Broeikaseffect?!

Hoogzomer in april!!
Maar ik klaag niet!
Zaaaaalig in het zonnetje vandaag! Bakken en braden!

Adventures in babysitting

Deze blog volgt niet alleen Roos' ontwikkelingen... Ook die van haar ouders!
Vanavond "moesten" Filip en ik naar de allereerste ouderavond van onze dochter. Op de crèche werden de resultaten van de tweejaarlijkse tevredenheidsenquête onthuld. De balans was dat de grote meerderheid van de ouders tevreden tot zeer tevreden is over het kinderdagverblijf. Enkele punten kwamen uitgebreider ter sprake, zoals de nieuwe richtlijnen van Kind&Gezin m.b.t. wat de procedures zijn wanneer een kind ziek wordt. Tijdens deel 3 van het programma, konden we met de kinderbegeleidsters spreken. Het was een informele babbel, in de trant van die die dagelijks in het kort gevoerd wordt wegens hectisch, en waarbije we nu dieper op een aantal dingen konden ingaan.
[Roos' overgang naar de peutergroep (in theorie vanaf 1 jaar) zal om logistieke redenen vermoedelijk pas in september plaatsvinden.
Wegens dit uitje (en hence the title) hebben we vanavond ook voor de eerste maal een babysit van de gezinsbond in huis gehad (uitgeprobeerd zou misschien te oneerbiedig klinken). Alweer een drempel voorbij.
Shana, want zo heet de babysit van dienst, is 21 en woont een straat verderop. Ze kwam heel rustig en sympathiek over en we hadden er dan ook alle vertrouwen in. Roos lag nog niet in bed toen ze arriveerde, en liet zich mak als een lammetje (wat een verschil tegenover onze worstelingen) verluieren en in piama hijsen... Voorts zal Shana niet veel omziens gehad hebben naar onze meid, die lekker languit lag (en ligt) te snurken :-).

Schoentjes

Roos heeft haar eerste paar echte schoentjes! Nu staat niks haar nog in de weg om een volleerd stappertje te worden.
De aankoop stond al een tweetal weken op het programma, maar 's zaterdagsochtends in een bomvolle winkel een uurtje gaan zitten wachten met een mogelijks ongeduldig/moe/hongerig kind was nu niet echt de bedoeling.
Filip en ik konden er vandaag net na het werk wel om. En Roos was geweldig! De behulpzame winkeldames hebben nogal op haar gestoeft over hoe flink ze wel was. Het was even spannend of ze met die zware dingen aan haar voetjes ook wel zou willen stappen, maar dat bleek helemaal geen probleem.
We zijn naar een winkel gegaan waar ze al sedert 1959 gespecialiseerd zijn in kinder- en jeugdschoenen. Want blijkbaar zijn er voorwaarden voor eerste schoentjes. Even de les opzeggen: Er moet een pink en een duim ruimte zijn tussen de grootte van de voet zelf en de schoen, en dan kunnen ze er een maand of 3-4 mee voort. Verder mag er niets knellen of door een gesp verdeeld worden in 'kussentjes'. Roos, met haar mollige voetjes, vertoonde bij vele modellen toch kussentjes, dus de uiteindelijke gekozen schoen werd er eentje - na eliminatie - in zeer lichtgroen met een bloemetje en een comfortabele T-gesp.
Thuis wilde Roos zeer graag achter haar baby walker aan gaan lopen, en deed dat als een volleerde clown (of Charlie Chaplin) met "veel te grote schoenen" dat zou doen. Wij vonden het in elk geval hilarisch!

Roos' capriolen

Vandaag kreeg ik het boekje "Brieven aan Jonge ouders" van de gezinsbond in de bus. Het is volledig gewijd aan "de eerste verjaardag van je kind". Die komt er voor Roos nu inderdaad met rasse schreden aan. Als ik de verhalen lees van de ouders die hun relaas doen over hoeveel er in dat jaar voor hun veranderd is, komt me dat zeer bekend voor.

Moeilijk me voor te stellen dat een klein hummeltje op zo'n korte tijd al zo veel kan. Bij Roos sta ik dezer dagen zeer regelmatig met verwondering te kijken over haar laatste nieuwe aanwinst op motorisch vlak of andere ontwikkelingen.

Ze begrijp écht wat we willen zeggen, bij voorbeeld met "Waar is mama/papa?" en wuift wanneer iemand of zijzelf weggaat,. Ze schatert van plezier wanneer ze iets - zeer expres - laat vallen en mama of papa met overdreven moeite het speelgoedje/de fles/de afstandsbediening/... opraapt of vangt. Ze wil alles zelf doen, en slaagt daar in veel gevallen eigenlijk meer dan aardig in. En ze stapt rond met haar Baby Walker. Dàt vind ik nu es de beste aankoop sinds tijden! Het ding ziet eruit als een compleet lunapark en klinkt ook zo wanneer ze er mee rondwandelt of triomfantelijk een balletje (naar analogie moeten ook andere spullen hierin verdwijnen) door het kleurrijke gat laat vallen. Alles voor dat belonende muziekje! "Bravo" - klap eens in de handjes! Applaus voor jezelf!! Want jaaa, dat kan ze ook!

