De rattenkoers

Gisteren en eergisteren had ik sollicitaties. De tijd is gekomen om terug de arbeidsmarkt op te gaan (of iets anders te gaan doen), zij het met aarzelende stapjes.
De jobs in kwestie, verschillend maar met ook enkele gemeenschappelijke punten, trokken me sterk aan omwille van de variatie in het takenpakket, en de mogelijkheid om mijn eerdere ervaringen te kunnen toepassen en tegelijk veel bij te leren op nieuwe vlakken.
Mooi loon, mooie voorwaarden etc. Catch: beide bedrijven liggen op minstens 45 minuten rijden van Welle.
Ineens zag ik het in een flits voor me. Afhankelijk van mijn werkuren, ten laatste Roos om half 9 naar de creche brengen en daar om 8u45 weg zijn. Filip zou ze dan tegen gemiddeld 17u30 kunnen ophalen. De keerzijde van de medaille in dit teamwork: een mens (ikke dan) moet zijn uren presteren, dus na het werk zou ik mijn dochter niet meer zien ’s avonds, vanaf de periode waarin zeven uur zo ongeveer haar bedtijd wordt.
En dàt heb ik er niet voor over.

Vreemd toch, hoe de ervaring “moeder zijn”, hoe kort ook ook nog maar, je alles in een ander perspectief doet zien. Ik kon vroeger nogal mijn wenkbrauwen fronsen als ik op een Zappybaby-forum over thuisblijfmoeders of werkende moeders las hoe deze vrouwen (heel af en toe eens een man misschien) per sé part time wilden werken of geen werk vonden omdat ze dat dichtbij huis zochten. De gemoederen liepen en lopen er vrij vaak hoog over op. Ook ik trok er snel de (bekritiserende) conclusie “werkonwillig” uit. Maar nu ik zelf in de situatie zit waarbij ik niet “gewoon” na een bevallingsverlof terugga naar mijn vorig werk, en alles dus weer open is, snap ik maar al te goed wat een zegen het moet zijn op enkele minuten rijden of zelfs fietsen van je werplek te wonen! Het lijkt me de ideale manier om werk en quality time met de kids te combineren.

Het heeft me zelfs al door het hoofd gespeeld om thuis te blijven. Dat is dan weliswaar de emotie die speelt. Want, hoe leuk het ook is om bij mijn Roos te zijn, ik besef maar al te goed dat het ook in haar voordeel is dat ze naar een creche gaat, en een mama heeft die gelukkig is met de dingen die ze buitenshuis presteert. Maar ik ga toch mijn uiterste best doen om kieskeurig te zijn met betrekking tot wélke job ik wààr aanvaard, kwestie van niet te verdwalen tussen zij die wel meegaan in de rat race.