggen. De vaste pc heeft plaats moeten ruimen voor een nieuwe computer, en aangezien ik dat soort dingen aan Filip overlaat, zit ik nu met een portable opgescheept. Neig gerief hoor! Met groot scherm en volwaardig cijferklavier, maar het is toch wel effe wennen. Het typen, het niet vastgekluisterd zitten aan de bureautafel, de vertraagde internetverbinding (:-( ), de houding (ik zal moeten uitkijken voor extra nekklachten - zeer verraderlijk...)

Ik heb wat - intussen lichtjes verouderde - info mee te delen over Roos:
Metingsgegevens op 10 mei: 77 cm, 10.610kg en hoofdomtrek 48cm. Vandaag zal dat dus rond die waarden schommelen...
Er is ook veel gebeurd in Roos' "mentale" ontwikkeling. Tot enkele dagen geleden was ze eigenlijk heel slechtgezind. Veeeeeeel huilen, en dat bij elke gelegenheid - het was nooit goed. Wakker worden, huilen. Gaan slapen, huilen. Honger hebben, huilen. Eten op hebben, huilen. Oppakken, huilen. Neerzetten, huilen. Naar kribbe brengen, huilen. In park zetten, huilen. Uit park halen, huilen. Haar zin niet krijgen, huilen. Anyway, het is wel duidelijk wat ik bedoel, zeker?
Onderbroken nachten zullen waarschijnlijk aan de basis hebben gelegen van haar slechte humeur. En dat zou, volgens het boek Oei, ik groei!, te verklaren zijn door de groei van de hersenen die een volgende stap in haar ontwikkeling mogelijk maken. In concreto: die figuurlijke stap die naar letterlijke stappen leidt.
En heet van de naald in dat proces: ze staat! Ik heb het eerst vrijdag kunnen zien, maar dacht toen eigenlijk dat het een lucky shot was. Volgens welingelichte bronnen en ervaringsdeskundigen (aka mama's en oma's) zal het nu slechts een kwestie van tijd en boterhammen zijn om getuige te zijn van haar echte eerste stapjes. In elk geval, ze is flink aan het oefenen en laat bij iedere poging steeds meer durf zien. Kijk, mama, zonder handen!

The priest and the hair dryer

A distinguished young woman on a flight from Switzerland asked the priest beside her, "Father, may I ask a favor?"
"Of course. What may I do for you?"
"Well, I bought an expensive electronic hair dryer that is well over the Customs limits and I'm afraid they'll confiscate it. Is there anyway you could carry it through Customs for me? Under your robes perhaps?"
"I would love to help you, dear, but I must warn you: I will not lie."
"With your honest face, Father, no one will question you."

When they got to Customs, she let the priest go ahead of her.
The official asked, "Father, do you have anything to declare?"
"From the top of my head down to my waist, I have nothing to declare."
The official thought this answer strange, so asked, "And what do you have to declare from your waist to the floor?"
"I have a marvelous little instrument designed to be used on a woman, but which is, to date, unused."
Roaring with laughter, the official said, "Go ahead, Father."
"Next!"

Raadseltje

Wie is wie?

Een lang weekend

Aaaaaahhhh, hoe langer de weekends duren, hoe minder zin ik heb om nadien terug te gaan werken. Deze vier dagen zijn ook alweer onder mijn neus voorbij geslopen, en ik moet tot de pijnlijke vaststelling komen dat het morgen wederom maandag-werkdag is...

De voorbije dagen was er in elk geval genoeg te doen. Donderdagavond had ik een feestje voor de dertigste verjaardag van Griet, mijn vroegere collega bij Richmond (Hiep hiep hoera, Griet!!). Het was een zeer gezellige avond, die plaatsvond in een superdeluxe kader. Een lekker viergangenmenu bestond uit een voorgerecht van gerookte zalmtorentjes met een bieslooksausje, een waterkers-wortelsoepje, wild zwijn in rode wijnsaus met groentekrans en een verjaardagstaart. Allemaal om van te smullen!

