070707 - een dag van uitersten

Vandaag is Roos 14de vermaanddag . En toen ze heel eventjes stil bleef zitten voor een foto, kon mama dit "kieken":




Het droeve nieuws van vandaag is dat we "nonkel Jean", een oom van mijn moeder, zijn gaan begraven. Vorige dinsdag heeft mijn moeder hem bij hem thuis gevonden; hij is heel onverwachts gestorven, en de echte oorzaak zullen we niet kennen.
Toch wel schrikken. Iemand die je je hele leven al hebt gekend, die er ineens niet meer is en wegvalt uit de familie (en we zijn al niet met veel). Hij zou dit jaar 70 geworden zijn.
Begrafenissen rakelen veel op. Ze doen je nadenken over de vluchtigheid van het leven, over andere dan aardse dingen. Je vraagt je af hoeveel tijd jijzelf en degenen die je graag ziet nog op deze aardbol gegund wordt. Je wil "ineens" ten volle leven. Waarom was dat ook weer dat ik zonet nog slechtgezind was? Niet belangrijk. Indien ik morgen de kans er niet meer toe krijg, wil ik je (wie het schoentje past...) nu vooral zeggen dat ik je graag zie - 'k zeg het snel maar heb het nooit minder gemeend.

Herinner mij,
maar niet in sombere dagen.
Herinner mij
in de stralende zon
Hoe ik was toen ik alles nog kon.