Altijd een beetje reizen...

Gisteren had ik wegens omstandigheden niet de beschikking over onze auto.
Ik moest nog eens naar de dokter en had eigenlijk verondersteld had dat ik nog enkele dagen thuis zou moeten blijven – wegens de besmettelijkheid van een “angine” en het feit dat ik me nog helemaal niet in de haak voelde.
Filip had ik dus met de auto uit werken gestuurd, en ik zou de bus nemen in Welle naar Hofstade. Mits een korte overstap is dat eigenlijk goed te doen, ben ik er op een klein half uurtje, piece of cake. Ik dacht zelfs nog: op deze vlotte manier is bussen eigenlijk wel een leuk alternatief voor de eigen auto – je geraakt immers even snel waar je zijn moet.
Enfin, toen bij de dokter het wachten uiteraard langer had geduurd dan voorzien en ik moest constateren dat ik “terug moest gaan werken”, was het des te pijnlijker om niet effe makkelijk in de auto te kunnen stappen. Het was wel: wachten (in de ijzige kou – tja, niks meer gewoon, zou mijn moeder zeggen) tot de bus ein-de-lijk kwam, dan naar Aalst en ginds nog een keer wachten. Op de andere bus. En het was nog steeds koud. Het wachten duurde ook lekker veel langer deze keer, want ondertussen was het half voormiddag en dan is de busfrequentie lager dan tijdens het spitsuur. Logisch toch? Je kan toch niet veronderstellen dat er nog àndere dingen te doen zijn dan wachten op de bus?
Anyway, ik moest thuis nog boterhammen en zo oppikken, dus deed nog een kleine stop in Welle city, om dan de volgende bus naar Ninove te kunnen nemen.
Wat dacht je, ik zag hem toch wel (te vroeg!!) mooi voor mijn neus voorbijrijden zeker?!
Volgende bus: een uur later. Geen probleem, boterhammen dan maar thuis opgegeten – het was toch al middag. Om een lang verhaal even in te korten: ik was uiteindelijk, met nog een klein stukje te voet te doen, om 13u15 op het werk.
De terugkeer was zelfs nog een grotere giller.
Ik stap naar de halte, zo’n kwartiertje verder dan de werkplek. Ik had online gezien (jaja, De Lijn heeft een mooie site) dat de bus naar Welle ginder om 17u06 zou vertrekken, met aankomst in Welle om 17u38 of zoiets. Goed, het is langer dan ik er normaal over doe, maar daarvoor ga ik geen uren lopen. Groot was mijn verbazing toen de bus, waar ik ruim 10 minuten voor vetrek al op kon gaan zitten – oef, om 17u11 nog moest gaan vertrekken! Jammer dat het donker was, anders was het een leuke sightseeing trip geweest... bij elke halte die de bus extra aandeed en elk ommetje dat hij maakte nét toen ik dacht dat we er bijna waren (“gewoon links in en rechtdoor en we zijn er!!!”), gingen mijn wenkbrauwen meer en meer de gefronste kant op. In Denderleeuw, toen ik uiteindelijk al een beetje herkende waar ik was, stopte de chauffeuse aan het station. In de buurt, dacht ik, niet lang meer nu, nog even volhouden. Tot ze... zich 360°draaide en terug langs Denderleeuw centrum ging om uiteindelijk in Welle aan te komen mits nóg een ommetje. Ik was thuis om 18u15!!! Al bij al heb ik meer tijd op het openbaar vervoer of al wachtend erop doorgebracht, dan effectief op de werkplek. Was vergeten hoe dit was, dus eigenlijk nog a humbling experience.
Kan je geloven dat de grote auto's van De Lijn niet echt meer als eerste in mijn hoofd opkomen als favoriet transportmiddel?