Ter gelegenheid van dit uitje (en met het oog op eens uitslapen voor de eerste keer in meer dan een jaar), is Roos gaan logeren bij oma en peter in Bellingen. Mijn eerste ongerustheid of ze wel goed zou slapen, was duidelijk zeer ongegrond. Ze heeft haar naam wél eer aangedaan en heeft zo ongeveer de klok rond geslapen zonder fuss. Zelfs toen we haar gingen oppikken (in de late namiddag, want we hadden eerst nog wat verhuiswerk te doen, waar rondkruipende babyknietjes niet echt thuis hoorden), was ze in dromenland.
Ikzelf had uiteraard last van het klassieke syndroom: om 7u wakker schrikken in de overtuiging dat ik me overslapen had, en toen ik mezelf dan weer in slaap gesust had, moest ik opstaan om naar de wc te gaan...
Als aansluiting op Roos' ervaring in niet-in-eigen-omgeving-slapen, hebben we haar bedje eindelijk (!) naar haar eigen kamer gebracht. Het is slechts het begin, want de bureau- en andere spullen staan nog her en der verspreid, maar de stap is in elk geval gezet nu. Roos slaapt in haar eigen bed maar in een andere kamer, en heeft hier eigenlijk geen traan om gelaten. En wij vragen ons - zoals gewoonlijk achteraf - af, wat nu eigenlijk the big deal was waardoor we dit zo lang hebben laten aanslepen. Nu ja, we hadden er op elk moment wel een reden voor, maar nu doet het des te meer deugd om zonder Roos' gezucht of geluiden, luide nachtmerries of tutjeshonger ononderbroken te kunnen slapen.

Gisteren zijn we bij tante Griet en Emma& Mona op bezoek geweest. Omdat zij nu ook een blog hebben, kan je gerust daar een kijkje nemen voor enkele fotootjes, en uiteraard ook om hun reilen en zeilen te volgen.

Internationale dag van het gezin

Gelezen in De Standaard vandaag. Zitten een aantal interessante punten in, vind ik.


OUDERSCHAPSVERLOF IS EEN KINDERRECHT

Op deze internationale Dag van het Gezin houdt Christine Van Broeckhoven een pleidooi om ouders, en dan vooral vaders, te helpen een beter evenwicht te vinden tussen werk en gezin. Ze denkt daarbij aan een tijdelijke 'papabonus'.

In de zogenaamde 'drukke periode' in ons leven, pakweg tussen ons dertigste en vijftigste levensjaar, worden we het sterkst geconfronteerd met een gebrek aan… tijd. En een teveel aan stress. Het is net in die periode dat mensen hun belangrijkste carrièresprongen maken, een huis kopen of bouwen en… kinderen krijgen en opvoeden.

Dat kopen, bouwen en opvoeden kost ook handenvol geld. Om aan dat geld te raken, moeten we keihard werken, wat weerom tijd vraagt. Het lijkt soms een vicieuze cirkel. Uit de recente VUB-studie 'Het grootste geluk' van Marc Elchardus blijkt overigens dat deze 'drukke periode' net de periode is waarin de Belgen zich het ongelukkigst voelen.
Het lijkt dus niet onlogisch na te gaan of de voorwaarden om arbeid en gezin te combineren in dit land voldoende gunstig zijn. Net daarom stelt de SP.A in haar programmateksten dat 'arbeid moet instaan voor een inkomen dat toelaat een goed leven te leiden'. Een goed leven? We hadden misschien moeten schrijven: Een gelukkig leven. Het combineren van werk en gezin is geen makkelijke klus. Je riskeert te moeten kiezen tussen carrière of kinderen. Terwijl het, met wat goede wil en een goede wettelijke omkadering, best mogelijk is om beide behoorlijk te combineren.

In mijn werkomgeving heb ik al jaren geleden het systeem van de fluogele dagen ingevoerd. Alle leidinggevenden moeten op een grote agenda met een fluogele stift de belangrijke gezinsmomenten aanduiden: de verjaardagen van de kinderen, de partner, de schoolvakanties enzovoort. Tussen die fluogele dagen is er voldoende ruimte vrij om vergaderingen of bijeenkomsten te plannen. Als gevolg van de fluogele regeling loopt er op het werk niemand gestresseerd rond omdat hij die verschrikkelijk belangrijke vergadering moet bijwonen, terwijl thuis het verjaardagsfeestje van zoon of dochter aan de gang is.

