De eerste dag

... van Roos in de kribbe.
... van mij terug aan het werk.
... op een nieuwe werkplek.
... van een ander leven.

Veel gemengde gevoelens vandaag. Roos afzetten bij haar nieuwe vriendjes voelde enerzijds als goed, en anderzijds hartverscheurend. Ik heb me kranig gehouden bij het wegbrengen en was druk bezig met praktische regelingen (flesje in frigo steken, tas opbergen...). Een knuffel verder en al in de auto, kwamen de tranen natuurlijk. Gelukkig had ik nog tijd om me thuis eventjes te gaan fatsoeneren en een extra lading zakdoeken mee te nemen.
Ze is heel moe teruggekeerd. Was wel flink geweest, alle papjes netjes opgegeten, en drie keer dutjes gedaan. Hopelijk is ze niet met haar eerste kribbe-verkoudheid thuisgekomen, want ze heeft rode ogen en walletjes, en ik heb ze al enige keren horen hoesten. Hout vasthouden dat het niks is.

De zakdoeken heb ik achteraf bekeken niet nodig gehad, althans niet op het werk zelf. (Achteraf, daarentegen, van contentement dat ik Roos kon gaan halen...)
Ik wilde me niet echt laten gaan, aangezien dat niet bepaald mooi staat, als eerste indruk bij nieuwe collega's, en als intro voor een "carrière".
Ik ben nochtans niet onverdeeld gelukkig geweest vandaag. Ben steeds aan mezelf aan het twijfelen of ik wel de juiste beslissing heb genomen om voor deze job te kiezen. Het lijkt alsof ik de laatste tijd mijn draai niet vind, niet in beslissen, en niet in de consequenties dragen van mijn genomen beslissingen. Vroeger had ik dat niet, en smeet ik me overal zonder veel nadenken in, en zag wel waar ik terechtkwam. Meestal was dat wel "op mijn pootjes". Deze keer was ik al zo aan het twijfelen tijdens sollicitatierondes, zowel hier als voor andere jobs. Dagen zoals vandaag doen dan al die andere gesprekken weer de revue passeren en zaaien verdeeldheid in mijn geest.

"De eerste werkdag" ergens nieuw is gelukkig eentje die je snel vergeet (of toch probeert te vergeten - ik kan me ondertussen àl die eerste dagen van àl mijn jobs al niet meer herinneren). Ik moet het wat tijd geven, dat weet ik, maar toch heb ik en onbehaaglijk gevoel bij vandaag, dat ik niet enkel op het wegbrengen van Roos mag steken. Klokkijken kwam er heel vaak aan te pas, en de tijd kroop echt voorbij. Ik hoop dat dat betert. Andere indrukken in enkele woorden: sympathieke en diverse equipe, traag, hard klavier en ongemakkelijke bureaustoel (de overschotjes dus) véél administratie, weinig telefoontjes en weinig dynamiek, stil, veel werk te doen.

Morgen een nieuwe dag. We zullen wel zien wat de nabije toekomst brengt - hopelijk meer schwung en rapper gepasseerde werkdagen.