First mum's experiences

Een tijd geleden las en hoorde ik verhalen van baby's die, eens ze mobiel geworden waren, niet meer stil te houden waren. Anekdotes over zoete kindjes die ineens "tirannen" worden wanneer het op verluieren aankomt, en zonder pamper zich in volledige naakte vrijheid voelen om de dichte omgeving te gaan verkennen. Of die recht gaan staan in bed wanneer ze wakker geworden zijn (in een slaapzak is dat aan risico's verbonden :-) ) en dan duidelijk hun ongenoegen over de wachttijd laten merken. Dat soort dingen.
Wat was ik in zekere mate fier dat Roos daar allemaal niet aan meedeed, en mij het plezier gunde om haar vlot verse pampers aan te doen. Tot enkele weken geleden. Ze had het truukje ineens door en beschouwt verzorgingsactiviteiten nu als een leuk spelletje. En zelfs als ze het niet leuk vindt, zal ze even goed de draai-en keerbewegingen maken en niet dulden dat mama of papa de strips van de pamper degelijk sluit. Om over de knopjes van de body maar te zwijgen.
Roos protesteert nu ook met klem wanneer ze overdag moet gaan dutten. Haar ogen vallen letterlijk bijna dicht, dus ik breng ze naar bed, en binnen de 2 seconden nadat ik haar heb neergelegd, staat ze recht aan haar voeteind te jammeren. Na enkele minuten ga ik dan eens checken waar al dat gehuil maar vandaan blijft komen, en doe ik een poging om haar alweer met een tutje in te stoppen. No way.
Ze heeft het vanmorgen wel heel fel zitten gehad. Wakker om 5u, gelukkig nog eventjes verder geslapen na de fles. Maar voor het voormiddagdutje heb ik drie keer vruchteloos geprobeerd haar te slapen te leggen, de vierde keer werd het gelukkig tamelijk snel stil (na 5 minuten ongeveer).
Eerlijk, Roos is een fantastisch kind een meestal heel vrolijk, dus eigenlijk heb ik niks te klagen. Maar toch word ik hier soms moedeloos van. Meer nog, het maakt me zelf ook lastig, uit frustratie en dan uit schuldgevoel over die frustratie. Ik wil de weekends zo "vol" mogelijk besteden, zowel naar quality time samen als om dingen te doen die moeten gebeuren en het vlotst lukken zonder haar erbij. Maar als ze moe is, valt er niks met haar aan te vangen. Het wordt een lang weekend, zo.