Dergelijke systemen kun je moeilijk opleggen, maar een werkgever met wat empathie kan soortgelijke voorstellen uitwerken om de combinatie van werk en arbeid te versoepelen. Wat de politiek op haar beurt kan doen, is ervoor zorgen dat elke werknemer een pakket tijd ter beschikking krijgt om voor de kinderen te zorgen als dat écht nodig is. Vandaag kan dat al via het ouderschapsverlof. Zowel vader als moeder heeft per kind recht op drie maanden. Ze kunnen dat verlof opnemen tot het kind 6 jaar oud is. Dat is naar Europese maatstaven wat krap, en er stellen zich bovendien enkele problemen. Zo kan een alleenstaande ouder vanzelfsprekend alleen zijn of haar deel van het verlof opnemen, ongeacht of de kinderen de hele tijd bij die ouder zijn. Alleenstaande ouders verliezen dus de helft van het voorziene ouderschapsverlof. Of liever, de kinderen van deze ouders verliezen de helft van 'hun' ouderschapsverlof.

Daarom wil ik van ouderschapsverlof een recht van het kind maken. Elk kind zou dan in totaal kunnen rekenen op 12 maanden ouderschapsverlof, tot het kind 12 jaar is. Ouderschapsverlof aanvragen is vandaag relatief complex en laat geen grote flexibiliteit toe. Daarom moet het mogelijk zijn om maximaal honderd dagen per jaar het ouderschapsverlof flexibel op te nemen. Om schoolvakanties op te vangen, Bijvoorbeeld. Als we van het ouderschapsverlof een recht van het kind maken, worden alle kinderen gelijk behandeld. Vooral voor alleenstaande ouders die het moeilijker hebben op de arbeidsmarkt, drie keer meer kans lopen om in armoede verzeild te raken dan de gemiddelde Belg en in de geluksstudie van Elchardus overigens ook lager scoren, geeft flexibiliteit extra ademruimte.

Maar ik denk dat nog één voorwaarde moet vervuld worden om van een uitgebreidere en flexibelere ouderschapsverlofregeling een succes te maken. Vandaag zien we immers dat het ouderschapsverlof voor tachtig procent wordt opgenomen door vrouwen. Heel vlug tussendoor. In tegenstelling tot wat kwatongen wel eens beweren, geeft een vrouw die haar drie maanden ouderschapsverlof opneemt, juist aan dat ze wil werken, maar dat ze even wat ademruimte nodig heeft nu het kind nog klein is. In mijn werkomgeving werken zeventig procent vrouwen, de meesten van hen zijn jong en hebben kinderen. Voor hen is ouderschap opnemen een recht, geen gunst. Ze mogen dat ook flexibel invullen, en zijn daar heel gelukkig mee.

De scheve verhouding heeft niet alleen te maken met een gebrek aan gezinsengagement door mannen, ook het gebrek aan een gezinsvriendelijke bedrijfscultuur speelt hen nog steeds parten. Er is gelukkig een lichte inhaalbeweging merkbaar. Meer en meer jonge vaders nemen hun vaderschap ter harte. Toch moet de trend zich nog verder doorzetten.

We moeten dus, los van het recht van het kind op ouderschapsverlof, een slim aanmoedigingsbeleid voeren dat vaders ertoe aanzet om er voor hun kinderen te zijn als dat nodig is en gebruik te maken van het ouderschapsverlof. Dergelijke aanmoedigingen hebben al eerder hun succes bewezen in het implementeren van nieuwe beleidsmaatregelen. Denk maar aan positieve acties om meer vrouwen vertegenwoordigd te zien op de werkvloer en in het bestuur.

