Dipje

Solliciteren is een fulltime bezigheid. Maar niet een van de meest rewarding ones.
Enkele van de tegenvallers die ik in de voorbije 6 weken al heb meegemaakt (misschien eens aan denken alvorens je je op de arbeidsmarkt begeeft voor een wilde rit):

- ineens op een vrijdagavond gedwongen worden om op een half uur tijd te kiezen tussen twee even interessante jobs, en dan uiteindelijk voor die job kiezen waar ze me "geweldig vonden" en me "puur voor de formaliteit wilden laten kennismaken met de teamverantwoordelijke". Ze hadden er dan subtiel niet bij verteld dat er nog een kandidaat in het spel was, voor wie ze uiteindelijk gekozen hebben (maar ik vind de vacature nog steeds online, dus ze hebben tóch niemand, net goed hehè!)
- dé ideale job vinden - inhoudelijk dan - terwijl die onmogelijk is qua afstand met het oog op het permanent volhouden.
- op de baan gaan voor tests en daar tijd aan spenderen (zie eerdere post) zonder eigenlijk te weten of ik de job zag zitten. Maar wanneer ik er toch helemaal voor gewonnnen ben (tja, het idee moest een beetje groeien...) , krijg ik te horen dat de tests hebben aangetoond dat "mijn kwaliteiten en ervaring niet volledig aan het gevraagde profiel beantwoorden" (het zal waarschijnlijk aan mijn wild-klikken-zonder-naar-de-opgave-te-kijken hebben gelegen ;-) ).
- wanneer ik komaf wil maken met eerdere ervaringen die me niet goed bevallen zijn of die me niet liggen, en dus in een andere sector solliciteer zonder ervaring maar wél met de nodige capaciteiten (talen) dan is mijn ervaring "niet gericht genoeg".
- wanneer ik rechtstreeks voor een job solliciteer (en die zijn hard to find, want de meeste lopen dezer dagen via een uitzendkantoor), reageert het bedrijf gewoonweg niet. Twee opvolgtelefoons (van mezelf dan, om te horen of de job nog vacant is en of ze de brief/mail goed ontvangen hebben) later, ben ik dan wél al te weten gekomen dat ze het "heel druk" hebben en "hun prioriteiten elders liggen". Hàllo!
- als generalist die een vertaler is, zijn zoveel dingen interessant, dat het jobaanbod immens is. Maar dan uiteindelijk lijkt het diploma geen meerwaarde te bieden, want die drie talen, tja, die spreekt iedereen toch vlotjes?
- een positief gesprek bij een groot bedrijf, heeft als resultaat dat ik a/niet weerhouden ben omwille van geen klik met de persoon voor wie ik zou moeten werken zonder dat ik die gezien of gesproken heb en b/dat het interimkantoor dat me daar voorgesteld heeft mijn kandidatuur voor andere jobs in hetzelfde bedrijf blokkeert omdat "ik daar al eens voor een andere functie op gesprek ben geweest". Bij veel dingen moet ik me neerleggen en levert een discussie bitter weinig positiefs op, integendeel, maar dat laatste, nee, dat pik ik niet...

Ik ben nu wel een stoute geworden hoor. Wanneer ik een negatieve feedback krijg (meestal via mail, want bellen is precies not done met negatief nieuws; ze maken er zich dus meestal vanaf met een beleefd en heel onpersoonlijk dus nietszeggend kattebelletje; puh, wussies) dan schrijf ik een supervriendelijk mailtje terug met dank voor de feedback, vraag om meer uitleg, en zeg ik hen in verbloemde woorden dat hun mail eigenlijk de boodschap niet duidelijk heeft overgebracht. Een mail terug heb ik nog niet ontvangen.

Maar ondertussen, ondanks de stoutigheid, krijgt binnenskamers het zelfvertrouwen weer eens een deuk - groot of klein, dat hangt af van mijn drive voor de job in kwestie - en moet ik mezelf maar opnieuw zien op te peppen om er morgen en daarna alweer met volle vaart in te vliegen, zonder daarbij mijn kritisch oog op de zaken te verliezen. Ik zou immers voor minder de eerste job "waar men mij wil" met beide handen grijpen. Maar als ik dan bij een bepaald bedrijf met bepaalde opvattingen zou terechtkomen (zoals ik heb meegemaakt), zou ik niet 100% in aanmerking komen voor de functie omdat ik "in het verleden het zekere voor het onzekere heb genomen".