In de categorie "zeg eens aaah":

Zomers dagje uit

Het voorbije weekend leek het echt zomervakantie te zijn, in alle opzichten.
Omdat het schitterende weer (26°C) al langer was aangekondigd, had ik de agenda goed volgeboekt, om met volle teugen van die zon te kunnen genieten.
Gisteren hebben Roos en ik een hele ochtend de markt en de winkelstraten van Aalst onveilig gemaakt, en we zijn met een compleet nieuwe garderobe voor haar thuisgekomen. In de namiddag stond er een babybezoekje op het programma, maar toen lag ze net te dutten, dus daarvoor heeft ze gepast.
's Avonds hebben we een poging gedaan tot barbecue op de elektrische grill. Poging, omdat het ding, na een jaar in de kast, de geest heeft gegeven. We hebben het vlees dan maar gauw op de pan gegooid en alsnog buiten gegeten (de gedachte alleen is al veel waard he :-) ).
Vandaag trokken we met zijn drietjes in oer-zomer-outfit naar Planckendael. Gewapend met water, zonnebrandolie, zonnebrillen en petjes hebben we de hele middag gewandeld en rondgekeken. We zijn nu een dik uur thuis en voelen het wel in de benen. Roos zal vermoedelijk heel goed slapen, want ze heeft haar ogen uitgekeken op al die dieren middenin het groen. Een van de dwerggeitjes kwam zelfs "flossen", wat een plezier! Een avondbadje was geen overbodige luxe voor haar, kwestie van de mengeling van stof, de zonnecrème en zweet af te wassen...
Ze heeft ons trouwens vandaag met al dat geschater een sneak preview gegeven: een wit randje bovenaan links in haar mondje. Haar derde tandje zit klaar om helemaal door te komen.

Aaah, nu nog even chillen buiten, met een glaasje wijn, en voldaan terugkijken op een welgevuld weekend.

Beleefd bloggen

Vandaag las ik iets opmerkelijks in de krant.
U weze gewaarschuwd :-). (ikzelf moet opletten voor punt 2. LOL.)


Schuttingtaal in blogs aan banden gelegd
Deze week zijn de eerste richtlijnen voorgesteld die misplaatste commentaren moeten weren van blogs. Het initiatief gaat uit van Tim O'Reilly, uitvinder van Web 2.0, en Jimmy Wales, de bedenker van de internetencyclopedie Wikipedia. De regels moeten het concept 'beschaafdheid' in de blogsfeer introduceren.,,We proberen met het zespuntenplan het hoofd te bieden aan de overvloed van misplaatste commentaren op het web, zonder de vrije geest van het medium aan te vallen,, leggen beide internetpioniers uit. ,,Er is geen enkele reden waarom we gesprekken die we niet in onze huiskamer zouden dulden, online moeten goedkeuren.,Punt één van het zespuntenplan zegt dat iedereen die de richtlijnen ondertekent, zichzelf verplicht onaanvaardbare reacties te verwijderen van zijn blog. Dat betekent: alles wat als kwetsend, onwaar of misplaatst wordt ervaren, of reacties die het auteurs- of privacyrecht schenden. Ook anonieme posts moeten verwijderd worden. Elk commentaar moet vergezeld zijn van een erkend e-mailadres, zelfs als de reactie onder een pseudoniem gepost werd. Punt zes moedigt bloggers aan smerige commentaren te negeren. ,,Vecht nooit met een varken,, luidt het advies. ,,Jullie worden beiden vuil, maar het varken houdt ervan., Een speciaal kenteken moet 'beschaafde blogs' die de richtlijnen erkennen, onderscheiden van andere. De voorgestelde gedragscode lokt nu al veel tegenstrijdige reacties uit onder de bloggers.
Hieronder de zes richtlijnen:
1. Neem verantwoordelijkheid op voor uw eigen woorden en voor de commentaren die u op uw blog toestaat.
2. Zeg niets online dat u niet in het openbaar zou zeggen.
3. Richt u persoonlijk tot een andere blogger alvorens uw commentaar openbaar te maken.
4. Als u gelooft dat iemand oneerlijk aangevallen wordt, onderneemt u actie.
5. Sta geen anonieme commentaren toe.
6. Negeer smerige medebloggers. (jho)

Pasen en zo

Uhu, hoe voller de weekends en hoe mooier de dagen, hoe minder tijd aan de pc doorgebracht wordt...
Om het goed te maken een snelle bijwerk-post en veel fotootjes.