Zonder te willen vooruit lopen op de uitwerking van het nieuwe voorstel van meer en flexibeler ouderschapsverlof, zou men kunnen overwegen ook hier de verantwoordelijkheid van de vaders te stimuleren. Ik denk aan een papabonus van een extra maand. Hoewel de papabonus de bedoeling heeft vaders te stimuleren, mogen we vaders die al wél hun zorgfunctie ter harte nemen niet ontmoedigen. Wat stel ik dus voor? Als beide ouders ouderschapsverlof opnemen, krijgt het kind één maand extra, als de ouder die het minste tijd opneemt toch minstens vier maanden thuis blijft voor het kind. In principe zullen dus ook mama's gebruik kunnen maken van de bonus, als blijkt dat het de vader is die het merendeel van de zorg op zich neemt. Maar in de praktijk zal dit vooral vaders stimuleren om extra aandacht te besteden aan hun kinderen. Deze bonus is een tijdelijke maatregel, tot de vaders hun inhaalbeweging hebben gemaakt. Dit soort aanmoedigingen zullen nodig zijn, niet alleen in gezinnen waar vader en moeder onder één dak leven, maar ook in de 'nieuwe gezinnen' met een co-ouderschapregeling.

Christine Van Broeckhoven is biologe en lijsttrekker voor de SP.A in Antwerpen

Moederdag

Mama is het woord
waar het leven mee begint
Mama is het woord
dat hoort bij ieder kind
Een woord om zacht te zeggen
niet om luid te schreeuwen
Het hoeft niets uit te leggen
en gaat door alle eeuwen
Mama is het woord
waar de mensheid mee begint
Mama is een ander woord voor liefde


Toon Hermans

Stenen verleggen

De buurvrouw van mijn grootmoeder is overleden. Ze was 83.

Ik spendeerde vroeger veel tijd bij mijn grootmoeder (de zgn. naschoolse opvang, en in de schoolvakanties). De kleindochter van de buurvrouw is maar een paar jaar jonger dan ik. Wij kwamen dus vaak bij elkaar over de vloer. Ik herinner me verkleedpartijen op de zolder van Leontine (zij had een hele voorraad "drama-jurken", supergeschikt voor onze opvoeringen), dansen in haar living, kijken naar Nils Holgersson en geroosterd brood met gehakt en pickles vóór het eten.

Ik heb waarschijnlijk het voorrecht me Leontine in haar beste doen te herinneren. Een kwieke dame, intelligent, goedlachs en bij de tijd.

Het contact verwaterde wat met de jaren, maar ik ben haar nog wel eens tegengekomen op de buurtkoffiekransjes bij mijn grootmoeder.

Het voelt vreemd aan te weten dat Leontine er niet meer is of zal zijn. Ze maakte immers ook deel uit van mijn leven.

De steen
(Bram Vermeulen)
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt er altijd een weg omheen.

Misschien eens gevuld van sneeuw en regen,
neemt de rivier mijn kiezel mee.
Om hem dan glad en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.

Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde 't bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Dankjewel

... voor alle lieve wensen ter gelegenheid van mijn eerste verjaardag!
Mama heeft nogal werk gehad om alles voor te lezen! En voor mijn volgende verjaardag krijg ik een gsm, om zelf de smsjes te kunnen ontvangen :-).
Ook een grote danku voor alle leuke en mooie cadeaus!

Dankjewel!!

Knuffel,
Roos

HAPPY BIRTHDAY ROOS

This wish for a happy birthday

brings more love than words can say

Love that holds you close in thought

and close in heart each day

Enkele sfeerbeelden

Mijn eerste feestje op 1 mei

Ik eet zelf taart

en 't is van deze

(die mémé zelf heeft gebakken trouwens!)

Het smaakt mij nogal...

7 mei, mijn verjaardag

Pooh, wat word ik daar moe van

(niet om te zeggen dat ik in de drank heb gehangen :))

Applaus voor je-zelluf!

Miss cutie-pie...

Mijmeringen - vervolg

Het was heel vroeg in de ochtend op 7 mei 2006 toen Roos echt liet voelen dat ze eraan kwam. Nog een vijftiental uur zou het duren, maar die zijn ook voorbij gegaan...

