Eventjes emotioneel geworden

Ik ben een wandeling gaan maken met Roos in de koets (zonder regenvlaag deze keer).
Dit uitje, hoe kort ook, was anders dan anders. Om een reden die ik zelf niet kan thuisbrengen, ben ik immers na de gebruikelijke toer, naar het kerkhof gegaan. Het hoort meer thuis in november waarschijnlijk.
We kennen niemand die daar begraven ligt, maar toch "moest" ik er eens langslopen.

Mijn aandacht werd getrokken door een rij graven langs de muur van de kerk. De graven van kindjes, zo bleek. Ik kon het niet helpen naar het graf, de foto, de naam, de datum te kijken. Mijn gedachten dwaalden daarbij automatisch af naar het verhaal achter de zerkjes. Waarom waren deze baby's of kleine kindjes zo jong, gestorven? Ik had er geen antwoord op. En de namen waren allemaal even anoniem voor me.
En toch moest ik huilen. Wanneer ik dacht aan de kindjes, en de oneerlijkheid waarom ze zo kort maar hebben kunnen leven. Wanneer ik dacht aan hun ouders, en het onbeschrijfelijke verdriet waarmee ze in de jaren '50, '60, '70 of recenter hun eigen vlees en bloed ten grave hebben moeten dragen. Wanneer ik dacht aan het verdriet dat voor hen nooit overgaat, misschien hoogstens een beetje slijt met de tijd. Wanneer ik me probeerde in te leven in wat ze moeten gevoeld hebben.

Terug thuis heb ik Roos een extra dikke knuffel gegeven.