Het voorbije paasweekend was stralend en volgeboekt met dinner/lunch parties.
Balans vandaag:

mama:
* + 2 kilo (van al dat eten, ah ja)
* + 4 blaren op mijn voeten en dan nog op cruciale joints (van alle wandelingen in - jawel - open schoentjes)
* + 17 sproeten (blame it on the sunshine)
* - 5.5 uren slaap (van alle nachtelijke huilbuien van Roos)
Roos:

* + 1 maand op de maand-dagen sedert zaterdag
* 27 dagen tot Roos' eerste verjaardag
* -1 dag van deze werk-week
* nog 1001 dingen te doen!!

Hoffelijk

Vanmorgen reed ik naar het werk, en stak ter hoogte van de Zeebergbrug de straat over om langs het water te rijden. Ik zal maar ineens volledig zijn en toegeven dat ik aan het multitasken was. Ik was aan de telefoon (handsfree!!!) en mij ontbijt naar binnen aan het werken (mijn boterham had ik voor het manoeuvre even in mijn mond gepropt). Toen ik de straat indraaide kon een of andere ambetanterik het niet laten om te toeteren en zwaar te gesticuleren. Ik verstond er niet minder uit dan dat ik een stomme koe was die de verkeersregels aan haar laars lapte en in zijn weg reed. Terwijl dat NIET het geval was! Ik heb die vent niet de pas afgesneden (hij voelde het misschien wel zo aan...), ben niet door het rood gereden, heb in de verste verte geen mensen in gevaar gebracht. En toch moest hij van zijn oren maken.

Ik ben dan zo een onzeker geval dat ik me daar eventjes niet lekker over voel. Want misschien heb ik toch iets over het hoofd gezien in dat verkeer? Of heeft hij me door zijn getoeter behoed voor iets gevaarlijks en zou ik hem eigenlijk een dank-u-handje hebben moeten toewerpen? Ik weet het niet. Op het werk heb ik het ook nog even aangehaald, en mijn collega en ikzelf waren het er na kort overleg over ons gedrag in het verkeer over eens dat we hoffelijke chauffeurs zijn die o.a. voetgangers laten oversteken (zelfs al bevinden ze zich niet op het zebrapad!) en flink meedoen aan het ritsen.

Toeval of niet, laat het nu vandaag net de dag van de hoffelijkheid zijn... (zie onderstaand artikel)

Die vent van vanmorgen had het niet door, denk ik.

Uit : De Standaard

File voorbijsteken is ergernis nummer één

De tolerantie voor agressie in het verkeer ligt vrij hoog, leren de Responsible Young Drivers uit een enquête. Van onze redacteur Tom Ysebaert

De Responsible Young Drivers (RYD) houden vandaag een Dag van de Hoffelijkheid in het Verkeer. Naar aanleiding daarvan maakten ze de resultaten bekend van een enquête naar verkeersagressie bij meer dan 500 landgenoten.Dit is de top-vijf van de meest ergerlijke vormen van verkeersgedrag: 1. Bij druk verkeer een file voorbijsteken via de pechstrook. 2. Met de lichten knipperen of de grootlichten gebruiken. 3. Links aanhouden op de autoweg en op het allerlaatste moment uitvoegen. 4. Een vol kruispunt oprijden en de andere weggebruikers blokkeren. 5. Dubbel parkeren, zeker wanneer er vlakbij een andere parkeerplaats vrij is.Wat nauwelijks irriteert zijn, te traag vertrekken bij groen licht en te veel afstand houden.

Opvallend is ook dat schelden of obscene gebaren maken niet bovenaan staan. ,,Wij kennen geen scheldcultuur'', zegt Johan Chiers van de RYD, ,,dat is meer iets voor de Latijnse landen''.

De tolerantie van de Belgische bestuurder ligt hoog. 42 procent van de ondervraagden beweert niet geïrriteerd te worden door andere bestuurders, zelfs niet als ze geconfronteerd worden met verkeersagressie.Wie agressief door het verkeer gaat, blijkt ook vaak zelf te moeten incasseren. Zeven op de tien bestuurders die toegeven vaak baldadig gedrag vertoond te hebben, zijn zelf het slachtoffer geweest van verkeersagressie.Uit de enquête blijkt ook een verband tussen ongevallen en agressief rijgedrag. Bestuurders die minstens één ongeval hebben gehad de jongste drie jaar, vertonen meer agressief rijgedrag dan bestuurders die geen ongeval hebben meegemaakt.Een opmerkelijker verband is dat 56 procent van de ondervraagden die onlangs een ongeval hebben gehad, zegt het slachtoffer te zijn geweest van agressie in het verkeer gedurende het laatste jaar. Van wie geen ongeval heeft gehad, is dat maar 45 procent. De RYD kunnen op basis van de rondvraag niet nagaan welke van deze factoren oorzaak is en welke gevolg.Vandaag willen de RYD de weggebruikers sensibiliseren voor wat ze een onderschat probleem noemen. Vrijwilligers delen aan het Brusselse Montgomeryplein tussen 8 en 13 uur een hoffelijkheidscharter uit, samen met een stuk paaschocolade. Op een speciale website kan iedereen zelf testen of hij/zij een hoffelijke bestuurder is. http://www.hoffelijk.be/ www.ryd.be