In het ziekenhuis beloofde de gyne van wacht (zondagsdienst, ah ja) me omstreeks half 11 dat er geen weg meer terug was, en liet Roos' badwater weglopen :-). In de namiddag fantaseren Filip en ik over het moment dat te gebeuren staat.

17u34: Roos ziet het levenslicht en weegt 4.4kg.

Alles wat hierop volgde - een jaar vol van nieuwe ontdekkingen en belevenissen, heftige emoties en ervaringen - herinner ik me in flarden. Vaak scherp, soms vervaagd binnen de massa nieuwe indrukken.

Het eerste bezoek maandagnamiddag. De grootouders, nichtjes, tante, nonkels.

Er was de eerste schrik, die maandagavond, toen mijn meisje ziek bleek en meer dan een week aan het infuus moest. Ik hoor nog steeds het geluid van de borstpomp waarmee ik trouw haar minuscule porties moedermelk aftapte onder het motto van “ze kan het maar mee hebben”. Ik voel nog de opluchting toen ze aan de beterhand was.

De eerste avond thuis, 8 dagen na Roos' geboorte, was ik in paniek. Hoe moest ik in hemelsnaam voor voor dat hummeltje gaan zorgen? De sterke adrenaline hielp me bij het vervullen van mijn biologische plicht. De intimiteit van de borstvoedingsmomenten blijft me nog steeds bij (de tepelkloven of afkolffrustratie heb ik uit mijn geheugen gebannen).

Meer mijmeringen:

Een geslaagde babyborrel. Bloedhete maand juli.
Roos' eerste glimlach. Wippen in de babybjorn. Eerste schaterlach. Eerste grijpreflex. Rollen op de buik. Alles grijpen. Eerste flesje. Eerste keer naar de kribbe. Nachtjes doorslapen. Eerste tandje, tweede tandje. Nachtjes wakker. Taterkous. Door het huis hossen met een babywalker en als een vandaal de rondslingerende magazines aanpakken.

Er zullen nog veel dingen zijn die Roos zal leren, maar dit eerste jaar is wonderbaarlijk geweest. Hoe ze van dat wenen-eten-slapen-baby'tje geworden is tot wie ze nu al is.... een rapster met slaapoogjes en een tut, maar wél een coole! :-)

Mijmeringen

Nu de mijlpaal van Roos' eerste verjaardag heel dichtbij komt, is mama als vanouds aan het mijmeren geslagen. Dat is al een dikke week aan de gang.

Ik herinner me de wel zeer elegante ganzenpas waarmee ik me eind april-begin mei 2006 door het leven bewoog. Zonder dat ik dat erg oncomfortabel vond eigenlijk. Die strakke, zelfs gespannen buik waar af en toe een bult uit tevoorschijn sprong. Het aftellen, afwachten, ongeduldig uitkijken naar.

Dag van de Arbeid 2006 was het dat niét voor mij. Die dag had ik nog een afspraak bij de gyn die - op 41 weken zwangerschap! - slechts één luttel centimetertje ontsluiting kon vaststellen.

Woensdag 3 mei was een warme dag, en ik deed een poging, evenwel zonder direct resultaat, om die kleine pruts naar buiten te wandelen in Zottegem, waar iedereen me bezorgd (o.w.v. die ganzenpas uiteraard) vroeg "wanneer mijn uitgerekende datum dan wel was" en ik laconiek "vorige week" kon antwoorden. De foto links is de laatste gefotografeerde vaststelling van mijn tonneke.

Op 4 mei 2006 moest ik nog aan de monitor ter controle. Mijn uitgerekende datum (in tweede instantie dan nog!) was immers 27 april, en ze wilden controleren of er nog voldoende placenta aanwezig was. Mijn zus vroeg me nog of ik niet een extra efforke kon doen want "een geboortedatum als 04 05 06 staat toch mooi he" ;-).

Dag op dag een jaar geleden werd ik tijdens een etentje bij mijn schoonouders nog "beschuldigd" (:-) ) van het achterhouden (of ophouden LOL) van de baby en hun nieuwsgierigheid was bijna niet meer te bedwingen. Op maandag 8 mei had de gyn nog een laatste controle voorzien, waarna, zo had hij mij gezegd, inleiden onvermijdelijk zou zijn.

