Happy days en vliegen

Dit blogstukje wilde ik vorige zaterdag al schrijven, omdat het dan tenminste nog actueel was, maar beter laat dan nooit. Het is niet altijd kommer en kwel.
En wie zegt dat winkelen met twee kinderen stresserend hoeft te zijn? Doorgaans is het dat wél, maar mijn laatste bezoekje in de colruyt is heel gemoedelijk verlopen. Len in de maxicosi op de platte kar, Roos er naast met haar beentjes bengelend. Meestal houdt ze dat toch wel de volle minuut vol, vooraleer ze zelf op onderzoek wil gaan en zich in de rekken op de palletten gaat verstoppen. Dan moet ik alle inventiviteit aan de dag leggen om haar rond de koekjesrayon te leiden ipv erdoor. En is het nodig om te argumenteren opdat ze mee komt. Of "dreigen" en toch maar al wuivend wegstappen, om dan nadien tot de constatatie te komen dat ze er zich niets van aantrekt en gewoon blijft verder spelen en prutsen, of mama nu weg is of niet. Het personeel begint haar al te kennen.... :-). Maar, jippie jee, NIET ZO zaterdag. We hebben de hele tijd vrolijk met elkaar gebabbeld, Roos heeft de spulletjes op de kar gelegd en de flesjes in de bak ge-herorganiseerd, me allerlei spulletjes aan proberen smeren door ze stiekem op de kar te smokkelen en ze dan terug gelegd, en het was gewoonweg leuk, vrolijk, relax. En dat vond ik reuzefijn, dat mag ook al eens gezegd worden! (Len heeft trouwens flink geholpen door vrolijk baasje te zijn en alles vanuit zijn maxicosie grondig gade te slaan).

Zeer contrasterend met deze relaxed attitude, is Roos' panische angst voor vliegen. Nee, niet de activiteit in een vliegtuig, maar wel de insecten die - toegegeven - al eens irritant kunnen zijn, maar in Welle toch nog geen monsterlijke afmetingen van meer dan 0,5cm aangenomen hebben.
Als er ene door het vliegengaas is geglipt, zal ik dat snel merken aan de schrille gil en het onmiddellijk volgende gehuil. mama gaat dan heel dapper met de vliegenmepper door het huis, terwijl Roos gids speelt en beveelt dat "da moet afgekuist worden". Ik weet niet wàt het is dat haar precies op stang jaagt, maar hopelijk gaat het vanzelf weer over. Or it's going to be a long summer ;-).

Ziek

Roos is ziek geweest. Een of andere bacterie, die eigenlijk klinkt als een exotische lekkere kaas als je er niet te veel verder bij nadenkt, heeft zich uitgeleefd in haar darmpjes. Met als gevolg koorts (eventjes), buikkrampen, diarree en géén eetlust whatsoever. De stevige billetjes, de bolle kaken en de opgezette buik zagen we als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ne mens zou al zeggen dat het een chance is dat ze een klein beetje reserve had.
Nu, twee kilo lichter, massa’s pampers verder en ettelijke machines vieze was later, gaat het alweer beter. De kapoenerij is er terug, er kan al eens gelachen worden en de vertelsels zijn weer van de lucht. Gelukkig maar. Maar morgen toch nog even een check bij de dokter, want ben er nog niet volledig gerust in.
Momenteel krijgt madam een nogal speciale bediening met enkel dingen die ze lust (stukjes kaas, worteltjes, yoghurt, melk...) onder het motto van “ze kan het maar binnen hebben”, en dat komt haar nogal goed uit. ’t Zal haar (afgeslankte) gat varen als het weer eten zal zijn wat de pot schaft.

Ondertussen heeft mama overal rode bobbels. Zal een allergische reactie zijn op de bezigheidstherapie “Bumba”...

Peuter-teit

Amai, van peuter"puber"teit gesproken... Roos kan er goed weg mee dezer dagen. (bovenstaande foto is al enkele weken oud... met dank aan de fotograaf en de medemodellen van K3)

Ik was al gewaarschuwd dat de leeftijd van twee jaar niet "zomaar" een leeftijd was of is. Maar wel degelijk een moment waarop peuters zichzelf nog een beetje beter leren kennen en dus willen manifesteren. En Roos doet - heel conformistisch - mee. Dat ze het goed kan uitleggen (en trouwens al in 4-woordzinnen spreekt) speelt nu uiteraard in haar voordeel (en ons nadeel, want ga maar eens in discussie met haar, you would LOSE!).

Tegenwoordig beginnen de dagen zelden vrolijk. Schering en inslag zijn Roos' lange wenende uithalen van 's morgens vroeg, een rood aangelopen en nat gezicht en kwijl all over the place. De hele routine is een strijd geworden.
Zeggen dat de piama uit moet: wenen. De piama uitdoen: nog iets luider wenen en tegenstribbelen. De piama kordaat uitkrijgen: nog enkele decibels erbij en werkelijk stampvoeten, op de grond gooien en krijsen, om nog te zwijgen van tegenwringen. En ze is sterk (wat valt dat me tegen).
Pamper die uit moet: zelfde scenario. Op het potje, dat slaan we momenteel even over om niet te veel te forceren. Er is hier immers een kleine broer die het wél nog in zijn pamper mag doen, dus waarom zou zij dan de moeite doen om op een pot te gaan zitten? (een snoepje, maybe?)
Alles herhaalt zich nog eens in de omgekeerde volgorde na het wasje, namelijk om de kleren terug aan te doen. Wat ik heb klaargelegd, kan weinig of nooit haar goedkeuring wegdragen, maar dat kan natuurlijk aan het verschil tussen mijn en haar smaak liggen... Schoenen daarentegen zijn geen probleem. gho, ze zal dan misschien toch op mij lijken?
Om terug terzake te komen: de dagen zijn een emotionele roetsjbaan, voor haar en voor ons. Misschien zinkt nu de nieuwe situatie volledig tot haar door.?Misschien heeft het daar ook helemaal niks mee te maken en is ze "gewoon" moe, overprikkeld of verveeld?
Volge wie volgen kan. En alweer proberen om mee te gaan met de stroom.

