Beklijvend

Een van mijn collega's was eens aan het vertellen geweest over een boek dat ze had gelezen, Fatwa. Gisteren had ze het meegebracht naar het werk.
Ik ben beginnen lezen - de eerste bladzijden, je weet hoe dat gaat, om de sfeer van het boek te proeven en te voelen bij jezelf of het smaakt naar meer. Wel, wat vrijblijvend begon heeft me niet meer los gelaten. Het greep me recht naar de keel, en ik heb het in één ruk uitgelezen. (*)
Het betreft een waargebeurd verhaal. De drieëntwintigjarige Engelse Jacky wordt tijdens een reis naar Egypte halsoverkop verliefd op een knappe local boy, met wie ze binnen de tien dagen trouwt. De plaatselijke en culturele (lees: islamitische) gewoontes kent ze niet, maar leert ze al doende. Ze gaat bij hem thuis inwonen, maar de ware aard van het beestje komt bovendrijven. De charismatische en romantische liefde met wie ze getrouwd was, ontpopt zich al snel tot een bruut. Als moeder ervaart ze de onvoorwaardelijke liefde voor haar kinderen, met wie ze uiteindelijk terug naar Engeland probeert te vluchten.
Het beklijft je echt, je ziet alles zo voor je als in een film. Ik moest onwillekeurig denken aan de Canvas-interviews op zondagavond, Moslima's, waarbij er een - gedeeltelijk - ander beeld geschetst wordt van de islam en de gebruiken daaromtrent. Wat is de regel en wat is de uitzondering? Of bestaat er nog een versie "naar eigen goeddunken"?
De onderdanigheid van de vrouwen, is dat iets wat ze uit zichzelf zijn, of wordt het hun opgelegd? En wordt het ze dan opgelegd voor hun bescherming of uit machtsmisbruik?
Ik probeer objectief te blijven omdat ik de islam als godsdienst niet ken, maar verhalen zoals deze maken het soms wel moeilijk om the bigger picture te willen leren kennen.


(*)For the record: nee, ik had geen dag vrijaf. Er was alleen nog minder te doen dan anders. Dat lmigt niet aan mezelf, mijn collega's hadden er ook mee te kampen. We hopen dat er gauw terug meer werk zal zijn, en dat het ons allemaal dan voldoende lang kan bezig houden.