Gelukkig heeft onze dochter dan toch de eer aan zichzelf gehouden en was in de nacht van 6 op 7 mei haar tocht naar buiten voor de eerste kennismaking begonnen.

Bescheidenheid

Belangrijke mededeling!


Buitenaardse wezens komen alle knappe mensen op aarde ontvoeren!

Opgelet, u bent niét in gevaar.

Maar bij deze wil ik jullie al vaarwel zeggen!


:-)).

Just a perfect day

Ondertussen is het alweer zo lang geleden sinds mijn laatste blogpost dat het moeilijk is om nog te achterhalen wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Laten we er maar vanuit gaan dat het onbelangrijk, oninteressant tot zelfs saai of gecensureerd is :-).
Het voorbije lange weekend daarentegen was superleuk en goed gevuld.
Filip is twee dagen weggeweest op “badmintonkamp” in Blankenberge, maar hij pendelde wel heen en terug elke dag. Wie daar meer over wil weten, mag een mailtje sturen naar Filip zelf...
Overdag ben ik met Roos de hort op geweest, naar de markt en de winkels, en in de namiddag op jacht naar een barbecue-toestel en wat prullaria in de Paradisio. Met zware tassen en een lichtere portemonnee kwamen we daar buiten, klaar voor een zalig barbecueseizoen (dat hopelijk nog maar van start is gegaan.)
Zaterdagavond ben ik met Sabine gaan eten in Gent. We hadden elkaar al lang niet meer gezien, en dus was een gelegenheid om wat bij te kletsen zeer welkom. De 28e april was al een vijftal weken vastgeprikt in ons beider agenda. However, enkele dingen om te onthouden over uit eten gaan in Gent.
Les 1: stel je GPS in opdat hij wegonderbrekingen signaleert of op zijn minst herkent.
Les 2: zorg dat je vóór 21uur op de gebruikelijke parkings staat, want anders wordt het wel héél erg moeilijk om nog een plaatsje te bemachtigen (gelukkig had ik Sabine als co-piloot in the field, die me tussen de verschillende parkings loodste al naargelang of de slagbomen open of dicht waren...).
Les 3: reserveer de plek waar je wil gaan eten. Het was zaterdag prachtig weer (een maand op voorhand hadden we dat niet kunnen inschatten, zelfs niet kunnen dromen!) en de terrassen en binnenkant van restaurants, brasseries en the like zaten afgeladen vol. Na een klein uurtje vonden we dan toch nog een plaatsje hier. Een aanrader. Echt lekker!!!!
Zondag was dan een rustdag (voor mij althans). Toch was ik opgelucht dat het weekend er na deze twee dagen nog niet op zat. Op mijn werk was 30 april een brugdag met 1 mei, en daar heb ik ook ten volle van meegeprofiteerd. Zaalig, zo’n verlengd weekend.
Rond de middag zijn we boodschappen gaan doen voor Roos’ feestje (van vandaag, zie hieronder), en nadien waren we uitgenodigd bij Griet voor een aperitief ter gelegenheid van haar verjaardag (happy birthday, Griet!). Zomerse sangria loopt altijd wel vlotjes binnen...
’s Avonds hebben we de babysit opgetrommeld en zijn we lekker gaan eten in ’t Verschil in Aalst. Van bourgondisme gesproken (is that even a word??)!
Deze ochtend al vroeg uit de veren en alle hens aan dek voor de concrete voorbereidingen van Roos’ feestje. Ze is pas volgende week jarig, maar vandaag was een goeie gelegenheid voor een barbecue (vandaar de haast, zaterdag, om het toestel aan te schaffen).
Kiwipunch, avocadodip, barbecuesaus, koolsla, yoghurtdressing... ik had de recepten al op voorhand opgezocht en vandaag liet ik me helemaal gaan in de bereiding van allerlei lekkers. Dat, al zeg ik het zelf, goed was gelukt. Alleen, toch telkens even schrikken als je merkt hoe lang je uiteindelijk in de weer bent geweest met mes, klopper, kommen en de daarin passende groenten en bijgerechten wanneer je bezoek al op de drempel staat.
Het was een zeer geslaagde dag! De vlaggen en de wimpels (en ballonnen en linten) laten we nog even hangen, en de kroon wordt ook nog wel eens bovengehaald volgende week.
Het weer was prachtig, het was zalig om buiten te zitten in de zon (of in de schaduw voor de liefhebbers), de BBQ deed zijn werk perfect en hield het vlees lekker sappig, Roos was in haar element (eens de eerste schrik voorbij was van die hele bende die zingt en klapt – en dàt als je net al wenend uit je bed geplukt bent – stel je voor!). Ze heeft meegeproefd van haar verjaardagstaart en met volle hand de slagroom helemaal uitgesmeerd, overal uiteraard. Hilariteit alom. Kadootjes openmaken, beetje spelen, taartje eten, slagroom openwrijven, koekje eten, beetje spelen, afscheid nemen, badje in, flesje drinken, oogjes dichtvallen, slapengaan.
Mama en papa zijn óók moe maar voldaan. Just a perfect day.

