Shoppen met een dertienmaandertje

Onder het motto “je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen om je dochter de edele kunst van winkelen bij te brengen” ben ik met Roos op de arm een half uurtje voor sluitingstijd een kledingwinkel binnengestapt. Stressen dus ;-).
Eerst keek ze heel zoet haar ogen uit naar al die kleurrijke spulletjes, terwijl mama aan het rondsnuffelen was tussen heren- en kindercollectie. Toen ik kleertjes aan het kiezen was, voor hààr dan nog nota bene, zette mijn dochter zich ostentatief 2 meter verderop neer met mijn sleutels in de hand (“zijn we nog niet weg, mama?”) en begon nadien rond te kruipen. Het parket is nu enkele opvallende krassen rijker. Maar ik kon wel ‘rustig’ kiezen en maten vergelijken (voor de geïnteresseerden: ik heb voor Roos een supermooi tussenseizoenjasje met mutsje én een T-shirtje op de kop getikt).
Toen ik dan verder begon te kijken, vond Roos het natuurlijk nodig om mee te stappen.. ah ja, ze kàn het nu. Hand in hand liepen we dus samen te slenteren tussen de kleren door en onderwierp zij alles aan een grondige inspectie.
En dan, dàn had ze haar hulpje gevonden. Een krukje op van die lichte wieltjes, dat zodra je erop staat, geblokkeerd wordt, gewoonlijk gebruikt om toch bij die moeilijk bereikbare hoge rekken te kunnen, het werd haar looprekje van dienst. De hele winkel heeft ze ermee doorcrosst. Schattig om zien eigenlijk. Maar wat jammer, de dame van de kassa was spelbreker en sloot haar winkel. Anders had mijn kapoen ginder waarschijnlijk nog rondgelopen. Gevolg: een tegenspartelend en huilend kind op de ene arm (ze was pas gesust toen ze erin slaagde om mutualiteitsstickers uit mijn portefeuille te grissen), betalen met de andere, en dan met het zakje aan mijn pink buitenstormen. O ja, en ik heb, heel erg op zijn Amerikaans, een broek meegenomen die misschien past (moet ik nog checken) maar die ik mag terugbrengen of ruilen als het niet het geval zou zijn. Pashokjes waren écht geen optie...