Stukje poëzie

Thuis

Alsof je een plek bereikt.

Om je heen kijkt en weet

dat je thuis bent.

Een weiland, vergeten

langs duinen en bosrand,

iemand buigt tussen jou

en een feest - op zoek

naar de wijn, een gezicht

wordt zijn eerste woorden,

wat geschreven werd voor jou

door een nooit gevoelde hand.

Alsof je dit al kende

voor je het zag. Er geweest was

voor je er zou komen.

zo thuis

Kees Spiering

Mode, stijl en oude gewoonten

Ik heb een mailtje gestuurd naar V-team op Vitaya. Dat is een programma waarin mensen een stijl-switch ondergaan met de hulp van ervaren (ahum, hoop ik toch) stylistes. Ik ben eens nieuwsgierig of ze me een hopeloos genoeg geval gaan vinden :-).

Het op TV moeten komen is een spijtige voorwaarde... Mijn doel is eigenlijk wat tips à la Trinny&Susannah oprapen. Ik vind het immers heel erg moeilijk om me juist te kleden volgens de gelegenheid en om de kleren te vinden (of te kiezen) die qua kleur en qua snit het beste bij me passen. In Trinny& Susannah’s boeken lijkt het allemaal simpel, maar ik vind het aartsmoeilijk. Vandaar dus: call in the professionals!
Er bestaan stylistes die dit – zonder de televisie ertussen – als broodwinning doen, en die kan je inhuren om er wat “lessen” bij te volgen, maar uiteindelijk moet je er (kleren nog niet inbegrepen) al vrij veel geld voor neertellen. En sta je er weer alleen voor als het op de kleren kopen aankomt. Eigenlijk zouden winkels een shopping assistent moeten inhuren voor hun onbehouwen klanten, waartoe ik mezelf ook reken.

De eerste stap naar make-over heb ik weliswaar zelf al gezet.
Vrijdag ben ik naar de kapper gegaan voor een ‘frisse’ coupe. De clue tot actie komt er doorgaans wanneer mijn haar tegen mijn voorhoofd plakt en er helemaal niks meer van model in te krijgen valt. En nu, na het knippen, moet het een beetje bijgroeien om goed te zijn :-). Ik ga dan zelf nog wel eens met henna in de weer, om een duidelijker statement m.b.t. mijn haar als zijnde uiting van mijn persoonlijkheid te maken.
Maar waar het haar terug uit model waait of uiteindelijk groeit, heb ik een blijvertje: oorbellen. Toen ik een jaar of 15 was, waren oorbellen en de verschillende vormen en kleuren waarin die konden voorkomen, mijn favoriete collector’s items. Zeer regelmatig kwamen er dan ook nieuwe exemplaren bij. (Die in de loop van de tijd ergens kwijtgeraakt zijn). Ik had het weliswaar opgegeven om die elke dag aan en uit te doen, dus heb ik jarenlang met dezelfde saaie roestvrij stalen knopjes in mijn oren rondgelopen.
Ondertussen heb ik weer een hele collectie slingerende, kletterende en zwierende oorbellen aangelegd. Ik beschouw ze opnieuw, terug van weggeweest, als deel van mijn garderobe die elke ochtend overhoop gehaald wordt. Zo makkelijk pik je oude gewoonten dus terug op.


Stijl is wat duurzaam is, als kwaliteit en mode vergeten zijn.
Maurice Roelants

First mum's experiences - geruststelling

Eventjes een update: toen Roos eenmaal geslapen had gisteren, zelfs maar een uurtje - was het weer helemaal koek en ei! We zijn in de namiddag naar de speeltuin geweest, en ze heeft genoten van het schommelen! Nadien hebben we nog in een speelgoedwinkel rondgewandeld, en allemaal deze indrukken hebben haar 's avonds op het gewone uur doen slapen zoals haar naam het zegt. Tot 7 uur vanochtend.

Waarschijnlijk had ze toch wel wat van zomeruur-jetlag om het met Sabines woorden te zeggen.