Broeikaseffect?!

Hoogzomer in april!!
Maar ik klaag niet!
Zaaaaalig in het zonnetje vandaag! Bakken en braden!

Adventures in babysitting

Deze blog volgt niet alleen Roos' ontwikkelingen... Ook die van haar ouders!
Vanavond "moesten" Filip en ik naar de allereerste ouderavond van onze dochter. Op de crèche werden de resultaten van de tweejaarlijkse tevredenheidsenquête onthuld. De balans was dat de grote meerderheid van de ouders tevreden tot zeer tevreden is over het kinderdagverblijf. Enkele punten kwamen uitgebreider ter sprake, zoals de nieuwe richtlijnen van Kind&Gezin m.b.t. wat de procedures zijn wanneer een kind ziek wordt. Tijdens deel 3 van het programma, konden we met de kinderbegeleidsters spreken. Het was een informele babbel, in de trant van die die dagelijks in het kort gevoerd wordt wegens hectisch, en waarbije we nu dieper op een aantal dingen konden ingaan.
[Roos' overgang naar de peutergroep (in theorie vanaf 1 jaar) zal om logistieke redenen vermoedelijk pas in september plaatsvinden.
Wegens dit uitje (en hence the title) hebben we vanavond ook voor de eerste maal een babysit van de gezinsbond in huis gehad (uitgeprobeerd zou misschien te oneerbiedig klinken). Alweer een drempel voorbij.
Shana, want zo heet de babysit van dienst, is 21 en woont een straat verderop. Ze kwam heel rustig en sympathiek over en we hadden er dan ook alle vertrouwen in. Roos lag nog niet in bed toen ze arriveerde, en liet zich mak als een lammetje (wat een verschil tegenover onze worstelingen) verluieren en in piama hijsen... Voorts zal Shana niet veel omziens gehad hebben naar onze meid, die lekker languit lag (en ligt) te snurken :-).

Schoentjes

Roos heeft haar eerste paar echte schoentjes! Nu staat niks haar nog in de weg om een volleerd stappertje te worden.
De aankoop stond al een tweetal weken op het programma, maar 's zaterdagsochtends in een bomvolle winkel een uurtje gaan zitten wachten met een mogelijks ongeduldig/moe/hongerig kind was nu niet echt de bedoeling.
Filip en ik konden er vandaag net na het werk wel om. En Roos was geweldig! De behulpzame winkeldames hebben nogal op haar gestoeft over hoe flink ze wel was. Het was even spannend of ze met die zware dingen aan haar voetjes ook wel zou willen stappen, maar dat bleek helemaal geen probleem.
We zijn naar een winkel gegaan waar ze al sedert 1959 gespecialiseerd zijn in kinder- en jeugdschoenen. Want blijkbaar zijn er voorwaarden voor eerste schoentjes. Even de les opzeggen: Er moet een pink en een duim ruimte zijn tussen de grootte van de voet zelf en de schoen, en dan kunnen ze er een maand of 3-4 mee voort. Verder mag er niets knellen of door een gesp verdeeld worden in 'kussentjes'. Roos, met haar mollige voetjes, vertoonde bij vele modellen toch kussentjes, dus de uiteindelijke gekozen schoen werd er eentje - na eliminatie - in zeer lichtgroen met een bloemetje en een comfortabele T-gesp.
Thuis wilde Roos zeer graag achter haar baby walker aan gaan lopen, en deed dat als een volleerde clown (of Charlie Chaplin) met "veel te grote schoenen" dat zou doen. Wij vonden het in elk geval hilarisch!