Maar om toch met een vrolijke noot te eindigen: dagen dat ze ligt te zingen in bed zijn er ook. En dat ze in de auto vertelt van de dikke camion en de trein, en de hele familie opnoemt, en dat ze in de speeltuin, op het springkasteel en in het ballenbad is geweest. En dat ze flink meehelpt om de bloemetjes water te geven. En haar broertje verdedigt tegen "de grote boze wereld" in de kribbe waaér allemaal die vuile neuzen en priemende vingertjes dreigen. Er is dus nog hoop. ;-)

Update

Roos wordt twee binnen twee weken. Ze babbelt me de oren van het hoofd, zegt alles na (opletten met taal- en woordgebruik is dus de boodschap - bij voorkeur vloeken achterwege laten!) maar kan ook zeer duidelijk maken wat ze wil. "Allez kom mama", "in de coole buggy", "genoeg" enz.
Op de kribbe doet ze het nog steeds goed, en gaat heel graag (steelt alle harten en kan perfect ouders van... identificeren). Maar in tegenstelling tot enkele maanden geleden is ze weer een fase (of meerdere) voorbij en komt ze intussen ook heel graag mee naar huis.
Ze is ontzettend lief voor haar halfbroertje. Bij de minste "è" uit de wieg, spurt ze ernaartoe om een tutje te geven. Dat de jongen daar niet altijd om staat te springen is beyond her understanding. Want laat zij nu een grooooote fan zijn van de vlindervormige troost. Om een kusje te geven, kriebelt ze meer met haar haar in kleine oogjes, maar broerlief lijkt het zich niet aan te trekken. En mama slaat het allemaal geamuseerd gade.

Dit weekend gaan we naar twee opendeurdagen van scholen. Cannot believe dat het daar al 't moment voor is. De effectieve instap zal voor binnen een halfjaar zijn ofzo, maar 't zal er wel even rap zijn.

Potjesoorlog

Vandaag was het de eerste keer « bingo » op het potje. En dan ineens de bingo met een grote K. :-)
Een tijd geleden heb ik de volgende stap in de zindelijkheidsfase geïntroduceerd in de vorm van een geel, ergnonomisch gebouwd piespotje. Het stond een tijd in huis zonder aandacht eraan te schenken. Bewust. Daarna ontdekte Roos het als nieuw speelgoed annex brandweerhelm. Nadien wilde ze er wel al eens (omgekeerd en mét kleren aan) op gaan zitten. Nog even later kwam er een groots huilconcert wanneer ik haar op het potje probeerde te zetten of het maar enigszins in haar buurt toeliet. En dan, dan kwam het woord “potje” van haarzelf, en de spontane vraag om ’s morgens of ’s avonds met de pamper uit pipi te doen op het bewuste gele ding (dat intussen ook een blauw broertje kreeg op een andere verdieping).
Enkele weken lang was het een leuk maar nogal nutteloos tijdverdrijf, zo in ’t blootje op de pot. Het resultaat bleef steeds hetzelfde: geen.
Tot vandaag. Enkele afleidingsmanoeuvres om alle aandacht niet dààrop te focussen, en Roos leek ineens te weten dat het niet om een stoel dan wel om een opvangbakje ging. Het welgemeende en enthousiaste applaus deed haar glunderen, en haar beloning (op het knopje van het toilet duwen om de handel door te spoelen) leken haar meer dan de moeite waard te zijn voor zo lang stilzitten :-).

Kuchen, hoesten en snotteren

... zijn weer aan de orde bij Roos.
Waar ze deze keer de virusjes heeft opgedaan, is me een raadsel, maar ik wijs alweer naar (de kids op) de crèche.
Het schaapje heeft tranende ogen en de doos kleenex mag nooit ver weg zijn. Van al dat gewrijf een beetje rode neus... je kent het wel.
Het siroopje vindt Roos dan wel the up-side of the story. Als het flesje "Wintermix" (ironie, want het is nog maar nauwelijks herfst) wordt bovengehaald zou ze er zelfs nog een kuchje bovenop doen om nog een extra lepeltje uit de brand te slepen (maar we doorzien het!). Ze vindt het ongetwijfeld jammer dat er maar twee of drie koffielepeltjes per dag van het lekkers toegekend worden!
Het zal wel weer beteren, zeker? Tijd en boterhammen.
Of nee, niet te veel boterhammen want heb me in de natuurwinkel laten vertellen dat brood en zuivel slijmen doen vastzitten, en niet bevorderlijk zijn voor genezingsproces bij dit soort verkoudheden. We zijn dus trouwens ook overgeschakeld op sojamelk in de flesjes, en dat loopt even goed binnen.

Kind zijn

Als je 't op het moment dat je 't beleeft zou erkennen...

Aaaahh, kind zijn...
Met je achterste nog in die zitjes van winkelkarretjes passen.
Ongegeneerd boeren en protten en er nog applaus voor krijgen ook.
Nog zoveel te ontdekken hebben.
Het huis op stelten kunnen zetten, en niet eens hoeven op te ruimen.
Spelen en ambiance maken met de kindjes van de kribbe.
Geen druk, geen beslissingen, geen geldbeheer of zorgen.

't Is toch schoon hè.