Stenen verleggen

De buurvrouw van mijn grootmoeder is overleden. Ze was 83.

Ik spendeerde vroeger veel tijd bij mijn grootmoeder (de zgn. naschoolse opvang, en in de schoolvakanties). De kleindochter van de buurvrouw is maar een paar jaar jonger dan ik. Wij kwamen dus vaak bij elkaar over de vloer. Ik herinner me verkleedpartijen op de zolder van Leontine (zij had een hele voorraad "drama-jurken", supergeschikt voor onze opvoeringen), dansen in haar living, kijken naar Nils Holgersson en geroosterd brood met gehakt en pickles vóór het eten.

Ik heb waarschijnlijk het voorrecht me Leontine in haar beste doen te herinneren. Een kwieke dame, intelligent, goedlachs en bij de tijd.

Het contact verwaterde wat met de jaren, maar ik ben haar nog wel eens tegengekomen op de buurtkoffiekransjes bij mijn grootmoeder.

Het voelt vreemd aan te weten dat Leontine er niet meer is of zal zijn. Ze maakte immers ook deel uit van mijn leven.

De steen
(Bram Vermeulen)
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt er altijd een weg omheen.

Misschien eens gevuld van sneeuw en regen,
neemt de rivier mijn kiezel mee.
Om hem dan glad en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.

Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde 't bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.