Roos' capriolen

Vandaag kreeg ik het boekje "Brieven aan Jonge ouders" van de gezinsbond in de bus. Het is volledig gewijd aan "de eerste verjaardag van je kind". Die komt er voor Roos nu inderdaad met rasse schreden aan. Als ik de verhalen lees van de ouders die hun relaas doen over hoeveel er in dat jaar voor hun veranderd is, komt me dat zeer bekend voor.

Moeilijk me voor te stellen dat een klein hummeltje op zo'n korte tijd al zo veel kan. Bij Roos sta ik dezer dagen zeer regelmatig met verwondering te kijken over haar laatste nieuwe aanwinst op motorisch vlak of andere ontwikkelingen.

Ze begrijp écht wat we willen zeggen, bij voorbeeld met "Waar is mama/papa?" en wuift wanneer iemand of zijzelf weggaat,. Ze schatert van plezier wanneer ze iets - zeer expres - laat vallen en mama of papa met overdreven moeite het speelgoedje/de fles/de afstandsbediening/... opraapt of vangt. Ze wil alles zelf doen, en slaagt daar in veel gevallen eigenlijk meer dan aardig in. En ze stapt rond met haar Baby Walker. Dàt vind ik nu es de beste aankoop sinds tijden! Het ding ziet eruit als een compleet lunapark en klinkt ook zo wanneer ze er mee rondwandelt of triomfantelijk een balletje (naar analogie moeten ook andere spullen hierin verdwijnen) door het kleurrijke gat laat vallen. Alles voor dat belonende muziekje! "Bravo" - klap eens in de handjes! Applaus voor jezelf!! Want jaaa, dat kan ze ook!

In de categorie "zeg eens aaah":

Zomers dagje uit

Het voorbije weekend leek het echt zomervakantie te zijn, in alle opzichten.
Omdat het schitterende weer (26°C) al langer was aangekondigd, had ik de agenda goed volgeboekt, om met volle teugen van die zon te kunnen genieten.
Gisteren hebben Roos en ik een hele ochtend de markt en de winkelstraten van Aalst onveilig gemaakt, en we zijn met een compleet nieuwe garderobe voor haar thuisgekomen. In de namiddag stond er een babybezoekje op het programma, maar toen lag ze net te dutten, dus daarvoor heeft ze gepast.
's Avonds hebben we een poging gedaan tot barbecue op de elektrische grill. Poging, omdat het ding, na een jaar in de kast, de geest heeft gegeven. We hebben het vlees dan maar gauw op de pan gegooid en alsnog buiten gegeten (de gedachte alleen is al veel waard he :-) ).
Vandaag trokken we met zijn drietjes in oer-zomer-outfit naar Planckendael. Gewapend met water, zonnebrandolie, zonnebrillen en petjes hebben we de hele middag gewandeld en rondgekeken. We zijn nu een dik uur thuis en voelen het wel in de benen. Roos zal vermoedelijk heel goed slapen, want ze heeft haar ogen uitgekeken op al die dieren middenin het groen. Een van de dwerggeitjes kwam zelfs "flossen", wat een plezier! Een avondbadje was geen overbodige luxe voor haar, kwestie van de mengeling van stof, de zonnecrème en zweet af te wassen...
Ze heeft ons trouwens vandaag met al dat geschater een sneak preview gegeven: een wit randje bovenaan links in haar mondje. Haar derde tandje zit klaar om helemaal door te komen.

Aaah, nu nog even chillen buiten, met een glaasje wijn, en voldaan terugkijken op een welgevuld weekend.